29 Ιουν 2008

ΠΕΡΙ ΑΠΑΤΕΩΝΩΝ

Κείμενο του Βλάση Γ. Ρασσιά που πρωτοδημοσιεύθηκε δίκην παραρτήματος στο βιβλίο του «Επίτομος Ιστορία των Σπαρτιατών», εκδόσεις «Ανοιχτή Πόλη», Αθήνα, «2003»


Χρησιμοποιώ πολύ συχνά την λέξη «απατεών» όχι από… επιείκια, αλλά γιατί, δυστυχώς, η εξαιρετικώς πλούσια Ελληνική γλώσσα δεν διαθέτει άλλην, βαρυτέρα, για να περιγράψει ορθώς τους ηγέτες ηγετίσκους, υπηρέτες και απλά δουλικά του Παγκοσμίου Καθεστώτος, οι οποίοι εδώ και αιώνες συντηρούν την Αυτού Αθλιότητά Του επάνω στο ψεύδος, την παραπληροφόρηση, την χυδαία απάτη, αλλά και την κατασυκοφάντηση κάθε τι του ανωτέρου, με την παλαβή ελπίδα ν’ αποκτήσει έτσι κάποια αξία το αμετακλήτως ασήμαντο και κάποια σοβαρότητα το πασιφανώς γελοίο.

Στα πλαίσια της τακτικής αυτής, εδώ και αιώνες, ο Χριστιανισμός και τα λοιπά παρακλάδια της Θρησκείας της Ερήμου και της ερημώσεως, έχοντας «πλήρη συνείδηση της ύποπτης καταγωγής τους», όπως ορθώς έγραψε προ ετών ο συγγραφέας Μάριος Βερέττας, αλλά, κυρίως και της σαφούς κατωτερότητός τους απέναντι στον Ελληνικό Εθνικό Πολιτισμό και στην Κοσμοθέαση που τον εδημιούργησε, καταφεύγουν σ’ έναν απίθανο σωρό ψευδών και συκοφαντιών κατά του τελευταίου, που δείγματά τους, λίγο πολύ, όλοι γευόμαστε σε καθημερινή σχεδόν βάση. Κάθε φορά που κάποιος θα εκθειάσει, έστω και στο ελάχιστο, τον Ελληνικό Εθνικό Πολιτισμό, έρχεται αντιμέτωπος με τον γνωστό οχετό αηδιαστικών ψεμμάτων κατά των προγόνων μας, που είναι περιττό να τ’ απαριθμήσουμε εδώ, στο μέτρο που όλα έχουν άλλωστε πολλαπλώς «ξετιναχθεί» τόσο από εμένα όσο και από άλλους Έλληνες ή φιλέλληνες ερευνητές. Η κάθε πλευρά άλλωστε, μάχεται αποκλειστικώς με ό,τι οι εκπρόσωποί της έχουν μέσα στην ψυχή τους. Εμείς με το φως, την αλήθεια και την ανωτερότητα, αυτοί με το σκοτάδι, το ψεύδος και την κοπριά.

Επειδή εκείνο που έχουμε μέσα στο κεφάλι μας, καλώς ή κακώς παράγει και συμπεριφορές, όλοι οι ηγέτες, ηγετίσκοι, υπηρέτες και απλά δουλικά του Παγκοσμίου Καθεστώτος, δεν μπορούν ν’ αποφύγουν το να κινηθούν υποχρεωτικώς με γνώμονα την ψευτιά και την απατεωνιά. Ένα χαρακτηριστικό δείγμα τέτοιου όντος και τέτοιας συμπεριφοράς, αποτελεί ο γνωστός ρασοφόρος Γεώργιος Μεταλληνός, ο οποίος, προφανώς φέρων βαρέως το «κάζο» που έπαθε εν έτει 1997 σε μία ημερίδα στην Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, όταν απέναντι στον δικό μου συγκροτημένο και τεκμηριωμένο, δηλαδή Ελληνικό, λόγο, εκείνος εμπουρδολογούσε πιστεύοντας ανοήτως ότι δεν θα εκδοθούν πρακτικά, «εκτύπησε» προ καιρού με μέθοδο που ταιριάζει απολύτως σ’ αυτό που έχει επαγγελματικώς μάλιστα ταχθεί να εξυπηρετεί και να υπερασπίζεται.

Στο βιβλίο του λοιπόν «Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία ;», αλλά και προφορικώς από όσο καλώς γνωρίζω, ο εν λόγω ρασοφόρος ισχυρίζεται (σελ 129) ότι η γραφή μου και οι μελέτες μου είναι… τάχα αντιεπιστημονικές και αποτελούν… άκριτη μεταφορά στοιχείων ξένων συγγραφέων, ως «απόδειξη» δε του… πόσο αστοιχείωτος τυγχάνω (…), λέει ότι στο γνωστό και σαρωτικό βιβλίο μου «Ες Έδαφος Φέρειν…» (και ουχί… «Γκρεμίστε τους» όπως λανθασμένα το αναφέρει ο κακομοίρης που προφανώς δεν ξέρει ούτε καν περί τίνος ομιλεί) γράφω... Aphaca, Mambre, Phoenice, Καρθάγη, Πένθηκτο Συμβούλιο, αντί Άφακα, Μάμβρη (ελληνικά η Μαμβρή), Φοινίκη, Καρχηδών και Πανθέκτη Οικουμενική Σύνοδος αντιστοίχως, πράγμα που ωστόσο (scripta manent άλλωστε!) δεν συνέβη ποτέ.

Αναρωτιέται κανείς λοιπόν δικαιολογημένως, τι διεδραματίζετο άραγε στο «σοφό» μυαλό τού ως άνω κυρίου; Δεν ήξερε ότι αναφερόμενος σε γραπτά κείμενα θ’ απεδεικνύετο απατεών στην πρώτη απλή ανάγνωση των βιβλίων μου, ή τόσο πολύ πια θεωρεί ηλιθίους τους πιστούς και τους αναγνώστες του, θεωρώντας ότι θα καταπιούν ακρίτως τις άθλιες συκοφαντίες του;

Αυτό λοιπόν είναι το επίπεδο και το ήθος του απίθανου αυτού ρασοφόρου που μάλιστα σιτίζεται με τα δικά μας χρήματα, παριστάνοντας και τον «επιστήμονα» «πανεπιστημιακό» (δεν είναι ο μόνος άλλωστε). Και δεν θα το έλεγα το τελευταίο, εάν προσφάτως δεν είχε προκύψει το νεοφανές να εμφανίζει απεγνωσμένως το ηθικώς και ιστορικώς χρεωκοπημένο πλέον ημεδαπό τμήμα του Καθεστώτος, διαφόρους τέτοιου επιπέδου «επιστήμονες», μήπως και δοθεί κάποια «εγκυρότης» στ’ ασυνάρτητα ρεκάσματά του ή στα χυδαία ψεύδη του. Όσο όμως κι αν κουνάνε εναγωνίως την αστεία σημαιούλα της δοτής επιστημοσύνης όλοι αυτοί οι απίθανοι κύριοι, θα ήθελα να τους πώ «φιλικώς», έχοντας και ο ίδιος πανεπιστημιακή μόρφωση, ότι όχι μόνο ματαιοπονούν, αλλά κινδυνεύουν επίσης ν’ απαξιώσουν πλήρως με όλη αυτή την αθλιότητά τους την κανονική επιστημονική ιδιότητα, πράγμα που, φυσικά εγώ δεν τους το επιτρέπω, όπως, υποθέτω, και κανείς άλλος που διαθέτει πανεπιστημιακή μόρφωση.

Ας αναλογισθούν άλλωστε, ότι αν η πανεπιστημιακή ιδιότης, πόσο μάλλον η δοτή εκείνη, αρκούσε από μόνη της για να ληφθούν ακρίτως στα σοβαρά όλα όσα εκστομίζονται ή γράφονται, τότε θα ‘πρεπε, πρωτίστως, να ληφθεί στα σοβαρά και η γνωστή προτροπή (και ν’ αρχίσει να προγραμματίζεται κι όλας η εφαρμογή της) του επίσης πανεπιστημιακού Συλλάκωνος και Συνέλληνος Δημήτρη Λιαντίνη. Μία προτροπή που, φυσικά, διόλου δεν θα χαροποιούσε τους προαναφερθέντες ηγέτες, ηγετίσκους, υπηρέτες και απλά δουλικά του παγκοσμίου Καθεστώτος:

«Χρειάζεται να στηθούν οδοφράγματα στους δρόμους.

Να στηθούν δικαστήρια στις αίθουσες

και ίσως γκιλοτίνες στις πλατείες.

Για να σταυρωθεί το κακό, να πάψει η βασκανία...»

27 Ιουν 2008

ΑΝΤΙΔΙΑΜΕΤΡΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ


Για τους προγόνους μας, Ιερόν σημαίνει Γερόν, Ισχυρόν και ως τέτοιο ορίζεται πάν ό,τι εκδηλούται δυναμικώς και αενάως προς χάρη του φαινομένου της ζωής. Λόγος, σύμβολο, τέχνη, πρόσωπο ή φυσικός χώρος, χαρακτηρίζεται ως ιερός όταν παραπέμπει στα μυστήρια της Φύσεως ή στον κόσμο των Θεών.

Ιερότης είναι η ιδιότητα του Ιερού, δηλαδή η διαρκής και δυναμική λειτουργική κατάσταση που βρίσκεται σε άμεση σχέση προς τους βασικούς φυσικούς νόμους της δημιουργίας.

Στην κοσμοθέαση των Μονοθεϊστών, ο Κόσμος δημιουργήθηκε εκ του μηδενός πριν από 7.500 χρόνια, από έναν προϋπάρξαντα, εξωκοσμικό και προσωπικό Θεό, άρα αφού έχει αρχή θα έχει και ένα τέλος, ενώ επίσης ο δημιουργός δικαιούται να ασκεί αυταρχία επάνω στο δημιούργημά του. Ενώ οι Έλληνες ορίζουν την ΦΥΣΗ ως ουσίωση του «Είναι» μέσω του δυναμικού συνόλου των όντων, ως αυτο-εκπτυσσόμενο, αναδυόμενο Σύμπαν, ως διαρκείς φανερώσεις του Όντος που ακολουθούν τις και ακολουθούνται από τις διαρκείς αναδιπλώσεις του στον εαυτό του, οι μονοθεϊστές την αγνοούν παντελώς και το όνομά της (ΦΥΣΙΣ) δεν εκθειάζεται πουθενά στα Ιερά βιβλία τους (όπως άλλωστε και δεν εκθειάζεται πουθενά η λέξη ΠΑΤΡΙΔΑ).

