31 Αυγ 2008

ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΜΑΡΑΘΩΝΟΜΑΧΟΥΣ: ΚΥΡΙΑΚΗ 14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ


Εκδήλωση προς τιμή των Μαραθωνομάχων.

Στον Μαραθώνα, στο Τρόπαιο Νίκης, στις 14 Σεπτεμβρίου «2008» και ώρα 12.00 το μεσημέρι.

Διοργανώνεται από το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών. Συμμετέχει το Άγημα «Άρες Άναξ».




Ανακοίνωση 203 / 18.7.2008

Κυριολεκτικά θλιβερή εικόνα παρουσιάζει το αποκατεστημένο μόνο και μόνο στα πλαίσια της φιγούρας του κράτους των ρωμιών για το τσίρκο των «Olympic Games Athens 2004» Τρόπαιο νίκης των Μαραθωνομάχων στην περιοχή του Σχινιά. Οι θλιβερές, διαλυμένες και ξεθωριασμένες πινακίδες πρώτης δυσφήμισης καλωσορίζουν τον επισκέπτη σε ένα οικόπεδο πνιγμένο στα ξερόχορτα και τα μεστωμένα γαϊδουράγκαθα που φθάνουν το ενάμιση μέτρο.

Καθώς «λαμπρή» αντίθεση αποτελεί η επιμελώς καθαρισμένη από τα ξερόχορτα και όλα τα λοιπά παρακείμενη εκκλησία, εγείρονται τα ερωτήματα:

  1. κατά πόσον αισθάνονται Έλληνες οι θλιβεροί ρωμιοί που καθάρισαν μόνο τον λατρευτικό χώρο της φερτής πλην όμως νυν «κρατούσας» θρησκείας τους, και

  2. κατά πόσον ενδιαφέρεται το αρμόδιο Υπουργείο του κ. Λιάπη (το οποίο με ζήλο υπερασπίζεται την «αρχαιολογική φύση» των δικών μας λατρευτικών χώρων μη τυχόν οι ύμνοι μας και το θυμίαμά μας προκαλέσουν... φθορές στα εκτιθέμενα συντρίμμια!!!) για την πραγματική εικόνα που παίρνουν για την ημιπρωτόγονη πια χώρα μας οι ξένοι επισκέπτες πέρα από τις 3 - 4 «κλισέ» αρχαιότητες που επιδεικνύει το Ελληνικό Κράτος για να κρύψει την πολιτιστική αθλιότητά του.

Στα τέλη του μηνός Σεπτεμβρίου εμείς οι Έλληνες Εθνικοί θα τιμήσουμε στον χώρο του Τρόπαιου για μία ακόμα φορά τους Μαραθωνομάχους προγόνους μας. Ελπίζουμε η παρούσα ανακοίνωσή μας να έχει ήδη κινητοποιήσει τις αρμόδιες υπηρεσίες του κ. Λιάπη και να είναι ο χώρος καθαρός και ευπρεπισμένος, όπως ταιριάζει σε κάθε χώρο που αναφέρεται στους πραγματικούς Έλληνες, δηλαδή στους Έλληνες πριν την βίαιη επιβολή του Χριστιανισμού. Διαφορετικά, μετά λύπης μας προειδοποιούμε ότι η απλή εκδήλωση τιμής θα μετατραπεί σε εκδήλωση διαμαρτυρίας, παρουσία μάλιστα ευρωπαίων δημοσιογράφων του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου.

ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ

25 Αυγ 2008

W. E. H. LECKY: Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΣΚΕΨΗ ΑΡΧΙΖΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Η ιστορία μας λέει, ότι όσο ο πολιτισμός προοδεύει, η συμπόνια των ανθρώπων γίνεται ταυτόχρονα θερμότερη και πιο εκτενής, η συνήθης συμπεριφορά τους γίνεται πιο ευγενική και πιο ήπια και η αγάπη τους για την αλήθεια πιο ειλικρινής. Αλλά η Ιστορία επίσης μας κάνει γνωστό ότι μέσα σε περιόδους μεγάλης διανοητικής διαφώτισης και μεγάλης κοινωνικής πνευματικής καλλιέργειας, οι ερωτικές σχέσεις των δύο φύλων συχνά είχαν καταστεί πάρα πολύ «αναρχικές», με την σημερινή έννοια της λέξης. Είναι αδύνατο να αρνηθούμε ότι η μορφή την οποία προσλαμβάνουν αυτές οι σχέσεις σήμερα έχει επηρεασθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από την ειδική θρησκευτική διδασκαλία του Χριστιανισμού, η οποία για καλό ή για κακό, ελαττώνεται τους τελευταίους αιώνες αρκετά γρήγορα, τουλάχιστον στην σφαίρα της διανόησης.

Εκείνος όμως που θα συλλογισθεί σοβαρά επάνω στις καθαρές αντιλήψεις μας για την διαφορά μεταξύ της «αγνότητας» και της «ανηθικότητας», επάνω στους νόμους που κυβερνούν τα συναισθήματά μας και επάνω στα ενδιαφέροντα των παιδιών που γεννιούνται, μπορεί εύκολα να πεισθεί για το ότι μέσα σ’ αυτές τις αντιλήψεις μας, όπως και σε άλλους πνευματικούς τομείς άλλωστε, υπάρχουν συγκεκριμένα αιώνια ηθικά ορόσημα, τα οποία δεν μπορεί ποτέ να εξαλειφθούν.

Η Ευρωπαϊκή Σκέψη αρχίζει με τους αρχαίους Έλληνες. Αυτοί την έκαναν αυτό που είναι: δηλαδή τον μόνο τρόπο σκέψης. Η επιβολή της στον δυτικό κόσμο είναι αναμφισβήτητη. Επιπρόσθετα, η βαθμιαία επανανακάλυψη του Ελληνικού Κόσμου μάς επιτρέπει να ανιχνεύσουμε βαθμηδόν, εκείνους τους σπόρους οι οποίοι τελικά δημιούργησαν τις ευρωπαϊκές ιδέες για την διάνοια και την ψυχή, και ως εκ τούτου έκαναν δυνατή την γέννηση της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας, της επιστήμης, των ηθών και της πνευματικότητας. Η Αρχαία Ελλάδα ήταν εκείνη που δημιούργησε τις αντιλήψεις του ανθρώπου ως διανοητικού όντος, οι οποίες επηρέασαν οριστικά την μεταγενέστερη εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Σκέψης. Γι’ αυτό έχουμε την προδιάθεση να επιλέξουμε τα επιτεύγματα του 5ου προχριστιανικού αιώνα για ιδιαίτερο έπαινο και να αποδώσουμε σ’ αυτά ένα κύρος διαχρονικό.

Η μεταχριστιανική θρησκευτική πίστη ως επί το πλείστον είναι δεμένη σ’ ένα δόγμα, το οποίο οι άνθρωποι πρέπει είτε να προσβάλουν, είτε να το υπερασπίζονται με την ίδια την ζωή τους. Όλα αυτά ήταν άγνωστα για τους αρχαίους Έλληνες.

Για τους Ιουδαίους οι θεοί των γειτονικών τους λαών ήσαν εχθροί του Ιαχωβά.

