26 Δεκ 2008

ΤΡΙΕΣΠΕΡΟ 2008

To Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών (Υ.Σ.Ε.Ε.) εόρτασε στις 20 Δεκεμβρίου «2008» για δωδέκατη συνεχή χρονιά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο και την γέννηση του ηλιακού Θεού Τριεσπέρου Ηρακλέους στην αίθουσα του Φιλοσοφικού Αθήναιου «Εκατηβόλος», παρουσία περίπου 80 μελών και φίλων του.


Την ιεροπραξία προς τιμήν των εθνικών μας Θεών (Διός, Αθηνάς, Ήρας, Διονύσου, Ηρακλέους, Ηλίου, κ.ά.) τέλεσε ο ιεροπρακτικός Θίασος «Δελφύς» και ακολούθησε ο καθιερωμένος στολισμός του δένδρου και τα κεράσματα οίνου και γλυκισμάτων.


Τις εκδηλώσεις της βραδιάς υποστήριξε πολύτροπα η Νεολαία Υ.Σ.Ε.Ε. «Ακάματον Πυρ».


21 Δεκ 2008

ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΠΟΛΛΕΣ ΧΑΡΟΥΜΕΝΕΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΕΣ ΤΟΥ ΤΡΙΕΣΠΕΡΟΥ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΙΚΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ!

Χρόνια Πολλά σε όλους τους πραγματικούς Έλληνες και τους απανταχού της γης θεράποντες της Αρετής.

Από τον αυτοθεοποιημένο «ταπεινό» σικάριο-ξυλουργό εμείς αιώνια θα προτιμούμε τον Τριέσπερο Ηρακλέα και τον Ανίκητο Ήλιο.

«ΗΡΑΚΛΗΣ Δ' ΕΣΤΙΝ Ο ΕΝ ΤΟΙΣ ΟΛΟΙΣ ΛΟΓΟΣ ΚΑΘ' ΟΝ Η ΦΥΣΙΣ ΙΣΧΥΡΑ ΚΑΙ ΚΡΑΤΑΙΑ ΕΣΤΙΝ (ΚΑΙ ΑΠΕΡΙΓΕΝΗΤΟΣ ΟΥΣΑ), ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΟΣ ΙΣΧΥΟΣ ΚΑΙ ΤΟΙΣ ΚΑΤΑ ΜΕΡΟΣ ΚΑΙ ΑΛΚΗΣ ΥΠΑΡΧΩΝ. ΩΝΟΜΑΣΤΑΙ ΔΕ ΤΑΧΑ ΑΠΟ ΤΟΥ ΔΙΑΤΕΙΝΕΙΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΗΡΩΑΣ, ΩΣ ΑΥΤΟΥ ΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΚΛΕΪΖΕΣΘΑΙ ΤΟΥΣ ΓΕΝΝΑΙΟΥΣ ΠΟΙΟΥΝΤΟΣ: ΗΡΩΑΣ ΓΑΡ ΕΚΑΛΟΥΝ ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΙ ΤΟΥΣ ΑΔΡΟΥΣ ΤΟΙΣ ΣΩΜΑΣΙ ΚΑΙ ΤΑΙΣ ΨΥΧΑΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥΤΟ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΜΕΤΕΧΕΙΝ ΔΟΚΟΥΝΤΑΣ. ΟΥ ΔΕΙ ΔΕ ΥΠΟ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΕΠΙΤΑΡΑΤΤΕΣΘΑΙ: ΔΙΑ ΓΑΡ ΑΡΕΤΗΝ ΗΞΙΩΘΗ ΤΗΣ ΑΥΤΗΣ ΤΩ ΘΕΩ ΠΡΟΣΗΓΟΡΙΑΣ Ο ΑΛΚΜΗΝΗΣ ΚΑΙ ΑΜΦΙΤΡΥΩΝΟΣ ΥΙΟΣ, ΩΣΤΕ ΔΥΣΔΙΑΚΡΙΤΑ ΓΕΓΟΝΕΝΑΙ ΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΩΝ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΗΡΩΟΣ ΙΣΤΟΡΟΥΜΕΝΩΝ. ΤΑΧΑ Δ' ΑΝ Η ΛΕΟΝΤΗ ΚΑΙ ΤΟ ΡΟΠΑΛΟΝ ΕΚ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΕΠΙ ΤΟΥΤΟΝ ΜΕΤΕΝΗΝΕΓΜΕΝΑ ΕΙΗ. (ΣΤΡΑΤΗΓΟΝ ΓΑΡ ΑΥΤΟΝ ΑΓΑΘΟΝ ΓΕΝΟΜΕΝΟΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΜΕΡΗ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΕΤΑ ΔΥΝΑΜΕΩΣ ΕΠΕΛΘΟΝΤΑ ΟΥΧ ΟΙΟΝ ΤΕ ΓΥΜΝΟΝ ΕΔΟΞΕ ΠΕΡΙΕΛΗΛΥΘΕΝΑΙ, ΞΥΛΩ ΜΟΝΟΝ ΩΠΛΙΣΜΕΝΟΝ, ΑΛΛΑ ΤΟΙΣ ΕΠΙΣΗΜΟΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΑΠΑΘΑΝΑΤΙΣΜΟΝ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΕΥΕΡΓΕΤΟΥΜΕΝΩΝ ΚΕΚΟΣΜΗΣΘΑΙ)».

4 Δεκ 2008

ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΚΡΙΔΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ 209 /3.12.2008

ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΚΡΙΔΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!

Καθώς ημέρα με την ημέρα, μέσα από την υπόθεση του Βατοπεδίου και όχι μόνο, αναδύεται ολοένα και πιο πολύ το πύον του βαθέως κράτους των θεοκρατών που προ πολλού έχει υποκαταστήσει την πολιτική εξουσία στον άμοιρο τόπο μας, παραδίδοντάς την «σε ένα στίφος λιμάρηδων μέσα σε χρυσοκέντητα άμφια και μεταξωτά κοστούμια» (για να χρησιμοποιήσουμε την επιτυχημένη περιγραφή που διαβάσαμε στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας «Ελευθεροτυπίας»),

καθώς κανείς από τους «καθ' ύλην» αρμόδιους, δηλαδή κανείς από τους πολιτικούς ή τους δημοσιογράφους, δεν δείχνει διατεθειμένος να ασκήσει επιτέλους θεμελιακή κριτική προς το ίδιο το αίτιο όλης αυτής της βυζαντινής σαπίλας, που δεν είναι άλλο από τον ίδιο τον Χριστιανισμό (μία από τις 3 κατεξοχήν αντιδημοκρατικές, αντικοινωνικές και αντιφυσικές θρησκείες του λεγόμενου «μονοθεϊσμού») σε συνδυασμό με το εισέτι αδιαχώριστο Κράτους και Εκκλησίας,

καθώς η οικονομική επιβάρυνση της ασυδοσίας των θεοκρατών στην ούτως ή άλλως ευάλωτη νεοελληνική κοινωνία έχει προ πολλού ξεπεράσει κάθε λογικό όριο, με αποτέλεσμα οι θεοκράτες να κολυμπούν κυριολεκτικά στα πλούτη την στιγμή που το κράτος είναι πια ανίκανο να πληρώσει τους ίδιους του τους υπαλλήλους (λ.χ. μέλη διπλωματικών αποστολών, συγκεκριμένες κατηγορίες εκπαιδευτικών, κ.ά.) και την στιγμή που αμέτρητοι Νεοέλληνες ζούνε μέσα στην φτώχεια,

γίνονται ολοένα και περισσότερο κατεπείγοντα μια σειρά από πράγματα, όπως:

- Άμεσος διαχωρισμός Κράτους & Εκκλησίας

- Φορολόγηση του συνόλου των οικονομικών δραστηριοτήτων των εκκλησιαστικών και περι-εκκλησιαστικών νομικών οντοτήτων

- Παύση κάθε φανερής ή κρυφής οικονομικής στήριξης των διαφόρων Πατριαρχείων και του λεγόμενου «Αγίου Όρους»

- Καθιέρωση απώλειας της βουλευτικής ιδιότητας για όσους εκπροσώπους του λαού λογοδοτούν σε και κατευθύνονται από τους γνωστούς ρασοφόρους που αυτοπροβάλλονται ως «πνευματικοί»

- Κατάργηση όλων των μορφών πλύσης εγκεφάλου των αυριανών πολιτών μέσα από την υποτιθέμενη Παιδεία υπέρ των θεοκρατών και των ιδεολογημάτων τους

Τα πολιτικά κόμματα, τα περισσότερα εκ των οποίων για την ώρα «παίζουν τον παπά» («δύο δυνάμεις κυβερνούσαν πάντα την χώρα, οι παπάδες και οι παπατζήδες» διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο της προαναφερθείσας εφημερίδας), καλούνται εδώ και τώρα να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Στις εκλογές, που όπως φαίνεται δεν θα πολυαργήσουν, η τοποθέτηση του κάθε κόμματος απέναντι στις πιο πάνω απαιτήσεις θα παίξει για πάμπολλους από εμάς τους ψηφοφόρους, εμάς τους φορολογούμενους, εμάς τους καταληστευόμενους, καθοριστικό ρόλο στην επιλογή μας.

Και κάτι τελευταίο: στην προσπάθεια των πολύμορφων δούλων των θεοκρατών να δικαιολογήσουν την αισχρή ασυδοσία των τελευταίων, γίνεται συνέχεια λόγος για μία υποτιθέμενη «πνευματική προσφορά» τους στο έθνος μας και την κοινωνία μας. Προκαλούμε λοιπόν εδώ και τώρα σε δημόσιο διάλογο αυτούς τους ίδιους τους υποτιθέμενους «πνευματικούς» ευεργέτες «μας», για να μάθει επιτέλους ο αδαής ή παραπληροφορημένος ελληνικός λαός ποια είναι η «πνευματικότητά» τους, αλλά κυρίως εάν την έχει ή δεν την έχει ανάγκη ο οποιοσδήποτε σύγχρονος άνθρωπος που είναι στοιχειωδώς στα καλά του και έχει επαρκώς ορθό κριτήριο για το φυσιολογικό, το ωραίο, το ανθρώπινο και το λογικό.

15 Νοε 2008

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΥ

Ο Εφέσιος μας λέει με σαφήνεια ότι ενώ για τον άνθρωπο ορισμένα πράγματα είναι κακά και ορισμένα καλά, για τον Θεό όλα είναι καλά (απόσπ. 61 κατά τον Bywater: «Για τον Θεό καλά τα πάντα και αγαθά και δίκαια· οι άνθρωποι άλλα άδικα τα νομίζουν άλλα δίκαια»). Αναμφίβολα με τον όρο «Θεός» ο Ηράκλειτος εννοεί το Πυρ και ορίζει επίσης τον Θεό ως «τον μόνο Σοφό», εννοώντας προφανώς ότι το Πυρ «γνωρίζει όλα τα πράγματα». Το πράγμα που θέλει να πει σε αυτό το σημείο είναι, πέρα από κάθε αμφισβήτηση, ότι μέσα στο Πυρ εξαφανίζονται οι κυρίαρχες μέσα στον κόσμο αντίθεση και σχετικότητα. Και είναι βεβαίως σε αυτό ακριβώς το θέμα που αναφέρονται τα αποσπάσματα 96, 97 και 98 του Bywater: «Δεν έχει σοφία η οδός του ανθρώπου, αλλά μόνον η οδός του Θεού», «Ο άνδρας άμυαλος φαίνεται μπροστά στον Θεό, όπως το νήπιο μπροστά στον ενήλικο άνδρα», «Ο σοφότερος των ανθρώπων δεν είναι παρά ένας πίθηκος όταν συγκριθεί με τον Θεό».

Ο Ηράκλειτος μιλάει για «σοφία» και «Σοφό» σε δύο επίπεδα: τονίζει ότι η σοφία είναι «ένα ξεχωριστό πράγμα από το Όλον» (απόσπ. 18 κατά τον Bywater), εννοώντας την ιδέα της ενότητας του πολλαπλού και εφαρμόζει επίσης τον όρο σε αυτήν την ίδια την ενότητα, την οποία αντιλαμβάνεται ως «σκέψη που διευθύνει την ροή όλων των πραγμάτων». Αυτή η έννοια είναι συνώνυμη του καθαρού Πυρός, όχι διαφοροποιημένου σε δύο μέρη από τα οποία το ένα παίρνει την οδό προς τα άνω και το άλλο την οδό προς τα κάτω. Αυτή μόνον κατέχει την σοφία. Τα μερικά πράγματα, δηλαδή τα πράγματα που βλέπουμε, δεν την κατέχουν καθόλου. Εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε σοφοί παρά μόνο στο μέτρο που περιέχουμε Πυρ (απόσπ. 74 κατά τον Bywater: «Στεγνή ψυχή σοφότατη και άριστη»).