Οι μονοθεϊστές, ζώντας στον εφιάλτη του άδειου (από Ιερό) κόσμου, όμοια με τον άλλον εφιάλτη τους, εκείνον του άδειου ναού (έστω κι αν κάποιοι τον τοιχογραφούν). Το δικό τους Θείο κλείνεται σε πέτρινα, μαρμάρινα ή τσιμεντένια κουτιά, αποκομμένο από ένα άμεσο περιβάλλον αθλιότητας και βρωμιάς. Μισούν τον εκδηλωμένο κόσμο, μισούν την φύση τους, κατεβάζουν τον Θεό τους σε επίπεδο προσώπου και μάλιστα αργυραμοιβού και από μία ανεξιχνίαστη διαστροφή του «τάζουν» μόνο αρνητικά και στερητικά. Κανείς δεν «τάξει» σε αυτόν τον αργυραμοιβό το φύτεμα 1000 δένδρων ή το τάϊσμα 100 ζώων, αλλά περιορίζουν μονότονα τα αλλεπάλληλα «τάματά» τους σε αυτοεξευτελισμούς ή στερήσεις τους...

...Δεν μιλάμε για απλή εννοιολογική διαφοροποίηση μεταξύ παλαιάς και τωρινής κυρίαρχης άποψη περί «Ιερού». Μιλάμε για πλήρη ανυπαρξία «Ιερού» στην μονοθεϊστική επικράτεια. Εκτός εάν κάποιοι θεωρούν «ιερή» την συσσώρευση αμύθητου πλούτου και την ανοικτή ή εκ των παρασκηνίων θεοκρατία.

(Από την ομιλία «Προχριστιανική και Μεταχριστιανική Αντίληψη του Ιερού» τού Βλάση Ρασσιά στο Φιλοσοφικό Αθήναιο «Εκατηβόλος», στις 20 Ιανουαρίου «2007»)

ΧΡΥΣΙΠΠΟΣ Ο ΣΟΛΕΥΣ

Διάδοχος του Κλεάνθους στην σχολαρχεία της Στοάς, υπήρξε ο επιφανής Χρύσιππος ο Σολεύς (από τους Σόλους της Κιλικίας, 281-206). Μία παράδοση μάς τον παρουσιάζει ως επαγγελματία δρομέα, από δε το 260 περίπου έζησε εξακριβωμένα στην Αθήνα σπουδάζων στην Ακαδημία, όπου έλαβε εξαίρετη διαλεκτική Παιδεία δίπλα στον Αρκεσίλαο από την Πιτάνη. Κατόπιν, παρηκολούθησε μαθήματα στη Στοά, υπό τον Κλεάνθη. Όσο ακόμη εκείνος ζούσε, ο Χρύσιππος άρχισε, έχοντας ήδη αποκτήσει τα δικαιώματα του Αθηναίου πολίτου, την δική του διδακτική δραστηριότητα, μετά δε τον θάνατο του Κλεάνθους (232) έγινε αυτός αρχηγός της Στοάς και εκέρδισε, με την διδακτική και συγγραφική του δραστηριότητα, πολύ μεγάλη φήμη στον χώρο της στωϊκής διδασκαλίας, ώστε να μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι αυτός που την οδήγησε στην ολοκλήρωση. Υπήρξε ένας πολύ σίγουρος για τον εαυτό του άνθρωπος, και στις παραδόσεις του, παρά το ότι ομιλούσε τα Ελληνικά με την «βαρβαρίζουσα» προφορά της Κιλικίας, υπήρχε μεγάλη συρροή, ενδεικτική δε είναι η απάντησή του σε κάποιον που τον ερωτούσε πού μπορούσε να εμπιστευθεί την παιδεία του υιού του: «σε εμένα, διότι αν ήξερα κάποιον άλλον που να με ξεπερνά, θα είχα ήδη πάει ο ίδιος σε αυτόν να λάβω μαθήματα Φιλοσοφίας».

Ο Χρύσιππος, υπήρξε ένα «τέρας» εργασίας και το συγγραφικό του έργο, όπως λέει ο Διογένης Λαέρτιος, περιελάμβανε 705 επί μέρους έργα, πολλά όμως από αυτά θα ήσαν ασφαλώς σχεδιαγράμματα και συλλογές υλικού για προσωπική του χρήση (τα κυρίως βιβλία του υπολογίζονται σε 165, εκ των οποίων τα 119 αφορούν τη Λογική και 46 την Ηθική Φιλοσοφία). Από τα συγγράμματά του, έχουν διασωθεί ελάχιστα μεμονωμένα αποσπάσματα από 66 μόνον έργα του (SVF, III, 194 – 205). Στην τολμηρή προσπάθειά του να διαρθρώσει τη στωϊκή διδασκαλία σε μια συστηματική τάξη, καθώς επίσης και να την επεξεργασθεί σε βάθος και εν μέρει ακόμη και να τη διατυπώσει με έναν καινούριο θαρραλέο τρόπο, ο οποίος από πολύ ενωρίς τον είχε φέρει σε σύγκρουση ακόμη και με τους διδασκάλους του, ο Χρύσιππος άρχισε με τη Λογική και την Γνωσιοθεωρία (σ’αυτό μάλιστα τον εβοήθησε πολύ η πολύ καλή γνώση των σκεπτικών διδασκαλιών της Ακαδημίας).

Στην προσπάθειά του να χαράξει με ακρίβεια τα όρια μεταξύ της δικής του Σχολής και της υπό τον Αρκεσίλαο τον Πιταναίο, Νέας Ακαδημίας (που διεκήρυσσε ότι «την απόλυτη αλήθεια είναι αδύνατον να συλλάβει ο ανθρώπινος νούς» και έτεινε πλέον στον σκεπτικισμό και την ανατροπή κάθε παραδεδομένης γνώσεως), αλλά και να καταπολεμήσει επίσης τα σοφίσματα της Εριστικής Σχολής των Μεγαρέων, εδοκίμασε να οικοδομήσει και να στερεώσει ένα πλήρες Στωϊκό Σύστημα, με αποτέλεσμα να ονομασθεί, από την αρχαιότητα κιόλας, «επανιδρυτής» της Στοάς. Οι οπαδοί του, εξετίμησαν και εθαύμασαν ιδιαιτέρως τον αναγκαίο (για την καταπολέμηση της ανταγωνιστικής τότε Εριστικής Σχολής των Μεγάρων και του σκεπτικισμού της συγχρόνου του Ακαδημίας του Αρκεσιλάου) πολεμικό δογματισμό του, που ωστόσο εστηρίζετο σε μία πολύ λεπτή και ανωτάτου επιπέδου διαλεκτική (δεν είναι τυχαίο δε, το ότι αρκετοί έλεγαν πως «αν οι Θεοί κάνουν διαλεκτική, θα χρησιμοποιούν προφανώς την διαλεκτική του Χρυσίππου» !! «..ΕΙ ΠΑΡΑ ΘΕΟΙΣ ΗΝ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ, ΟΥΚ ΑΝ ΑΛΛΗΝ ΗΝ Ή Η ΧΡΥΣΙΠΠΟΥ» Διογένης Λαέρτιος, 7, 180), και τού έδωσαν επίσης τον τίτλο «κοφτερή λεπίδα για τις ακαδημαϊκές παγίδες».

Ο Χρύσιππος, θεωρείται επίσης ο εισηγητής του όρου «Τέλος» για τον επαναορισμό του σκοπού του ανθρώπου, τον οποίο διηύρυνε ως τρόπο ζωής συμφώνως και σε αρμονία προς τα συμβαίνοντα εντός της Φύσεως (δηλαδή το «ΖΗΝ ΚΑΤ’ ΕΜΠΕΙΡΙΑΝ ΤΩΝ ΦΥΣΕΙ ΣΥΜΒΑΙΝΟΝΤΩΝ» Διογένης Λαέρτιος, VII 87) και ρυθμιζόμενο προς την πείρα που παρέχει ο έξω κόσμος αλλά και η εσωτερική φύση. Ο Χρύσιππος, κατέθεσε τον τελειότερο και ακριβέστερο ορισμό του ανθρωπίνου «Τέλους» (βλ. το κατωτέρω απόσπασμα από τον Διογένη Λαέρτιο, VΙΙ 88), στον οποίο τονίζεται όλως ιδιαιτέρως η αρμονία του τρόπου ζωής προς την πείρα που ο άνθρωπος αποκτά μέσα από τις εκδηλώσεις της Φύσεως, αλλά και ο οφειλόμενος σεβασμός προς τον Παγκόσμιο Νόμο ο οποίος άρχει επί όλων των όντων και κατοικεί μέσα σε αυτά (εντός του ανθρώπου, η δύναμη αυτή καλείται Δαίμων και αποστολή του είναι να ρυθμίζει τις ανθρώπινες πράξεις) και συγκρατεί σε ένα θαυμαστό, εύτακτο και οργανικό σύνολο το Παν.

Από τους μαθητές του διεκρίθησαν ο Ζήνων από την Ταρσό και ο Διογένης από την Βαβυλώνα, οι οποίοι αργότερα ανέλαβαν τη διεύθυνση της Σχολής. Από τα πάμπολλα έργα του (που ο κατάλογός τους δεν εσώθη πλήρης) δύο μόνον είναι δυνατόν, κατά κάποιον τρόπο, να αποκατασταθούν από επιτομές που μας παρέδωσε ο Γαληνός («Περί Ψυχής» και «Περί Παθών»). Τα έργα του «Περί Προνοίας» και «Περί Ειμαρμένης», επραγματεύοντο κεντρικά θέματα της στωϊκής Φιλοσοφίας, την αντίφαση δηλαδή μεταξύ του πεπρωμένου και της ελευθερίας της βουλήσεως, την διδασκαλία για τις κύριες και δευτερεύουσες αιτίες, καθώς και για την σύνδεσή τους. Το έργο του δε «Περί Θεών», προωθούσε την αλληγορική ερμηνεία των μύθων. Μέσα στα έργα του, υπήρχαν επίσης έργα για την εξήγηση των ονείρων και για τις παροιμίες. Μερικά, ελάχιστα, κομμάτια εσώθησαν σε παπύρους.

Μετά τον θάνατό του σε πολύ προχωρημένη ηλικία, δύο αγάλματα στην Αθήνα εθύμιζαν την μεγάλη πνευματική αξία αυτού του διδασκάλου. Ο ίδιος, έθρεφε περιφρόνηση για τους μεγάλους ηγεμόνες της εποχής του, ακόμη και για εκείνους που επιζητούσαν να έχουν ως συμβούλους φιλοσόφους, δεν αφιέρωσε ποτέ κανένα βιβλίο του σε βασιλείς και αρνήθηκε να δεχθεί, μαζί με τον Σφαίρο, την πρόσκληση του βασιλέως Πτολεμαίου να επισκεφθεί την Αυλή του.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ο Χρύσιππος επεξήγησε την διαφορά μεταξύ αρχών και στοιχείων, όπως αναφέρει ο Διογένης Λαέρτιος (VII, 134). Οι αρχές είναι αγέννητες, άφθαρτες και άμορφες, ενώ τα στοιχεία λαμβάνουν μορφές και καταστρέφονται κατά την εκπύρωση. Το ποιούν είναι ο λόγος μέσα στην ύλη, ο Θεός, ο οποίος, παραμένοντας πάντα ο ίδιος, δημιουργεί με την ύλη τα ξεχωριστά πράγματα. (SVF, Β, 111, 5-14).

