26 Ιουλ 2008

TO ΥΣΕΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΩΛΥΣΙΕΡΓΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΦΡΩΣΗ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ 204 / 25.7.2008

ΑΡΚΕΤΑ ΠΙΑ ΟΙ ΚΩΛΥΣΙΕΡΓΙΕΣ ΜΕ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΤΕΦΡΩΣΗΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ!

30 μήνες (!) μετά από την ψήφιση στην Βουλή της τροπολογίας που επέτρεψε από την μία την αποτέφρωση των νεκρών, αλλά παρέπεμψε πονηρά την υλοποίησή της στις… «Ελληνικές Καλένδες» με την πρόφαση ανάγκης έκδοσης ενός… Προεδρικού Διατάγματος

26 μήνες από το υπόμνημά μας προς τις πολιτειακές και πολιτικές αρχές της χώρας για την Θεσμική Αναγνώριση της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας, στο οποίο περιλαμβανόταν το αίτημα για επίσπευση των διαδικασιών έκδοσης του προαναφερθέντος Προεδρικού Διατάγματος

τα ελληνικά ΜΜΕ πληροφόρησαν προχθές τον ελληνικό λαό ότι (επιτέλους!) το σχέδιο του Διατάγματος στάλθηκε τελικά προς έγκριση από το Συμβούλιο της Επικρατείας και κανονικά τόσο εμείς οι Έλληνες Εθνικοί θα έπρεπε να είχαμε χαιρετίσει την είδηση με χαρά, όπως άλλωστε και όλοι οι ελεύθεροι συμπολίτες μας που τολμούν να αρνούνται στους ορθόδοξους θεοκράτες την εξουσία να καθορίζουν αυτοί τι θα κάνουμε εμείς με την δική μας ζωή, με το δικό μας σώμα και τον δικό μας θάνατο.

Ωστόσο, καθώς το υπόδουλο στους ορθόδοξους θεοκράτες Ελληνικό Κράτος δεν έχει ακόμα εκδώσει την απαραίτητη υπουργική απόφαση για τις κτιριακές και περιβαλλοντικές προδιαγραφές των αποτεφρωτηρίων, ενώ το Υπουργείο Υγείας απαξιοί να στείλει εκπροσώπους του σε αρμόδια επιτροπή, συμμεριζόμαστε τις ανησυχίες της αγωνιζόμενης «Επιτροπής για το Δικαίωμα της Αποτέφρωσης των Νεκρών στην Ελλάδα» ότι υπάρχει κίνδυνος τελικά τα κέντρα αποτέφρωσης «να μείνουν στα χαρτιά» (εφημ. «Τα Νέα», 25.7.2008).

Αναγνωρίζοντας το βάσιμο των εν λόγω ανησυχιών, ζητάμε από το Ελληνικό Κράτος να φερθεί επιτέλους μία φορά «αντρίκια» και, παρά τις πιέσεις των ορθόδοξων θεοκρατών, να υλοποιήσει άμεσα την αποτέφρωση των νεκρών στην πατρίδα μας, η οποία δεν αφορά βεβαίως μόνον το… 3% του πληθυσμού όπως αρέσκονται οι θεοκράτες να διατυμπανίζουν.

Και για να μην υπάρξουν οι ελάχιστες έστω δικαιολογίες για το μεγάλο ποσοστό εκείνων που σε λίγα χρόνια θα επιλέγουν την αποτέφρωση, ζητάμε επίσης από το Ελληνικό Κράτος να νομοθετήσει άμεσα την απαγόρευση της κτηνώδους πρακτικής της εκταφής (δηλαδή της βεβήλωσης!) των νεκρών, την οποία πρακτική έχει για «πρακτικούς λόγους» εμπνευστεί η, κατά τα άλλα «ευαίσθητη» για την τύχη των νεκρών σωμάτων, Ορθόδοξη Εκκλησία.

ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ (ΥΣΕΕ)

Πηγή: Ιστοσελίδα του Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών, http://www.ysee.gr/index.php?type=deltia_typou&f=204

17 Ιουλ 2008

ΔΕΛΦΟΙ

«…Είμαι το Πνεύμα, το πανάρχαιο Απολλώνειο πνεύμα, που κατέβη πρώτο από τις χιονοσκέπαστες κορφές της Ιστορίας… / Μη μου κλείνετε πια τα στήθη Σας, τη σκέψη Σας και την ακοή Σας / Ξεκινήστε / Εβγάτε να συναντηθούμε στην μεγάλη άπλα / που ό,τι τώρα στη φωνή μου Σας φαντάζει φοβερού αυτού όπου βρίσκεστε κλεισμένοι / είναι το Μέλος και ο Ρυθμός / οπ’ ώχει πλάσει ό,τι ανώτερο, γλυκύτερο κι αδρότερο στο λαό Σας και στους λαούς του κόσμου / είμαι ο ποταμός της φωτεινής αγιότητας, που Σας καλεί να ξαναβαφτιστείτε, στα προαιώνια κρουσταλλένια νάματά του / Βοηθείστε με να Σας βοηθήσω / Δεν μ’ ακούτε; / Ο βρυχηθμός μου έχει πια ωριμάσει μες στους αιώνες / Μην αργείτε / Ελάτε, ελάτε / Ως πότε πια θε να Σας κράζω;»

(Από το ποίημα του Άγγελου Σικελιανού «Δελφοί», 18 Οκτωβρίου 1932)

12 Ιουλ 2008

Η ΧΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΝΕΟ-ΕΛΛΗΝΑ

(Απόσπασμα κειμένου με τίτλο «Η COCA-COLA ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΟ… Ο ΝΕΟΕΛΛΗΝΑΣ, ΤΙ;» που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Διιπετές», τεύχος 3, Δεκέμβριος 1992)

Στις αρχές του Αυγούστου που πέρασε (1992), η επίσημη Ελλάδα ως γνωστόν αντέδρασε –πολύ δικαιολογημένα- σε μια χυδαία και ιερόσυλη διαφήμιση του ιταλικού τμήματος της πολυεθνικής εταιρείας Coca-Cola, που παρουσίαζε τις κολώνες του Παρθενώνα σαν… μπουκάλια του γνωστού αναψυκτικού, σε συνδυασμό με το κακόγουστο «ευφυολόγημα»: «Ενάντια στην δίψα, κάτι κλασικό» (…) Μάλιστα, η πρώην υπουργός πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη χαρακτήρισε την διαφήμιση αυτή σαν μια από τις πιο χυδαίες περιπτώσεις του –εκ φύσεως αμοραλιστικού- καπιταλιστικού πνεύματος και, φυσικά, είχε απόλυτο δίκιο. Τόσο απέραντος υπήρξε ο αμοραλισμός των ιταλών «γιάππις» της διαφημιστικής βιομηχανίας, αλλά και των «γιάππις» της Coca-Cola, ώστε ισχυρίστηκαν αμέσως μετά το ξέσπασμα των αντιδράσεων πως δεν ήξεραν ότι οι Έλληνες ήταν τόσο… «υπερευαίσθητοι» σχετικά με τα αρχαία τους μνημεία!

«Κάναμε ανάλογες επεμβάσεις-μοντάζ και στον Πύργο του Άϊφελ και στο Εμπάηρ Σταίητ Μπίλντινγκ και στον Πύργο της Πίζας» υπήρξε η δικαιολογία τους, «και κανείς μέχρι σήμερα δεν διαμαρτυρήθηκε όπως οι Έλληνες». Και μέσα στην κερδοθηρική βλακεία τους και τον «επιχειρησιακό» βαρβαρισμό τους, ίσως να είχαν και το δικό τους δίκιο, απαλλασσόμενοι λόγω υπερπεριορισμένου πολιτιστικού ορίζοντος. Τι Παρθενώνας, τι Πύργος του Άϊφελ, τι Δελφοί, τι Ντίσνεϋλαντ… Ίσως λοιπόν είναι «δικαιολογημένοι». Στον ίδιο βαθμό που δικαιολογημένη υπήρξε και η ελληνική αντίδραση ενάντια στο «δικαιολογημένο» εκείνο προϊόν της βλακείας τους, δια στόματος «επισήμων» προσώπων και δημοσιογράφων.

