Χρησιμοποιώ πολύ συχνά την λέξη «απατεών» όχι από… επιείκια, αλλά γιατί, δυστυχώς, η εξαιρετικώς πλούσια Ελληνική γλώσσα δεν διαθέτει άλλην, βαρυτέρα, για να περιγράψει ορθώς τους ηγέτες ηγετίσκους, υπηρέτες και απλά δουλικά του Παγκοσμίου Καθεστώτος, οι οποίοι εδώ και αιώνες συντηρούν την Αυτού Αθλιότητά Του επάνω στο ψεύδος, την παραπληροφόρηση, την χυδαία απάτη, αλλά και την κατασυκοφάντηση κάθε τι του ανωτέρου, με την παλαβή ελπίδα ν’ αποκτήσει έτσι κάποια αξία το αμετακλήτως ασήμαντο και κάποια σοβαρότητα το πασιφανώς γελοίο.
Στα πλαίσια της τακτικής αυτής, εδώ και αιώνες, ο Χριστιανισμός και τα λοιπά παρακλάδια της Θρησκείας της Ερήμου και της ερημώσεως, έχοντας «πλήρη συνείδηση της ύποπτης καταγωγής τους», όπως ορθώς έγραψε προ ετών ο συγγραφέας Μάριος Βερέττας, αλλά, κυρίως και της σαφούς κατωτερότητός τους απέναντι στον Ελληνικό Εθνικό Πολιτισμό και στην Κοσμοθέαση που τον εδημιούργησε, καταφεύγουν σ’ έναν απίθανο σωρό ψευδών και συκοφαντιών κατά του τελευταίου, που δείγματά τους, λίγο πολύ, όλοι γευόμαστε σε καθημερινή σχεδόν βάση. Κάθε φορά που κάποιος θα εκθειάσει, έστω και στο ελάχιστο, τον Ελληνικό Εθνικό Πολιτισμό, έρχεται αντιμέτωπος με τον γνωστό οχετό αηδιαστικών ψεμμάτων κατά των προγόνων μας, που είναι περιττό να τ’ απαριθμήσουμε εδώ, στο μέτρο που όλα έχουν άλλωστε πολλαπλώς «ξετιναχθεί» τόσο από εμένα όσο και από άλλους Έλληνες ή φιλέλληνες ερευνητές. Η κάθε πλευρά άλλωστε, μάχεται αποκλειστικώς με ό,τι οι εκπρόσωποί της έχουν μέσα στην ψυχή τους. Εμείς με το φως, την αλήθεια και την ανωτερότητα, αυτοί με το σκοτάδι, το ψεύδος και την κοπριά.
Επειδή εκείνο που έχουμε μέσα στο κεφάλι μας, καλώς ή κακώς παράγει και συμπεριφορές, όλοι οι ηγέτες, ηγετίσκοι, υπηρέτες και απλά δουλικά του Παγκοσμίου Καθεστώτος, δεν μπορούν ν’ αποφύγουν το να κινηθούν υποχρεωτικώς με γνώμονα την ψευτιά και την απατεωνιά. Ένα χαρακτηριστικό δείγμα τέτοιου όντος και τέτοιας συμπεριφοράς, αποτελεί ο γνωστός ρασοφόρος Γεώργιος Μεταλληνός, ο οποίος, προφανώς φέρων βαρέως το «κάζο» που έπαθε εν έτει 1997 σε μία ημερίδα στην Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, όταν απέναντι στον δικό μου συγκροτημένο και τεκμηριωμένο, δηλαδή Ελληνικό, λόγο, εκείνος εμπουρδολογούσε πιστεύοντας ανοήτως ότι δεν θα εκδοθούν πρακτικά, «εκτύπησε» προ καιρού με μέθοδο που ταιριάζει απολύτως σ’ αυτό που έχει επαγγελματικώς μάλιστα ταχθεί να εξυπηρετεί και να υπερασπίζεται.