Για την ύπαρξη των Θεών, ο Χρύσιππος υποστηρίζει ότι «αν υπάρχει κάτι στον Κόσμο που ο νούς, η λογική, η δύναμη και η εξουσία του ανθρώπου δεν μπορούν να το έχουν δημιουργήσει, αυτό που το δημιούργησε είναι ανώτερο του ανθρώπου. Τα ουράνια σώματα και καθετί που παρουσιάζει αιώνια κανονικότητα δεν είναι ανθρώπινα δημιουργήματα, άρα αυτό που τα εδημιούργησε είναι ανώτερο του ανθρώπου.» (Χρύσιππος, όπως διασώζεται από τον Κικέρωνα στο De Natura Deorum, 2, 16) και αναφορικώς με τον Θεό Δία ότι «ο Ζεύς αποτελεί την κοινή φύση των πάντων, καθώς και τη μοίρα και την ανάγκη των μελλουμένων να συμβούν. Είναι επίσης το πυρ και ο αιθήρ, καθώς και τα ρευστά ή εν διαρκήι κινήσει στοιχεία, όπως το ύδωρ, ο αέρας, ο ήλιος, η σελήνη και τ’ άστρα, και αποτελεί το Όλον που αγκαλιάζει τα πάντα (Χρύσιππος, όπως διασώζεται στον Κικέρωνα, De Natura Deorum, 1, 39).

Στα ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΒΙΟΥ, η Φιλοσοφία ορίζεται από τον Χρύσιππο ως «η ενασχόληση με την ορθή λειτουργία του λόγου» («επιτήδευσις λόγου ορθότητος», SVF, 3, 293). Επίσης υποστηρίζεται, ότι τίποτε δεν συμβαίνει χωρίς αιτία, αλλά απλώς οι άνθρωποι δεν μπορούν να ανακαλύπτουν την κάθε αιτία (SVF 2, 351). Η «Εύροια Βίου» επίσης, ορίζεται ως η ψυχική κατάσταση κατά την οποία κανείς πόνος, αγωνία και φόβος δεν αναδύεται απέναντι στα συμβαίνοντα του παρόντος, αλλ’ αντιθέτως κυριαρχεί διαρκής εσωτερική γαλήνη, ειρήνη, αρμονία και ηδονή, ο δε σκοπός του ανθρωπίνου βίου περιγράφεται με τα εξής λόγια: «Ο σκοπός (το «Τέλος») του ανθρώπου είναι να διάγει τον βίο του όχι συμφώνως προς τις υποδείξεις της δικής του φύσεως, αλλά, γενικώς, της καθολικής Φύσεως, δηλαδή της κοινής για όλους, η οποία εμπερικλείει σύμπαντα τον Όλο Κόσμο και πρέπει συνεπώς να αποφεύγει ο άνθρωπος κάθε τι που απαγορεύει ο κοινός Νόμος, ο οποίος είναι ο Ορθός Λόγος που διέρχεται μέσα από τα πάντα και ταυτίζεται προς τον Δία, καθώς μόνον εκείνος είναι ο κατευθύνων την σκοπιμότητα που διέπει τα πάντα» (Διογένης Λαέρτιος, VΙΙ 88).

Πηγή: Βλάσης Γ. Ρασσιάς, «Θεοίς Συζήν. Εισαγωγή στον Στωϊκισμό», Αθήναι 2001, εκδόσεις «Ανοιχτή Πόλη». Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα ΣΤΩΪΚΙΣΜΟΣ.

26 Ιουν 2008

Ο ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΣ ΩΣ ΚΟΡΥΦΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ο εκλεκτικισμός στην Φιλοσοφία που σημαδεύει τους αυτοκρατορικούς ρωμαϊκούς χρόνους, φυσικό ήταν να ακολουθηθεί από έναν συγκρητισμό στην Θρησκεία. Μάλιστα, για πάρα πολλούς καλλιεργημένους ανθρώπους αυτά τα δύο ήσαν ένα και το αυτό πράγμα, ένας τρόπος να αναζητάει κανείς την αλήθεια μέσα από μία αποτιμητική μελέτη divergent συμπεριφορών και πεποιθήσεων. Ήταν πολύ εύκολο άλλωστε να πιστέψει κανείς, όπως έκανε ο Πλούταρχος, ότι όλες εκείνες οι διαφορετικές μυστηριακές λατρείες αποτελούσαν ουσιαστικά διαφορετικές εκδοχές μίας και μόνης λατρείας… Και δεν ήταν διόλου δύσκολο να καταλήξει κανείς σε ανάλογα συμπεράσματα, καθώς οι αρχαίες Θρησκείες ούτε θεολογούσαν, ούτε απαιτούσαν πίστη πέραν της συμμετοχής στην λατρευτική πράξη, ούτε ενδιαφέρονταν να είναι ευαγγελικές. Η οργάνωσή τους ήταν στοιχειώδης, με αποτέλεσμα ακόμα και σε περιπτώσεις λατρειών με ιερατικές κάστες, όπως λ.χ. οι λατρείες της Περσίας και της Βαβυλώνος, να εκδηλώνεται μία μεγάλη ανεκτικότητα για εκείνους που δεν πίστευαν στους Θεούς. Η λατρεία επίσης δεν ήταν άσχετη από το πολιτικό στοιχείο αλλά, αντίθετα, το υπηρετούσε. Η ιδέα του Ρουσσώ ότι κάθε κοινότητα πρέπει να αναδεικνύει μέσα της μία πολιτική θρησκευτική έκφραση που να εγγυάται την πολιτική της νομιμότητα, είχε αρχαίες ρίζες. Ακόμα και οι μυστηριακές Θρησκείες, που επέβαλαν σοβαρές δοκιμασίες, προέβαιναν σε μυστικές μυήσεις και αποσκοπούσαν να μεταμορφώσουν τον μυημένο σε έναν νέο άνθρωπο, δεν εκδήλωναν ενδιαφέρον να επεκταθούν αλλού. Η κλειστότητα των αρχαίων Ιουδαίων φάνταζε στα μάτια όλων των γειτόνων τους ως εκκεντρικότητα και προσβολή, καθώς ένας μυημένος στα Μυστήρια της Ίσιδος ή του Μίθρα μπορούσε να αισθανθεί ανώτερος βλέποντας την άγνοια του αμύητου, ποτέ όμως δεν θα διανοείτο να παρουσιάσει τους δικούς του Θεούς ως ζηλόφθονο αφέντη, ή να καταδικάσει την λατρεία των άλλων Θεών σαν τάχα ειδωλολατρίας ή βλασφημία.

Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω ήταν η αρχαία θρησκευτική πολιτική να είναι εξαιρετικά ανεκτική, όχι τόσο από κάποια φιλοσοφική αντίληψη για ανθρώπινη αδελφοσύνη, αφού κάτι τέτοιο κηρυσσόταν μόνο από έναν μικρό αριθμό διανοουμένων, αλλά κυρίως γιατί η ίδια η Θρησκεία είχε να παίξει έναν πολύ ιδιαίτερο ρόλο. Στον αρχαίο κόσμο φαινόταν πέρα για πέρα λογικό το να έχει το κάθε έθνος και η κάθε πόλη ιδιαίτερους τοπικούς Θεούς. Κάθε φορά που οι στρατιώτες ή οι άποικοι μετακινούντο από την μία κουλτούρα στην άλλη, έβρισκαν πολύ φυσικό το να λατρεύουν επίσης τους Θεούς και να υιοθετούν τις λατρευτικές μορφές της κάθε νέας χώρας, δίχως αυτό να τους κάνει να νοιώθουν ότι δήθεν πρόδιδαν τα προηγούμενα σεβάσματά τους. Και η αντίθετη επίσης διαδρομή, όχι τόσο φανερή αλλά τουλάχιστον στον Μεσογειακό χώρο με μεγάλες διακυμάνσεις επιρροών, η εισαγωγή δηλαδή κάποιων ξένων Θεών που λάτρευαν νέο-αφιχθέντες κάτοικοι, υπήρξε εξίσου συνηθισμένη. Κατά κανόνα βέβαια τα πιο ισχυρά και πνευματικά ανεπτυγμένα έθνη κατόρθωναν να επιβάλουν τις θεότητές τους στους όποιους υποδεέστερους γείτονές τους, αλλά αυτή η επιβολή γινόταν σχεδόν πάντοτε με την πειθώ. Η ιεραποστολική δράση πρακτικά ήταν εντελώς άγνωστη.

Ο Βολταίρος περιέγραψε αυτή την συμπεριφορά με λόγια που η νεώτερη έρευνα δεν προσπάθησε καν να επαναδιατυπώσει: «Οι Έλληνες αναγνώρισαν τους Θεούς των Αιγυπτίων. Όχι τόσο τον ταύρο Άπιδα ή τον τσακαλόμορφο Ανούβιδα, αλλά τον Άμμωνα και τους 12 Μεγάλους Θεούς. Με την σειρά τους οι Ρωμαίοι λάτρευσαν όλους τους Θεούς των Ελλήνων». Και φυσικά η ρωμαϊκή αποδοχή ξένων πολιτισμικών στοιχείων υπήρξε παροιμιώδης: πρακτική των Ρωμαίων ήταν το να υιοθετούν δια νόμου τις λατρείες των Θεών των άλλων εθνών και συνεπώς να τις προστατεύουν. «Αυτή η ένωση όλων των θεοτήτων του κόσμου, αυτή η υποδειγματική θεϊκή φιλοξενία, υπήρξε ο παγκόσμιος νόμος ολόκληρης της αρχαιότητας». Αυτή η ανεκτικότητα δεν ήταν ωστόσο αυτόματη. Ο νομοθέτης έπρεπε να πεισθεί απόλυτα ότι μία ξένη λατρεία δεν είχε πρόθεση να ανατρέψει την έννομη τάξη προτού της χαρίσει μία θέση ανάμεσα στις αναγνωρισμένες Θρησκείες. Και φυσικά «δεν υπήρξαν ποτέ θρησκευτικοί πόλεμοι» («Essai sur les moeurs», 1. 15. 182), καθώς οι περισσότερες από αυτές τις λατρείες ήσαν άκακες και οι αρχαίες Θρησκείες ενδιαφέρονταν για την ιεροπραξία και όχι για το δόγμα..

…(Ο καλλιεργημένος Εθνικός της εποχής του Καίσαρα) ήταν ένας περιηγητής ανάμεσα σε νέες λατρείες και άγνωστες πρακτικές που είτε αναζητούσε την κρυμμένη ομοιότητά τους, είτε απολάμβανε την πολύχρωμη ποικιλία τους. Η ίδια η αστική ζωή του υποστηριζόταν από μία σαφή διάκριση ανάμεσα στην Θρησκεία και την Φιλοσοφία: οι τελετές της πρώτης ενσάρκωναν την πολιτική νομιμότητα και τις οικογενειακές παραδόσεις, ενώ η δεύτερη απαντούσε όλα τα ερωτήματα ενός μορφωμένου ανθρώπου σχετικά με τον σωστό τρόπο ζωής και με την φύση του σύμπαντος.


