Ένας ουρουγουανός συγγραφέας, στρατευμένος υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελεύθερης έκφρασης. Αγωνιστής υπέρ των δικαιωμάτων των ανθρώπων και κοινοτήτων στον αγώνα τους να προστατεύσουν και να διατηρήσουν τον πολιτισμό και τους τρόπους ζωής τους, που απειλούνται από την παγκόσμια αυτοκρατορία. Στα ελληνικά είναι μεταφρασμένα τα εξής έργα του: «Μνήμη Φωτιάς», «Το βιβλίο των εναγκαλισμών», «Το δικό μας τραγούδι», «Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής», «Μέρες και νύχτες έρωτα και πολέμου», «Οι επόμενες μέρες», «Κίνα 1964: Το χρονικό μίας πρόκλησης», «Ένας κόσμος ανάποδα», κ.ά.
Για τους απόκληρους του δυτικού πολιτισμού και την δαιμονοποίησή τους, ο Γκαλεάνο γράφει:
Ο Διάβολος είναι Ινδιάνος
Οι Κονκισταντόρες ανακάλυψαν ότι ο Σατανάς, διωγμένος από την Ευρώπη, είχε βρει καταφύγιο στην Αμερική. Σε αυτά τα νησιά και αυτές τις ακτές των θαλασσών της Καραϊβικής, τις οποίες φυλούσε μέρα-νύκτα με το φλογερό του στόμα, ζούσαν άγρια πλάσματα, με την απλούστερη δυνατή αμφίεση, δηλαδή έτσι όπως ο Διάβολος τους είχε φέρει στον κόσμο. Διατηρούσαν μία λατρεία προς τον ήλιο, την γη, τα βουνά, τα ποτάμια και προς άλλους δαίμονες, μεταμφιεσμένους σε Θεούς- και αποκαλούσαν παιγνίδι την σαρκική αμαρτία, στην οποία επιδίδονταν συνεχώς και χωρίς καμία πίεση. Αγνοούσαν τις «10 εντολές», τα «7 θανάσιμα αμαρτήματα», δεν γνώριζαν την έννοια της λέξης «αμαρτία» ούτε φοβόντουσαν την κόλαση. Δεν ήξεραν να διαβάζουν και δεν είχαν ακούσει ποτέ κανέναν να μιλά για το δικαίωμα στην ιδιοκτησία, ούτε για κανένα άλλο δικαίωμα και σαν να μην έφθανε αυτό, είχαν το έθιμο να τρώγονται μεταξύ τους και μάλιστα ωμοί. Η κατάκτηση της Αμερικής ήταν μία δύσκολη και μακροχρόνια εργασία εξορκισμού. Ο Δαίμονας είχε αγκυροβολήσει τόσο βαθιά σε αυτήν την γη, ώστε όποτε οι Ινδιάνοι παρίσταναν ότι γονάτιζαν με ευλάβεια μπροστά στην Παρθένο, λάτρευαν στην πραγματικότητα τον όφι που συνέθλιβε κάτω από το πόδι της και όποτε φιλούσαν τον σταυρό, καθόλου δεν έβλεπαν τον Υιό του Θεού, αλλά γιόρταζαν την συνάντηση της βροχής με την γη. Οι Κονκισταντόρες είχαν ολοκληρώσει την αποστολή τους, δηλαδή να επιστρέψουν στον Θεό τον χρυσό, το ασήμι και τα πολλά πλούτη που ο Διάβολος είχε σφετερισθεί. Η επανάκτηση των λαφύρων δεν ήταν εύκολο πράγμα. Ευτυχώς που, από καιρό σε καιρό λάμβαναν ένα χεράκι βοηθείας από ψηλά. Όταν ο Κύριος της Κόλασης έστησε με τους Ινδιάνους ενέδρα μέσα σε ένα φαράγγι για να φράξει το πέρασμα στους Ισπανούς προς τα ορυχεία ασημιού του Cerro Rico του Potosi, ένας αρχάγγελος κατέβηκε από τους ουρανούς και τους έριξε μία κατραπακιά αξιομνημόνευτη.