Οι αρχαίοι Έλληνες όμως, δεν σκέπτονταν με τον ίδιο τρόπο που σκέπτονταν οι Ιουδαίοι, οι χριστιανοί ή οι μωαμεθανοί, οι οποίοι πιστεύουν μόνον σε «έναν» «αληθινό» Θεό, τον δικό τους, έναν Θεό που απαιτεί την αποστροφή από εκείνους που δεν τον αναγνωρίζουν.

Επιπλέον, η χριστιανική απαίτηση ότι θα έπρεπε να ανατραπεί ή φυσική πορεία των γεγονότων, για να ενδυναμωθεί και να ανανεωθεί η πίστη του χριστιανού, δια μέσου των παραδόξων και της μαγείας, αποτελεί μία ακόμη αντίληψη που δεν συναντάμε ποτέ στους αρχαίους Έλληνες.

Με βάση τα παραπάνω, προχωρούμε τώρα σε μία μάλλον γενική αλήθεια: ο πρωτόγονος άνθρωπος νόμιζε ότι ήταν δεμένος με τους Θεούς, καθώς δεν είχε ακόμα υψωθεί στο να συνειδητοποιήσει την δική του ελευθερία. Οι αρχαίοι ΄Ελληνες όμως, υπήρξαν οι πρώτοι που διέσπασαν αυτόν τον φραγμό και έτσι δημιούργησαν τον δυτικό μας πολιτισμό.

Ο Έλληνας που λατρεύει τον Θεό, δεν φοβάται μέσα σε μία αίσθηση ασημαντότητας από τον τρόμο που θα ενέπνεε ο Θεός του. Η Αθηνά λέει, σαν να μιλούσε σε ένα ισάξιο άτομο: ακολούθησέ με, εάν το θέλεις.

Οι όμορφες γυναίκες και οι γενναίοι ήρωες στην αρχαία Ελλάδα δέχονται τον θαυμασμό, τα καλλιτεχνικά δουλεμένα σκεύη είναι «ένα θαύμα να τα κοιτάζεις». Το ελληνικό ρήμα για τον θαυμασμό, το «θαυμάζειν», προέρχεται από το «θεάσθαι», που σημαίνει «το να βλέπεις». Με τον θαυμασμό της ομορφιάς που ιδιοποιείται τον τρόμο της άγνωστης θεότητας, το Θείον γίνεται ταυτόχρονα περισσότερο οικείο. Η παρουσία του έτσι φαίνεται πιο φυσική και πιο πειστική από πριν.

Ο Θεός των Ελλήνων ξεπερνά κατά πολύ τον Θεό των Ιουδαίων, των Ινδών ή των Κινέζων, ενθαρρύνοντας αυτούς που τον λατρεύουν να εξισωθούν μ’ αυτόν. Οι Έλληνες υπήρξαν πάντα επιρρεπείς στον κίνδυνο να υπερβαίνουν αναιδώς τα όρια. Και από αυτούς η Ευρώπη έχει κληρονομήσει εκείνη την μάταια φιλοδοξία – που ονομάζεται ύβρις από τους Έλληνες – η οποία παρά την ύπαρξη του Χριστιανισμού, ή μάλλον ακριβώς λόγω των διδασκαλιών του, έχει καταλήξει στο να είναι η μεγάλη διαστροφή, ο αντίποδας κάθε αρετής και η αιτία μίας πολύ σκληρής εξιλέωσης.

Το κάθε τι επάνω στην γη, σκιάζεται από την πεποίθηση ότι ακόμα και το άνθος της νεότητας, όπως και η δύναμη της ωριμότητας δεν θα αποτρέψουν τον θάνατο, μία σκέψη η οποία επηρεάζει τους ανθρώπους με την πιο βαθιά μελαγχολία. Παρ’ όλα αυτά, οι αρχαίοι ΄Ελληνες δεν έφθασαν ποτέ στο σημείο να επιδρά στην ζωή τους η αγωνία για τον θάνατο.

Οι Έλληνες αντιμετώπιζαν έναν Κόσμο με σημασία και τάξη, και τον αντιμετώπιζαν με θαυμασμό και γαλήνη του πνεύματος. Η ομορφιά του Κόσμου, που υποσχόταν να αποκαλύψει την σημασία του και την τάξη του, εκτεινόταν δελεαστικά μπροστά τους. Ο Έγελος κάποτε είπε: «Η θρησκεία είναι η σφαίρα μέσα στην οποία ένα έθνος δίνει στον εαυτό του τον ορισμό εκείνου που αυτό θεωρεί ότι είναι η Αλήθεια».

Ο Πλάτων, προσδιορίζοντας το Αληθινό ως το Τέλειο, την ιδέα του Αγαθού, επιφέρει μόνο μία αλλαγή επάνω στην βασική αντίληψη της Ολύμπιας Θρησκείας. Με την ίδια δύναμη, η πλαστική τέχνη των Ελλήνων φαίνεται να λέει ότι η ομορφιά και η τελειότητα αυτού του Κόσμου των μορφών θα έπρεπε να είναι φανερή στον οποιοδήποτε, ο οποίος εμβαθύνει αρκετά στα πράγματα. Και το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι το ότι οι επιστήμες προήλθαν από αυτήν την ίδια πεποίθηση ως προς το ότι ο Κόσμος μας είναι έλλογος και ανοιχτός στην ανθρώπινη νόηση. Με αυτόν το τρόπο είναι οι Ολύμπιοι Θεοί εκείνοι που μάς έχουν κάνει τους Ευρωπαίους που είμαστε.

Ακόμα και ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, οι οποίοι εκτιμούσαν την θεωρητική ή την στοχαστική ζωή περισσότερο από την πρακτική ζωή, διότι αυτή οδηγεί πέραν του υλικού κόσμου, εμποτίζουν την θεωρία τους με ίχνη ενός θρησκευτικού συναισθήματος το οποίο τελικά εκπηγάζει από το ομηρικό «θαυμάζειν». Είναι αρκετά αληθές το ότι αυτή η πρόοδος της σκέψης προς την Φιλοσοφία πραγματοποιήθηκε διαμέσου μίας μικρής απάρνησης των ίδιων Θεών, οι οποίοι έχαναν τον φυσικό και τον άμεσο σκοπό τους ανάλογα, όσο ο άνθρωπος συνειδητοποιούσε την δική του πνευματική οντότητα.

Η πίστη με την χριστιανική έννοια ήταν άγνωστη στους αρχαίους Έλληνες, ιδιαίτερα όσον αφορά την Ομηρική Θρησκεία, η οποία γενικά ρύθμιζε τα μεγάλα έργα της λογοτεχνίας. Ο ελληνικός Μύθος δεν κατεστράφη, ούτε καν απειλήθηκε ποτέ, από την αντίδραση εκείνων που δεν πίστευαν ή από τον φανατισμό των όποιων αιρετικών.