(Από το βιβλίο του Peter Gay «The Enlightenment. An Interpretation, or The Rise of Modern Paganism», 2η έκδοση, New York, 1967. Απόδοση στα ελληνικά, Βλάσης Γ. Ρασσιάς. Πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΔΙΙΠΕΤΕΣ, τεύχος 57)

ΤΥΠΙΚΟ ΟΝΟΜΑΤΟΔΟΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ



Πηγή: Ιστοσελίδα του Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών

23 Ιουν 2008

ΔΙΜΕΤΩΠΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΒΛΑΚΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΙΣΟΣ


(Απόσπασμα κειμένου από το περιοδικό «ΔΙΙΠΕΤΕΣ»)


Είμαστε το ίδιο εχθροί προς την ανθρώπινη βλακεία, όσο και προς το τυφλό μίσος. Για αυτό θεωρούμε εξίσου επικίνδυνο τον ιουδαιοχριστιανό στο μυαλό, νεόκοπο "αρχαιολάτρη", όσο και τον παραδοσιακό ιουδαιοχριστιανό. Μελλοντικές "επιτροπές" διερεύνησης της... Ελληνικότητας, που θα εξετάζουν και θα διαχωρίζουν αυθαίρετα τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες, δηλαδή σε Έλληνες και ανθέλληνες, θα μας βρουν ισόποσα αντίθετους, όσο μας βρίσκει σήμερα η μισαλλοδοξία των Ορθοδόξων. Αυτές οι αντιλήψεις είναι γέννημα άλλων χρόνων, μεσαιωνικών, και αφορούν άλλες κοσμοαντιλήψεις, μη Ελληνικές.


Όσοι προτείνουν τέτοιες καταστάσεις ως τάχα λύσεις για την αφύπνιση του υπό κατοχή και εν υπνώσει Έθνους μας, προκαλούν διπλή ζημιά. Αφενός προσφέρουν τις μεγαλύτερες υπηρεσίες στους κατακτητές (ηθελημένα ή όχι, λίγο μας αφορά, καθώς το αποτέλεσμα είναι το ίδιο), δίνοντας ανέλπιστη ευκαιρία στην παπαδοκρατία να ταυτίσει τάχα το χώρο των Εθνικών με κάτι το οποίο όχι μόνο δεν έχουν σχέση αλλά είναι εξόχως απεχθές για τον Πολυθεϊσμό και τον πραγματικό Ελληνισμό: τη Μισαλλοδοξία. Αφετέρου, εξασφαλίζουν ότι ποτέ δεν θα υπάρξει η ελάχιστη έστω πρόθεση για αλλαγή της αρρωστημένης λόγω Βυζαντινισμού φαντασιακής συγκρότησης της Νεοελληνικής κοινωνίας, καθώς και ότι η οποιαδήποτε αλλαγή, αν υπάρξει, δεν θα είναι παρά μια απλή αντικατάσταση ονομάτων, όπου στη θέση του Γιαχβέ και του Υιού του θα τοποθετηθούν ο Θεός Ζεύς και ο Θεός Απόλλων.


Αν η Ιστορία επαναλαμβάνεται, τότε η δική μας εποχή ομοιάζει σε αρκετά σημεία με το τέλος του Ρωμαϊκού κόσμου, όταν ο Ρωμαϊκός Εθνισμός είχε ήδη απωλέσει τη δύναμή του στο φαντασιακό επίπεδο των μαζών και αδυνατούσε να αποτρέψει τον καλπασμό των απαίδευτων πληθών προς την ανατολική θεομανία, την θαυματοπληξία, την θεοφοβία και όλα τα συναφή, αλλά, το χειρότερο, προς την ολοκληρωτική αντίληψη και τον φανατισμό. Εδώ όμως τα πράγματα είναι ανεστραμμένα, αφού εκείνο που καταρρέει εκπροσωπεί τα όσα μόλις αναφέρθηκαν και γίνεται ιερό χρέος ημών των Εθνικών να επισπεύσουμε το οριστικό τέλος αυτού του δισχιλιετούς Μονοθεϊστικού Μεσαίωνα, για να κλείσει μια και καλή αυτή η βάρβαρη και αιματοβαμμένη ιουδαιοχριστιανική παρένθεση της ανθρωπότητος, δίχως όμως να επιτρέψουμε να επικρατήσει κάτι ποιοτικώς όμοιό του.


Ο αγώνας δεν είναι για να αλλάξει ρούχα ο Μανωλιός ο Ιουδαίος και να λεχθεί "Απόλλων" ή "Διόνυσος" (το δεύτερο είναι και πιο πιθανό, δεδομένου του νεώτερου που ακούστηκε από τηλεοράσεως: "η Ορφικοδιονυσιακή μας παράδοση, δηλαδή η Ορθοδοξία"...). Ο αγώνας είναι για να αλλάξει η αντίληψη, η οπτική, η συνείδηση εν τέλει. Δεν μπορούν να μαγαρίζουν τον Ελληνισμό, ούτε τώρα, ούτε μετά την πτώση του Μονοθεϊστικού Μεσαίωνα, τα άρρωστα ανθρωπόσχημα προϊόντα αυτού ακριβώς του Μεσαίωνα, που για να υπάρξουν χρειάζονται υποχρεωτικά κάποιον να μισούνε έως θανάτου: κάποιον "αράπη", κάποιον "εβραίο", κάποιον "κομμουνιστή", κάποιον "πούστη", κάποιον "τουρκαλά", κάποιον "ξένο" και πάει λέγοντας (όλο και κάποιον θα βρίσκουν για να υπάρξουν...).


Έχουμε ιερό χρέος όλοι εμείς οι Εθνικοί, τόσο προς αυτούς που έπονται και η Μοίρα θα τους δωρίσει το προνόμιο να κουβαλήσουν στην πλάτη τους το πολύ βαρύ όνομα του Έλληνα, όσο και προς τους προγόνους που μάτωσαν για να μη το προδώσουν, ν' αγωνισθούμε σκληρά και ανένδοτα όσο και με την γαλήνη του έμπειρου μαχητή, για την πραγματική Επανελληνοποίηση, σε διμέτωπο αγώνα κατά των "εντός" και "εκτός των τειχών" τεράτων του Μονοθεϊστικού Μεσαίωνα. Να αγωνισθούμε, έχοντας πάντα κατά νου ότι οι Ενάρετοι ουσιαστικά, δηλαδή μακροϊστορικά, είναι άτρωτοι απέναντι στους φαύλους. Το Εθνικό παρελθόν μας του Ανθρωπισμού, του Πολυθεϊσμού και της Ελευθεροπρέπειας, δεν είναι κάτι που πέρασε και χάθηκε οριστικά, ούτε και το μέχρι στιγμής υπόδουλο Έθνος μας είναι ένα σχηματικό απολίθωμα μέσα στην ιουδαιοχριστιανική κοσμοκρατορία. Αυτό που πραγματικά ενσαρκώνει το Έθνος μας, έχει τεράστια δυναμική, ικανή να το επανασυνδέσει με την ανώτατη θέση του στο παγκόσμιο στερέωμα.

Η ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ Υ.Σ.Ε.Ε. Η.Π.Α.


Φωτογραφία και άρθρο του "Εθνικού Κήρυκα" της Νέας Υόρκης από την πρώτη δημόσια εκδήλωση του Υ.Σ.Ε.Ε. Η.Π.Α. στο Bohemian Hall στις 10 Μαίου 2008


Η ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Σε μία περιγραφή της κοσμοαντίληψης του Πλάτωνος, κάποιος θα πρέπει να θέσει ως σημείο εκκίνησης το τι είναι γενικά η «Ιδέα» και τι η «πλατωνική Ιδέα» γενικότερα. Για την πρώτη, οι διάφοροι φιλοσοφικοί ορισμοί που έχουν δοθεί την ορίζουν ως άφθαρτη κίνηση, αυτοδύναμη και ξεχωριστή ενέργεια, που ούτε επηρεάζεται, ούτε κατευθύνεται από πουθενά, ως είδος που μένει πάντοτε το ίδιο. Βασισμένος στα σωκρατικά διδάγματα για τις έννοιες, ο Πλάτων ανέπτυξε ένα ολόκληρο σύστημα περί Ιδεών, ώστε έκτοτε ο όρος «πλατωνικές ιδέες» να εκφράζει το συγκεκριμένο αυτό σύστημα, κατά το οποίο, οι αιώνιες και άφθαρτες Ιδέες στέκουν μέσα στον Κόσμο ως αρχέτυπα ή παραδείγματα για την διαμόρφωση όλων των πραγμάτων. Η ύψιστη όλων των Ιδεών, είναι εκείνη του Αγαθού, η οποία ταυτίζεται με το Θείο. Αυτή η ύψιστη Ιδέα πρέπει να επικρατήσει και στον άνθρωπο μέσω της επικράτησης του «λογιστικού» τμήματος της ψυχής, δηλαδή του ικανού να λογαριάζει κατά τρόπο μαθηματικό, ήτοι λογικό, επάνω στα δύο άλλα, το θυμοειδές ή θυμικόν (δηλαδή το συναίσθημα) και το επιθυμητικόν (δηλαδή την δύναμη της επιθυμίας, η δύναμη του ποθείν).

Εξαιτίας της κοσμοαντίληψής του, ο Πλάτων διαιρεί τον κόσμο σε «αισθητό», δηλαδή εκείνον που αντιλαμβάνονται οι ανθρώπινες αισθήσεις, και σε «υπεραισθητό», δηλαδή εκείνον που είναι αόρατος και μη αντιληπτός από τις ανθρώπινες αισθήσεις. Ο υπεραισθητός, ασώματος και άϋλος κόσμος, ο οποίος αποτελεί το υποκείμενο της πραγματικής γνώσης, γίνεται αντιληπτός μόνο δια της Φιλοσοφίας. Η Φιλοσοφία είναι ανάμνηση, κατά την οποία η αθάνατη ανθρώπινη ψυχή θυμάται τις αιώνιες Ιδέες που έχει δει πριν την ενσωμάτωσή της.

Κατά τον Πλάτωνα, ο σκοπός του ανθρώπου είναι η Ευδαιμονία, που ορίζεται από ευτυχία, ευημερία και αγαθά. Μέσον επίτευξης της Ευδαιμονίας είναι η φιλοσοφική άσκηση και η προαγωγή της Αρετής (της Σοφίας, ως αρετής του λογιστικού, της Ανδρείας, ως αρετής του θυμοειδούς, της Σωφροσύνης, ως αρετής του επιθυμητικού και της Δικαιοσύνης, ως εναρμονιστικής αρετής των 3 προηγουμένων) μέσα στην πολιτεία.

Ως αποτέλεσμα των πυθαγορείων καταβολών του, ο Πλάτων θεωρεί ότι ο κόσμος είναι φτιαγμένος με ιεραρχία και τάξη, σύμφωνα με αναλογίες μαθηματικές. Σ αποτέλεσμα αυτού, τα τέλεια πράγματα βρίσκονται μέσα στα και γύρω από τα τέλεια, ενώ τα ατελή μέσα στα και γύρω από τα ατελή. Η ύλη αποτελεί «πανδεχές» είδος, χώρο υποδοχής των ατελών φαινομένων.