Με ορισμένες επιφυλάξεις ο Ηράκλειτος είναι διατεθειμένος να ονομάσει την μοναδική Σοφία με το όνομα του Διός. Τέτοια τουλάχιστον φαίνεται να είναι η έννοια του αποσπάσματος 65 («Η μία και μοναδική Σοφία θέλει και δεν θέλει να ονομάζεται Ζευς»). Ποιες ήσαν οι επιφυλάξεις του, είναι αρκετά εύκολο να το μαντέψουμε. Η μοναδική Σοφία δεν πρέπει φυσικά να παρουσιάζεται με μορφή προσώπου. Αν ο Ηράκλειτος δεν το δήλωσε αυτό με μεγαλύτερη σαφήνεια, κάνοντας τότε τίποτε περισσότερα από το να επαναλάβει εκείνο που ήδη είχαν δηλώσει ο Αναξίμανδρος και ο Ξενοφάνης. Επιπλέον συμφωνεί με τον Ξενοφάνη στο να υποστηρίξει πως αυτή η «θεότητα» -εάν πρέπει να την ονομάσουμε έτσι- είναι μία και μοναδική, αλλά η πολεμική του ενάντια στην λαϊκή δεισιδαιμονία κατευθυνόταν περισσότερο ενάντια στις τυπολατρίες και τις τελετουργίες παρά ενάντια στις καθαρά θεολογικές εκφύσεις.

Στο απόσπασμα 124 του Bywater δίνει μερικές από τις θρησκευτικές φυσιογνωμίες που είναι οι πιο χαρακτηριστικές της εποχής του («Υπνοβάτες, μάγοι, ιερείς του Βάκχου και ιέρειες των πατητηριών, κάπηλοι μυστηρίων…») και το κείμενο στο οποίο αναφέρεται το απόσπασμα δείχνει ότι τις απειλούσε κατά κάποιον τρόπο με τον θυμό του. Ο Ηράκλειτος καταγγέλλει ως παραλογισμό τις προσευχές που απευθύνονται προς εικόνες (απόσπ. 126 κατά τον Bywater: «Και προσεύχονται σε αυτές τις εικόνες όπως κάποιος άνθρωπος προσπαθεί να μιλήσει με την κατοικία ενός ανθρώπου, αγνοώντας τι όντως είναι οι Θεοί και οι Ήρωες»), καθώς και την παράξενη ιδέα ότι ένας φόνος μπορεί να ξεπλυθεί με χύσιμο αίματος (απόσπ. 130: «Μάταια ρυπαίνονται με αίμα για να καθαριστούν, σαν να προσπαθεί ένας άνθρωπος που έχει βαδίσει σε λάσπη να καθαρίσει τα πόδια του με λάσπη. Για τρελό θα τον έπαιρνε κανείς εάν τον παρατηρούσε»). Φαίνεται επίσης να έχει τονίσει ότι είναι παράλογο να λατρεύεται ο Διόνυσος με εύθυμες και άσεμνες εορτές την στιγμή που οι ίδιοι άνθρωποι κάνουν πένθιμες τις ιεροπραξίες που αφορούν τον ευμενή Πλούτωνα (απόσπ. 127: «Αν δεν έκαναν προς τιμήν του Διονύσου την πομπή τραγουδώντας τον φαλλικό ύμνο, θα είχαν διαπράξει αισχρότητα, Όμως ένας και αυτός είναι ο Άδης με τον Διόνυσο, προς τιμήν του οποίου αυτοί μαίνονται και βακχεύουν»). Οι δύο Θεοί στην πραγματικότητα δεν ήσαν παρά ένα και το αυτό πράγμα και η σοφία έπρεπε να λατρεύεται ως ένα Όλον.

Τα λίγα αποσπάσματα που πραγματεύονται κυρίως την Θεολογία και την Θρησκεία, ενώ δεν μας κάνουν καθόλου να πιστέψουμε ότι ο Ηράκλειτος ενθουσιαζόταν από την θρησκευτική ένταση της εποχής του, μας παρακινούν να εξετάσουμε το σύστημά του υπό το φως «τις αντίληψης περί Μυστηρίων». Μας υποχρεώνουν να εστιάσουμε την προσοχή μας στο γεγονός ότι ο ίδιος ήταν «βασιλεύς» της Εφέσου, δηλαδή ιερέας του κλάδου των Ελευσινίων Μυστηρίων που είχε συσταθεί στην πατρίδα πόλη του, και ο οποίος σχετιζόταν επίσης με την λατρεία της Εφεσίας Αρτέμιδος ή της Μεγάλης Μητέρας. Αυτές οι πληροφορίες μπορεί να είναι ακριβείς, αλλά ακόμα και εάν είναι, τι προκύπτει από αυτές; Οφείλουμε ασφαλώς να έχουμε μάθει από τον Χ. Α. Λόμπεκ (*) ότι δεν κρυβόταν καμία «ιδέα» πίσω από τα Μυστήρια και σε αυτό ακριβώς το ζήτημα τ’ αποτελέσματα των ανθρωπολογικών ερευνών έχουν επιβεβαιώσει πλατιά τις φιλολογικές και ιστορικές μελέτες και εκτιμήσεις.

Η ηθική τώρα διδασκαλία του Ηρακλείτου θεωρήθηκε κάποτε ως μία προκαταβολή της ηθική θεωρίας περί «κοινής γνώμης», όμως το «κοινό» («ξυνόν») στο οποίο επιμένει ο φιλόσοφος, είναι κάτι το εντελώς άσχετο από την λεγόμενη «κοινή γνώμη». Για την τελευταία άλλωστε ο Εφέσιος αισθανόταν την μεγαλύτερη δυνατή περιφρόνηση, σχεδόν αηδία (απόσπ. 111: «Γιατί έχουν κάποια σκέψη ή κάποια σοφία; Ακολουθούν τους τραγουδιστές και παίρνουν για αφέντη τους τον όχλο, αγνοώντας ότι είναι πάντα πολυάριθμοι οι αχρείοι και ολιγάριθμοι οι χρηστοί…»). Όντως, η ισχυρότερη αντίρρηση που έχει για τον όχλο είναι ότι τα άτομα που τον απαρτίζουν ζούνε το καθένα στο δικό του μικρόκοσμο (απόσπ. 95: ««Σε όσους έχουν αφυπνισθεί ένας και κοινός κόσμος υπάρχει, ενώ κάθε ένας από τους υπνωμένους αποσύρεται στον δικό του»»), με την ψευδαίσθηση ότι δήθεν έχουν την δική τους σοφία (απόσπ. 92: ««Πρέπει λοιπόν να ακολουθούμε τον κοινό λόγο, ωστόσο οι περισσότεροι συμπεριφέρονται ωσάν να έχουν μια ατομική σοφία»»). Για τον Ηράκλειτο συνεπώς, η γνώμη των πολλών είναι το ακριβώς αντίθετο του «κοινού λόγου».

Η ηθική του Ηρακλείτου σωστό είναι να θεωρηθεί ως το τελικό συμπέρασμα των ανθρωπολογικών και κοσμολογικών απόψεών του. Γιατί αυτή, πριν από ο,τιδήποτε άλλο, απαιτεί από εμάς να διαφυλάξουμε στεγνές τις ψυχές μας, ώστε να τις καταστήσουμε όμοιες με την μοναδική Σοφία, η οποία είναι το Πυρ. Αυτή η απαίτηση είναι τελικά εκείνο που όλοι μας έχουμε «κοινό», και το πιο μεγάλο σφάλμα μας είναι να ενεργούμε σαν άνθρωποι υπνωμένοι (απόσπ. 94: «Δεν πρέπει ποτέ μας να ενεργούμε και να ομιλούμε σαν υπνωμένοι άνθρωποι»), δηλαδή έχοντας επιτρέψει ν’ αποκοπούμε από το Πυρ του κόσμου, αφήνοντας έτσι τις ψυχές μας να υγρανθούν.

Δεν γνωρίζουμε ποιες συνέπειες έβγαζε από τον κανόνα ο Ηράκλειτος, από τον κανόνα ότι όλοι οφείλουμε να θεωρούμε ακλόνητο εκείνο που είναι «κοινό», γνωρίζουμε όμως από ποια φύση έπρεπε αυτές ν’ αποτελούνται. Ο σοφός δεν θα προσπαθήσει ποτέ να εξασφαλίσει το αγαθόν χωρίς το συσχετικό του κακό, δεν θ’ αναζητήσει την ανάπαυση χωρίς την κούραση και δεν θα περιμένει ν’ απολαύσει την ευχαρίστηση χωρίς να υποφέρει πρώτα από την στενοχώρια. Δεν θα παραπονεθεί για το ότι έχει να λάβει το κακό μαζί με το αγαθόν, αλλά θα σταθεί συνεπής και ικανός να αντιληφθεί τα πράγματα ως ένα Όλον.

Ο Ηράκλειτος έστρωσε τον δρόμο για τον κοσμοπολιτισμό των Στωικών, συγκρίνοντας το δικό του «κοινό» με τους νόμους μιας πολιτείας. Οι νόμοι αυτοί είναι κάτι περισσότερο από μία απλή αναπαράσταση του Θείου Νόμου: είναι ατελείς ενσαρκώσεις του. Ο λόγος που δεν μπορούν να τον ενσαρκώσουν τελειότερα είναι απλώς ότι σε όλες τις ανθρώπινες υποθέσεις επικρατεί ένα στοιχείο σχετικότητας (απόσπ. 91: «Ο λόγος είναι σε όλους κοινός. Όσοι έχουμε νοημοσύνη, οφείλουμε να αντλούμε ισχύ από τον κοινό σε όλους μας λόγο, όπως ακριβώς η πόλη από την νομοθεσία της και μάλιστα πολύ πιο δυνατά· γιατί όλοι οι ανθρώπινοι νόμοι τρέφονται από έναν μόνον, τον θεϊκό· γιατί εξουσιάζει τόσο όσο επιθυμεί και για όλους επαρκεί και περισσεύει»). Σύμφωνα άλλωστε και με το απόσπασμα 97, οι άνθρωποι είναι σαν μικρά παιδιά όταν κάποιος τους συγκρίνει με τον Θεό, παρόλο όμως που είναι τέτοιοι, η πολιτεία πρέπει να μάχεται για λογαριασμό τους. Εάν μάλιστα έχει αυτή την καλή τύχη να υπάρχουν πολίτες της με στεγνές ψυχές, αυτοί, σύμφωνα με το απόσπασμα 113, αξίζουν όσο δέκα χιλιάδες από τους υπόλοιπους: «Ένας για εμένα μύριοι, εάν άριστος είναι». Σε εκείνους με τις στεγνές ψυχές και μόνον σε εκείνους βρίσκεται ενσαρκωμένο το «κοινό».

J. Burnet


ΣΗΜΕΙΩΣΗ: (*) Χριστιανός Αύγουστος Λόμπεκ (Christian August Lobeck, 1781 - 1860): Γερμανός φιλόλογος και πανεπιστημιακός, ο οποίος το 1829 με το έργο του «Aglaophamus» ανέτρεψε τις προγενέστερες θέσεις του Κρόϊτσερ (G. F. Creuzer, «Symbolik», 1810 - 1823), υποστηρίζοντας ότι η Θρησκεία των ελληνικών Μυστηρίων, ιδίως στην ελευσίνια μορφή της, δεν διέφερε ουσιαστικά από την υπόλοιπη πολιτειακή ή «λαϊκή» (όπως την αποκαλούν υποτιμητικά οι διάφοροι σύγχρονοι εσωτεριστές) λατρεία, ότι δεν ήταν «εσωτερική» ή «μαγική», ότι οι ιερείς δεν κατείχαν ή μετέδιδαν κάποια «απόκρυφη» γνώση περί Θεού και, τέλος, ότι κάθε «ανατολίτικο» στοιχείο που έχει ανιχνευθεί στα διάφορα Μυστήρια δεν είναι παρά αποτέλεσμα εισαγωγής κατά τις τελευταίες φάσεις της αρχαιότητας.


Πηγή: περιοδικό ΔΙΙΠΕΤΕΣ, τεύχος 68, Νοέμβριος 2008

14 Νοε 2008

Η ΑΝΑΔΙΠΛΩΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΜΕΝΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ

Η ανθρώπινη βία, το μίσος, ο θυμός, η επιθετικότητα, η προκατάληψη, εδράζουν επάνω στον φόβο και την ανασφάλεια. Τα τελευταία είναι για τον άνθρωπο τα μεγαλύτερα εμπόδια για την ελευθερία, την εσωτερική γαλήνη, την αυτάρκεια και την ευδαιμονία του.