Για τον φιλόσοφο Σωκράτη, η διαρκής ευτυχία δεν μπορεί να προέρχεται από το σώμα, το οποίο είναι φθαρτό, αλλά πρέπει να συνδέεται με την ψυχή, επειδή μόνον αυτή είναι αθάνατη. Στην σκέψη του συγκεκριμένου φιλοσόφου, υπάρχει η απόλυτη βεβαιότητα ότι ο άνθρωπος, λόγω της γνώσης του, έχει ένα μερίδιο σε εκείνη την πραγματικότητα η οποία είναι παγκόσμια και αιώνια και γι’ αυτό πρέπει να ξαναδυναμώνει στον ανώτατο βαθμό την προσπάθειά του για να κατακτά εκείνη την γνώση, ακόμα και εάν η τέλεια σοφία είναι στην πραγματικότητα πολύ πέρα από την σφαίρα των δυνατοτήτων του. Μόνον μ’ αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος θα έχει ποτέ την ευκαιρία να διασπάσει το φράγμα της ατομικότητάς του και να κερδίσει την ευτυχία.

W. E. H. Lecky



Πηγή: Περιοδικό ΔΙΙΠΕΤΕΣ

17 Αυγ 2008

ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΟ "ΟΛΥΜΠΙΕΙΟ"

Για να έχουμε εμείς που σεβόμαστε και τιμούμε τους Έλληνες Θεούς μία άδεια τέλεσης ιεροπραξίας στα ερείπια ενός Ναού της Θρησκείας μας, κάτι που δικαιούμαστε αξιωματικά και πέρα για πέρα, το Υπουργείο Αποπολιτισμού και το λεγόμενο Κ.Α.Σ. επιστρατεύουν όποια ανοησία και αρλουμπολογία για να μας το κάνουν αδύνατον ("ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΕΙΟΥ...").

Για να οργανώνουν οι ίδιοι συναυλίες μέσα στον χώρο των Θεών μας, έχοντας γυρισμένα τα μόνιτορ και τα ντεσιμπέλ πάνω στους κίονες, δεν έχουν κάνενα πρόβλημα. Νικητές είναι, ό,τι γουστάρουν κάνουνε!


13 Αυγ 2008

ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΥΣ ΘΕΡΜΟΠΥΛΟΜΑΧΟΥΣ



Εκπρόσωποι και μέλη τoυ Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών (Υ.Σ.Ε.Ε.) παρέστησαν στις 2 Αυγούστου στην πανελλήνια εκδήλωση Τιμής και Μνήμης για τους αγωνιστές της θρυλικής Μάχης των Θερμοπυλών. Εκ μέρους του Υ.Σ.Ε.Ε. χαιρέτησε ο γραμματέας Βλ. Ρασσιάς (βλ. το πιο πάνω βίντεο) και κατετέθησαν στέφανοι από το Υ.Σ.Ε.Ε. και το Υ.Σ.Ε.Ε. - Η.Π.Α.

10 Αυγ 2008

ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΙΑ «ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ» ΔΑΚΡΥΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΥΣΗ

Πέρασε λοιπόν και η φετινή «Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος». Κάθε λογής σχετικο-άσχετοι, ανευθυνο-υπεύθυνοι, υποκριτές, εξουσιαστές κλπ. παρήλασαν και εκπλήρωσαν τάχα το οικολογικό τους καθήκον. Ακούσαμε και διαβάσαμε τον γεμάτο στόμφο πομφολυγώδη λόγο τους, τα δακρύβρεχτα και τόσο υποκριτικά ευχολόγιά τους και ανανεώσαμε το ραντεβού μας με αυτήν την απολύτως αφασική κατάσταση για του χρόνου, οπότε και θα ξανακούσουμε τις ίδιες ακριβώς διακηρύξεις με τον ίδιο ακριβώς θεατρινισμό.

Κι επειδή βεβαίως δεν υπάρχει σκορδαλιά χωρίς σκόρδο, εμφανίστηκαν, όπως κάθε ψιλιασμένος άνθρωπος θα ανέμενε, και οι κορυφαίοι ταγοί της χριστιανορθόδοξης Εκκλησίας, για να συνδράμουν με τις γενναίες δικές τους ποσότητες στο γέμισμα της μεγάλη δεξαμενής των δακρύων των υποκριτών. Και οι συγκεκριμένοι είναι οι πλέον επικίνδυνοι, γιατί ακριβώς αυτοί οι υποκριτές είναι εκείνοι που αποτελούν τους κυρίως αυτουργούς του εγκλήματος που συντελείται εις βάρος της Γαίας εδώ και αιώνες, σε όλα τα δυνατά επίπεδα. Χρειάζεται πραγματικά απύθμενο θράσος και αναισθησία, προκειμένου να τολμήσει ένας χριστιανός ιεράρχης να παραστήσει τον έχοντα οικολογική συνείδηση (!!!) και να δώσει μάλιστα και... νουθεσίες για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει ο άνθρωπος να αντιμετωπίζει το περιβάλλον! Βεβαίως, στον τόπο όπου ευδοκιμεί περισσότερο από κάθε τι η φαιδρά πορτοκαλέα και με δεδομένη την οξεία οσφυοκαμψία προς άπαντες τους ρασοφόρους, των καναλαρχών, των μεγαλοδημοσιογράφων, των τάχαμ’ δήθεν (εκτός ολίγων, πλην όμως αποτελεσματικά φιμωμένων, λόγω της μεθοδευμένης αγνόησης) «διανοητών», οι εκπρόσωποι του κλήρου «βρίσκουν και κάνουν», κατά το κοινώς λεγόμενον. Δίχως αιδώ λοιπόν, καμώνονται κι αυτοί τους... «ανησυχούντες», εκφράζουν «την θλίψη και ανησυχία τους» για τη διαρκώς επιδεινούμενη οικολογική πραγματικότητα και καλούν το ποίμνιό τους να αντιμετωπίσει το περιβάλλον με... «χριστιανική συνείδηση»! Ζήτω που καήκαμε, θα λέγαμε εμείς. Γιατί εδώ ακριβώς είναι που εντοπίζεται η πρωταρχική και γενεσιουργός αιτία του τεράστιου περιβαλλοντικού προβλήματος, το οποίο τώρα πια απειλεί αυτήν την ίδια την Ζωή επάνω στον πλανήτη.

Θα έπρεπε λοιπόν να γνωρίζουν οι διάφοροι «πατριάρχες», «αρχιεπίσκοποι» κι όλο το λοιπό πλήρωμα αυτού του θεοκρατικού συρφετού –ή, αν το γνωρίζουν τουλάχιστον να αυτοφιμώνονται από ντροπή και τύψεις– πως το «σπέρμα του κακού», για να χρησιμοποιήσουμε μία προσφιλή τους έκφραση, βρίσκεται μέσα στα, από αυτούς θεωρούμενα «ιερά», βιβλία της Χριστιανοσύνης. Από εκεί αναδύεται ο αρρωστημένος εκείνος τρόπος σκέψης που «εξουσιοδότησε» τον άνθρωπο να κυριαρχήσει με κάθε μέσο επάνω στην Φύση. Ο ιουδαιοχριστιανικός τύπος ανθρώπου είναι αυτός που έχει την θεϊκή άδεια και, κατά προέκταση, την ηθική νομιμοποίηση να αντιμετωπίσει απολύτως χρησιμοθηρικά το περιβάλλον εντός του οποίου διαβιεί, δίχως να αναγνωρίζει σε αυτό την ελάχιστη έστω αυταξία. Το περιβάλλον έχει γι’ αυτόν αξία μόνον ως πλουτοπαραγωγική πηγή. Έτσι, μπορεί να το διαμορφώνει με αποκλειστικό κριτήριο την εξυπηρέτηση των κοντόφθαλμων μικροσυμφερόντων του, αδιαφορώντας παράλληλα για τις όποιες επιπτώσεις θα επιφέρει σε άλλα έμβια είδη και φυσικά στο περιβάλλον καθαυτό και τις ευαίσθητες ισορροπίες του.