Η ευκταία αρμονία των ψυχικών δυνάμεων του ανθρώπου και η Αρετή φανερώνουν την ηθική τάξη του σύμπαντος, η οποία μπορεί να εκδηλωθεί και στην ανθρώπινη κοινωνία και τους θεσμούς της, δηλαδή στην πολιτεία, ώστε αυτή να καταστεί απείκασμα (απεικόνιση) των αρμονικών ψυχικών δυνάμεων και της Αρετής και κατ’ επέκταση του ιδεώδους κόσμου, δηλαδή του κόσμου των Ιδεών, και άρα να καταστεί τέλεια. Τρόπος επίτευξης αυτής της τελειότητας είναι να ηγείται των πολιτειών η σοφία, με διακυβέρνησή της από φιλοσόφους. Όμοια με την τριχοτόμηση της ανθρώπινης ψυχής, ο Πλάτων τριχοτομεί και την κοινωνία, ορίζοντας κάτω από τους κυβερνώντες φιλοσόφους τους φύλακες, τους πολεμιστές δηλαδή που φρουρούν την πολιτεία, και τους αφοσιωμένους στην πρόοδο της τελευταίας εργάτες, που ασκούν κυρίως την αρετή της σωφροσύνης. .

Μ. Γ.


Πηγή: Περιοδικό ΔΙΙΠΕΤΕΣ, τεύχος 58, Εαρινή Ισημερία του "2006"

22 Ιουν 2008

NIETZSCHE: Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣ ΒΡΥΚΟΛΑΚΑΣ

Ό, τι μας παρουσίασαν μέχρι σήμερα οι χριστιανοί σαν δήθεν «Αλήθεια», αποδείχθηκε το πιο επικίνδυνο, άθλιο και δηλητηριώδες ψέμμα: όταν κάποιος μπορέσει και ανασηκώσει το πέπλο της ιερής πρόφασης, της πρόφασης της δήθεν βελτίωσης τής ανθρωπότητας, θα αποκαλυφθεί μπροστά στα μάτια του μία απάτη, την οποίας μοναδικός σκοπός είναι να ρουφήξει το αίμα της ζωής μέχρι να την πεθάνει, μέχρι να την κάνει να σβήσει. Η ηθική του βρικόλακα.

Αυτός που αφαιρεί την μάσκα από το πραγματικό πρόσωπο της χριστιανικής ηθικής, ξεμασκαρεύει ταυτόχρονα και την απαξία όλων των δήθεν αξιών στις οποίες πιστεύουν έως σήμερα οι χριστιανοί, ή τουλάχιστον πίστευαν μέχρι τώρα. Δεν βλέπει πια τίποτε άξιο για σεβασμό, ακόμα και στους πιο αξιοσέβαστους ανθρώπινους τύπους ανάμεσά τους, και σε εκείνους ακόμα που κάποιοι θεώρησαν ως δήθεν αγίους, αφού δεν βλέπει πια σε αυτούς παρά το επικίνδυνο –γιατί δυστυχώς μπορεί ακόμα και γοητεύει αρκετούς- είδος των κακοφτιαγμένων όντων.

Επινοήσανε την έννοια του «Ενός Θεού», η οποία αποτελεί σαφή αντινομία της ζωής και με την έννοια αυτή ζυμώθηκε το εφιαλτικό αμάλγαμα όλων των αρνητικών στοιχείων, όλων των δηλητηρίων, όλων των συκοφαντιών και όλων των φρικαλεοτήτων που κατόρθωσαν να υψώσουν ενάντια στην ανθρώπινη ύπαρξη!

Επινοήσανε την έννοια του «επέκεινα», του δήθεν «αληθινού κόσμου», με προφανή σκοπό να εξευτελίσουν τον μοναδικό υπαρκτό κόσμο, να μην του αφήσουν κανέναν νόημα, κανέναν λόγο ύπαρξης, να μην αφήσουν κανέναν σκοπό στην γήϊνη πραγματικότητά μας.

Επινοήσανε την έννοια της ατομικής «ψυχής», την έννοια του «πνεύματος» και τελικά την έννοια της «αθανασίας της ατομικής ψυχής» για να επελάσει ασύδοτη η περιφρόνηση προς το σώμα, για να γίνει αυτό αποδεκτό μόνον ως αρρωστημένα «άγιο», για να αντιτάξουνε την χειρότερη αδιαφορία απέναντι σε όλα τα πραγματικά και σοβαρά ζητήματα της ζωής…

Αντικαταστήσανε την φυσιολογικότητα με την «σωτηρία της ψυχής», η οποία δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία κυκλική παραφροσύνη, κινούμενη αενάως από τους σπασμούς της μετάνοιας την υστερία της λύτρωσης.

Επινοήσανε την έννοια της «αμαρτίας» και τους ενοχικούς μηχανισμούς που την συμπληρώνουν, επινοήσανε το υποτιθέμενο «αυτεξούσιο» του ανθρώπου για να υποβιβάσουνε τα ένστικτα και να καθιερώσουν ως δεύτερη ανθρώπινη φύση την καχυποψία.

Friedrich Nietzsche, «Ecce Homo» («Ίδε ο Άνθρωπος»)

17 Ιουν 2008

ΝΕΟΛΑΙΑ ΥΣΕΕ: ΕΠΙΣΗΜΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΙΔΡΥΣΗΣ


THE WATERBOYS: Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΠΑΝΑ



I stood upon the balcony with my brand new bride
The clink of bells came drifting down the mountainside
When in our sight something moved
- lightning eyed and cloven hooved -
The great God Pan is alive!

He moves amid the modern world in disguise
It's possible to look into his immortal eyes
He's like a man you'd meet anyplace
Until you recognise that ancient face
The great God Pan is alive!

At sea on a ship in a thunder storm
On the very night that Christ was born
A sailor heard from overhead
A mighty voice cry, "Pan is dead!"
So follow Christ as best you can
Pan is dead! Long live Pan!

From the olden days and up through all the years
From Arcadia to the stone fields of Inisheer
Some say the gods are just a myth
But guess who I've been dancing with -
The great God Pan is alive!

Ο «ΑΠΛΩΜΕΝΟΣ» ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

«...Για ποιον λόγο γράφει κανείς, αν όχι για να μαζέψει τα κομμάτια του; Αφ’ ότου μπαίνουμε στο σχολείο ή στην εκκλησία, η εκπαίδευση μάς κατατεμαχίζει: μας διδάσκει το διαζύγιο ψυχής και σώματος, νου και καρδιάς...» (Εντουάρντο Γκαλεάνο)

Ένας ουρουγουανός συγγραφέας, στρατευμένος υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελεύθερης έκφρασης. Αγωνιστής υπέρ των δικαιωμάτων των ανθρώπων και κοινοτήτων στον αγώνα τους να προστατεύσουν και να διατηρήσουν τον πολιτισμό και τους τρόπους ζωής τους, που απειλούνται από την παγκόσμια αυτοκρατορία. Στα ελληνικά είναι μεταφρασμένα τα εξής έργα του: «Μνήμη Φωτιάς», «Το βιβλίο των εναγκαλισμών», «Το δικό μας τραγούδι», «Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής», «Μέρες και νύχτες έρωτα και πολέμου», «Οι επόμενες μέρες», «Κίνα 1964: Το χρονικό μίας πρόκλησης», «Ένας κόσμος ανάποδα», κ.ά.

Για τους απόκληρους του δυτικού πολιτισμού και την δαιμονοποίησή τους, ο Γκαλεάνο γράφει:

Ο Διάβολος είναι Ινδιάνος

Οι Κονκισταντόρες ανακάλυψαν ότι ο Σατανάς, διωγμένος από την Ευρώπη, είχε βρει καταφύγιο στην Αμερική. Σε αυτά τα νησιά και αυτές τις ακτές των θαλασσών της Καραϊβικής, τις οποίες φυλούσε μέρα-νύκτα με το φλογερό του στόμα, ζούσαν άγρια πλάσματα, με την απλούστερη δυνατή αμφίεση, δηλαδή έτσι όπως ο Διάβολος τους είχε φέρει στον κόσμο. Διατηρούσαν μία λατρεία προς τον ήλιο, την γη, τα βουνά, τα ποτάμια και προς άλλους δαίμονες, μεταμφιεσμένους σε Θεούς- και αποκαλούσαν παιγνίδι την σαρκική αμαρτία, στην οποία επιδίδονταν συνεχώς και χωρίς καμία πίεση. Αγνοούσαν τις «10 εντολές», τα «7 θανάσιμα αμαρτήματα», δεν γνώριζαν την έννοια της λέξης «αμαρτία» ούτε φοβόντουσαν την κόλαση. Δεν ήξεραν να διαβάζουν και δεν είχαν ακούσει ποτέ κανέναν να μιλά για το δικαίωμα στην ιδιοκτησία, ούτε για κανένα άλλο δικαίωμα και σαν να μην έφθανε αυτό, είχαν το έθιμο να τρώγονται μεταξύ τους και μάλιστα ωμοί. Η κατάκτηση της Αμερικής ήταν μία δύσκολη και μακροχρόνια εργασία εξορκισμού. Ο Δαίμονας είχε αγκυροβολήσει τόσο βαθιά σε αυτήν την γη, ώστε όποτε οι Ινδιάνοι παρίσταναν ότι γονάτιζαν με ευλάβεια μπροστά στην Παρθένο, λάτρευαν στην πραγματικότητα τον όφι που συνέθλιβε κάτω από το πόδι της και όποτε φιλούσαν τον σταυρό, καθόλου δεν έβλεπαν τον Υιό του Θεού, αλλά γιόρταζαν την συνάντηση της βροχής με την γη. Οι Κονκισταντόρες είχαν ολοκληρώσει την αποστολή τους, δηλαδή να επιστρέψουν στον Θεό τον χρυσό, το ασήμι και τα πολλά πλούτη που ο Διάβολος είχε σφετερισθεί. Η επανάκτηση των λαφύρων δεν ήταν εύκολο πράγμα. Ευτυχώς που, από καιρό σε καιρό λάμβαναν ένα χεράκι βοηθείας από ψηλά. Όταν ο Κύριος της Κόλασης έστησε με τους Ινδιάνους ενέδρα μέσα σε ένα φαράγγι για να φράξει το πέρασμα στους Ισπανούς προς τα ορυχεία ασημιού του Cerro Rico του Potosi, ένας αρχάγγελος κατέβηκε από τους ουρανούς και τους έριξε μία κατραπακιά αξιομνημόνευτη.