Ο Διάβολος είναι ξένος
Το ενοχόμετρο δείχνει ότι ο μετανάστης έρχεται να κλέψει τις δουλειές μας, και το κινδυνόμετρο κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Αν είναι φτωχός, νέος και όχι λευκός, ο εισβολέας αυτός που έρχεται από μακριά έχει αμέσως καταδικαστεί ως φτωχός, ως έχων χαοτικές τάσεις, αλλά και για το χρώμα τού δέρματός του. Εν πάση περιπτώσει, εάν δεν είναι ούτε φτωχός, ούτε νέος, ούτε μελαψός, δεν είναι καλοδεχούμενος γιατί είναι έτοιμος να εργασθεί διπλά για τα μισά λεφτά. Όταν κυβερνά ο φόβος, ο φόβος της απώλειας της εργασίας είναι ένας από τους πιο φοβερούς και ο μετανάστης χρησιμεύει σαν φόβητρο, την στιγμή που κατηγορούνται οι πραγματικοί υπεύθυνοι της ανεργίας, της μείωσης των μισθών, της ανασφάλειας και των άλλων ανάλογων πληγών. Άλλοτε η Ευρώπη σκόρπιζε στον υπόλοιπο κόσμο αμέτρητους στρατιώτες, κατάδικους και πεθαμένους από την πείνα χωρικούς. Αυτοί οι πρωταγωνιστές των αποικιοκρατικών περιπετειών έμειναν στην ιστορία ως «ταξιδιώτες του εμπορίου του Θεού». Ενσάρκωναν τον «πολιτισμό» που έσπευδε να σώσει τους πάντες από την βαρβαρότητα. Σήμερα, το ταξίδι γίνεται προς την αντίθετη φορά. Αυτοί που καταφθάνουν ή προσπαθούν να καταφθάσουν, από τον νότο προς τον βορρά, δεν έχουν ούτε μαχαίρι ανάμεσα στα δόντια, ούτε τουφέκι στον ώμο. Έρχονται από χώρες στυμμένες σαν λεμονόκουπες και δεν έχουν άλλη πρόθεση από το να κατακτήσουν απλώς μία δουλειά ή κάποια μικρο-απασχόληση. Αυτοί οι πρωταγωνιστές των αποικιακών ατυχιών, θεωρούνται αγγελιοφόροι του Διαβόλου. Θεωρούνται ενσάρκωση της «βαρβαρότητας» που επιτίθεται στον «πολιτισμό».
Ο Διάβολος είναι φτωχός
Γλείφονται όταν τρώτε, σάς κατασκοπεύουν όταν κοιμάστε: οι φτωχοί σας παραμονεύουν. Μέσα στον καθένα τους κρύβεται ένας κακοποιός, δηλαδή ένας τρομοκράτης. Τα αγαθά των λίγων απειλούνται από το κακοποιό πνεύμα των πολλών. Είναι γνωστό: ο κόσμος χωρίζεται σε εκείνους που δεν μπορούν να φάνε και σε εκείνους που δεν μπορούν να κοιμηθούν. Υποκείμενα στο σφυροκόπημα εδώ και χιλιάδες χρόνια, τα νησιά της κοσμιότητας σπρώχνονται από τις σαρωτικές θάλασσες τις δυστυχίας. Το πλήθος βρυχάται και σάς αναγκάζει να ζείτε σε μόνιμη επιφυλακή. Στις σημερινές μας πόλεις, τεράστιες φυλακές, όπου αμπαρώνονται οι φυλακισμένοι του φόβου, τα φρούρια ονομάζονται σπίτια και οι πανοπλίες κοστούμια.