Στο σημείο αυτό βέβαια οι ίδιοι οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι ομολογούν μεν πως κάπως έτσι έχουν τα πράγματα, σχίζουν όμως τα ρούχα τους πως δήθεν η «Ορθοδοξία» τους ουδεμία ευθύνη φέρει και ρίχνουν όλο το ανάθεμα στον... Προτεσταντισμό! Αναγνωρίζουν πως την ευθύνη της κατάστασης αυτής φέρει η –στρεβλή κατ’ αυτούς- ερμηνεία από τους προτεστάντες τον 16ο αιώνα της βιβλικής ρήσης «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε και κατακυριεύσατε την γην». Είναι αλήθεια πως η καλβινιστική ηθική «έντυσε» κυριολεκτικά τον καπιταλισμό ως κοινωνικοοικονομικό σύστημα όπως ήδη από τον προπερασμένο αιώνα έχει καταδείξει πολύ εύστοχα ο Max Weber στο μνημειώδες έργο του «Η Προτεσταντική Ηθική του Καπιταλισμού». Και είναι αλήθεια επίσης πως οι καταστροφικές επιπτώσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας στο περιβάλλον επιταχύνθηκαν και γίνονται όλο και πιο αντιληπτές με την καθιέρωση του καπιταλισμού ως παγκοσμίου τρόπου παραγωγής και τύπου κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Δυστυχώς όμως για τους χριστιανορθόδοξους ιεράρχες και θεολόγους, η προσπάθεια να μετατοπιστεί όλη η ευθύνη για το συντελούμενο έγκλημα εις βάρος της ίδιας της Ζωής στην καλβινιστική ηθική αντίληψη μοιάζει με την προσπάθεια κάποιου να κρυφθεί όχι απλά πίσω από το δάχτυλό του, αλλά από μία τρίχα του δαχτύλου του...

Από θεολογική άποψη κατ’ αρχάς, το «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε και κατακυριεύσατε την γην» δεν είναι άλλο από την κορυφή του παγόβουνου, θα έλεγε κανείς. Γιατί η ρήση αυτή προκύπτει πολύ φυσιολογικά από κάτι το θεμελιώδες, του οποίου απλώς και μόνον απόληξη είναι η επίμαχη βιβλική φράση. Κι αυτό το θεμελιώδες είναι η περιγραφή της υποτιθέμενης «γενέσεως» του Κόσμου στο ομώνυμο κεφάλαιο της Παλαιάς Διαθήκης, με το οποίο μάλιστα και αυτή ξεκινά. Δε θα σχολιάσουμε βεβαίως εδώ τα παραληρήματα και τις χονδροειδέστατες από επιστημονικής άποψης αστοχίες τής υπερβολικά πρωτόγονης Παλαιάς Διαθήκης. Θα παρατηρήσουμε μόνον το εξής: κατά την αφήγηση αυτή, ο άνθρωπος παρουσιάζεται ως δήθεν το τελευταίο και τελειότερο (sic) «δημιούργημα» του εξωκοσμικού Θεού των «μονοθεϊστών». Μόνον μετά από τη υποτιθέμενη «δημιουργία» του ανθρώπου, κατά την «έκτη ημέρα», ο Θεός των «μονοθεϊστών» αποφάσισε να... αναπαυθεί (παρεμπιπτόντως, εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς τι σόϊ «Θεός» είναι αυτός που... κουράζεται, αλλ’ αυτό αποτελεί θέμα άλλης συζήτησης).

Το συγκεκριμένο κοσμολογικό σχήμα, που βεβαίως λαμβάνει και ιδεολογική χροιά, έχει ως εξής: ο Θεός δημιουργεί το σύμπαν κι όλα τα ουράνια σώματα, η γη στέκεται στο κέντρο της «δημιουργίας» και τα υπόλοιπα σώματα του ουρανού χρησιμεύουν για να τής... παρέχουν φως! Επί γης τώρα, τελευταίο και τελειότερο «δημιούργημα» είναι ο άνθρωπος, ο οποίος μάλιστα είναι και ο μοναδικός που πλάστηκε ακριβώς «κατ’ εικόνα και ομοίωση» του Θεού. Αυτονόητα λοιπόν, και δι’ απλής επαγωγής, προκύπτει ο ανθρωποκεντρισμός ως υπέρτατη ιδεολογία, από τη στιγμή που όλα επάνω στη γη, η οποία μάλιστα αποτελεί το επίκεντρο της κοσμικής «δημιουργίας», «δημιουργήθηκαν» μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουν τον άνθρωπο. Κι αυτή βεβαίως είναι η βασική ιδεολογική πλατφόρμα επάνω στην οποία στηρίζεται η ρήση «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε και κατακυριεύσατε την γην». Το χριστιανορθόδοξο δόγμα δέχεται φυσικά απολύτως αυτήν την ιδεολογική πλατφόρμα, όπως φυσικά και κάθε άλλη χριστιανική αίρεση.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν εντοπίζεται στην τάχα ολέθρια ερμηνεία μίας τάχα μεμονωμένης φράσης από κάποιους «κακούς» προτεστάντες, αλλά στις ίδιες τις θεμελιώδεις αρχές της χριστιανικής θεολογίας. Το πρόβλημα εντοπίζεται στον άκρατο ανθρωποκεντρισμό της. Έναν ανθρωποκεντρισμό που εγκαινίασε την αντιπαλότητα μεταξύ του ανθρώπου και της Φύσης. Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη Ιστορία, ο άνθρωπος αποσυνδέθηκε από τη Φύση. Έπαψε να αποτελεί οργανικό της τμήμα, υποκείμενο στις φυσικές νομοτέλειες. Έπαψε να αναγνωρίζει την ιεραρχική ανωτερότητα του ίδιου του Οίκου του και να προσδιορίζει τη θέση του στον Κόσμο όντας ενταγμένος στις δομές του, και βγήκε έξω από αυτόν. Η ψυχή του διαχωρίστηκε από την ψυχή της Φύσης. Η ψυχή πλέον, δίδεται από το Θεό – «δημιουργό». Ο ρόλος της Φύσης υποβιβάζεται και, εν τέλει, εκχυδαϊζεται. Καταντάει απλώς ένα «κτίσμα».

Για πρώτη φορά στην Ιστορία, η διάρρηξη αυτή έλαβε χώρα με τον λεγόμενο «μονοθεϊσμό» των ιουδαίων, των χριστιανών και των μωαμεθανών. Ο άνθρωπος μετατράπηκε, με θεϊκές μάλιστα ευλογίες, σε εξουσιαστή των πάντων. Στην συνείδηση και το χέρι του αφηνόταν το εάν θα έκανε ή όχι χρήση της απόλυτης εξουσίας του. Δεν απέδιδε τώρα λογαριασμό σε καμμία απολύτως φυσική αρχή, παρά μόνον στον φανταστικό, ανύπαρκτο, εξωκοσμικό «δημιουργό» του, κι από αυτόν μόνον θα κρινόταν υποτίθεται το εάν και πόσο σωστά είχε εφαρμόσει τους «νόμους» του!