Ο Διάβολος είναι ξένος

Το ενοχόμετρο δείχνει ότι ο μετανάστης έρχεται να κλέψει τις δουλειές μας, και το κινδυνόμετρο κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Αν είναι φτωχός, νέος και όχι λευκός, ο εισβολέας αυτός που έρχεται από μακριά έχει αμέσως καταδικαστεί ως φτωχός, ως έχων χαοτικές τάσεις, αλλά και για το χρώμα τού δέρματός του. Εν πάση περιπτώσει, εάν δεν είναι ούτε φτωχός, ούτε νέος, ούτε μελαψός, δεν είναι καλοδεχούμενος γιατί είναι έτοιμος να εργασθεί διπλά για τα μισά λεφτά. Όταν κυβερνά ο φόβος, ο φόβος της απώλειας της εργασίας είναι ένας από τους πιο φοβερούς και ο μετανάστης χρησιμεύει σαν φόβητρο, την στιγμή που κατηγορούνται οι πραγματικοί υπεύθυνοι της ανεργίας, της μείωσης των μισθών, της ανασφάλειας και των άλλων ανάλογων πληγών. Άλλοτε η Ευρώπη σκόρπιζε στον υπόλοιπο κόσμο αμέτρητους στρατιώτες, κατάδικους και πεθαμένους από την πείνα χωρικούς. Αυτοί οι πρωταγωνιστές των αποικιοκρατικών περιπετειών έμειναν στην ιστορία ως «ταξιδιώτες του εμπορίου του Θεού». Ενσάρκωναν τον «πολιτισμό» που έσπευδε να σώσει τους πάντες από την βαρβαρότητα. Σήμερα, το ταξίδι γίνεται προς την αντίθετη φορά. Αυτοί που καταφθάνουν ή προσπαθούν να καταφθάσουν, από τον νότο προς τον βορρά, δεν έχουν ούτε μαχαίρι ανάμεσα στα δόντια, ούτε τουφέκι στον ώμο. Έρχονται από χώρες στυμμένες σαν λεμονόκουπες και δεν έχουν άλλη πρόθεση από το να κατακτήσουν απλώς μία δουλειά ή κάποια μικρο-απασχόληση. Αυτοί οι πρωταγωνιστές των αποικιακών ατυχιών, θεωρούνται αγγελιοφόροι του Διαβόλου. Θεωρούνται ενσάρκωση της «βαρβαρότητας» που επιτίθεται στον «πολιτισμό».

Ο Διάβολος είναι φτωχός

Γλείφονται όταν τρώτε, σάς κατασκοπεύουν όταν κοιμάστε: οι φτωχοί σας παραμονεύουν. Μέσα στον καθένα τους κρύβεται ένας κακοποιός, δηλαδή ένας τρομοκράτης. Τα αγαθά των λίγων απειλούνται από το κακοποιό πνεύμα των πολλών. Είναι γνωστό: ο κόσμος χωρίζεται σε εκείνους που δεν μπορούν να φάνε και σε εκείνους που δεν μπορούν να κοιμηθούν. Υποκείμενα στο σφυροκόπημα εδώ και χιλιάδες χρόνια, τα νησιά της κοσμιότητας σπρώχνονται από τις σαρωτικές θάλασσες τις δυστυχίας. Το πλήθος βρυχάται και σάς αναγκάζει να ζείτε σε μόνιμη επιφυλακή. Στις σημερινές μας πόλεις, τεράστιες φυλακές, όπου αμπαρώνονται οι φυλακισμένοι του φόβου, τα φρούρια ονομάζονται σπίτια και οι πανοπλίες κοστούμια.

Ο Διάβολος είναι λούμπεν

Κατάσταση πολιορκίας. Να μην αφαιρεθείς, να μη μειώσεις τα μέτρα ασφαλείας, να μην εμπιστευθείς: στατιστικά, δεν μπορείτε να γλιτώσετε. Αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να υποστείτε μία επίθεση, μία απαγωγή, έναν βιασμό ή ένα έγκλημα. Στις κακόφημες γειτονιές, κουρνιασμένοι μέσα στην σκιά, πεθαίνοντας από επιθυμία, καταπίνοντας τις κακίες τους: οι συγγραφείς της επικείμενης δυστυχίας σας. Δεν είναι παρά περιπλανώμενοι, ξεβράκωτοι μεθύστακες ναρκομανείς από κακοποιό στόφα, ή αλήτες, άθλιοι φουκαράδες, ξεδοντιασμένοι, χωρίς σχέδια, χωρίς αύριο. Κανείς δεν τους θαυμάζει, αλλά αυτοί οι κλεφτοκοτάδες κάνουν ό,τι μπορούν, μιμούμενοι ταπεινά, τα αφεντικά, που διδάσκουν στον κόσμο τις συνταγές της επιτυχίας τους. Κανείς δεν τους καταλαβαίνει, αλλά προσδοκούν να γίνουν υποδειγματικοί πολίτες κατ’ εικόνα αυτών των ηρώων των σύγχρονων καιρών που βιάζουν την γή, δηλητηριάζουν τον αέρα και το νερό, στραγγαλίζουν τους μισθούς, δολοφονούν τις θέσεις εργασίας και κρατούν αιχμάλωτες τις χώρες.

Ο Διάβολος είναι μαύρος

Ιδού το αμάρτημα, ιδού τα σκοτάδια, το μαύρο είναι ο εχθρός του φωτός και της αθωότητας. Στην φημισμένη ταξιδιωτική του αφήγηση, ο Μάρκο Πόλο, μιλούσε για τους κατοίκους της Ζανζιβάρης: «είχαν ένα πολύ μεγάλο στόμα, χείλη παχιά και μία μύτη πιθήκου. Κυκλοφορούσαν γυμνοί και ήταν εντελώς μαύροι, έτσι ώστε εάν εμφανίζονταν σε μία άλλη περιοχή του κόσμου θα τους πέρναγαν για Διαβόλους...» Τρεις αιώνες αργότερα στην Ισπανία, ο Λούσιφερ, με το κορμί βαμμένο μαύρο έμπαινε στην σκηνή κατά την διάρκεια κωμωδιών ή γιορτών, ανεβασμένος σε ένα πύρινο άρμα. Η αγία Τερέζα του Ιησού, που πάντα τον πολεμούσε, δεν κατάφερε ποτέ να τον ξεφορτωθεί. Αυτός στάθηκε μία ημέρα στο πλευρό της και ήταν ένα «αποτρόπαιο φριχτό νεγράκι». Μία άλλη φορά, η αγία είδε μία γιγαντιαία κόκκινη φλόγα να βγαίνει από το μαύρο κορμί του, ενώ καθόταν πάνω στο βιβλίο του της θείας λειτουργίας και έκαψε τις προσευχές του... Σύντομη υπενθύμιση των ανταλλαγών μεταξύ της Αφρικής και της Ευρώπης: κατά την διάρκεια του 16ου, 17ου και 18ου αιώνα, η Αφρική πουλούσε σκλάβους και αγόραζε τουφέκια. Αντάλλασσαν εργασία με βία. Τα τουφέκια έβαζαν τάξη στο καταχθόνιο χάος και η σκλαβιά ήταν ένα πρώτο βήμα προς την λύτρωση (από τις αμαρτίες). Προτού σημαδευτούν με πυρακτωμένο σίδερο στο πρόσωπο ή στο στήθος, οι μαύροι ελάμβαναν ένα γερό κατάβρεγμα με αγιασμό. Η βάπτιση έδιωχνε τον δαίμονα και εμφυσούσε μία ψυχή μέσα σε αυτά τα άδεια κορμιά. Μετά, και κατά την διάρκεια του 19ου και του 20ου αιώνα, η Αφρική προσέφερε χρυσό, διαμάντια, χαλκό, μάρμαρο και καουτσούκ παίρνοντας γι’ αντάλλαγμα... Βίβλους! Αντάλλασσαν υλικό πλούτο με λόγια. Υπέθεταν ότι η ανάγνωση της Βίβλου μπορούσε να διευκολύνει το ταξίδι των Αφρικανών από την Κόλαση προς τον Παράδεισο. Όμως η Ευρώπη είχε ξεχάσει να τους μάθει να διαβάζουν.

Ο Διάβολος είναι γυναίκα

Το βιβλίο «Malleus Maleficarum», που είναι επίσης γνωστό σαν «Το Σφυρί των Μαγισσών», συνιστούσε τον πιο ανελέητο εξορκισμό για κάθε δαίμονα προικισμένο με στήθη και μακριά μαλλιά. Οι συγγραφείς του, δύο διεστραμμένοι Γερμανοί ιεροεξεταστές, ο Χάϊνριχ Κράμερ και ο Γιάκομπ Σπένγκερ, το συνέστησαν μετά από αίτημα του πάπα Ιννοκέντιου του 8ου για να καταπολεμηθούν με σφοδρότητα οι δαιμονικές συνομωσίες ενάντια στην Χριστιανοσύνη. Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1486 και χρησίμευσε μέχρι το τέλος του 17ου αιώνα ως νομικό και θεολογικό θεμέλιο στα δικαστήρια της Ιεράς Εξέτασης των διαφόρων χριστιανικών χωρών. Σ’ αυτό το βιβλίο οι συγγραφείς διαβεβαίωναν ότι οι μάγισσες, αυτό το τρομερό χαρέμι του Σατανά, αντιπροσώπευαν τις γυναίκες σε φυσική κατάσταση: «η κάθε είδους μαγεία εκδηλώνεται από το ακόρεστο της γυναικείας λαγνείας». Πρόσθεταν ότι «αυτά τα όντα με την ελκυστική όψη, με την δύσοσμη επαφή και των οποίων η συναναστροφή αποδεικνύεται καταστροφική», μάγευαν τους άνδρες, έλκοντάς τους με τα φιδίσια σφυρίγματά τους και την ουρά σκορπιού τους για να τους καταστρέψουν. Αυτοί οι δύο συγγραφείς προειδοποιούσαν τους απρόσεκτους: «η γυναίκα είναι πιο πικρή από τον θάνατο. Όλα επάνω της είναι μία παγίδα. Η καρδιά της είναι ένα δίχτυ και τα χέρια της πραγματικές αλυσίδες». Αυτή η εγκληματολογική πραγματεία που έστειλε χιλιάδες γυναίκες στην πυρά της Ιεράς Εξέτασης, συμβούλευε να υποβάλλονται σε μαρτύριο όλες οι γυναίκες που ήταν ύποπτες για μαγεία. Αν ομολογούσαν άξιζαν τις φλόγες της πυράς. Αν δεν ομολογούσαν και πάλι τις άξιζαν, μιας και μόνο μια μάγισσα ενθαρρυμένη από τον Διάβολο, τον «εβραίο εραστή» της, μπορούσε να αντέξει τέτοια βασανιστήρια χωρίς να την προδώσει η γλώσσα της. Ο πάπας Ονώριος ο 3ος είχε βγάλει διάταγμα ότι η ιεροσύνη ήταν υπόθεση αυστηρά αντρική: «οι γυναίκες δεν πρέπει να εκφράζονται. Τα χείλη τους φέρουν το στίγμα της Εύας, η οποία οδήγησε τον άνθρωπο στον χαμό του». Οκτώ αιώνες αργότερα, η Καθολική Εκκλησία επιμένει να αρνείται στις κόρες της Εύας την πρόσβαση στον άμβωνα. Οι μουσουλμάνοι φονταμενταλιστές, κυριευμένοι από τον ίδιο πανικό, ακρωτηριάζουν το φύλο των γυναικών και τους κρύβουν το πρόσωπο. Όσο για τους ορθόδοξους Εβραίους, ανακουφισμένοι που εξόρκισαν την κακιά μοίρα, αρχίζουν την ημέρα τους μουρμουρίζοντας: «Ευχαριστώ Θεέ μου που δεν μ’ έκανες γυναίκα».