Ο φόβος με την σειρά του εδράζει επάνω στην άγνοια και την αυταπάτη μίας ανύπαρκτης εγωϊστικής ατομικότητας (λ.χ. ατομική ψυχή) που μας εξαπατά ότι τάχα είμαστε αποκομμένοι από το Σύμπαν, τις διεργασίες και την Ουσία του, απομονωμένοι και αποξενωμένοι από το Όλον.

Ο φόβος εδράζει επάνω σε ένα αυθαίρετο σύμπλεγμα χαρακτηριστικών προσωπικότητας που οι αφιλοσόφητοι άνθρωποι εκλαμβάνουν ως «εγώ». Ένα πεπερασμένο και ρηχό «εγώ» παντελώς στερημένο από κάθε είδους ενοποιητική σχέση, που έρχεται να βιώσει τον φυσικό Κόσμο ως κάτι το ακατανόητο, ανησυχητικό, αδιαπέραστο και απειλητικό. Είναι βασική προϋπόθεση του φόβου το να έχει ήδη κανείς το αίσθημα της αποξένωσης και της ξεχωριστότητας.

Ο φόβος και η ανασφάλεια είναι συνώνυμα. Καταλήγουν φοβικά όλα τα άτομα (και τα συστήματα) που συνειδητοποιούν ότι είναι ανίκανα να διαμορφώσουν μία συνεκτική εικόνα του πραγματικού εαυτού τους, πόσο μάλλον όταν αυτός ο εαυτός δεν πρέπει να είναι συρρικνωμένος σε ένα ανύπαρκτο «εγώ».

Όποιος νοιώθει ανασφαλής αναδιπλώνεται προς την εξατομικευμένη προσωπικότητα, «οχυρώνεται» τρομαγμένος πίσω από το «εγώ» του, γίνεται εγωϊστής. Κλασική περίπτωση τέτοιου είδους «οχυρού» είναι ο Χριστιανισμός που προσανατολίζει τον πιστό να «σώσει» αποκλειστικά την «δική του» ψυχή.

Αυτό ισχύει τόσο για τα απλά άτομα όσο και για τα έθνη, τις Θρησκείες ή άλλες ανθρώπινες συλλογικότητες. Ο εγωϊσμός στις Θρησκείες εκφράζεται με «δογματική μοχθηρία», δηλαδή προσδιορισμό υποτιθέμενων ορθοδοξιών και καταδίωξη επίσης υποτιθέμενων ετεροδοξιών. Ο Χριστιανισμός, όχι μόνο αποξενωμένος από τον φυσικό κόσμο αλλά και δεδηλωμένος εχθρός του, πρωτοστατεί και σε αυτή την διαδικασία.

Ο βασικός και τελικός φόβος είναι ο φόβος για το «άγνωστο» (που συχνά εικονοποιείται ως σκοτάδι, μέσα στο οποίο ο ανθρώπινος νους μπορεί να φανταστεί σχεδόν τα πάντα, καλά ή κακά). Ο φόβος για το «άγνωστο» είναι κατ’ ουσίαν φόβος για κάθε τι έξω από το «εγώ» ή έξω από τα ανιχνεύσιμα τμήματα του «εγώ». Ο φόβος για το άγνωστο είναι ο προθάλαμος της Ετεροφοβίας.

Το ετεροφοβικό άτομο ή συλλογικότητα νοιώθει να «απειλείται» από άγνωστες καταστάσεις, ή άγνωστους ανθρώπους. Από αυτή την αίσθηση απειλής πηγάζουν τα φυλετικά μίση, η θρησκευτική μισαλλοδοξία και οι κάθε είδους απρόκλητες επιθέσεις.

Πηγή: Βλ. Ρασσιάς: "ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΦΟΒΙΑ"

Αναδημοσίευση από το εξαιρετικό blog "ECRASEZ L'INFAME!"

7 Νοε 2008

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΤΑ ΚΥΡΙΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ

Το σημαντικότερο στοιχείο του Ελληνικού Πνεύματος είναι η τάση εναρμόνισης του ανθρώπου προς τις άπειρες και ανορίζουσες (1) συμπαντικές λειτουργίες.

Αυτή η εναρμόνιση είναι η διαβαθμιστική – ποιοτικά – προσέγγιση της Συμπαντικής Αρμονίας, που εν πλεγματώσει και εν λόγω, εκφράζει, εμπεριέχει και συνλειτουργεί τις Αρετές και Αξίες που οι πρόγονοί μας διείδαν, περιέθαλψαν, ιδανικοποίησαν και θεοσεβώς ελάτρευσαν.

Πρώτιστα εννόησαν την δυναμική του Λόγου, δηλαδή του Λόγου ο οποίος ενυπάρχει στα Όντα (έμβια και μη) που θα δημιουργηθούν. Η Ιδέα του Όντος που θα δημιουργηθεί με την εκδήλωση των απαιτούμενων Αιτίων υπάρχει καταγεγραμμένη μέσα στο Ον όπως επίσης και η Δυναμική του, οι Νόμοι της Ψυχής και άλλες δυνάμεις ασύλληπτες από την σημερινή ανθρώπινη σκέψη, δυνάμεις οι οποίες καθορίζουν τα κατά τον Αριστοτέλη «μετά τα φυσικά».


Άλλες έννοιες που συγκροτούν και αλληλοπλεγματώνουν αυτή την Αρμονία είναι: το Μέτρον και το Μηδέν Άγαν, το Ήθος, ο Έρως και η Φιλότης, το Καλό και Αγαθό, η Δίκη και η Ελευθερία. Όλα αυτά, ενούμενα και προβαλλόμενα σε άπειρα, διαβαθμιστικά, ποιοτικά επίπεδα του Πανάρμονου Σύν-Παντός Όλου.


Και βέβαια η Ιερά Φύσις είναι ο άμεσος εκφραστής, ΕΝ ΛΟΓΩ, όλων αυτών των Αξιών και μέσα σ’ αυτήν και από αυτήν, αυτές οι Όσιες Ουσίες προσεγγίστηκαν αντιληπτικά (2), ανθρώπινα και ανθρωπόμορφα, ιεροποιήθηκαν και θεοποιήθηκαν.


Το Ελληνικό Πνεύμα ταυτίζεται με ό,τι εκδηλώνεται εν Αρμονία και συνδέεται μέσω αυτής με το Πάνσοφο και πανάγαθο Σύν-παν… Απορρίπτει ό,τι δυσαρμονεί προς αυτό… ό,τι εκβάλλει κυριαρχικότητα, μισαλλοδοξία, δουλεία, εξουσία και αλαζονική μεταχείριση Ανθρώπων και Φύσης, ό,τι απαγορεύει το Χαίρειν, το Κάλος, την Έρευνα, την Ετεροδοξία. Να μια άλλη ουσιαστική διαφορά με τις άλλες (σημερινά κυρίαρχες) φιλοσοφικές ή θρησκευτικές αντιλήψεις.


Το Ελληνικό Πνεύμα ΔΕΝ ταυτίζεται με αυτό που επιβάλλεται με Δόγμα ή αυθαίρετη και βολική «εξ αποκαλύψεως Αλήθεια», που δεν επιδέχεται κριτική, έρευνα και δεν είναι εξελίξιμη. Το Ελληνικό Πνεύμα προάγει την σχέση φιλίας του Ανθρώπου προς το Θείον και όχι την σχέση αφέντη – δούλου, γι αυτό και είναι κατά κυριολεξία Οικουμενικό.


(Πηγή: η ιστοσελίδα του Ομίλου Φίλων Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού «Έλευσις», της Λευκωσίας).

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:


(1) «Ανορίζουσες» συμπαντικές λειτουργίες είναι εκείνες που άπτονται της Αληθούς Ουσίας, αυτού που εμείς οι άνθρωποι αποκαλούμε Σύμπαν, δίχως να γνωρίζουμε τίποτε από τις ουσίες που το δημιούργησαν και τους νόμους που το διέπουν, ούτε το πού υπάρχουν ανεξάρτητα οι ουσίες αυτές, ούτε το ποιο αίτιο τις δημιούργησε, το τι τις προκάλεσε και το πώς καθοδήγησε το κάθε τι που δημιούργησε, χωρίς να διαταραχθεί καθώς δημιουργούσε. Και αν όλα αυτά ήταν απαραίτητα για την σύνθεση του Σύμπαντος, πώς προϋπήρξαν και ποιοι είναι οι βασικοί νόμοι της Ιερής Φύσης, ποιοι οι Νόμοι της Δημιουργίας, πού ανάγονται οι Κοσμικοί Νόμοι, και πώς αυτοί δημιουργήθηκαν και λειτουργούν.

(2) Η λέξη «αντίληψις» (αντί και λήψις) σημαίνει αυτό που είναι υποκατάστατο ή πτωτικό (αντι-) της λήψεως. Δηλαδή δεν υπάρχει απ’ ευθείας αλλά εξ αντανακλάσεως λήψις, ούτε ένα είδος λήψεως. Στην συγκεκριμένη περίπτωση οι άνθρωποι επειδή ΔΕΝ είναι δυνατόν να λάβουν απ’ ευθείας θεϊκή γνώση, προσπαθούν αντιληπτικά από εκφάνσεις και χαρακτηριστικά να προσεγγίσουν αντιληπτικά τον Θείο Λόγο-Νου.

6 Νοε 2008

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΥΣΕΕ ΣΤΟΝ Β. ΦΑΣΟΥΛΑ ΤΟΥ KOLONAKI-PRESS.COM

"...Ήδη από την κατάκτηση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Λατίνους άρχισε η πρώτη μεγάλη αμφισβήτηση των μέχρι τούδε χριστιανοκεντρικών πρακτικών καθώς και της συστηματικής απώθησης κάθε αναφερομένου ως «ελληνικού» ως συνδεόμενου με τον «επάρατο εθνικό». Με την αυτοκρατορία της Νικαίας και μετέπειτα την δυναστεία των Παλαιολόγων άρχισε η επανεισαγωγή των όρων «Έλλην και Ελληνικόν» για πρωτη φορά μετά από εκατοντάδες χρόνια ενώ η πνευματική κορύφωση έφερε τον περίφημο Κωνσταντινουπολίτη λόγιο Πλήθωνα Γεμιστό ως τον πρώτο εθνικό πλατωνικό φιλόσοφο του Μεσαίωνα εγκατεστημένο στην μήτρα του ελληνικού εθνισμού τον Μυστρά, τοποθεσία διόλου τυχαία καθώς μέχρι και τον 10οαιώνα μΧ στην Λακωνία και την Αρκαδία υπήρχαν πολυάριθμοι Έλληνες εθνικοί που εξοντώθηκαν από ακραία στοιχεία του βυζαντινού θρησκευτικού φονταμενταλισμού. Ο Μυστράς πάντως του 14ου αιώνος υπήρξε μία μεγάλη πρόοδος Ελληνικής αυτογνωσίας που πόρρω απείχε από τις εποχές που αυτοκράτορες όπως ο Νικηφόρος Φωκάς με οργή εδέχοντο την χλεύη και σαρκασμό των αντίζηλων δυτικών γερμανικών φύλων χαρακτηριζόμενοι -ειρωνικά- ως αυτοκράτορες των Ελλήνων αντί του ορθού των Ρωμαίων.

Η Οθωμανική κατάκτηση δεν επέτρεψε τίποτε περισσότερο πέραν από θολές αντιφατικές αναμνήσεις καθώς και το δημόσιο κάψιμο του σημαντικώτερου έργου του Πλήθωνος από τον Πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο. Οι πρώτες δειλές υπέρ της παλαιάς θρησκείας τοποθετήσεις επισυμβαίνουν με τον Διαφωτισμό αλλά βρίσκουν μεγάλη αντίδραση τόσο σε κύκλους της Εκκλησίας όσο και στους Ρωμαιοπροσανατολισμένους Φαναριώτες.

Αιώνες μετά αυτό το «νοητικό κίνημα» δείχνει να φουντώνει. Περιλαμβάνει ετερόκλητα στοιχεία μέσα του από πρώην αναρχικούς των Εξαρχείων, πολυδιαβασμένους ρομαντικούς της ελληνικής αρχαιότητος, ανήσυχα μαθηματικά πνεύματα μέχρι και σκληρούς ακροδεξιούς που ονειρεύονται την αντίστοιχη Valhalla του Himler εν Ελλάδι. Εμείς επιλέξαμε να σας παρουσιάσουμε τις θέσεις της πιο ενεργούς και διακεκηρυγμένα μη φασιστικής θρησκευτικής οργανώσεως των Ελλήνων Εθνικών το 'Υπατο Συμβούλιο Ελλήνων Εθνικών ή ΥΣΕΕ» που απήντησε σε μεγάλο μέρος των ερωτήσεών μας με τον γραμματέα του Βλάσση Ρασσία. Άλλωστε το φαινόμενο αυτό των «παγανιστών» δεν είναι καν ακραιφνώς ελληνικό υπάρχει σε πολλές χώρες, αλλά στην κατά τα άλλα «καθυστερημένη Ελλάδα» γνωρίζει ξεχωριστή άνθηση..