Ο Διάβολος είναι λούμπεν
Κατάσταση πολιορκίας. Να μην αφαιρεθείς, να μη μειώσεις τα μέτρα ασφαλείας, να μην εμπιστευθείς: στατιστικά, δεν μπορείτε να γλιτώσετε. Αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να υποστείτε μία επίθεση, μία απαγωγή, έναν βιασμό ή ένα έγκλημα. Στις κακόφημες γειτονιές, κουρνιασμένοι μέσα στην σκιά, πεθαίνοντας από επιθυμία, καταπίνοντας τις κακίες τους: οι συγγραφείς της επικείμενης δυστυχίας σας. Δεν είναι παρά περιπλανώμενοι, ξεβράκωτοι μεθύστακες ναρκομανείς από κακοποιό στόφα, ή αλήτες, άθλιοι φουκαράδες, ξεδοντιασμένοι, χωρίς σχέδια, χωρίς αύριο. Κανείς δεν τους θαυμάζει, αλλά αυτοί οι κλεφτοκοτάδες κάνουν ό,τι μπορούν, μιμούμενοι ταπεινά, τα αφεντικά, που διδάσκουν στον κόσμο τις συνταγές της επιτυχίας τους. Κανείς δεν τους καταλαβαίνει, αλλά προσδοκούν να γίνουν υποδειγματικοί πολίτες κατ’ εικόνα αυτών των ηρώων των σύγχρονων καιρών που βιάζουν την γή, δηλητηριάζουν τον αέρα και το νερό, στραγγαλίζουν τους μισθούς, δολοφονούν τις θέσεις εργασίας και κρατούν αιχμάλωτες τις χώρες.
Ο Διάβολος είναι μαύρος
Ιδού το αμάρτημα, ιδού τα σκοτάδια, το μαύρο είναι ο εχθρός του φωτός και της αθωότητας. Στην φημισμένη ταξιδιωτική του αφήγηση, ο Μάρκο Πόλο, μιλούσε για τους κατοίκους της Ζανζιβάρης: «είχαν ένα πολύ μεγάλο στόμα, χείλη παχιά και μία μύτη πιθήκου. Κυκλοφορούσαν γυμνοί και ήταν εντελώς μαύροι, έτσι ώστε εάν εμφανίζονταν σε μία άλλη περιοχή του κόσμου θα τους πέρναγαν για Διαβόλους...» Τρεις αιώνες αργότερα στην Ισπανία, ο Λούσιφερ, με το κορμί βαμμένο μαύρο έμπαινε στην σκηνή κατά την διάρκεια κωμωδιών ή γιορτών, ανεβασμένος σε ένα πύρινο άρμα. Η αγία Τερέζα του Ιησού, που πάντα τον πολεμούσε, δεν κατάφερε ποτέ να τον ξεφορτωθεί. Αυτός στάθηκε μία ημέρα στο πλευρό της και ήταν ένα «αποτρόπαιο φριχτό νεγράκι». Μία άλλη φορά, η αγία είδε μία γιγαντιαία κόκκινη φλόγα να βγαίνει από το μαύρο κορμί του, ενώ καθόταν πάνω στο βιβλίο του της θείας λειτουργίας και έκαψε τις προσευχές του... Σύντομη υπενθύμιση των ανταλλαγών μεταξύ της Αφρικής και της Ευρώπης: κατά την διάρκεια του 16ου, 17ου και 18ου αιώνα, η Αφρική πουλούσε σκλάβους και αγόραζε τουφέκια. Αντάλλασσαν εργασία με βία. Τα τουφέκια έβαζαν τάξη στο καταχθόνιο χάος και η σκλαβιά ήταν ένα πρώτο βήμα προς την λύτρωση (από τις αμαρτίες). Προτού σημαδευτούν με πυρακτωμένο σίδερο στο πρόσωπο ή στο στήθος, οι μαύροι ελάμβαναν ένα γερό κατάβρεγμα με αγιασμό. Η βάπτιση έδιωχνε τον δαίμονα και εμφυσούσε μία ψυχή μέσα σε αυτά τα άδεια κορμιά. Μετά, και κατά την διάρκεια του 19ου και του 20ου αιώνα, η Αφρική προσέφερε χρυσό, διαμάντια, χαλκό, μάρμαρο και καουτσούκ παίρνοντας γι’ αντάλλαγμα... Βίβλους! Αντάλλασσαν υλικό πλούτο με λόγια. Υπέθεταν ότι η ανάγνωση της Βίβλου μπορούσε να διευκολύνει το ταξίδι των Αφρικανών από την Κόλαση προς τον Παράδεισο. Όμως η Ευρώπη είχε ξεχάσει να τους μάθει να διαβάζουν.