Ο Διάβολος είναι μουσουλμάνους


Ο ίδιος ο Δάντης ήξερε ήδη ότι ο Μωάμεθ ήταν ένας τρομοκράτης. Δεν τον τοποθέτησε άλλωστε μέσα στους κύκλους της Κόλασης, αιώνια καταδικασμένο να είναι σχισμένος από πάνω μέχρι κάτω; «Τον είδα κομμένο στα δύο» τραγούδησε ο ποιητής στην «Θεία Κωμωδία», «από τα γένια μέχρι το κάτω μέρος της κοιλιάς»... Την εποχή που οι μουσουλμανικές ορδές βασάνιζαν την Χριστιανοσύνη, οι περισσότεροι πάπες θεωρούσαν ότι οι μουσουλμάνοι δεν ήσαν όντα από σάρκα και κόκαλα, αλλά μεγάλες στρατιές δαιμόνων που πολλαπλασιάζονταν από τα χτυπήματα των σπαθιών και των λογχών ή από τους πυροβολισμούς των αρκεβουζίων. Στην εποχή μας, οι πύραυλοι δημιουργούν ασταμάτητα περισσότερους εχθρούς απ’ όσους ξεκοιλιάζουν. Όμως σε τελική ανάλυση, τι θα απογινόταν ο Θεός εάν δεν είχε εχθρούς; Ο φόβος κυβερνά και οι πόλεμοι τρέφονται με φόβο. Η εμπειρία αποδεικνύει ότι η απειλή της Κόλασης είναι πάντα πιο αποτελεσματική από τις ουράνιες υποσχέσεις. Ας καλωσορίσουν οι εχθροί μας! Στον Μεσαίωνα, κάθε φορά που ο θρόνος ταλαντευόταν εξ αιτίας μίας χρεοκοπίας, ή εξαιτίας της λαϊκής οργής, οι χριστιανοί βασιλιάδες κατήγγειλαν τον μουσουλμανικό κίνδυνο, διέσπειραν τον πανικό, ξεκινούσαν μία καινούρια Σταυροφορία και όλα τακτοποιούνταν αυτόματα. Ο Τζωρτζ Μπους εδραιώθηκε ως πρόεδρος του πλανήτη χάρις στην κατάλληλη εμφάνιση του Οσάμα Μπιν Λάντεν, του μεγάλου μπαμπούλα του κόσμου, ο οποίος την παραμονή των εκλογών ανακοίνωσε στην τηλεόραση, ότι θα έρθει να καταβροχθίσει ζωντανά τα μικρά παιδιά! Το 1564, ο δαιμονολόγος Γιόχαν Βίερ κατέγραψε τους διαβόλους που εργάζονται στην γη με πλήρες ωράριο με στόχο την απώλεια των χριστιανικών ψυχών. Μέτρησε όχι λιγότερους από 7.409.127 οι οποίοι εργάζονταν μέσα από 79 λεγεώνες. Από αυτή την απογραφή πέρασε πολύ βραστό νερό κάτω από τις γέφυρες της κόλασης. Σε τι αριθμό θα έχουν φθάσει σήμερα οι πολυάριθμοι απεσταλμένοι του Βασιλείου του Σκότους; Η τέχνη της προσποίησης κάνει την καταμέτρηση δυσχερή. Αυτοί οι πλανευτές στολίζονται με τουρμπάνια για να κρύψουν τα κέρατά τους με φαρδιές κελεμπίες κρύβουν τις ουρές δράκοντα, τα φτερά νυχτερίδας και την βόμβα που μεταφέρουν κάτω από τα μπράτσα τους.


(Αναδημοσίευση από το εξαίρετο περιοδικό «Ο Ερμής του Ξωβουνίου», Κέα, Μάρτιος 2006)

10 Ιουν 2008

ΤΟ Υ.Σ.Ε.Ε. ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ ΣΤΑ 13α "ΠΡΟΜΗΘΕΙΑ"


Το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών (Υ.Σ.Ε.Ε.) σας προσκαλεί στον τριήμερο εορτασμό των 13ων «ΠΡΟΜΗΘΕΙΩΝ» (20, 21, και 22 Ιουνίου) στο «Άλσος Προμηθέως» του Λιτοχώρου.

Στις 20 και 21 θα παίξει το μουσικό σχήμα του Υ.Σ.Ε.Ε. «Κάβειρος» και στις 22 θα ιερουργήσει για το Θερινό Ηλιοστάσιο η λατρευτική ομάδα του Υ.Σ.Ε.Ε. «Δελφύς».

Η ΕΘΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Κανένας τύραννος δεν θα μας δώσει ποτέ μία έγκυρη εικόνα της τυραννίας του. Για κάτι τέτοιο οφείλει κανείς να απευθύνεται μάλλον στα θύματά του.

Κανείς επίσης επίδοξος παγκοσμιοποιητής και ομογενοποιητής των ανθρώπων δεν θα μας πει τι είναι κακό για μία ανθρωπότητα που εξ ορισμού, όπως όλες οι βιολογικές κατηγορίες, οφείλει να είναι πολύμορφη και πολύτροπη. Γι’ αυτό οφείλει κανείς να απευθύνεται σε όσα από τα θύματά του μπορούν ακόμα να μιλήσουν, δηλαδή σε εκείνους που δεν έχουν εντελώς τσαλακωθεί από αυτόν.


Η φυσική και άρα μόνη υγιής κατάστα
ση της ανθρωπότητας είναι το να εκδηλώνει τον εαυτό της μέσα από μία εξαιρετική ποικιλία «εθνών», μέσα από μία πολυποίκιλη «Εθνόσφαιρα». Όλες οι άλλες μορφές ανθρωπότητας κουβαλούν μέσα τους την αρρώστια, ή εν τέλει εκείνο που οι πρόγονοί μου περιέγραψαν πολύ σοφά ως «Ύβρι».

Η «Ύβρις» κυριαρχεί εδώ και αιώνες επάνω στην ανθρωπότητα γιατί εδώ και αιώνες δύο παράλληλες και συμπληρωματικές κοσμοθεωρίες και Θρησκείες ομογενοποίησαν με χρήση εξαιρετικής ποσότητας βίας αμέτρητα «έθνη» κάτω από διάφορες ονομασίες ή απορροές του Εθνικού Θεού των Ιουδαίων Ιαχωβά. Ο εκχριστιανισμός και ο εξισλαμισμός των «εθνών», ήταν ίσως το καταστρεπτικότερο γεγονός ολόκληρης της ανθρώπινης Ιστορίας.

H
ρίζα της λέξης «έθνος» είναι το «έθος». Η σημασία του όρου «Έλληνας», για να έλθουμε τώρα στα ημέτερα, τον καιρό που το έθνος των Ελλήνων ήταν ζωντανό, συνειδητό και ελεύθερο, ήταν το ότι εκείνος που χαρακτηριζόταν έτσι συμμετείχε σε ένα συγκεκριμένο έθος που συμπεριλάμβανε ως οργανικά και αναπόσπαστα τμήματά του ένα ομοίως συγκεκριμένο αξιακό σύστημα, μία ομοίως συγκεκριμένη κοσμοαντίληψη και μία ομοίως συγκεκριμένη Θρησκεία.

Όταν κάποτε βρέθηκε άοπλο, αμέριμνο και άρα ανίσχυρο το έθνος των Ελλήνων, έχοντας ωστόσο επικρατήσει πολιτισμικά σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο, δέχθηκε μία άτιμη, πολύπλευρη και πρωτοφανή για τα τότε δεδομένα επίθεση και τσακίστηκε τόσο σε επίπεδο πολιτισμού και θεσμών, όσο και σε επίπεδο φυσικών σωμάτων. Το όνομα των Ελλήνων δαιμονοποιήθηκε και ποινικοποιήθηκε και τα σεβάσματά τους βεβηλώθηκαν και καθυβρίστηκαν, οι δε έξωθεν εισβολείς σχεδίασαν ακόμα και την εξαφάνιση της ίδιας της μνήμης τους από την Ιστορία. Επειδή όμως κάτι τέτοιο, δεδομένου του τεράστιου πολιτισμικού μεγέθους των στοχευόμενων αλλά και της εξαιρετικής αντοχής των φυσικών σωμάτων τους μέσα στους αιώνες, αποδείχθηκε τόσο απίθανο πράγμα όσο είναι και η ανάσταση εκ νεκρών, οι «έξωθεν» πολύ σύντομα κατέφυγαν σε άλλα μέσα.


Με την βοήθεια παλαιών Καππαδοκών και Σύριων μαστόρων πέρασαν στην προσπάθεια ιδιοποίησης στοιχείων του πολιτισμού των Ελλήνων για να δείξουν τάχα ότι τώρα αυτοί συνέχιζαν μία αρχαία Εθνική Παράδοση που αυτοί οι ίδιοι είχαν καταστρέψει και της οποίας τους κανονικούς συνεχιστές παρουσίαζαν με θράσος ως δήθεν ανίκανους να διαχειρισθούν την σοφία που οι παλαιοί πρόγονοί τους τούς είχαν κληροδοτήσει. Το νόμιμο και αυθεντικό παρουσιαζόταν τώρα ως δήθεν «διαβολικό» ή «καθυστερημένο» και οι απόγονοι μάθαιναν να μισούν τους προγόνους, γίνονταν γενίτσαροι και δουλικοί υπηρέτες των ξένων που τους είχαν με την βία και την απατεωνιά επιβληθεί.


Οι Έλληνες καταδικάστηκαν έκτοτε να ζουν σε μία αντεστραμμένη πραγματικότητα και να θεωρούν πατέρες και αδελφούς τούς χειρότερούς τους εχθρούς. Όταν μάλιστα από ένα καπρίτσιο της Ιστορίας βρέθηκαν κάποτε να είναι πάλι ημι-ελεύθεροι, στοιχειωδώς αξιοπρεπείς, αλλά κυρίως επώνυμοι στα νόμιμα εδάφη τους, νέοι Έλληνες σε ένα κράτος που μόνο του επέλεξε να λέγεται Ελληνικό, οι «έξωθεν» είχαν φροντίσει να ταυτισθούν πλήρως με την ίδια την ύπαρξη των Ελλήνων, επιβάλλοντας μία απροκάλυπτη θεοκρατία σε όλες τις σφαίρες της ατομικής και συλλογικής καθημερινής ζωής.


Αυτοί οι «έξωθεν» έχουν κατεξευτελίσει την Ελλάδα, την πατρίδα μου, χρησιμοποιώντας την μόνο ως όχημα συνέχισης του σκοτεινού Βυζαντίου, ως όχημα συνέχισης των θεοκρατικών αλλά και ασιατικών ηθών, που πάει να πει της δουλικότητας, της καθυστέρησης, της κουτοπονηριάς, της πνευματικής κλειστότητας και, φυσικά, της μισαλλοδοξίας. Από τρόμο μπροστά στην πιθανότητα σύγκρισής τους με τον Εθνικό Ελληνισμό, έχουν μεθοδευμένα φροντίσει να τον δυσφημίσουν όσο γίνεται περισσότερο και να σπείρουν στους Νεοέλληνες την χειρότερη παραπληροφόρηση περί αυτού ή να αποσιωπήσουν εντελώς τις πιο σημαντικές πλευρές του. Τα Ιερά των πραγματικών Ελλήνων παραμένουν άμορφα ερείπια, ενώ κάποια άλλα καταστρέφονται συστηματικά για να καλυφθούν με εκτρωματικά οικοδομήματα εργολάβων ή παπάδων και μέχρι το 1992 που εξέδωσα το πρώτο μου βιβλίο, όλη η νεοελληνική Γραμματεία έδειχνε απελπιστικά άτολμη, αδιάφορή ή ακόμα και εχθρική απέναντι στην ιδέα τού να μιλήσει κανείς θετικά για την πιο ανθρωπιστική και λογική Θρησκεία και Εθνική Παράδοση που εμφανίστηκε ποτέ επάνω στην γη και δεν είναι άλλη από την Ελληνική.