Ο χρόνος θα δείξει σε όλους μας αν αυτές οι κινήσεις είναι μία ανάγκη αυτού του τόπου ή ονειροπολήματα σφόδρα αρχαιολατρών. Σας υπενθυμίζουμε όμως κάτι, πουθενά δεν γεννιέται ή δεν αναγεννάται τίποτε αν δεν υπάρχει ανάγκη προς τούτο." (Βασίλης Φασούλας)


http://www.kolonaki-press.com/krimmeni-koinonia.html

3 Νοε 2008

ΔΥΝΑΜΙΚΕΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Η εξαιρετική ομιλία του συγγραφέα Βλάση Ρασσιά με θέμα την δυναμική προβολή του Αρχαίου Κόσμου στο σήμερα και στο αύριο κατά τα εγκαίνια της αίθουσας εκδηλώσεων του ΥΣΕΕ Βορείου Ελλάδος στην Θεσσαλονίκη, το Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2008.


22 Οκτ 2008

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΑΘΗΝΑΙΟ ΕΚΑΤΗΒΟΛΟΣ


ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ NOEΜΒΡΙΟΥ «2008»

Σάββατο 1 Νοεμβρίου, ώρα 20.00
Ευρύμαχος Σερέτης, μηχανολόγος – μηχανικός, «Μια χρηστική αποκρυπτογράφηση της Ύλης και της Ενέργειας».

Σάββατο 8 Νοεμβρίου, ώρα 20.00
Θωμάς Μαστακούρης, συγγραφέας, «Το πρότυπο του Πολεμιστή στην Αρχαία Ελλάδα».

Κυριακή 16 Νοεμβρίου
Εκδρομή στην λίμνη Τσιβλού και εορτασμός των «Μαιμακτηρίων».

Σάββατο 22 Νοεμβρίου, ώρα 20.00
Χρήστος Πανόπουλος, «Χαρακτήρας και φύση της Παράδοσης».

Σάββατο 29 Νοεμβρίου, ώρα 20.00
Αλέξανδρος Ασωνίτης, συγγραφέας, «Η Δημοκρατία ως βασική γενεσιουργός αιτία του Ελληνικού Πολιτισμού».

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου, ώρα 20.00
Γιώργος Τσαγκρινός, «Φιλοσοφική προσέγγιση στον Ελληνικό Πολυθεϊσμό».

Πηγή: http://ekatevolos.ysee.gr/

14 Οκτ 2008

Άρτεμις, Βριτόμαρτις και Δίκτυννα

του Γιάννη Σπυρόπουλου

Στα φιλολογικά κείµενα και στις Ελληνιστικές επιγραφές, η Θεά που λάτρευαν οι κοπέλες και οι νέοι κυνηγοί στο ανατολικό τµήµα της Κρήτης, από την Λατώ ως τη Γόρτυνα ονοµάζεται «Βριτόµαρτις». Από τα λίγα που γνωρίζουµε, η θεά είχε ως ιερά της δέντρα το πεύκο και τον σχίνο. Στο Ιερό της έµπαιναν µόνον µε γυµνά πόδια: «τό δέ στέφος ήµατι κείνω ή πίτυς ή σχίνος µύρτοιο δέ χείρες άθικτοι» (Καλλ., «Υµνος στην Αρτέµιδα» 200). Η Βριτόµαρτις ήταν παλαιότατη θεότητα, πιθανώς χρονολογούµενη από την Μινωϊκή εποχή. Το όνοµά της ανήκει στο προϊστορικό ιδίωµα της Κρήτης.

Οι αρχαίοι συγγραφείς Σολίνος και Ησύχιος το ερμηνεύουν εκ του Βριτύ = γλυκύ και του μάρτις = παρθένος. Βριτόμαρτις σημαίνει δηλαδή Ηδεία Παρθένος. Σύμφωνα με την επικρατέστερη παράδοση η Βριτόμαρτις ήταν κόρη του Δία και της Κάρμης θυγατέρας του Ευβούλου, αν και ορισμένοι, συνταυτίζοντάς την με την Αρτέμιδα, πίστευαν ότι ήταν θυγατέρα της Λητούς. «Βριτόμαρτιν τήν προσαγορευομένην Δίκτυνναν μυθολογούσι γενέσθαι μεν εν Καινοί της Κρήτης εκ Διός και Κάρμης της Ευβούλου του γεννηθέντος εκ Δήμητρος. Ταύτην ευρέτιν γενομένην δικτύων εις κυνηγίαν προσαγορευθήναι Δίκτυνναν. Καί τάς μέν διατριβάς ποιήσασθαι μετά της Αρτέμιδος, αφ' ής αιτίας ενίους δοκείν την αυτήν είναι Δίκτυνναν τε καί Άρτεμιν» (Διοδ. Σικ. 5.76).

Σαν νεαρή Παρθένος, η Βριτόμαρτις ήταν πολύ αγαπητή στην Αρτέμιδα και την ακολουθούσε παντού. Ήταν αυτή που επινόησε τα κυνηγετικά δίχτυα και της κρατούσε τα κυνηγόσκυλα δεμένα. Όταν ο Μίνως την ερωτεύθηκε, η Βριτόμαρτις προσπάθησε να κρυφτεί στα πυκνόφυλλα δάση και στα υγρά λιβάδια Όμως ο Μίνως, φλογισμένος από τον πόθο του, την κατεδίωξε αδιάκοπα για εννέα μήνες, ώσπου η Βριτόμαρτις από την απελπισία της ρίχτηκε στη θάλασσα από τα βράχια του όρους Δίκτη. Κάποιοι ψαράδες την έσωσαν, καθώς έπεσε στα δίχτυα τους, και η Άρτεμις θεοποίησε την Βριτόμαρτι με το όνομα Δίκτυννα. Από τότε διατρέχει τις θάλασσες την νύκτα και εμφανίζεται στους κατοίκους των παραλίων και των νησιών. Σύμφωνα με την παράδοση, ήταν η Δίκτυννα που πρωτοστατούσε στις μυήσεις των εφήβων στις λόχμες, στα φαράγγια και στα βράχια του νησιού. Η λατρεία της θεωρείται ως μία από τις γνωστές Λατρείες στα Άπταρα, στην είσοδο του κόλπου της Σούδας. Το όνομα Δίκτυννα συνδέεται με δύο πράγματα. Με το βουνό Δίκτη που βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της Κρήτης, και με το δίχτυ.

Το όρος Δίκτη συνταυτίζεται με την γέννηση του Διός, ο οποίος διατήρησε το επώνυμο «Δικταίος». Σύμφωνα με την κλασική Μυθολογία, η Ρέα έδωσε τον νεογέννητο Δία στην Μητέρα Γη που τον μετέφερε στην Λύκτο της Κρήτης και τον έκρυψε στο σπήλαιο της Δίκτης. Εκεί τον ανέθρεψε η Μελία Νύμφη Αδράστεια και η αδελφή της Ιώ μαζί με την Γίδα - Νύμφη Αμάλθεια. Ο Ζευς τρεφόταν με μέλι και έπινε το γάλα της Αμάλθειας, ενώ οι ένοπλοι Κουρήτες χτυπούσαν τα δόρατά τους επάνω στις ασπίδες και φώναζαν, για να πνίξουν τα κλάματα του μωρού, μήπως ο Κρόνος τα ακούσει από μακριά. Παρόλα αυτά κάποια στιγμή ο Κρόνος ανακάλυψε τα όσα είχαν συμβεί και καταδίωξε τον Δία ο οποίος μεταμφιέστηκε σε φίδι ενώ οι παραμάνες του σε αρκούδες.

Ο Παυσανίας αναφέρει ότι στην Αίγινα η Βριτόμαρτις λατρεύεται ως Αφαία επειδή εξαφανίστηκε. Αναφέρει μάλιστα ότι στη Σπάρτη και στα νότια παράλια της Λακωνίας λάτρευαν την Θεά με το όνομα Ισσωρία και Λημναία. «Διός καί Κάρμης της Ευβούλου Βριτόμαρτιν γενέσθαι χαίρειν δέ αυτήν δρόμοις τε καί θήραις, καί Αρτέμιδι μάλιστα φίλην είναι Μίνω δέ ερασθέντα φεύγουσα έρριψεν εαυτήν ες δίκτυα αφείµενα επ' ιχθύων θήρα. Ταύτην µέν θεόν εποίησεν Άρτεµις, σέβουσι δέ ου Κρήτες µόνον αλλά καί Αιγινήται, λέγοντες φαίνεσθαί σφισιν εν τη νήσω τήν Βριτόµαρτιν. Επίκλησις δέ οι παρά τε Αιγινήταις εστίν Αφαία καί Δίκτυννα εν Κρήτη». (Παυσ. 2.30.3) - «ετιενελθουσιν οπίσω πρός την λέσχην εστίν Αρτέµιδος Ισσώρας ιερόν επονοµάζουσι δε αυτήν και Λιµναίαν, ούσαν ουκ Άρτεµιν, Βριτόµαρτιν δε την Κρητών» (Παυσ. 3.14.2.) Την πληροφορία αυτή την επαναλαµβάνει και ο Ησύχιος καθώς και ο Στέφανος ο Βυζάντιος, συνδέοντας µε αυτό τον τρόπο την Λατρεία της Αρτέµιδος στην Σπάρτη µε την Κρήτη και µε την διάδοχο τής Μινωϊκής Θεάς. «Ισσωρία η Άρτεµις. Και εορτή και τόπος εν Σπάρτη». (Ησυχ.) ­«ίσσώριον, όρος της Λακωνικής, αφ' ού η Άρτεµις ίσσωρία». (Στεφ. Βυζάντιος).

Η Βριτόµαρτις και η Δίκτυννα ουσιαστικά συνταυτίζονται µε την Αρτέµιδα. Παρόλο που σε µια συµφωνία συµµαχίας ανάµεσα σε δύο Κρητικές πόλεις, το 200 π.χ, αλλά και στους όρκους ανάµεσα στην Κνωσσό και την Δρέρο «Οµνύω τάν Εστίαν καίτόν Δήνα ... τόν Απέλλωνα τόν Ποί­τιον και τάν Λατούν καί ταν Άρτεµιν ... και ταν Βριτόµαρτιν», οι δύο θεότητες αναφέρονται ξεχωριστά, η συγχώνευση επιβεβαιώνεται τόσο από τη διαχρονικότητα της Αρτεµίσιας λατρείας όσο και από πολλούς αρχαίους συγγραφείς. «Cretes Dianam religiosissime venerantur, BrItomartem gentiIiter nomonanles, quod sermone nostro sonat virginem duIcem», λέει ο Σολίνος (11.8) και ο Ησύχιος συµπληρώνει: «Βριτόµαρτις εν Κρήτη η Άρτεµις».

Πηγή: Περιοδικό «Διιπετές»

29 Σεπ 2008

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΑΙΘΟΥΣΑΣ ΤΟΥ ΥΣΕΕ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΒΛΑΣΗ ΡΑΣΣΙΑ


Στις 11 Οκτωβρίου ώρα 20:30 θα πραγματοποιηθούν τα εγκαίνια της νέας αίθουσας του ΥΣΕΕ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ, ενώ στη συνέχεια θα ακολουθήσει η πρώτη εισήγηση - ομιλία της περιόδου με τον Βλάση Ρασσιά να αναλύει τις "Δυναμικές προεκτάσεις της αρχαίας Ελλάδας στο σήμερα"

www.yseeve.gr

21 Σεπ 2008

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΑΘΗΝΑΙΟ ΕΚΑΤΗΒΟΛΟΣ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ «2008»

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου, ώρα 20.00
Έναρξη νέου κύκλου εκδηλώσεων, παρουσίαση του προγράμματος και τελετή για την Φθινοπωρινή Ισημερία.

Σάββατο 4 Οκτωβρίου, ώρα 20.00
Δημήτρης Παπαθανασίου, ψυχολόγος, «Αταραξία και αυτοέλεγχος κατά τον Επίκτητο και η σημασία τους σήμερα για εμάς».

Σάββατο 11 Οκτωβρίου, ώρα 20.00
Εμπεδότιμος, «Ολογραφικό Σύμπαν και Ελληνική Θεολογία».