Και τα πάντα θα ήταν λοιπόν, σύμφωνα με τα πιο πάνω, απολύτως «δικαιολογημένα» και ομαλά, και όλα θα πήγαιναν εντός της ελληνικής επικράτειας ξανά καλά με… Coca-Cola, αν δεν υπήρχαν κάποιες αντιφάσεις σε αυτή την περίφημη «ευαισθησία» των νεο-Ελλήνων απέναντι στις όποιες βλασφημίες των «κακών» ξένων ενάντια στα ιερά μας πάτρια. Αυτή την «ευαισθησία» που δεν μπόρεσαν να καταλάβουν οι αγροίκοι οικονομιστές «γιάππις» της αλλοδαπής, αλλά και αυτή την ίδια ακριβώς «ευαισθησία» που ούτε και εμείς –αν και για εντελώς διαφορετικούς λόγους από δαύτους- δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε. Και θα γίνουμε πιο σαφείς:

Από πότε άραγε άρχισε να νοιώθει «ιερή αγανάκτηση» απέναντι στις όποιες βεβηλώσεις των ιερών συμβόλων και ιερών χώρων των προγόνων μας το νεο-Ελληνικό κράτος, που αποδεδειγμένα αντιμετωπίζει τους αρχαιολογικούς χώρους της πατρίδας μας σαν τίποτε περισσότερο από σωρούς δουλεμένων μαρμάρων και πετρών, που απλώς του εξασφαλίζουν ένα εύκολο εξ αλλοδαπής / τουριστικό έσοδο; Αυτό το ίδιο νεο-Ελληνικό κράτος, το οποίο με την γελοία δικαιολογία ότι τάχα δεν έχει λεφτά (!) αρνείται να ανασκάψει εντοπισμένους αρχαιολογικούς χώρους, παρά τις εκεί συχνά αποδεδειγμένες αρχαιοκαπηλευτικές εκσκαπτικές δραστηριότητες, που εγγυώνται ότι σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει πιθανώς τίποτε πλέον να ανευρεθεί…Αυτό το ίδιο νεο-Ελληνικό κράτος που έχει το θράσος να επικαλεστεί «οικονομικούς λόγους» (ξανά!) για τις πλημμελείς, έως ανύπαρκτες, φυλάξεις των ιερών προγονικών μας χώρων και των ανά τόπους Μουσείων, με φυσικό, θλιβερό αλλά και σίγουρο αποτέλεσμα την εύκολη λεηλασία τους από… πάντα ενδιαφερόμενο (λ.χ. η πρόσφατη λεηλασία του Μουσείου της Τεγέας λόγω ύπαρξης ενός μόνον φύλακα, η κλοπή στο Μουσείο της Ακροπόλεως, κ.ά.)…

…Ποια «ιερότητα» αναγνωρίζει το -σε βαθμό ολοκληρωτισμού- χριστιανορθόδοξο Ελληνικό Κράτος στους αρχαίους χώρους της πατρίδας μας, ιδίως μάλιστα σε εκείνους που φιλοξενούνε αρχαίους Ελληνικούς Ναούς; Για ποια «ιερότητα» του Παρθενώνος μας μιλάει, όποτε μιλάει; Και, επίσης, ποια «ιερότητα» αναγνωρίζουν οι τόσο «ευέξαπτοι» εκείνοι υπήκοοι αυτού του Κράτους, που είναι μέχρι τα μπούνια και το δηλώνουν τρανταχτά «χριστιανοί ορθόδοξοι με περικεφαλαία», αλλά παράλληλα κόπτονται δήθεν για τον Αρχαιοελληνικό Πολιτισμό; Έναν Πολιτισμό που αναμφίβολα δεν καταλαβαίνουν, αφού ουσιαστικά τον θεωρούν μουσειακό σκεύος και βρίζουν χυδαιότατα τους ανθρώπους που τον έφτιαξαν, τον βίωσαν και τον υπερασπίστηκαν αργότερα μέχρι θανάτου, σαν τάχα παραπλανημένους δεισιδαίμονες και ειδωλοπροσκυνητές.