Αλήθεια, δίνει κανείς τη δέουσα σημασία στην παντελή απουσία περιβαλλοντικού περιεχομένου «εντολών», είτε στον μωσαϊκό νόμο είτε σε άλλες παραινέσεις του Θεού των «μονοθεϊστών» Ιαχωβά, όπως λ.χ. στο Δευτερονόμιο και στα άλλα βιβλία της Παλαιάς (αλλά και της Καινής) Διαθήκης; Όλες οι «εντολές», μηδεμίας εξαιρουμένης, αφορούν κανονιστικά θέματα για τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και μεταξύ των ανθρώπων και του Θεού. Και είναι εύλογο κάτι τέτοιο, δηλαδή, από την στιγμή που ο άνθρωπος θεωρείται ως το ανώτερο όλων δημιούργημα, να απουσιάζει έστω και η απλούστερη αναφορά σε κάτι κατώτερο. Το κατώτερο δεν έχει «δικαιώματα», υπάρχει για να εξυπηρετεί τις εκάστοτε ανάγκες του ανώτερου και συνεπώς δε χρειάζεται καμμία θεϊκή παραίνεση για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζεται, αφού εξ ορισμού το ανώτερο δημιούργημα έχει μια δήθεν «θεόθεν» εξουσία επάνω του, και μάλιστα απόλυτη. Φραγμοί και οριοθετήσεις, συστήματα του τύπου «πρέπει – δεν πρέπει» έχουν νόημα και τίθενται μόνον σε σχέση με στάσεις και συμπεριφορές προς άλλα εξίσου με αυτό «ανώτερα» πλάσματα, δηλαδή με άλλους ανθρώπους και φυσικά προς την δήθεν «υπέρτατη οντότητα», τον Θεό «δημιουργό». Κι όπως ακριβώς αυτός ο Θεός – «δημιουργός» δεν ελέγχεται, ούτε και τιμωρείται από κανέναν, αντιμετωπίζει τους αντιπροσώπους του «δημιουργήματός» του κατά το δοκούν, ακόμη και με μία βαρβαρότητα που σοκάρει, επειδή ακριβώς είναι «ανώτερος» από αυτούς, έτσι και κατ’ ευθείαν αναλογία ούτε ο ιεραρχικά «ανώτερος» στην κλίμακα της θεϊκής «δημιουργίας» άνθρωπος μπορεί ποτέ να ελεγχθεί ή να τιμωρηθεί για τα όσα πράττει σε «κατώτερα» από αυτόν «δημιουργήματα».

Ας σταματήσουν λοιπόν οι χριστιανορθόδοξοι εγκέφαλοι τα κροκοδείλια δάκρυα και τις υστερικές σπιουνιές, που δακτυλοδείχνουν τον Προτεσταντισμό ως τον δήθεν μεγάλο ένοχο της οικολογικής καταστροφής που συντελείται. Όλα ανεξαιρέτως τα «μονοθεϊστικά» (ιουδαϊκά, χριστιανικά, μωαμεθανικά) δόγματα, αιρέσεις κλπ. είναι εξίσου υπεύθυνα και ένοχα για την καταστροφή της ίδιας της Ζωής. Όλα τους θεμελιώνονται επάνω στην απόλυτη διάρρηξη του ανθρώπου με την Φύση. Ο «μονοθεϊσμός» -έστω και ως πολυπρόσωπη οντότητα ιδωμένος- εξέθρεψε τον αντιφυσικό άνθρωπο, ο οποίος με την σειρά του οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα. Πλήρης από κενότητα λοιπόν, ή ακόμα χειρότερα από απατεωνιά, αποδεικνύεται ο τάχα οικολογικός οίστρος των ιεραρχών. Πρόκειται για έναν οίστρο απολύτως αντιφατικό και εν τέλει ακυρωτικό της ίδιας τους της Θρησκείας!

Είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό να διαβάζει κανείς μέσα στην κατάθεση στοχασμών του μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη για το οικολογικό πρόβλημα και τα εξής: «ο ατομισμός και ο ευδαιμονισμός είναι βασικά αίτια της οικολογικής κρίσης και χωρίς την αντιμετώπιση τους δεν μπορεί να λυθεί το οικολογικό πρόβλημα». Γι' αυτό και το χαρακτηρίζει άλλωστε «στην ουσία του πνευματικό πρόβλημα». Δε βρέθηκε φυσικά κάποιος να ρωτήσει τον εν λόγω «ιεράρχη», ο οποίος σε άλλα σημεία της ομιλίας του αποδεικνύεται λαύρος για τον καταστροφικό ρόλο της Θεολογίας και δη, φυσικά, της προτεσταντικής, στην δημιουργία του όλου οικολογικού προβλήματος, το πώς γίνεται να μπορεί ο Χριστιανισμός να δώσει εφόδια και απαντήσεις στην επισήμανσή του περί ευθύνης του ατομισμού, όταν ο ίδιος ο Χριστιανισμός, σε όλες του τις μορφές, είναι η κατ’ εξοχήν Θρησκεία της ατομικής «σωτηρίας»; Δεν βρέθηκε άραγε ένας έστω να ρωτήσει τον εν λόγω «ιεράρχη» πώς είναι δυνατόν στ’ αλήθεια να καταπολεμηθεί ο ατομισμός με όπλο μία καθ’ ολοκληρίαν ατομιστική αντιμετώπιση της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης; Να τον πληροφορήσει τελικά ότι το αντίδοτο στον ατομισμό μπορεί να αναζητηθεί μόνον σε θρησκείες, ιδεολογίες και κοσμοαντιλήψεις που προάγουν την έννοια του πολιτικού ανθρώπου και της κοινωνικής οργανικότητας, που προάγουν ως θεμελιώδη Αρετή την αρχή της κοινωνικής υπευθυνότητας και δρομολογούν την όποια ατομική καταξίωση, ή ακόμη και τελείωση, μέσα από την ποιοτική ανέλιξη και την ευημερία του κοινωνικού συνόλου του οποίου οι άνθρωποι αποτελούν οργανικά τμήματα. Και, εν τέλει, να του πει το απλούστατο, ότι η «ατομική σωτηρία» ως υπέρτατος στόχος και η ανάπτυξη βαθιάς κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης είναι έννοιες εξ ορισμού όχι μόνον αντιδιαμετρικές, αλλά και αντίπαλες.