Ο Διάβολος είναι γυναίκα
Το βιβλίο «Malleus Maleficarum», που είναι επίσης γνωστό σαν «Το Σφυρί των Μαγισσών», συνιστούσε τον πιο ανελέητο εξορκισμό για κάθε δαίμονα προικισμένο με στήθη και μακριά μαλλιά. Οι συγγραφείς του, δύο διεστραμμένοι Γερμανοί ιεροεξεταστές, ο Χάϊνριχ Κράμερ και ο Γιάκομπ Σπένγκερ, το συνέστησαν μετά από αίτημα του πάπα Ιννοκέντιου του 8ου για να καταπολεμηθούν με σφοδρότητα οι δαιμονικές συνομωσίες ενάντια στην Χριστιανοσύνη. Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1486 και χρησίμευσε μέχρι το τέλος του 17ου αιώνα ως νομικό και θεολογικό θεμέλιο στα δικαστήρια της Ιεράς Εξέτασης των διαφόρων χριστιανικών χωρών. Σ’ αυτό το βιβλίο οι συγγραφείς διαβεβαίωναν ότι οι μάγισσες, αυτό το τρομερό χαρέμι του Σατανά, αντιπροσώπευαν τις γυναίκες σε φυσική κατάσταση: «η κάθε είδους μαγεία εκδηλώνεται από το ακόρεστο της γυναικείας λαγνείας». Πρόσθεταν ότι «αυτά τα όντα με την ελκυστική όψη, με την δύσοσμη επαφή και των οποίων η συναναστροφή αποδεικνύεται καταστροφική», μάγευαν τους άνδρες, έλκοντάς τους με τα φιδίσια σφυρίγματά τους και την ουρά σκορπιού τους για να τους καταστρέψουν. Αυτοί οι δύο συγγραφείς προειδοποιούσαν τους απρόσεκτους: «η γυναίκα είναι πιο πικρή από τον θάνατο. Όλα επάνω της είναι μία παγίδα. Η καρδιά της είναι ένα δίχτυ και τα χέρια της πραγματικές αλυσίδες». Αυτή η εγκληματολογική πραγματεία που έστειλε χιλιάδες γυναίκες στην πυρά της Ιεράς Εξέτασης, συμβούλευε να υποβάλλονται σε μαρτύριο όλες οι γυναίκες που ήταν ύποπτες για μαγεία. Αν ομολογούσαν άξιζαν τις φλόγες της πυράς. Αν δεν ομολογούσαν και πάλι τις άξιζαν, μιας και μόνο μια μάγισσα ενθαρρυμένη από τον Διάβολο, τον «εβραίο εραστή» της, μπορούσε να αντέξει τέτοια βασανιστήρια χωρίς να την προδώσει η γλώσσα της. Ο πάπας Ονώριος ο 3ος είχε βγάλει διάταγμα ότι η ιεροσύνη ήταν υπόθεση αυστηρά αντρική: «οι γυναίκες δεν πρέπει να εκφράζονται. Τα χείλη τους φέρουν το στίγμα της Εύας, η οποία οδήγησε τον άνθρωπο στον χαμό του». Οκτώ αιώνες αργότερα, η Καθολική Εκκλησία επιμένει να αρνείται στις κόρες της Εύας την πρόσβαση στον άμβωνα. Οι μουσουλμάνοι φονταμενταλιστές, κυριευμένοι από τον ίδιο πανικό, ακρωτηριάζουν το φύλο των γυναικών και τους κρύβουν το πρόσωπο. Όσο για τους ορθόδοξους Εβραίους, ανακουφισμένοι που εξόρκισαν την κακιά μοίρα, αρχίζουν την ημέρα τους μουρμουρίζοντας: «Ευχαριστώ Θεέ μου που δεν μ’ έκανες γυναίκα».