Πηγή: Βλάσης Ρασσιάς, "Εθνος, Εθνισμός, Εθνοκράτος, Εθνικισμός", β έκδοση, Αθήνα 2006

6 Ιουν 2008

ΟΜΙΛΟΥΜΕ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΨΥΧΗΣ...

ΔΙΟΤΙ αυτή ήταν Μη δογματική: εσέβετο δηλαδή την αυτονομία του ατόμου να επιλέγει το δικό του ψυχικό μονοπάτι και απέκλειε την τοποθέτηση “εξ αποκαλύψεως” ιερών βιβλίων ή αυθεντών, υψηλότερα από το εσωτερικό φώς της καθοδηγήσεως ενός εκάστου των ανθρώπων...

ΔΙΟΤΙ αυτή ήταν Φυσιολατρευτική: έβλεπε δηλαδή το Θείο να ενυπάρχει μέσα σε όλες τις εκδηλώσεις της Φύσεως, εσέβετο την Μάνα Γή που μας φιλοξενεί στην αγκαλιά της και μας ταϊζει, εσέβετο όλα τα “περιβάλλοντα πράγματα”...

ΔΙΟΤΙ ήταν Πολυθεϊστική: εσέβετο δηλαδή την ποικιλία των θρησκευτικών μύθων, συμβόλων και άπειρων μορφών του θείου, θεωρώντας τις τελευταίες, ως φυσικό αποτέλεσμα της διαχύσεως του Θεού μέσα στις αμέτρητες λειτουργίες και εκδηλώσεις της Φύσεως...

ΔΙΟΤΙ ήταν Τελειωτική: εθεωρούσε δηλαδή πολύ σημαντική την αξιοπρέπεια, αλλά και την διεύρυνση των πνευματικών, συναισθηματικών και ψυχικών ικανοτήτων τής ράτσας των ανθρώπων...

ΔΙΟΤΙ ήταν Εορταστική και Ενθουσιώδης: έδινε δηλαδή ιδιαίτερη έμφαση στην απόλαυση της ζωής, στην ιερότητα, τού, αφορισμένου στις ημέρες μας, “εδώ και τώρα” και εβάθαινε την σύνδεση των ανθρώπων με το Θείο και την Φύση και όχι μέσα από συντριβή και ταπείνωση, αλλά μέσα από τελετουργίες, μυθοπλασία, χορό, μουσική και συλλογικές εορτές...

Ομιλούμε υπέρ της Αρχαίας Ψυχής, υπέρ των ιερών προγόνων μας και υπέρ των Πατροπαραδότων και Μητροπαραδότων Ελλήνων Θεών,

ΔΙΟΤΙ μόνο αυτοί ήταν που έδωσαν το μεγαλειώδες τους Φώς σε τούτο τον μικρό, αλλά προικισμένο τόπο, επειδή πριν από o,τιδήποτε ή οποιονδήποτε άλλο, είναι αυτοί που δικαιούνται να πνέουν στον ελεύθερό του αέρα.


(Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “Διιπετές”, τεύχος 3, φθινόπωρο του “1992”)

3 Ιουν 2008

ΤΕΛΕΤΗ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗN ΤΩΝ ΜΑΡΑΘΩΝΟΜΑΧΩΝ

Τελετή του Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών (Υ.Σ.Ε.Ε.)
προς τιμή των Μαραθωνομάχων.

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Η βασική διδασκαλία του Ορφισμού, σύμφωνα με τα ορφικά κείμενα, αναφέρεται από την μία στην Κοσμογονία και την διπλή καταγωγή της Ανθρωπότητας, και από την άλλη στη Μέλλουσα Ζωή και την Αθανασία της Ψυχής. Έτσι, ο Διόνυσος, που κατασπαράσσεται από τους Τιτάνες για ν’ αναστηθεί από τον Δία και να δημιουργήσει τον Κόσμο και τους άλλους Θεούς, ως Φάνης – Έρως πλέον, είναι ο αίτιος της φύσης των ανθρώπων. Γεννημένοι από την στάχτη των κεραυνωμένων Τιτάνων, έχουν διπλή φύση, Τιτανική (γήϊνη) και Διονυσιακή (θεϊκή).

Για τους Ορφικούς, η Μέλλουσα Ζωή έχει άμεση σχέση με την απελευθέρωση της διονυσιακής φύσης του Ανθρώπου, η οποία, μέσα από μία διαδικασία κάθαρσης, ξεφεύγει από τον κοσμικό κύκλό των διαδοχικών ενσαρκώσεων. Επειδή στόχος του Ορφισμού είναι η τέλεια ένωση με το Θείο (τον Διόνυσο), η διαδικασία της μύησης στα ορφικά Μυστήρια ακολουθεί ασκητική ζωή με κανόνες που εξασφαλίζουν τον εξαγνισμό των μυημένων.

Είναι γεγονός ότι υπάρχει ένας σχετικός δογματισμός σε όλα αυτά και δεν είναι λίγες οι φορές που οι Ορφικοί πέφτουν σε παρεκτροπές τύπου «οι αμύητοι θα πάνε στον Άδη και θα βασανίζονται αιώνια», οι οποίες μάς θυμίζουν τους «παραδείσους» και τις «κολάσεις» των εβραιογενών θρησκειών, δίχως όμως την μισαλλοδοξία των τελευταίων.

Μέχρι και την εποχή λίγο πριν την αρχή των Ελευσινίων Μυστηρίων, η κατ’ εξοχήν αντίληψη των Ελλήνων ήταν η λεγόμενη «ομηρική». Στον Όμηρο, ο Θάνατος σημαίνει απλώς την άρνηση όλων όσων δίνουν αξία στη Ζωή. Οι νεκροί είναι σκιές που κατοικούν στον Άδη. Όλοι οι ομηρικοί ήρωες εγκαταλείπουν με πόνο την Ζωή, ακόμα και αυτός ο Αχιλλέας. Με τα Ελευσίνια Μυστήρια όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Αυτά ωστόσο δεν βασίζονταν σε δόγματα, όπως ο Ορφισμός. Η λατρεία τους στηρίζεται στην μαγική ιδέα της μεταθανάτιας ευτυχίας. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του ιεροφάντη προς τους μυούμενους: «ελευθερωθείτε στις τελετές, δείτε αυτό που πρέπει να δείτε και προφέρετε τα απαραίτητα λόγια. Και θα σας παραχωρηθεί η προστασία των παντοδύναμων Θεών, φέροντας μαζί της την βεβαιότητα μίας ευτυχισμένης μετά θάνατον ζωής».

Κατά την αντίληψη των Ελευσινίων, η Ψυχή επιζεί όλων των ενσαρκώσεων του Ανθρώπου, αντίθετα από την ομηρική «χλωμή σκιά». Η ενσάρκωση των Ελευσινίων όμως, δεν έχει καμμία σχέση με τα ανατολίτικα «κάρμα», «μετεμψύχωση» κλπ, των μεταθανάτιων τιμωριών ή ανταμοιβών. Η μεταθανάτια ζωή αποτελεί μία κατάσταση ευδαιμονίας, μία ανθρώπινα αξιοπρεπή κατάσταση απλής διαφοροποίησης της ύπαρξης.

Τις ορφικές ιδέες τις ξαναβρίσκουμε πάντως, διαμορφωμένες όμως σε φιλοσοφική άποψη, στους Πυθαγορείους. Γι’ αυτούς, η ουσιαστική πλευρά του Ανθρώπου, η Ψυχή, είναι αθάνατη, γιατί αποτελεί τμήμα της Θείας Ψυχής του Σύμπαντος. Η θεωρία τους περί διαδοχικών ενσαρκώσεων, ώσπου να ξεφύγει η Ψυχή από τον κοσμικό κύκλο με μία εξαγνιστική πρακτική, επαναλαμβάνει την ορφική αντίληψη του Διονυσιακού Πάθους, με άλλη όμως μορφή. Έτσι, ο Φιλόσοφος, ο οποίος αναδεικνύεται σε «θείο άνδρα», γίνεται Θεός και ξαναγεννιέται, όπως ακριβώς και ο Διόνυσος. Και οι Πυθαγόρειοι διαφοροποιούνται αρκετά από την παραδοσιακή Ελληνική σκέψη, καθώς δέχονται δόγματα, εξαγνιστικές πρακτικές και δραπέτευση από τον κοσμικό κύκλο. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και ο Εμπεδοκλής. Παρουσιάζεται ως μάγος, Μυστικός Άνθρωπος, που θεωρεί τον εαυτό του Θεό, έχει οπαδού, διώχνει αρρώστιες, διδάσκει με βαθύ ύφος.

Οι απόψεις είναι πολλές και διάφορες. Η Ελληνική Αρχαία Ψυχή έδωσε επί του θέματος μία ξεχωριστή πολυφωνία και έναν μεγάλο νοηματικό – νοητικό πλούτο ιδεών, απόψεων και αντιλήψεων. Εκείνο που μετράει δεν είναι το αν οι Ορφικοί ή οι Πυθαγόρειοι ήσαν ή όχι δογματικοί, αλλά το γεγονός ότι δεν υπήρξαν ποτέ μισαλλόδοξοι. Η Αρχαία Ψυχή αναγνώριζε ότι είναι προσωπικό θέμα του καθενός από εμάς το ποιον Δρόμο θ’ ακολουθήσει.

Όλοι οι Δρόμοι της Αρχαίας Ψυχής οδηγούν, ούτως ή άλλως, στον ΟΛΥΜΠΟ. Και η διαδρομή Όλυμπος – Γη είναι πάντοτε η ίδια. Πείτε την «Παλιγγενεσία», πείτε την «Ενσάρκωση», πείτε την όπως θέλετε. Όπως όμως και να την πείτε, σημασία έχει ότι αυτή δεν αποτελεί ξεπλήρωμα «γήϊνων εκκρεμοτήτων», αλλά απολαυστική επάνοδο στην αγκαλιά της Γαίας. Έτσι απλά, για άλλη μία ενδιαφέρουσα περιπέτεια της Ψυχής. Γιατί όλα είναι μία ωραία και ενδιαφέρουσα περιπέτεια της Ψυχής και τίποτ’ άλλο !

Φινεύς ο Αττικός
Κρήτη, αρχές Ανθεστηριώνος 1993 μ.α.χ.χ.

(Πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Διιπετές», τεύχος 4, 1993)