(Απόσπασμα κειμένου από το περιοδικό «ΔΙΙΠΕΤΕΣ»)
Είμαστε το ίδιο εχθροί προς την ανθρώπινη βλακεία, όσο και προς το τυφλό μίσος. Για αυτό θεωρούμε εξίσου επικίνδυνο τον ιουδαιοχριστιανό στο μυαλό, νεόκοπο "αρχαιολάτρη", όσο και τον παραδοσιακό ιουδαιοχριστιανό. Μελλοντικές "επιτροπές" διερεύνησης της... Ελληνικότητας, που θα εξετάζουν και θα διαχωρίζουν αυθαίρετα τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες, δηλαδή σε Έλληνες και ανθέλληνες, θα μας βρουν ισόποσα αντίθετους, όσο μας βρίσκει σήμερα η μισαλλοδοξία των Ορθοδόξων. Αυτές οι αντιλήψεις είναι γέννημα άλλων χρόνων, μεσαιωνικών, και αφορούν άλλες κοσμοαντιλήψεις, μη Ελληνικές.
Όσοι προτείνουν τέτοιες καταστάσεις ως τάχα λύσεις για την αφύπνιση του υπό κατοχή και εν υπνώσει Έθνους μας, προκαλούν διπλή ζημιά. Αφενός προσφέρουν τις μεγαλύτερες υπηρεσίες στους κατακτητές (ηθελημένα ή όχι, λίγο μας αφορά, καθώς το αποτέλεσμα είναι το ίδιο), δίνοντας ανέλπιστη ευκαιρία στην παπαδοκρατία να ταυτίσει τάχα το χώρο των Εθνικών με κάτι το οποίο όχι μόνο δεν έχουν σχέση αλλά είναι εξόχως απεχθές για τον Πολυθεϊσμό και τον πραγματικό Ελληνισμό: τη Μισαλλοδοξία. Αφετέρου, εξασφαλίζουν ότι ποτέ δεν θα υπάρξει η ελάχιστη έστω πρόθεση για αλλαγή της αρρωστημένης λόγω Βυζαντινισμού φαντασιακής συγκρότησης της Νεοελληνικής κοινωνίας, καθώς και ότι η οποιαδήποτε αλλαγή, αν υπάρξει, δεν θα είναι παρά μια απλή αντικατάσταση ονομάτων, όπου στη θέση του Γιαχβέ και του Υιού του θα τοποθετηθούν ο Θεός Ζεύς και ο Θεός Απόλλων.
Αν η Ιστορία επαναλαμβάνεται, τότε η δική μας εποχή ομοιάζει σε αρκετά σημεία με το τέλος του Ρωμαϊκού κόσμου, όταν ο Ρωμαϊκός Εθνισμός είχε ήδη απωλέσει τη δύναμή του στο φαντασιακό επίπεδο των μαζών και αδυνατούσε να αποτρέψει τον καλπασμό των απαίδευτων πληθών προς την ανατολική θεομανία, την θαυματοπληξία, την θεοφοβία και όλα τα συναφή, αλλά, το χειρότερο, προς την ολοκληρωτική αντίληψη και τον φανατισμό. Εδώ όμως τα πράγματα είναι ανεστραμμένα, αφού εκείνο που καταρρέει εκπροσωπεί τα όσα μόλις αναφέρθηκαν και γίνεται ιερό χρέος ημών των Εθνικών να επισπεύσουμε το οριστικό τέλος αυτού του δισχιλιετούς Μονοθεϊστικού Μεσαίωνα, για να κλείσει μια και καλή αυτή η βάρβαρη και αιματοβαμμένη ιουδαιοχριστιανική παρένθεση της ανθρωπότητος, δίχως όμως να επιτρέψουμε να επικρατήσει κάτι ποιοτικώς όμοιό του.
Ο αγώνας δεν είναι για να αλλάξει ρούχα ο Μανωλιός ο Ιουδαίος και να λεχθεί "Απόλλων" ή "Διόνυσος" (το δεύτερο είναι και πιο πιθανό, δεδομένου του νεώτερου που ακούστηκε από τηλεοράσεως: "η Ορφικοδιονυσιακή μας παράδοση, δηλαδή η Ορθοδοξία"...). Ο αγώνας είναι για να αλλάξει η αντίληψη, η οπτική, η συνείδηση εν τέλει. Δεν μπορούν να μαγαρίζουν τον Ελληνισμό, ούτε τώρα, ούτε μετά την πτώση του Μονοθεϊστικού Μεσαίωνα, τα άρρωστα ανθρωπόσχημα προϊόντα αυτού ακριβώς του Μεσαίωνα, που για να υπάρξουν χρειάζονται υποχρεωτικά κάποιον να μισούνε έως θανάτου: κάποιον "αράπη", κάποιον "εβραίο", κάποιον "κομμουνιστή", κάποιον "πούστη", κάποιον "τουρκαλά", κάποιον "ξένο" και πάει λέγοντας (όλο και κάποιον θα βρίσκουν για να υπάρξουν...).
Έχουμε ιερό χρέος όλοι εμείς οι Εθνικοί, τόσο προς αυτούς που έπονται και η Μοίρα θα τους δωρίσει το προνόμιο να κουβαλήσουν στην πλάτη τους το πολύ βαρύ όνομα του Έλληνα, όσο και προς τους προγόνους που μάτωσαν για να μη το προδώσουν, ν' αγωνισθούμε σκληρά και ανένδοτα όσο και με την γαλήνη του έμπειρου μαχητή, για την πραγματική Επανελληνοποίηση, σε διμέτωπο αγώνα κατά των "εντός" και "εκτός των τειχών" τεράτων του Μονοθεϊστικού Μεσαίωνα. Να αγωνισθούμε, έχοντας πάντα κατά νου ότι οι Ενάρετοι ουσιαστικά, δηλαδή μακροϊστορικά, είναι άτρωτοι απέναντι στους φαύλους. Το Εθνικό παρελθόν μας του Ανθρωπισμού, του Πολυθεϊσμού και της Ελευθεροπρέπειας, δεν είναι κάτι που πέρασε και χάθηκε οριστικά, ούτε και το μέχρι στιγμής υπόδουλο Έθνος μας είναι ένα σχηματικό απολίθωμα μέσα στην ιουδαιοχριστιανική κοσμοκρατορία. Αυτό που πραγματικά ενσαρκώνει το Έθνος μας, έχει τεράστια δυναμική, ικανή να το επανασυνδέσει με την ανώτατη θέση του στο παγκόσμιο στερέωμα.