Το κερασάκι στην τούρτα όλων των πιο πάνω γελοιοτήτων είναι η πρακτική που επιχειρεί προσφάτως ν’ ακολουθήσει η υποκρίτρια Ορθόδοξη Εκκλησία στο ζήτημα τη περιβαλλοντικής κρίσης. Γιατί αν πράγματι η ευθύνη ανήκε αποκλειστικά στον επάρατο Προτεσταντισμό, θα υπήρχαν τουλάχιστον μέσα στους αιώνες κάποια χειροπιαστά δείγματα οικολογικών ευαισθησιών από την πλευρά της, τα οποία φυσικά δεν υπάρχουν! Αντίθετα, στον ελλαδικό τουλάχιστον χώρο, μητροπόλεις, εκκλησίες μοναστήρια, κλπ., ευθύνονται με βαρύτατα οικολογικά εγκλήματα, καταπατήσεις δασικών εκτάσεων, καταστροφή και παράνομη εκμετάλλευση αιγιαλών, μολύνσεις υδροφόρων οριζόντων και ένα σωρό άλλες παραβάσεις. Πολύ πρόσφατο άλλωστε για να ξεχαστεί είναι το όνειδος για κάθε πολιτισμένο άνθρωπο της θρασύτατης απαίτησης της Εκκλησίας να κτιστεί ένα τεράστιο οικοδομικό συγκρότημα, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως... συνεδριακό κέντρο στο δάσος της Καισαριανής, στην Αθήνα. Ένα έργο που εάν εκτελεσθεί θα στοιχίσει πολλά στρέμματα δάσους στην ήδη αποψιλωμένη και ασφυκτιούσα πρωτεύουσα. Ή να μιλήσουμε για τα στρέμματα που διεκδικεί η Εκκλησία στην καμένη Πεντέλη, στο Σέϊχ Σου στη Θεσσαλονίκη, και αλλού. Τόσο μεγάλη και ειλικρινής είναι η οικολογική ευαισθησία της Εκκλησίας, ίσως όσο και... αντικαπιταλιστική είναι η από αυτήν κατασπάραξη πολύτιμων κοινοτικών πόρων που, με την συνενοχή των κυβερνώντων, αντί για αναπτυξιακές κοινωνικές εφαρμογές καταλήγουν σε εξοπλισμό και περαιτέρω επιχρύσωση των μηχανισμών της θεοκρατίας!

Το οικολογικό πρόβλημα που απειλεί τη βιωσιμότητα της βιόσφαιρας του πλανήτη είναι βαθύ και τεράστιο. Στον πλανήτη μας συντελείται εδώ και πολλούς αιώνες ένα διαρκές έγκλημα, το οποίο έχει ένοχο που είναι γνωστός. Είναι ο «μονοθεϊστής» άνθρωπος. Ο εντελώς αποκομμένος από τη Φύση άνθρωπος. Ο εξουσιαστής της Φύσης άνθρωπος. Ο άνθρωπος που διαμορφώθηκε με βάση τις αντιφυσικές ιουδαιοχριστιανικές διδαχές. Όποιος λοιπόν θέλει να αναζητά με ειλικρίνεια και σοβαρότητα ριζικές λύσεις που μπορούν να δώσουν ξανά ελπίδα στην Ζωή, ώστε να συνεχίσει αυτή να υπάρχει ως φαινόμενο επάνω στο σώμα της Γαίας, οφείλει να δει το πρόβλημα κατάματα και δίχως περιστροφές. Οφείλει να καταγγείλει κάθε αρρωστημένο εξουσιαστικό ιδεολόγημα που ενδύεται με θεολογικό μανδύα και να σταθεί απέναντί του, γιατί απλώς είναι εντελώς παράλογο να προσδοκά λύσεις μέσα από ιδεολογίες που γέννησαν το όλο πρόβλημα. Και ο «μονοθεϊσμός», σε όλες του τις εκφράσεις, δεν είναι απλώς ένα μέρος του προβλήματος, αλλά το ίδιο το πρόβλημα. Αρκετά χρόνια πριν, ο Nigel Campbell Pennick είχε τονίσει: «Όλα τα προσανατολισμένα στην εξουσία δόγματα, μας έχουν οδηγήσει σε έναν επικίνδυνο κατήφορο, όπου κατρακυλούμε μαζικά προς την παγκόσμια οικολογική καταστροφή. Και από τη στιγμή μάλιστα που αυτά τα ίδια είναι η άμεση αιτία αυτής της δυσχερούς κατάστασης, κανένα από αυτά τα κυριαρχικά δόγματα δεν θα μπορούσε ποτέ να αποτελέσει τη λύση στα προβλήματα που πηγάζουν από αυτόν τον ίδιο τον τρόπο ενέργείας τους» («Το Ξόδεμα της Γης», εκδόσεις «Διιπετές», 1994).

Η κατάσταση δεν είναι καν στο παρά πέντε. Όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε στο και πέντε. Και το ζητούμενο πια είναι η αποφυγή περισσότερων συνεπειών από τις ήδη αναπότρεπτες. Ο οικοκεντρισμός που πρέπει να κυριαρχήσει και να επιβληθεί το ταχύτερο δυνατόν ως βασικός αξιακός προσανατολισμός της ανθρωπότητας, χρειάζεται το κατάλληλο όχημα. Χρειάζεται την άμεση επανανακάλυψη της κοσμολατρευτικής ουσίας των προχριστιανικών Παραδόσεων και Θρησκειών. Χρειάζεται την επανασυμφιλίωση του ανθρώπου με τη Φύση, την επανένταξή του στο σώμα της, την επανεμβάπτισή του στην ψυχή της μεγάλης «παμμήτειρας Θεάς» και πολυμήχανης μητέρας Φύσης όπως λένε οι υπέροχοι στίχοι του σχετικού Ορφικού Ύμνου. Χρειάζεται η απόλυτη συμφωνία του ανθρώπου με την Φύση, μέσα από ένα νέο συμβόλαιο, βασισμένο στις παραπάνω παραδοχές. Πρόκειται κάτι που το επιτάσσει πλέον η ίδια η ανάγκη των καιρών. «Ανάγκα και οι Θεοί πείθονται» έλεγαν οι πρόγονοί μας, αναγνωρίζοντας με αυτόν τον τόσο κατηγορηματικό τρόπο τη παντοδυναμία της Ανάγκης, την οποία αδυνατούν να υπερβούν και αυτοί ακόμη οι Θεοί.

Νίκος Πρανδέκας

Πηγή: περιοδικό ΔΙΙΠΕΤΕΣ, τεύχος 67, Θερινό Ηλιοστάσιο "2008"

6 Αυγ 2008

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ «ΧΩΡΟΣ» ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΘΝΙΚΟΙ ΔΗΘΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΜΕ ΥΠΟΣΥΝΟΛΟ!

(Από συνέντευξη του Γραμματέα του Υ.Σ.Ε.Ε. Βλάση Ρασσιά στον δημοσιογράφο Κώστα Κούρο για λογαριασμό του περιοδικού «Τρίτο Μάτι» που δόθηκε αρχές άνοιξης του «2008» και δημοσιεύτηκε στο τεύχος 163).


Μιλώντας για λογαριασμό του Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών (ΥΣΕΕ), του θρησκευτικού / πολιτιστικού φορέα των κάποιων χιλιάδων σύγχρονων Ελλήνων που οι ίδιοι επιλέγουν να ονομάζονται «Εθνικοί», δηλαδή έμπρακτοι συνεχιστές της Εθνικής μας Παράδοσης και Θρησκείας, το πρώτο και κύριο που θέλω να τονίζω είναι ότι εναντιωνόμαστε στην οποιαδήποτε προσπάθεια τσουβαλιάσματός μας μαζί με εντελώς άσχετα προς εμάς άτομα ή ομάδες ατόμων, κάτω από αυθαίρετες ευρεσιτεχνίες τύπου «χώρος», «κίνημα» κλπ.