Σάββατο 18 Οκτωβρίου, ώρα 20.00 - ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ Υ.Σ.Ε.Ε.
Βλάσης Ρασσιάς, «Ιδεολογικές μεταμορφώσεις του Ιουδαϊσμού κατά τον αιώνα (18ο) του Διαφωτισμού».

Κυριακή 19 Οκτωβρίου
Εκδρομή στην Νεμέα, τελετή προς τιμήν του Ηρακλέους και επίσκεψη σε τοπικό οινοποιείο.

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου, ώρα 20.00 - ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ Υ.Σ.Ε.Ε.
Βλάσης Ρασσιάς, «Ιδεολογικές μεταμορφώσεις του Ιουδαϊσμού κατά τον αιώνα (19ο) των εθνικών και κοινωνικών επαναστάσεων».

Σάββατο 1 Νοεμβρίου, ώρα 20.00
Ευρύμαχος Σερέτης, μηχανολόγος – μηχανικός, «Μια χρηστική αποκρυπτογράφηση της Ύλης και της Ενέργειας».

Πηγή: http://ekatevolos.ysee.gr/

ΚΑΙ Ο ΖΕΥΣ ΠΑΝΤΟΤΕ ΚΥΒΕΡΝΑ...

Κυβερνά ο Δίας. Παγκόσμια η δύναμή του. Κάτω από τον Νόμο του Θεοί και άνθρωποι υποτάσσονται. Καλύτεροι είναι αυτοί που ακολουθούν τον Νόμο εθελοντικά. Αυτοί συνεργούν με τον Δία.

Η αλήθεια είναι ότι ο Δίας κινδύνευσε να χάσει την Βασιλεία του. Άργησε να γνρίσει τον αντίπαλό του και την δύναμή του.

Ούτε ο Προμηθέας τον συμβούλεψε για τον μονόχνωτο Θεό της Ερήμου που παραμόνευε. Το ήξερε άραγε ο Προμηθέας; Παράξενο να μην ήξερε τα μελούμενα ο Τιτάνας. Όμως ο Κόσμος του Ιαχωβά ήταν τόσο πολύ διαφορετικός από τον Ολύμπιο Κόσμο, που μάλλον ο Προμηθέας δεν κατάλαβε τι γινότανε.

Βέβαια ο Δίας είχε φύγει από τον Όλυμπο και την Ελλάδα και είχε τον θρόνο του, κοντά στην κόρη του, την Ρώμη. Κυβέρνησε καλά, για αρκετά χρόνια, ο Δίας τον Κόσμο από την Ρώμη. Με την δύναμη και με βάση την πολλαπλότητα - ετερότητα που ένωνε τους πάντες κάτω από τον Νόμο η Ρώμη κυβερνούσε και τα Ολύμπια Ιδεώδη αν και χωρίς την αρχική τους λάμψη, καθοδηγούσαν τον κόσμο.

Η ευκαρία για τον Ιαχωβά παρουσιάστηκε όταν η Ρώμη αδυνάτισε και αναζήτησε με απόγνωση κάποια σωτήρια διέξοδο. Η σωστή λύση έπρεπε να είναι Ολύμπια. Έπρεπε να αναγνωρίζει την πολλότητα - πολλαπλότητα και να οροχωρήσει σε μία παγκόσμια Ομοσπονδιακή Ένωση που με βάση τα Ολύμπια Ιδανικά της ανεξαρτησίας, ελευθερίας και ατομικής ευθύνης να έφερνε ένωση και όχι ομοιομορφία, συνεργασία και όχι υποταγή.

Όμως ο μονόχνωτος Ιαχωβάς έχοντας προετοιμάσει το έδαφος έφερε την δουλοπρεπή ομοιόμορφη υποταγή των πάντων στην δύναμή του.

Προσπάθησε να αντιδράσει ο Δίας. Ήταν όμως αργά. Η μάχη είχε χαθεί και ο Δίας έχασε τον Θρόνο του.

Το μένος του Ιαχωβά εκδηλώθηκε βίαια. Ότι θύμιζε τον Δία κατεστράφη, διαπομπεύθηκε και διαστραβλώθηκε. Στάχτη έγιναν τα σχολεία, τα Μουσεία και τα Ιερά του Ελληνισμού.

Τα Ολύμπια Ιερά, τα Ολύμπια φωτοβόλα κέντρα έπαψαν να υπάρχουν. Η μνήμη τους έγινε μισητή και κατάπτυστη. Έτσι το ήθελε ο Ιαχωβάς, έτσι έγινε.

Νικημένος ο Δίας απεσύρθη στην Γή. Έτσι έγινε και έτσι πίστευε ο Ιαχωβάς. Όμως ο Δίας άφησε πίσω του την Θεά Αθηνά να συνεχίσει τον πόλεμο.

Πράγματι η γλαυκομάτα Αθήνη ήξερε να πολεμά. Με βοηθούς την Αλήθεια και την Επιστήμη πολέμησαν τον Ιαχωβά και τους αγγέλους του. Ακόμη πολεμούν. Όμως έφεραν την Νίκη στον Δία και σήμερα ο Δίας είναι πίσω στον Θρόνο του.

Πού είναι ο Θρόνος του δεν είναι γνωστό. Μυστικά γίνεται η φανέρωση του Δία που ρίχνει καθημερινά τους κεραυνούς του κτυπώντας τον μονόχνωτο Θεό της Ερήμου.

Φυσικά ο Δίας έχει καλυφθεί με μυστήριο φως. Δεν θέλει να κάνει την Παρουσία του γνωστή. Όμως φίλοι Ολύμπιοι, αγαλιάστε. Ο Πατέρας Δίας κυβερνά πάλι. Χαρά απερίγραπτη έχω που γνώρισα το μυστήριο της Θείας Κυβέρνησης.

Ο λαός που ζή στην Ελλάδα θα αργήσει να γνωρίσει το Θείο γεγονός. Είχαν ξεχάσει τον Πατέρα Δία και ο Δίας δεν θέλει να φανερωθεί σ’ αυτούς. Θα έλθει η Ιερή στιγμή βέβαια, όταν οι Ρωμιοί γίνουν Έλληνες και η ανθελληνική ψυχή τους γίνει Ελληνική.

Έως τότε μυστικά ο Δίας κυβερνά τον Κόσμο.

Δωριεύς Ταϋγέας

Πηγή: εφημ. "ΛΑΚΩΝΙΚΗ ΦΡΟΥΡΑ", Οκτώβριος - Νοέμβριος 2001, Νέα Υόρκη

(Έκδοση της Ομοσπονδίας των Ενωμένων Λακωνικών Σωματείων). Αναδημοσίευση από την «Αιωνία Σπάρτη».

10 Σεπ 2008

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΝΟΙΩΘΕΙ ΚΟΜΠΛΕΞ Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ...



Συνέντευξη του Γραμματέα του Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών (Υ.Σ.Ε.Ε.) στον σταθμό της Σάμου ΣΑΜΟΣ FM, με αφορμή παρέμβαση του εντόπιου μητροπολίτη ενάντια σε αρχαιοπρεπή δρώμενα του δήμου Πυθαγορείου, 10 Σεπτεμβρίου 2008.


Ανακοίνωση 208 / 7.9.2008

Τουλάχιστον ανατριχιαστική για κάθε φυσιολογικό και σύγχρονο άνθρωπο υπήρξε η αυταρχική παρέμβαση του «σεβασμιότατου» (sic) μητροπολίτη Σάμου και Ικαρίας Ευσέβιου ενάντια σε απλά πολιτιστικά αρχαιοπρεπή και αθλητικά δρώμενα του Δήμου Πυθαγορείου Σάμου με τον όνομα «Ηραία», καταγγέλλοντάς τα ως... «παγανιστικά» (εφημερίδα «Σαμιακός Τύπος», φύλλο 431 της 1ης Σεπτεμβρίου 2008).

Σε μία από κάθε πλευρά απαράδεκτη για ευρωπαϊκή δημοκρατική χώρα ανακοίνωσή του, η οποία απέπνεε αλαζονεία, μισαλλοδοξία και υπαινιγμό ότι η πατρίδα μας είναι αμπελοχώραφο των ρασοφόρων, ο εν Σάμω αρχιθεοκράτης βγήκε να «μαλώσει» τις δημοτικές αρχές και να προσπαθήσει να τις «φοβίσει» για μία ακόμη φορά, αναρωτηθείς τάχα μετά από... διερεύνηση («...η τοπική μας Εκκλησία διερευνά και ανησυχεί...») «μήπως πίσω από όλα αυτά κρύβονται κάποιοι νεοπαγανιστές» (λες και αν όντως... «κρύβονταν νεοπαγανιστές», δηλαδή όπως στην πραγματικότητα εννοεί αυτός θρησκευτές της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας, θα έπεφτε στον όποιο ιερωμένο της όποιας άλλης Θρησκείας ο ελάχιστος έστω λόγος).

Τραγικό μάλιστα είναι ότι αυτή η μισαλλόδοξη φωνή φιλοξενήθηκε και σε ραδιοφωνική εκπομπή, όπου ο αρχιθεοκράτης επανέλαβε το «αντιπαγανισιτκό» (δηλαδή αντι-Αρχαιοελληνικό) παραλήρημά του και μάλιστα... «κάλεσε όλους τους ευσεβείς χριστιανούς να αγρυπνούν» (δεν διευκρίνισε ωστόσο εάν πρέπει να αγρυπνούν... σταυροφόροι και ένοπλοι κατά των πραγματικών Ελλήνων!).

Το τραγικότερο βέβαια είναι ότι οι ήδη φοβισμένοι αρμόδιοι, όπως και εκατοντάδες άλλοι συνάδελφοί τους ανά την Ελλάδα, αντί να βάλουν στην θέση του, και μάλιστα άπαξ και διαπαντός, τον μισαλλόδοξο θεοκράτη, έσπευσαν αντίθετα να... αποτάξουν την Εθνική μας, δηλαδή την Αρχαιοελληνική Παράδοση (γιατί αυτό εννοούσε ο ρασοφόρος με τον όρο «παγανισμός») για να μην πέσουν στην δυσμένεια ενός ουσιαστικά ανίσχυρου τοπάρχη μιας ξεπερασμένης βυζαντινής θεοκρατίας. Ενός τοπάρχη του απόλυτου μηδέν, ο οποίος, όπως και όλοι οι όμοιοί του, δεν έχει καν την αιδώ να μην επιτρέπει στο θρησκόληπτο ποίμνιό του να τον προσφωνεί εν μέσω δημοκρατικού πολιτεύματος με την γελοία πια λέξη «δεσπότης».

Όλα αυτά σχηματίζουν την εικόνα μιας κοινωνίας που κραυγαλέα αδυνατεί να παρακολουθήσει, στοιχειωδώς έστω, τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας που κατά την αρχαιότητα γέννησε τον υψηλότερο πολιτισμό του Ανθρώπου (αυτόν ακριβώς που ο θεοκράτης έχει το θράσος να βρίζει ως «παγανιστικό»), αλλά που σήμερα η ίδια αυτή χώρα δυστυχώς ελέγχεται από την πιο σκοτεινή δύναμη, η οποία συστηματικά εξολοθρεύει με την πνευματική, ψυχολογική και οικονομική τρομοκρατία κάθε προσπάθεια δραπέτευσης των νεοελλήνων και ανέλιξής τους προς την αξιοπρέπεια, την εξέλιξη και την ελευθερία.

Στις ημέρες μας, μέσα από τα απανωτά σκάνδαλα και την εξαντλητική υπερφορολόγηση των πολιτών που μεθοδεύει η παραδομένη στους θεοκράτες κυβέρνηση, την ίδια ώρα που έχει παραχωρήσει στο αφεντικό της, δηλαδή στην Εκκλησία, όχι απλώς μία σκανδαλώδη φοροαπαλλαγή αλλά επιπλέον και υπερχρηματοδότηση, αποδεικνύεται τρανταχτά πλέον ότι το Ελληνικό Κράτος υπάρχει πρωτίστως για να υπηρετεί τους παρασιτικούς θεοκράτες που το έχουν κυριεύσει από το 1860, όταν το Ελληνικό στοιχείο, με την βοήθεια των Ρώσων, παραμερίστηκε σε όλα τα επίπεδα για να προελάσει ακάθεκτο το Βυζαντινό.

Σε εμάς τον λαό συνεπώς και μόνον σε εμάς, σε εμάς τους ενεργούς πολίτες, απομένει να πάρουμε στα χέρια μας την υπόθεση της ελευθερίας και αξιοπρέπειάς μας, παντού όπου στην ελληνική επικράτεια και στην ομογένεια οι Ορθόδοξοι θεοκράτες μάς πίνουν το αίμα και μας απομυζούν το πνεύμα και την ψυχή. Και θα έχουμε αποτελέσματα.