Ο Διάβολος είναι μουσουλμάνους
Ο ίδιος ο Δάντης ήξερε ήδη ότι ο Μωάμεθ ήταν ένας τρομοκράτης. Δεν τον τοποθέτησε άλλωστε μέσα στους κύκλους της Κόλασης, αιώνια καταδικασμένο να είναι σχισμένος από πάνω μέχρι κάτω; «Τον είδα κομμένο στα δύο» τραγούδησε ο ποιητής στην «Θεία Κωμωδία», «από τα γένια μέχρι το κάτω μέρος της κοιλιάς»... Την εποχή που οι μουσουλμανικές ορδές βασάνιζαν την Χριστιανοσύνη, οι περισσότεροι πάπες θεωρούσαν ότι οι μουσουλμάνοι δεν ήσαν όντα από σάρκα και κόκαλα, αλλά μεγάλες στρατιές δαιμόνων που πολλαπλασιάζονταν από τα χτυπήματα των σπαθιών και των λογχών ή από τους πυροβολισμούς των αρκεβουζίων. Στην εποχή μας, οι πύραυλοι δημιουργούν ασταμάτητα περισσότερους εχθρούς απ’ όσους ξεκοιλιάζουν. Όμως σε τελική ανάλυση, τι θα απογινόταν ο Θεός εάν δεν είχε εχθρούς; Ο φόβος κυβερνά και οι πόλεμοι τρέφονται με φόβο. Η εμπειρία αποδεικνύει ότι η απειλή της Κόλασης είναι πάντα πιο αποτελεσματική από τις ουράνιες υποσχέσεις. Ας καλωσορίσουν οι εχθροί μας! Στον Μεσαίωνα, κάθε φορά που ο θρόνος ταλαντευόταν εξ αιτίας μίας χρεοκοπίας, ή εξαιτίας της λαϊκής οργής, οι χριστιανοί βασιλιάδες κατήγγειλαν τον μουσουλμανικό κίνδυνο, διέσπειραν τον πανικό, ξεκινούσαν μία καινούρια Σταυροφορία και όλα τακτοποιούνταν αυτόματα. Ο Τζωρτζ Μπους εδραιώθηκε ως πρόεδρος του πλανήτη χάρις στην κατάλληλη εμφάνιση του Οσάμα Μπιν Λάντεν, του μεγάλου μπαμπούλα του κόσμου, ο οποίος την παραμονή των εκλογών ανακοίνωσε στην τηλεόραση, ότι θα έρθει να καταβροχθίσει ζωντανά τα μικρά παιδιά! Το 1564, ο δαιμονολόγος Γιόχαν Βίερ κατέγραψε τους διαβόλους που εργάζονται στην γη με πλήρες ωράριο με στόχο την απώλεια των χριστιανικών ψυχών. Μέτρησε όχι λιγότερους από 7.409.127 οι οποίοι εργάζονταν μέσα από 79 λεγεώνες. Από αυτή την απογραφή πέρασε πολύ βραστό νερό κάτω από τις γέφυρες της κόλασης. Σε τι αριθμό θα έχουν φθάσει σήμερα οι πολυάριθμοι απεσταλμένοι του Βασιλείου του Σκότους; Η τέχνη της προσποίησης κάνει την καταμέτρηση δυσχερή. Αυτοί οι πλανευτές στολίζονται με τουρμπάνια για να κρύψουν τα κέρατά τους με φαρδιές κελεμπίες κρύβουν τις ουρές δράκοντα, τα φτερά νυχτερίδας και την βόμβα που μεταφέρουν κάτω από τα μπράτσα τους.
(Αναδημοσίευση από το εξαίρετο περιοδικό «Ο Ερμής του Ξωβουνίου», Κέα, Μάρτιος 2006)