Στο βιβλίο του λοιπόν «Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία ;», αλλά και προφορικώς από όσο καλώς γνωρίζω, ο εν λόγω ρασοφόρος ισχυρίζεται (σελ 129) ότι η γραφή μου και οι μελέτες μου είναι… τάχα αντιεπιστημονικές και αποτελούν… άκριτη μεταφορά στοιχείων ξένων συγγραφέων, ως «απόδειξη» δε του… πόσο αστοιχείωτος τυγχάνω (…), λέει ότι στο γνωστό και σαρωτικό βιβλίο μου «Ες Έδαφος Φέρειν…» (και ουχί… «Γκρεμίστε τους» όπως λανθασμένα το αναφέρει ο κακομοίρης που προφανώς δεν ξέρει ούτε καν περί τίνος ομιλεί) γράφω... Aphaca, Mambre, Phoenice, Καρθάγη, Πένθηκτο Συμβούλιο, αντί Άφακα, Μάμβρη (ελληνικά η Μαμβρή), Φοινίκη, Καρχηδών και Πανθέκτη Οικουμενική Σύνοδος αντιστοίχως, πράγμα που ωστόσο (scripta manent άλλωστε!) δεν συνέβη ποτέ.
Αναρωτιέται κανείς λοιπόν δικαιολογημένως, τι διεδραματίζετο άραγε στο «σοφό» μυαλό τού ως άνω κυρίου; Δεν ήξερε ότι αναφερόμενος σε γραπτά κείμενα θ’ απεδεικνύετο απατεών στην πρώτη απλή ανάγνωση των βιβλίων μου, ή τόσο πολύ πια θεωρεί ηλιθίους τους πιστούς και τους αναγνώστες του, θεωρώντας ότι θα καταπιούν ακρίτως τις άθλιες συκοφαντίες του;
Αυτό λοιπόν είναι το επίπεδο και το ήθος του απίθανου αυτού ρασοφόρου που μάλιστα σιτίζεται με τα δικά μας χρήματα, παριστάνοντας και τον «επιστήμονα» «πανεπιστημιακό» (δεν είναι ο μόνος άλλωστε). Και δεν θα το έλεγα το τελευταίο, εάν προσφάτως δεν είχε προκύψει το νεοφανές να εμφανίζει απεγνωσμένως το ηθικώς και ιστορικώς χρεωκοπημένο πλέον ημεδαπό τμήμα του Καθεστώτος, διαφόρους τέτοιου επιπέδου «επιστήμονες», μήπως και δοθεί κάποια «εγκυρότης» στ’ ασυνάρτητα ρεκάσματά του ή στα χυδαία ψεύδη του. Όσο όμως κι αν κουνάνε εναγωνίως την αστεία σημαιούλα της δοτής επιστημοσύνης όλοι αυτοί οι απίθανοι κύριοι, θα ήθελα να τους πώ «φιλικώς», έχοντας και ο ίδιος πανεπιστημιακή μόρφωση, ότι όχι μόνο ματαιοπονούν, αλλά κινδυνεύουν επίσης ν’ απαξιώσουν πλήρως με όλη αυτή την αθλιότητά τους την κανονική επιστημονική ιδιότητα, πράγμα που, φυσικά εγώ δεν τους το επιτρέπω, όπως, υποθέτω, και κανείς άλλος που διαθέτει πανεπιστημιακή μόρφωση.
Ας αναλογισθούν άλλωστε, ότι αν η πανεπιστημιακή ιδιότης, πόσο μάλλον η δοτή εκείνη, αρκούσε από μόνη της για να ληφθούν ακρίτως στα σοβαρά όλα όσα εκστομίζονται ή γράφονται, τότε θα ‘πρεπε, πρωτίστως, να ληφθεί στα σοβαρά και η γνωστή προτροπή (και ν’ αρχίσει να προγραμματίζεται κι όλας η εφαρμογή της) του επίσης πανεπιστημιακού Συλλάκωνος και Συνέλληνος Δημήτρη Λιαντίνη. Μία προτροπή που, φυσικά, διόλου δεν θα χαροποιούσε τους προαναφερθέντες ηγέτες, ηγετίσκους, υπηρέτες και απλά δουλικά του παγκοσμίου Καθεστώτος:
«Χρειάζεται να στηθούν οδοφράγματα στους δρόμους.
Να στηθούν δικαστήρια στις αίθουσες
και ίσως γκιλοτίνες στις πλατείες.