Ίσως μάλιστα κάποτε ξυπνήσουν και ξεφοβηθούν και οι δημοτικές και πολιτικές αρχές, έγκαιρα αρκετά ώστε να μην είναι εκτός νυμφώνος όταν ξεκινήσει επιτέλους η απελευθέρωση του έθνους των Ελλήνων από τους αλαζόνες «δεσπότες» που έχουν το θράσος να απαξιώνουν την Εθνική μας Παράδοση και Θρησκεία με τον όρο «παγανισμός». Που έχουν το θράσος να απαιτούν απόσταση του έθνους μας από τις πραγματικές του ρίζες, που έχουν το θράσος να συκοφαντούν και να καθυβρίζουν τον πραγματικό Ελληνισμό, προσπαθώντας προφανώς να κοντύνουν τον Όλυμπο για να μην νοιώθει κόμπλεξ ο Γολγοθάς!

ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ

5 Σεπ 2008

ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ: ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΒΛΑΣΗ ΡΑΣΣΙΑ

Προδημοσίευση από το 5ο τεύχος του περιοδικού Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ , που θα κυκλοφορήσει στις 15 Σεπτεμβρίου 2008. Η συνέντευξη δώθηκε στον εκδότη του περιοδικού, Μάριο Βερέττα, που παραχώρησε και το δικαίωμα προδημοσίευσης.


Συνέντευξη από έναν φίλο.

Ο κύριος εισηγητής της «παλινόρθωσης» της Ελληνικής Θρησκείας, ο πολυγραφότατος συγγραφέας και υπερδραστήριος αγωνιστής, παραμένει για πολλούς μια άγνωστη προσωπικότητα, συχνά παρεξηγημένος από κακοήθεις, οι οποίοι αδυνατούν να εκτιμήσουν την στωική φιλοσοφική επιλογή και προπάντων την φυσική ευγένεια που χαρακτηρίζουντ ον Βλάση Ρασσιά.

Το περιοδικό Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ όφειλε στον Βλάση Ρασσιά μια συνέντευξη, ως ελάχιστο φόρο τιμής και αναγνώρισης για το τεράστιο έργο του.

Στο κάτω κάτω ο Βλάσης Ρασσιάς ήταν και παραμένει ένας καλός φίλος και εις το όνομα της πολύχρονης φιλίας μας δημοσιεύω με ιδιαίτερη χαρά την παρακάτω συνέντευξη.


Συνέντευξη με τον Βλάση Ρασσιά


Από πότε ασχολείσαι με τη μελέτη του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού;

Δύσκολα θα μπορούσε κάποιος που παίρνει τον εαυτό του στοιχειωδώς στα σοβαρά να απαντήσει με σιγουριά πότε ακριβώς ξεκίνησε να ασχολείται με την Παράδοση των Ελλήνων, καθώς αυτό δεν αποτελεί προϊόν ούτε «αιφνίδιας φώτισης», ούτε «επιλάμψεως» κάποιου «αγίου» πνεύματος, αλλά τουναντίον έρχεται -σε όσους βέβαια έρχεται!- μόνον μετά από μία σειρά βαθιών εσωτερικών συνειδησιακών αλλαγών που τον κάνουν επιτέλους ικανό να κατανοήσει σε ποιον τόπο ζει και ποιου εξαιρετικού παρελθόντος αυτός σήμερα καλείται να αποτελέσει το «παρόν». Μπορώ όμως να απαντήσω πότε «καταστάλαξα» στην Ελληνική κατεύθυνση και σιγά – σιγά εστίασα αποκλειστικά σε εκείνη. Σε αυτήν την περίπτωση μιλάμε για τα μέσα της δεκαετίας του 1980, λίγο μετά μάλιστα από την συμβουλή ενός σοφού άνδρα μιας άλλης Παράδοσης την οποία επίσης αγαπώ: «αυτό που αναζητάς θα το βρεις στην γλώσσα που ονειρεύεσαι»...

Τι σε έκανε να εισηγηθείς από κάποια στιγμή και μετά την επαναφορά της Ελληνικής Θρησκείας;

Το τόλμησα αυτό -γιατί περί τολμήματος επρόκειτο την εποχή που έγινε!- όταν συνειδητοποίησα, όπως και ο Γάλλος πολυθεϊστής Λουϊ Μενάρ τον 19ο αιώνα, πως δεν είναι δυνατόν να κατανοήσει κανείς τους Έλληνες δίχως προηγουμένως να συμμετάσχει απόλυτα και απροκατάληπτα στην Κοσμοθέαση και Θρησκεία τους. Αν και ένας πολύ μικρός κύκλος ανθρώπων είχαμε αρχίσει να τελετουργούμε ήδη από το 1987, εξέφρασα αυτήν την θέση δημόσια στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και συγκεκριμένα το 1992, προκαλώντας απίστευτες αναστατώσεις στα πολλών ειδών κέντρα πνευματικού ελέγχου της χώρας μας και, φυσικά, δίχως να αποφύγω τις άμεσες ή έμμεσες ενοχλήσεις (λ.χ. απειλές κατά της ζωής μου) που αποσκοπούσαν στο να με φοβίσουν ώστε να αυτολογοκριθώ και να πνίξω το όλο πράγμα εν τη γενέσει του.

Αντίθετα από τις δικές τους επιδιώξεις όμως, εγώ συνειδητοποίησα τότε ότι για να ενοχλώ τόσο πολύ σημαίνει πως βαδίζω στον σωστό δρόμο και βεβαίως συνέχισα με την ίδια ένταση -για να μην πω με αυξημένη κιόλας! Άλλωστε με την ιδέα του θανάτου ήμουν πολύ εξοικειωμένος από τα 20 μου τουλάχιστον, και συνεπώς καμμία απειλή κατά της ζωής μου δεν θα μπορούσε ν' αποτελέσει απειλή για εμένα, καθώς από τότε αποτελούσε πεποίθησή μου ότι κάθε άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του ιστορικό υποκείμενο, οφείλει πριν από ο,τιδήποτε άλλο να είναι απολύτως συμφιλιωμένος με τον θάνατο. Αυτή η πεποίθησή μου, έχει σήμερα ισχυροποιηθεί ακόμα περισσότερο μετά από την ενασχόληση, στα πλαίσια της ιστορικής μου έρευνας, με πρόσωπα όπως ο Κλεομένης ο Γ, ο Κάτων ο Νεότερος, ο «ροβεσπιερικός» Φίλιππος Λεμπά, ο «τελευταίος σαμουραϊ» Τακαμόρι Σαϊγκό, αλλά και πολλοί άλλοι της εποχής μας από διαφορετικούς μάλιστα ιδεολογικούς χώρους, όπως ο ακροαριστερός αντάρτης πόλεων Χόλγκερ Μαϊνς (που πέθανε σε ηλικία 33 χρονών τον Νοέμβριο του 1974 μετά από απεργία πείνας μέσα στην φυλακή) ή ο καταχωρημένος ως «δεξιός» Ιάπωνας λογοτέχνης και θεατρικός συγγραφέας Γιούκιο Μισίμα (που απέναντι στις δημοσιογραφικές κάμερες έκανε χαρακίρι τον Νοέμβριο του 1970, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την αμερικανοποίηση και άρα εθνοκτονία του λαού του).

Επανερχόμενος στα περί του αιτήματος για επαναφορά της Ελληνικής Θρησκείας, θέλω να αποσαφηνίσω ότι την έβλεπα και την βλέπω ως την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στο να «ελληνίζει» κανείς επιφανειακά από την μία (λ.χ. με τον τρόπο των σχολαστικών φιλολόγων, ή των «ελληναράδων», των «χατζηρωμιών» και των λοιπών καταπατητών ενός ιδεολογικού εδάφους απέναντι στο σημαινόμενο του οποίου όλοι τους κανονικά δεν έχουν ούτε καν το δικαίωμα να υπάρχουν, όπως θα το έλεγε και ο Νίτσε) και στο να ΚΟΙΝΩΝΕΙ κανείς από την άλλη στον πραγματικό Ελληνισμό. Μετά από δύο περίπου δεκαετίες, η εκτίμησή μου εκείνη έχει επαληθευτεί πολλαπλά. Η απαίτηση για, πες το επαναφορά, πες το παλινόρθωση της Ελληνικής Θρησκείας αφαιρεί όλα τα καταπατητικά άλλοθι και αφήνει έκθετους τόσο τους «βιοποριζόμενους» όσο και τους «σταυροκοπούμενους». Τους πυρώνει το έδαφος κάτω από τις πατούσες τους, τους «χαλάει την σούπα».

Από την άλλη ωστόσο, το αίτημα εγκυμονεί αρκετούς κινδύνους, καθώς στην διαδρομή καιροφυλακτούν άπειρες όσες παρερμηνείες, συμπλέγματα, δεισιδαιμονίες, προκαταλήψεις, αγκυλώσεις, αλλά και κακοήθειες της ιδιότυπης σύγχρονης χριστιανικής εποχής στην οποία έχουμε την ατυχία να ζούμε. Είναι μια εποχή απόλυτης διανοητικής και πνευματικής σύγχυσης, καθώς η κυρίαρχη «δυτική» και πάντα χριστιανική ανθρωπότητα -την οποία παλαιότερα αποκαλούσα περιπαιχτικά «Παγκόσμια Ιερουσαλήμ» με αποτέλεσμα το μίσος των θιασωτών της να εκτοξεύεται στα ύψη- προσπαθώντας τους τελευταίους αιώνες να ξεφύγει από το μακραίωνο ψήσιμο ανθρώπων στις πυρές, σήμερα διακατέχεται εν πλήρη αρμονία από μία βιωματική πλέον θρησκοληψία, έναν «ελέω Θεού» αχαλίνωτο καπιταλισμό και μία επιστημονικοφανή αθεϊα, που απλώς φροντίζει να ξεμπερδεύει με κάθε έννοια «ιερού», ιδίως μέσα στην Φύση, αφήνοντας βεβαίως χώρο για την ξέφρενη επέλαση σε όλα τα πεδία του παραλογισμού των μονοθεϊστών, οι οποίοι κηρύσσουν την Φύση «νεκρή ύλη» για να αντλεί ισχύ και ηδονή μία αυτιστική και ματαιόδοξη ανθρωπότητα.

Έχουμε απομακρυνθεί από τον φυσικό, και άρα φυσιολογικό, άνθρωπο και αυτό κάνει το αίτημα εξαιρετικά δύσκολο, σχεδόν ουτοπικό. Όμως το απαιτεί η Ανάγκη και γι' αυτό άλλωστε το έθεσα τότε που το έθεσα. Με βάση όλα τα παραπάνω, τα έως τώρα αποτελέσματα ούτε με ενθουσίασαν, ούτε με απογοήτευσαν. Απλώς ήταν τα αναμενόμενα. Προέκυψαν και οι «δήθεν» και οι εγκάθετοι και οι γελοίοι και οι γελοιοποιητές, προέκυψαν και τα «λαμόγια», όμως εμφανίστηκαν και πάρα πολλοί εξαιρετικής ποιότητας άνθρωποι που κατανόησαν βαθιά την ουσία της Ελληνικής Θρησκείας και συνεπώς αποτελούν εδώ και χρόνια άξιους συνεχιστές της στο σήμερα και, ελπίζω, στο αύριο. Θα κλείσω το συγκεκριμένο θέμα με την διατύπωση ενός από τους φιλοσόφους μας ότι η καλύτερη μορφή λατρείας των Θεών είναι το να κατανοήσει κάποιος την φύση τους.

Πόσα βιβλία έχεις γράψει και τι περιέχει το καθένα;

Ένα λεπτό να θυμηθώ γιατί είναι αρκετά (γέλια). Λοιπόν άρχισα την μακρά συγγραφική μου περιπέτεια το 1980 με την έκδοση του βιβλίου «Underground Press. Ιστορία του έντυπου αντεργκράουντ» και της ποιητικής συλλογής «Λούφα και Παραλλαγή», που περιείχε κομμάτια επηρεασμένα από το ρεύμα «beat», γραμμένα για να απαγγέλλονται με συνοδεία «μπλουζ» -πράγμα που «έβγαλα» ήδη δύο φορές, την πρώτη στο παλιό σου βιβλιοπωλείο, κάποιους μήνες πριν το κάψει εκείνος ο χριστιανός φανατικός και την δεύτερη πρόσφατα σε μία «βραδιά τέχνης» στο οικείο «Φιλοσοφικό Αθήναιο Εκατηβόλος».