Τους όρους αυτούς χρησιμοποίησαν πονηρά κατά το παρελθόν και φυσικά χρησιμοποιούν μόνον όσοι ήθελαν και θέλουν να τσουβαλιάσουν ετερόκλητα πράγματα για να κτυπήσουν κάποια από αυτά, με όπλο τα ελαττώματα κάποιων άλλων, θυμόμαστε λ.χ. όλοι οι παλαιότεροι, το με ποιον τρόπο κατά την δεκαετία του 1980 ο διάτρητος όρος «χώρος» χρησιμοποιήθηκε στο πολιτικό επίπεδο από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής για να διώκονται θεωρητικοί, διανοούμενοι και συγκροτημένοι ακροαριστεροί με αφορμή τις πράξεις διαφόρων άγνωστων εξτρεμιστών, πολλοί των οποίων ήσαν ακόμα και πράκτορες των ίδιων των δυνάμεων καταστολής. Το να δέχεται κανείς σήμερα με αφέλεια ότι υπάρχει όντως «χώρος» «αρχαιολατρών», σημαίνει ότι εμείς του Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών καταδικαζόμαστε να έχουμε αυτομάτως ευθεία σχέση με τον οποιονδήποτε που απλώς και ανά πάσα στιγμή εμφανίζεται από το πουθενά ή εξέρχεται από τον α ή β σκοτεινό μηχανισμό για να παραστήσει τον δήθεν «αρχαιολάτρη».

Είδαμε πρόσφατα ένα προσωποπαγές αθεϊστικό περιοδικό του υποτιθέμενου «αρχαιολατρικού» «χώρου», που ειδικεύεται στο να κτυπάει συστηματικά κάθε προσπάθεια στοιχειώδους οργάνωσης μα και θρησκευτικής έκφρασης των Ελλήνων πολυθεϊστών ή ακόμα και των απλών ελληνιζόντων, να λοιδορεί απροκάλυπτα τις 5 διαφορετικές εκδηλώσεις τιμής προς τους Θερμοπυλομάχους που έγιναν την περασμένη χρονιά και αναρωτιόμαστε τι θα 'πρεπε δηλαδή να κάνουμε εμείς οι Έλληνες Εθνικοί (που ούτως ή άλλως συμμετείχαμε σε 2 από αυτές), για να μην μας λοιδορεί; Να συνεορτάσουμε με φαιδρές ή ύποπτες μικρο-ομάδες, ή μήπως με την ναζιστική... «Χρυσή Αυγή»; Όχι βέβαια!

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΝΕΝΑΣ «ΧΩΡΟΣ» του οποίου εμείς (τουλάχιστον) δήθεν αποτελούμε... υποσύνολο. Αυτό που υπάρχει είναι το Ύπατο Συμβούλιο των κάποιων χιλιάδων σύγχρονων Ελλήνων που οι ίδιοι επιλέγουν να ονομάζονται «Εθνικοί», με παραρτήματα μάλιστα στις Η.Π.Α., τον Καναδά και την Αυστραλία και πολλούς πυρήνες ανά την Ευρώπη και εκεί σταματάει το δικό μας ενδιαφέρον για αυτο-οργάνωση και δράση προς υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας και προς παλινόρθωση της αυθεντικής Ελληνικής Παραδόσεως και Θρησκείας. Την όποια συνεργασία μας (ή την μη συνεργασία μας) με έξωθεν ομάδες, συλλόγους ή άτομα, που ίσως έχουν παραπλήσιους σκοπούς με τους δικούς μας, την κρίνουμε ανά περίπτωση, την αποφασίζουμε και την καθορίζουμε εμείς.

Αυτονόητο είναι ότι συνεργαζόμαστε μόνον με πολιτιστικές, θρησκευτικές ή ακόμα και πολιτικές ομάδες, συλλόγους ή άτομα, που έχουν να επιδείξουν ένα κάποιο μέγεθος έργου και οπωσδήποτε μία εμφανέστατη ποιότητα ήθους. Έχουμε λ.χ. συνεορτάσει κάποιες φορές με την Ελληνική Εταιρεία Αρχαιοφίλων, παρά τις αρκετές μεταξύ μας αντιθέσεις σε επίπεδο πολιτικής, θεολογίας και ορολογίας, επιλέγοντας με βάση το πολυετές έργο που έχει επιτελέσει η συγκεκριμένη Εταιρεία υπέρ την νομικής κατοχύρωσης των δικαιωμάτων όσων σύγχρονων Ελλήνων τιμούν τους Εθνικούς μας Θεούς.

Αυτά τα ολίγα για το ζήτημα του περιβόητου «χώρου», ο οποίος απλώς δεν υπάρχει και συνεπώς είναι αδύνατον να μας χρεώσει έξωθεν ανεπιθύμητα πράγματα. Για να μας πιστώσει δεν το συζητάμε, ό,τι μπορούμε να πιστωθούμε είμαστε ικανοί να το παράξουμε μόνοι μας. Το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών μεγαλώνει και ισχυροποιείται ολοένα και περισσότερο, χρόνο με τον χρόνο, ανεβάζει ολοένα και περισσότερο την ποιότητα των ανθρώπων του και, όπως ο κάθε σοφός οργανισμός, ξέρει να στοχοθετεί, να οργανώνει και να περιμένει.

Για την δεκαετία 2008 - 2017, την τρίτη δεκαετία δημόσιας δράσης των σύγχρονων Εθνικών και την δεύτερη του οργανωμένου αγώνα μας υπό την σημαία του Υ.Σ.Ε.Ε., οι κυριότεροι στόχοι μας είναι δύο πολύ συγκεκριμένοι: η επιτέλους απόσπαση από την Πολιτεία του κατάλληλου νομικού προσώπου για την επίσημη έκφρασή μας ως κανονική Θρησκεία, δηλαδή της «Θρησκευτικής Ένωσης» (όπως ζητήσαμε τον Μάϊο του 2006 στο γνωστό υπόμνημά μας προς το Ελληνικό Κράτος) και η ανέγερση του πρώτου σύγχρονου Ναού της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας σε ελληνικό έδαφος μετά από πολλούς αιώνες χριστιανικής βίας και τρομοκρατίας.

Πηγή: ιστοσελίδα του Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών (Υ.Σ.Ε.Ε.)

4 Αυγ 2008

ΝΑ ΦΟΡΟΛΟΓΗΘΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΟΙ ΘΕΟΚΡΑΤΕΣ!

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ 205/1.8.2008

ΝΑ ΦΟΡΟΛΟΓΗΘΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΟΙ ΘΕΟΚΡΑΤΕΣ!