Τον Δεκέμβριο του 1992 αιφνιδίασα κυριολεκτικά τον χώρο του ελληνικού βιβλίου με τον πρώτο τόμο της τριλογίας μου «Υπέρ της των Ελλήνων Νόσου» που είχε τίτλο «Περί των Πατρώων Θεών», όχι όμως και τους υποψιασμένους αναγνώστες που έστεκαν από καιρό σε αναμονή, καθώς το είχα προ-ανακοινώσει στα τελευταία τεύχη της «Ανοιχτής Πόλης» και στο πρώτο του «Διιπετούς». Το βιβλίο αυτό ήταν το πρώτο από ιδρύσεως Ελληνικού Κράτους που ερχόταν να υπερασπιστεί δημόσια και απερίφραστα την ανωτερότητα της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας, την ύπαρξη των Θεών της, το υψηλό επίπεδο των βιοτικών της προταγμάτων, αλλά και, το κυριότερο, ερχόταν να ζητήσει την παλινόρθωση όλων αυτών των πραγμάτων. Το τι έγινε, δεν περιγράφεται. Επιστρέφοντας σπίτι μου μετά από την πρώτη ολιγόωρη διανομή, όπου ουκ ολίγα βιβλιοπωλεία είχαν αρνηθεί να το πάρουν, άκουσα από τον αυτόματο τηλεφωνητή μου όχι μία αλλά τρεις απειλές κατά της ζωής μου! Τρόμαξα ομολογώ, ήμουν και άπειρος τότε από... Ψι Πι –ήτοι Ψυχολογικό Πόλεμο-, ωστόσο συνέχισα κανονικά την δακτυλογράφηση του επόμενου τόμου της τριλογίας, τού «Η Συρρίκνωση της Αρχαίας Ψυχής» (που ασχολείται με την αφήγηση της σταδιακής έκπτωσης των αρχαίων αξιών με αποκορύφωση την Μακεδονοκρατία και Ρωμαιοκρατία) και το 1994 την ολοκλήρωσα με το θρυλικό πια «Ες Έδαφος Φέρειν...» που έχει ήδη εξαντλήσει τρεις εκδόσεις των 2.000 αντιτύπων η κάθε μία και εξιστορεί την αργή και συστηματική (από τον 4ο έως τον 10ο αιώνα!) καταστροφή του αρχαίου κόσμου, της γνώσης και της Θρησκείας του από την λαίλαπα των χριστιανών. Ανάμεσα στον 2ο και τον 3ο τόμο πάντως, μου είχε γίνει -συνοδευόμενη μάλιστα από ένα χρηματικό δέλεαρ!- και μια... «εντελώς φιλική παρότρυνση» από μια ανερχόμενη τότε προσωπικότητα του υποτιθέμενου «αρχαιολατρικού» «χώρου» να βάλω νερό στο κρασί μου και να μην κτυπάω την... Ορθοδοξία που δήθεν... προστάτεψε τον Ελληνισμό (!)

Ακολούθησε το 1996 το «Έθνος, Εθνισμός, Εθνοκράτος, Εθνικισμός», που ερχόταν να διαλύσει κάποιες σκόπιμες παρερμηνείες όρων και επίσης να αποσαφηνίσει ότι το αίτημα της παλινόρθωσης δεν είναι υπόθεση κάποιων αρχαιόστροφων θρησκόληπτων, αλλά αίτημα παλινόρθωσης μιας υγιούς συλλογικής ταυτότητας, ενός συγκεκριμένου έθους και ενός συγκεκριμένου αξιακού συστήματος, τα οποία φυσικά τίποτε δεν είχαν να κάνουν με την αρρώστια του εθνικισμού. Την επόμενη χρονιά εξέδωσα το «Ζευς, Συμβολή στην Επανανακάλυψη της Ελληνικής Κοσμοθέασης» και έπειτα το «Εορτές και Ιεροπραξίες των Ελλήνων», δύο έργα καθαρής αρχαιογνωσίας, με παράθεση στοιχείων για τις εκατοντάδες τοπικές λατρείες και επικλήσεις του Θεού Διός και για τις επίσης εκατοντάδες εορτές και τελετουργίες των προγόνων μας.

Το 1999 ήλθε η πρώτη συνοπτικότατη έκδοση του «Μια... Ιστορία Αγάπης. Η Ιστορία της Χριστιανικής Επικρατήσεως», που κυριολεκτικά «έσπασε κόκαλα» και έκανε τους απατεώνες της δήθεν «ήπιας επικράτησης» να τρέχουν να κρυφτούν ή να ψάχνουν να απαντήσουν στο σκληρό εκείνο κατηγορητήριο κατά της Θρησκείας που τόσο φανατικά και εθελότυφλα ακολουθούνε. Εξαιτίας του απύθμενου θράσους κάποιων από δαύτους, που συντονισμένα γέμισαν το διαδίκτυο με βρισιές εναντίον μου και ειρωνείες για την αξιοπιστία μου, το έργο αυτό επανεκδόθηκε αργότερα, από το έτος 2005, σε μία μνημειώδη 6τομη αναλυτική έκδοση 2.000 περίπου σελίδων, της οποίας έχουν ήδη κυκλοφορήσει οι 4 πρώτοι τόμοι, από το έτος «0» των χριστιανών έως το έτος «1600» και απομένουν να κυκλοφορήσουν οι 2 τελευταίοι τόμοι που αφορούν την περίοδο από το «1600» έως σήμερα.

Το 2001 είχα την χαρά να κυκλοφορήσω 2 βιβλία, το «Ες Παγάν», μία συλλογή κειμένων μου της περιόδου 1991 - 2001 που ήσαν σκόρπια σε διάφορα έντυπα και το «Θεοίς Συζήν. Εισαγωγή στον Στωϊκισμό», που είναι ό,τι ακριβώς λέει ο τίτλος και αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα καμάρια του ομιλούντος. Το 2003 κυκλοφόρησε η «Επίτομος Ιστορία των Σπαρτιατών», μια πολυσέλιδη, καλοτεκμηριωμένη και ανατρεπτική παρουσίαση της ένδοξης αλλά παραποιημένης Ιστορίας των Σπαρτιατών από τις πανάρχαιες εποχές που χάνονται στην αχλύ του Μύθου έως το τέλος της πρώτης μεταχριστιανικής χιλιετίας, όταν η κάτοικοι της Λακεδαίμονος έγιναν με την βία χριστιανοί.

Το 2006 έβγαλα το «Θύραθεν Φιλοσοφικό Λεξικό», ένα άλλο μεγάλο καμάρι του ομιλούντος και ακολούθησαν οι λιγοστές αλλά μεστές «Σημειώσεις επάνω στον Φόβο και την Αφοβία» και, τέλος, η «Λαιμητόμος Αρετή», αφιερωμένη στην πιο άγρια περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης, εκείνη της λεγόμενης «Τρομοκρατίας». Εδώ ο μέχρι τώρα «παγανιστής» Ρασσιάς βγαίνει... «ροβεσπιερικός» (γελάει) και τρελλαίνει ακόμα περισσότερο τους «propaganda experts» της απέναντι πλευράς και, κυρίως, τους ταμπελοποιούς!

Πόσα περιοδικά έχεις ιδρύσει;

Ένα λεπτό να θυμηθώ, γιατί και αυτά είναι αρκετά (γέλια). Λοιπόν στα τέλη της δεκαετίας του 1970 έβγαλα το αντεργκράουντ περιοδικό «Speak Out» και το 1980 ξεκίνησα την έκδοση ενός επίσης αντεργκράουντ αλλά τελειότερου αισθητικά περιοδικού, της «Ανοιχτής Πόλης», που είχε υπότιτλο «Περιοδικό για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ» και εξέδωσε 33 τεύχη μέχρι το 1993, με πρωτοποριακά θέματα για την τότε, αλλά και την νυν, νεοελληνική κοινωνία. Ωραίες και ίσως ανεπανάληπτες στιγμές, με ένα αναγνωστικό κοινό που ήταν ταυτόχρονα ευρύ -κατά μέσον όρο αγοράζονταν 2.000 τεύχη!- και προχωρημένο -λαμβάναμε υπέροχα, θαυμάσια κείμενα, ποιήματα, σχέδια και επιστολές, αναρωτιέμαι πολλές φορές που να βρίσκονται άραγε όλοι εκείνοι οι άνθρωποι σήμερα… Εξέδωσα και ένα περιοδικό με αντεργκράουντ κόμικς, το «Πλατς!», καθώς και ένα περιοδικό ταχυδρομικής τέχνης, το «Είναι Αύριο». Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 άρχισα να «παγανίζω» σιγά - σιγά μέσα από τις σελίδες της «Ανοιχτής Πόλης» και έπαιρνα τις πρώτες γεύσεις της πώρωσης της νεοελληνικής κοινωνίας με την χριστιανοβυζαντινή κουλτούρα. Κάτω από την ψιλή φλούδα του «προοδευτικού» ή του «επαναστάτη», ακόμα και του «αντιεξουσιαστή» που κουβαλούσε ο κάθε «δήθεν» εκείνης της εποχής, έβλεπα να αναδύεται ξανά και ξανά η φρίκη της απόλυτης άρνησης να γίνει αποδεκτός ο διαφορετικός, αυτό δηλαδή που όντως είναι και θα είναι ο Φασισμός.

Η «Ανοιχτή Πόλη» πετάχτηκε στην αρχή έξω από τα βιβλιοπωλεία των «προοδευτικών» χριστιανών και μετά από τα βιβλιοπωλεία των δήθεν «αριστερών» που πηγαινοέρχονταν αγεληδόν στο λεγόμενο «Άγιο» Όρος και ακολούθησε κτύπημα από όλες τις πάντες, επιστρατεύθηκαν ακόμα και «φιλικές συμβουλές» εντεταλμένων κάποιων γνωστών και μη εξαιρετέων κύκλων προς τους ιδιοκτήτες των ελάχιστων σημείων διάθεσης που μας είχαν απομείνει, να αραιώνουν σιγά - σιγά την συνεργασία μαζί μας. Ήταν πια εμφανέστατο το τι ενοχλεί πραγματικά σε αυτή την έως βαθμού γελοιότητας θεοκρατική χώρα, το τι είναι όντως ανατρεπτικό ως μήνυμα και ως παράδειγμα. Από εκεί και πέρα, η ίδρυση του «Διιπετούς» ήταν αναπόφευκτη. Ο υπότιτλος «Για την υπεράσπιση της Αρχαίας Ψυχής» απέδιδε επαρκώς τις προθέσεις και το στίγμα και ήδη, τρόπον τινά, ένας μεγάλος, αόρατος, άνισος αλλά κατά κυριολεξία επικός πόλεμος είχε κηρυχθεί. Για πρώτη φορά στην χώρα μας έβγαιναν ανοικτά το 1991 κάποιοι «περίεργοι» τολμητίες να υπερασπιστούν ηθικά την -για ουκ ολίγους μισητή- Ελληνική Κοσμοθέαση και παράλληλα να ζητούν απερίφραστα την επαναφορά της. Τότε ακριβώς προκλήθηκαν και οι απίστευτες αναστατώσεις στα πολλών ειδών κέντρα πνευματικού ελέγχου της χώρας μας, για τις οποίες ήδη έκανα λόγο παραπάνω.

Ποια η αντιμετώπιση του έργου σου από τα ελληνικά μέσα μαζικής πληροφόρησης;

Από μία εκπληκτική... σύμπτωση (γελάει), όλα, από άκρου σε άκρο του πολιτικού φάσματος, το έχουν μέχρι στιγμής αντιμετωπίσει με... απόλυτη και πυκνότατη σιωπή: «...και τα πλάκωνε η σκλαβιά» που λέει και ο εθνικός μας ποιητής, θεοκρατία γαρ, Βυζάντιο και όλα τα σχετικά... και εγώ αρκετές φορές είχα μπει στον πειρασμό να τσιμπηθώ μήπως ακόμα και εγώ ο ίδιος τελικά... δεν υπάρχω (γέλια). Το έχω θίξει και στο πρόσφατο βιβλίο μου για τον Ροβεσπιέρο και τον Σαιν Ζυστ: το σύστημα εξοντώνει πια τις ενοχλητικές φωνές όχι με σφαίρες και τα άλλα ανάλογα του παρελθόντος, αλλά με απλό κλείσιμο του μικροφώνου. Δια παντός. Αυτό είναι πολύ αποτελεσματικό και επιπλέον δεν φορτώνει κανέναν με τύψεις. Μοντέρνοι καιροί, μοντέρνα πράγματα. Ξέρεις προφανώς και εσύ πολύ καλά τι ακριβώς εννοώ, αφού και εσένα σε «σβήνουν» με τον ίδιον ακριβώς τρόπο. Θυμάμαι ότι ακόμα και η είδηση ότι το βιβλιοπωλείο σου κάηκε εξαφανίστηκε «μυστηριωδώς» από όλα τα ηλεκτρονικά μέσα από την στιγμή που η Πυροσβεστική αποφάνθηκε ότι η καταστροφή ήταν αποτέλεσμα εμπρησμού.