Την ώρα που ο υπουργός Οικονομικών προσπαθεί κυριολεκτικά να βγάλει από την μύγα ξύγκι για να καλύψει τις «τρύπες» της ελληνικής οικονομίας, σοφιζόμενος διάφορες κοινωνικά άδικες αλλά και αντιεπιστημονικές «λύσεις», όπως λ.χ. αύξηση του ΦΠΑ και αύξηση –για πολλοστή φορά!- της αντικειμενικής αξίας των ακινήτων, μέτρα δηλαδή «αρπαχτής» που με μαθηματική ακρίβεια, όπως οφείλει να ξέρει ακόμα και ένας πρωτοετής του Οικονομικού Πανεπιστημίου, θα προκαλέσουν περαιτέρω διόγκωση της ήδη εξωπραγματικής για τον τόπο μας ακρίβειας ακόμα και των απλούστερων αγαθών,

την ώρα που ξηλώνονται άρδην όλα τα εργασιακά, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα, τα οποία βεβαίως δεν έχουν παραχωρηθεί από κάποιες… «φιλάνθρωπες» εργοδοσίες ή κυβερνήσεις του παρελθόντος, αλλά, αντίθετα, έχουν κατακτηθεί με πολυετείς, μαζικούς και συχνά αιματηρούς αγώνες,

την ώρα που αμέτρητοι Έλληνες πολίτες, άλλοι άνεργοι και άλλοι υπερχρεωμένοι, παρ’ όλο που επιβαρύνονται με το 55% των άμεσων φόρων βλέπουν την οικονομική τους δύναμη να φθίνει γρήγορα και σταθερά και γνωρίζουν ότι σίγουρα και πολύ σύντομα θα αντιμετωπίσουν σοβαρότατα προβλήματα στην προσπάθεια να συντηρήσουν τις οικογένειές τους,

την ώρα που χιλιάδες μη κερδοσκοπικά νομικά πρόσωπα που κοπιάζουν για τον πραγματικό πολιτισμό ή εκφράζουν κοινωνικές και θρησκευτικές αντιλήψεις έξω από τα κυρίαρχα βυζαντινά και θεοκρατικά ορθόδοξα κλισέ αδυνατούν να καλύψουν τις στοιχειώδεις οικονομικές απαιτήσεις για την επιβίωσή τους,

έρχεται η χθεσινή ομολογία της Διαρκούς «Ιεράς» Συνόδου της Εκκλησίας ότι στην έως σήμερα 6ετή δράση της, η δική της δήθεν «μη κυβερνητική» οργάνωση «Αλληλεγγύη», έχει ληξιπρόθεσμα χρέη άνω των 10.000.000 ευρώ (!), παρά την πολυχρηματοδότησή της από το υπόδουλο στους θεοκράτες Ελληνικό Κράτος και ότι επίσης έχει κατασπαραχθεί πλήρως το πλούσιο ταμείο της επίσης εκκλησιαστικής εταιρείας ΣΥ.ΜΕ.ΑΝ. Α.Ε., την οποία είχε συστήσει το 2002 ο προηγούμενος αρχιεπίσκοπος Αθηνών (ο επονομασθείς από τους… μυημένους «μάστιγα του δημοσίου ταμείου») με σκοπό να αρπάξει και να διοχετεύσει ευρωπαϊκά κονδύλια σε αντιπαραγωγικές αναστηλώσεις μοναστηριών και άλλων θεοκρατικών ακινήτων (η εν λόγω εταιρεία ήδη διεκδικεί από το 4ο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης 2007 – 2013 περίπου 500.000.000 ευρώ για «συνοδικό μέγαρο», πολυώροφα «πολιτιστικά» κέντρα και άλλα ανάλογης κοινωνικής αχρηστίας οικοδομήματα!).

Το νέο αυτό οικονομικό σκάνδαλο των ορθόδοξων θεοκρατών επικαιροποιεί για μια ακόμη φορά το λογικά πάντα επίκαιρο, αλλά περιέργως (;) μεθοδικά και πανταχόθεν αποσιωπούμενο κολοσσιαίο σκάνδαλο του νόμου του Νοεμβρίου 2004 με τον οποίο χαρίστηκαν από την φρεσκοεκλεγείσα τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας στην Εκκλησία περίπου 1.000.000.000 ευρώ κάθε χρόνο, μέσω της αντισυνταγματικής απαλλαγής της από τον φόρο που αυτή οφείλει λόγω της αμύθητης ακίνητης περιουσίας της.

Είναι πέρα για πέρα απαράδεκτο στα πλαίσια ενός υποτίθεται σύγχρονου και ευρωπαϊκού κράτους να φοροαπαλλάσσεται και να επιδοτείται τόσο σκανδαλωδώς ένας πολυπρόσωπος μηχανισμός θεοκρατών, την ώρα που όλα τα άλλα φυσικά και νομικά πρόσωπα καλούνται να υποστούν τώρα αλλά και αύριο τις πολύ δυσάρεστες συνέπειες μιας άρρωστης, ξεχαρβαλωμένης και στρεβλής οικονομικής πραγματικότητας, η οποία αποτελεί το σωρευτικό αποτέλεσμα πολλών δεκαετιών διαφθοράς, οργανωμένης ανοργανωσιάς, βυζαντινο-μακρυγιαννισμού, νομοθετικής ασάφειας και τυραννίας ή ασυδοσίας κάποιων συγκεκριμένων κύκλων συμφερόντων.

Είναι πέρα για πέρα απαράδεκτο επίσης, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων αυτού του φυσικά και ηθικά ρημαγμένου πια τόπου να παριστάνει την αδιάφορη, σαν να μην υπήρξε ποτέ η αισχρή εκείνη παραχώρηση του 2004 και σαν τα επίσης αισχρά αποτελέσματά της να ήταν κάποιο παλαιόθεν κεκτημένο των θεοκρατών, του οποίου η αναίρεση θα επισύρει λες της οργή του… τριαδικού «Θεού».

Ο κόμπος έχει φθάσει όμως στο κτένι. Και τον έφερε εκεί η νυν (σε επικίνδυνους καιρούς, που εμφανέστατα αποτελούν προθάλαμο καθολικής κοινωνικής εξέγερσης από οικονομική απελπισία) απεγνωσμένη αναζήτηση από τον υπουργό κ. Αλογοσκούφη νέων ανεύθυνα εισπρακτικών μέτρων, εντελώς καταστροφικών για την εθνική αλλά και οικογενειακή οικονομία, την ώρα που αποκαλύπτεται μια άγρια κατασπάραξη τεράστιων ποσών από τους παρασιτικούς θεοκράτες. Την ίδια ώρα που καίγεται και ερημοποιείται όλη η χώρα μας επειδή το Κράτος δεν έχει –λέει- πόρους για πρόληψη δασικών πυρκαϊών και δασοπυρόσβεση. Την ίδια ώρα που από το 2005 και εντεύθεν μένουν, κάθε χρόνο, χάρισμα στις τσέπες των ήδη βαθύπλουτων θεοκρατών 1.000.000.000 ευρώ, ένα κυριολεκτικά αστρονομικό ποσό που αντιστοιχεί στο κόστος απόκτησης (φυσικά επίσης κάθε χρόνο!) 40 περίπου πυροσβεστικών αεροπλάνων.

Ως εδώ λοιπόν και μη παρέκει. ΟΠΟΙΟΣ ΣΙΩΠΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΣ.

ΝΑ ΦΟΡΟΛΟΓΗΘΕΙ ΑΜΕΣΑ για όλες τις οικονομικές δραστηριότητές της, όπως κάθε άλλη επιχείρηση, η φορολογικά ασύδοτη Εκκλησία, η μόνη εν Ελλάδι επιχείρηση της οποίας τα έξοδα πληρώνουν άλλοι και τα έσοδά της τα τσεπώνει αυτή!

ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ η αισχρή και αντισυνταγματική φοροαπαλλαγή του Νοεμβρίου 2004!

ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΑΜΕΣΑ ο υπεραναγκαίος πλέον διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας.

ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ (Υ.Σ.Ε.Ε.)