Συμμετείχες στην ίδρυση οργανώσεων και ποιες είναι αυτές;

Όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, το αίτημα για παλινόρθωση της Ελληνικής Θρησκείας προϋποθέτει μία προσπάθεια συλλογική, προϋποθέτει μία μαζική διάσταση που μπορεί να αγγίζει ακόμα και την εθνική, διαφορετικά υποβιβάζεται αυτομάτως σε «εσωτερική» υπόθεση κάποιων λίγων εκκεντρικών, «εστέτ» ή, έστω, ιδιόρρυθμων εκλεκτών. Αυτή η συλλογικότητα που απαιτήθηκε σχεδόν εξαρχής, πίεζε για οργανωτικές μορφές μεγαλύτερες από την σχεδόν 10μελή ομάδα που εξέδιδε το «Διιπετές» και μοιραία, μετά από διάφορους πειραματισμούς, συμμετείχα στην ίδρυση το έτος 1997 του «Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών» ή Υ.Σ.Ε.Ε. όπως αρέσκονται να το λένε οι λάτρεις των αρκτικόλεξων, μιας οργάνωσης η οποία έκτοτε αποτελεί την πρώτη γραμμή του ευρύτερου αγώνα για την παλινόρθωση της Ελληνικής Θρησκείας.

Το Συμβούλιο έχει μέχρι σήμερα παράξει τεράστιο επιμορφωτικό και αγωνιστικό έργο, έχει διοργανώσει το 2004 στην χώρα μας το 7ο Παγκόσμιο Συνέδριο των Εθνικών Θρησκειών («World Congress of Ethnic Religions»), έχει τελέσει εκατοντάδες ιεροπραξίες και έχει στείλει επίσημο υπόμνημα στις πολιτειακές και πολιτικές αρχές του τόπου μας για την Θεσμική Αναγνώριση της Ελληνικής Θρησκείας. Σήμερα η οργάνωση έχει αριθμητική ισχύ, ποιότητα ανθρώπων και αυξημένη συνοχή, διαθέτει παραρτήματα στην Αυστραλία και τις Η.Π.Α. και εκτός δυσάρεστων απροόπτων (λ.χ. συνταγματικών εκτροπών) ελπίζουμε ότι στις επόμενες δεκαετίες θα δικαιωθούμε και το συλλογικό θρησκευτικό δικαίωμά μας θα γίνεί επιτέλους σεβαστό από την επίσημη Πολιτεία, που σημαίνει ότι στην Θρησκεία μας, την Θρησκεία των Ελλήνων, θα αποδίδεται επιτέλους τιμή.

Ως άτομο έχω συμμετάσχει στην ίδρυση ή έχω βοηθήσει στην ίδρυση και άλλων συλλογικοτήτων -ακόμα και σε περιπτώσεις που ήξερα προκαταβολικά ότι θα έχω φθορά, ψυχική τουλάχιστον αν όχι και άλλη-, καθώς θεωρώ αυτονόητα τόσο το ότι ο πολιτικός άνθρωπος πρέπει να έχει συνεχή δημόσια διάσταση, όσο και ότι καμμία κοινωνική αλλαγή δεν μπορεί να επιτευχθεί με την όποιας έντασης και ποιότητας προσπάθεια ατομικού μόνον επιπέδου. Αν ίσχυε άλλωστε κάτι τέτοιο, τότε θα είχαν δίκιο οι απολιτικοί «γκουρού» των περασμένων δεκαετιών και ακόμα και οι hippies, που ισχυρίζονταν ότι η ανθρωπότητα θα άλλαζε αυτόματα, σχεδόν μαγικά, πέρα από νόμους, πολιτικά συμφέροντα, εξουσίες, θεσμούς, προκαταλήψεις και παγιωμένες νοοτροπίες, εάν απλώς άλλαζαν «εσωτερικά» -είτε με διαλογισμό είτε με χρήση ψυχοδηλωτικών- οι ολιγάριθμοι οπαδοί τους.

Ποια προβλήματα αντιμετώπισες;

Η έως σήμερα τουλάχιστον συλλογική δράση μου, με έφερε αντιμέτωπο με την σκληρή πραγματικότητα ότι το δυσκολότερο πράγμα που καλείται να αντιμετωπίσει κάποιος που θέλει να αγωνιστεί για έναν καλύτερο κόσμο, είναι η παγιωμένη νοοτροπία που εκδηλώνεται σε ατέρμονη κυκλική και χυδαία συμπεριφορά μέσα στα όρια εκείνου που κάποτε τολμούσαμε να καταγγέλλουμε ως «παλαιό κόσμο». Αντίθετα από άλλες εποχές, οι περισσότεροι άνθρωποι του σήμερα μισούν ακόμα και την πιθανότητα να αλλάξουν προς το καλύτερο και κατά κανόνα κινούνται μόνον από την κακία και τον φθόνο, ή από ωμή λύσσα για ισοπέδωση. Όταν όμως όλα αξίζουν όλα, τότε τίποτε δεν αξίζει τίποτε. Ελάχιστοι μόνον κινούνται από ευγενή αισθήματα ή από αγάπη για την Αρετή. Έγραψα πρόσφατα ότι η πραγματική σύγκρουση στην διάρκεια όλων αυτών των αιώνων της ανθρώπινης Ιστορίας είναι η ατελείωτη σύγκρουση των μειοψηφούντων ποιοτικών ανθρώπων με τα πλήθη των κάθε είδους «στρατιωτών της Χυδαιότητας».

Πότε καταστάλαξες στην φιλοσοφική σου επιλογή;

Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 είχα πια κατασταλάξει σε αυτό που η σύγχρονη ορολογία αποκαλεί «Υλοζωϊσμό». Έχοντας μελετήσει την Ελληνική Φιλοσοφία σε βάθος, όσο τουλάχιστον οι ελεύθερες ώρες μου το έχουν επιτρέψει, και έχοντας εξ αρχής θαυμάσει την σκέψη των λεγομένων «Προσωκρατικών», ιδίως του Ηρακλείτου, πίστευα από τότε και εξακολουθώ να πιστεύω ότι την μεγαλύτερη χρηστική αξία για τον σύγχρονο άνθρωπο έχει η λεγόμενη «Ελληνιστική» Φιλοσοφία, η οποία δεν κάνει διαγνώσεις ή ονειροπολήσεις, αλλ' αντιθέτως προσπαθεί να δώσει σαφείς οδηγίες κατ' αρετήν βίου σε αυτό το βαρετό όσο και τραγικό πράγμα που όλοι περιγράφουμε ως «καθημερινή ζωή». Η «Ελληνιστική» Φιλοσοφία, και κυρίως ο Στωϊκισμός και ο Επικουρισμός, ανέπτυξαν τον στοχασμό τους και εξήγαγαν τα συμπεράσματά τους μέσα σε ένα πολιτικό περιβάλλον όμοιο σε αρκετά πράγματα με την σύγχρονη ετεροθεσμιζόμενη και αποπολιτικοποιημένη πραγματικότητα και επιπρόσθετα έδειχναν συνεχώς όχι προς τους ουρανούς ή προς το όποιο άλλο «επέκεινα», αλλά αποκλειστικά στον υπαρκτό, απτό, καθημερινό άνθρωπο, στις καθημερινές διαδρομές του, και, τέλος, στα αλλεπάλληλα καλέσματα της πραγματικής ζωής είτε να κυλήσει προς την αγαπητή στους πολλούς χυδαιότητα ή να αναρριχηθεί στην στοχευόμενη από τους λίγους Αρετή. Η Αρετή, με κεφαλαίο Α, με απασχολεί εδώ και τουλάχιστον 20 χρόνια, όπως και η Ελευθερία εδώ και τουλάχιστον 35.

Σε συνδυασμό αυτών των δύο, η πολιτική μου διάσταση, την οποία εγώ θεωρώ απαραίτητη για τον Άνθρωπο, με έσπρωξε πολύ σύντομα στον στοχασμό επάνω στην λεγόμενη Πολιτική Αρετή, την οποία θα συνόψιζα για τις ανάγκες της συνέντευξης στην τριάδα Δικαιοσύνη - Αιδώς - Ευθύνη και από εκεί με έσπρωξε στην υιοθεσία αρκετών βιοτικών προταγμάτων του Στωϊκισμού. Θεωρώ συγκλονιστική την σταθερή εντολή για κατ' Αρετήν και κατά Φύσιν στάση απέναντι στα πράγματα της καθημερινότητας, όπως αυτά έρχονται καταπάνω μας, χυδαία, αγριεμένα, ανεξέλεγκτα, ξέφρενα, συνεχή, θεωρώ συγκλονιστική την έργω απόδειξη του απολύτως εφικτού της διαρκούς Λογικότητας, η οποία πανικοβάλει όλους τους χειραγωγούς και χειριστές ανθρώπων, όπως και θεωρώ συγκλονιστική επιλογή το να μην αποσύρεται κάποιος, αλλ' αντιθέτως να επιλέγει την μάχη στην πρώτη γραμμή και υπό όποιες συνθήκες, μένοντας ωστόσο ατάραχος και άφθαρτος εν μέσω χαμού, σαν το χέρι του σαμουράϊ που απλώς «ακολουθεί δίχως θυμό» την τρομερή «katana», αντί να την κατευθύνει.

Υπάρχουν κατά τη γνώμη σου ελπίδες για μια γενικευμένη «επανελλήνιση» ή είναι όλα μάταιος κόπος;

Κοίταξε, το μόνο πραγματικά μάταιο σε αυτόν τον κόσμο της διαρκούς και καθολικής φθοράς είναι να προσπαθεί κανείς να ζήσει αιώνια ή να φτιάξει πράγματα που θα υπάρχουν για πάντα. Όλα τα άλλα είναι σημαντικά, ιδίως ο κάθε είδους κόπος, που αποτελεί το κατ’ εξοχήν μέσο πραγματικής εξύψωσης των θνητών. Ας μην ξεχνάμε από την άλλη και τον πιο πετυχημένο αφορισμό που κατέθεσε ποτέ εκείνος ο Κλαούζεβιτς: η μόνη χαμένη μάχη είναι εκείνη που δεν δίνεται. Προσωπικά ό,τι πράττω το πράττω αδιαφορώντας για την όποια έκβαση –«ό,τι ‘ναι να ‘ρθει θε να ‘ρθεί», που λέει και ο λαός- με μόνο μου κριτήριο και μόνη μου έγνοια να υπηρετεί η πράξη μου εκείνο που η συνείδηση και η παιδεία μου με βοηθούν να αντιλαμβάνομαι ως «Αγαθόν».

Και μια που μιλάς στον «ΚΗΠΟ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ», τι γνώμη έχεις για την επικούρεια φιλοσοφία;

Ήδη μίλησα πρωτύτερα για την χρησιμότητά της, καθώς τόσο αυτή όσο και η Στοά δείχνουν στον άνθρωπο έναν δρόμο αυτάρκειας και ευδαιμονίας μέσα σε αυτό που λέμε καθημερινή ζωή. Προτιμώ την Στοά όχι λόγω κάποιας ποιοτικής διαφοράς –ποιος μπορεί άλλωστε να αποτιμήσει ποιότητες ανάμεσα σε φιλοσοφικές σχολές;-, αλλά μόνον επειδή κρίνω ότι μου ταιριάζει περισσότερο η γαλήνια δράση στο κέντρο του κάθε χαμού και της κάθε μάχης, παρά μία α ή β μορφή απόσυρσης, αν και κάποιοι φίλοι επικούρειοι έχουν ήδη ισχυριστεί σε διαλέξεις τους ότι το «λάθε βιώσας» κάθε άλλο παρά σε απόσυρση και ιδιώτευση καλεί, τουναντίον συμβουλεύει απλώς τον φιλοσοφημένο πολιτικό άνθρωπο να μην... «παρουσεύεται». Το βρίσκω λογικότατο. Στα μάτια των προγόνων μας η ιδιώτευση βρισκόταν στις παρυφές της ατιμίας και πολύ δύσκολα θα είχε προταθεί από έναν φιλόσοφο του μεγέθους του Επίκουρου, που εμφανώς, αν κρίνουμε από τους κανόνες του Κήπου, ενδιαφερόταν πολύ να έχει η φιλοσοφική διδασκαλία του συνέχεια και μετά τον θάνατό του. Και από όσο γνωρίζουμε, και μάλιστα πολύ καλά, όντως είχε.