Ποια ασαφή και θολή «ιερότητα» αναγνωρίζει ο νεο-Έλληνας, αυτός ο ίδιος νεο-Έλληνας που «αγανάκτησε» πρόσφατα με την όντως βλακώδη και προσβλητική για την ιερότητα του Παρθενώνος διαφήμιση της ιταλικής CocaCola, στο άγαλμα του Κεραυνίου Διός («Ποσειδώνος» του Αρτεμισίου) που στις βιτρίνες οι θλιβεροί εμπορίσκοι τολμούν να τον εμφανίζουν με… σωβρακάκι «λευκό και 100% βαμβακερό»;

Πώς αντέδρασε ο νεο-Έλληνας, όταν η «πολυπράγμων» κυρία καλλιτέχνις Άσπα Στασινοπούλου αποφάσισε τον Μάϊο που μας πέρασε (1992) να κάνει «εικαστικό συμβάν» (1) με κέρινο ομοίωμα του ίδιου αγάλματος –σε φυσικό μέγεθος!- γεμισμένο με φυτίλια στα οποία έβαλε φωτιά, καθώς αυτό περιστρεφόταν υπό τον ήχο των Στράους και Άλμπυ Άηλερ;

Πώς αντέδρασε ο νεο-Έλληνας, όταν ο ιερός χώρος των Δελφών χρησιμοποιήθηκε κατ’ επανάληψη από γνωστές πληκτικές ομάδες της «πολιτιστικής» κυρίαρχης άποψης σαν… prive εντευκτήριο για σειρά «κλειστών» εκδηλώσεών τους, που κατά κανόνα τουλάχιστον ευλογήθηκαν, όταν δεν… χρηματοδοτήθηκαν αφειδώς, από το νεο-Ελληνικό Κράτος (συναυλίες «αρχαίας» μουσικής, συνέδριο χριστιανών για την… Αρχαία Θρησκεία, κ.λπ.);

Πώς αντέδρασε στις απαράδεκτες δηλώσεις του γνωστού τυχοδιώκτη των ΜΜΕ (και ανακριτή-δημοσιογράφου της χουντικής Ασφάλειας το 1973) Νίκου Μαστοράκη, ηγετικής «φυσιογνωμίας» πίσω από τον τηλεοπτικό σταθμό «Αντέννα» και μόνιμου κατοίκου Η.Π.Α., σχετικά με το «από πότε έγινε και έχουν τα μάρμαρα του Παρθενώνα ιερότητα και αξιοπρέπεια»;

Πώς αντέδρασε ο νεο-Έλληνας, όταν η δημοσιογράφος της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» Άννα Χατζηγιαννάκη έγραψε στο φύλλο της 2ας Αυγούστου 1992 ένα βλάσφημο, αηδιαστικό και χυδαίο άρθρο (2) στο οποίο, ούτε λίγο ούτε πολύ, αποκαλούσε… «Λέσχη Ανώμαλων» το ιερό αρχαιοελληνικό Πάνθεον;

Πώς αντέδρασε ο νεο-Έλληνας, όταν το Κράτος που τον εξουσιάζει έδωσε απλόχερα άδεια λειτουργίας σε μισελληνικούς τηλεοπτικούς σταθμούς, όπως το φονταμενταλιστικό και εκπορευόμενο από τις Η.Π.Α. «Κανάλι 62 Hellas», που κάτω από το χριστιανικό του περιτύλιγμα πουλάει καθημερινά στους ανυποψίαστους που φλερτάρουν από άγνοια με την αυταποκαλούμενη «Θρησκεία της Αγάπης», τον πιο θρασύ σιωνισμό (με επικεφαλής τον σεβαστό κ. Γκραντ Τζέφρυ, ο οποίος με την Βίβλο στο χέρι εξυμνεί τον στρατό του Ισραήλ, προλέγει με απέραντη ηδονή τον αφανισμό των Αράβων και κάθε άλλων ‘‘εχθρών’’ και απειλεί εμάς τους Εθνικούς με την επερχόμενη… τρίτη ανέγερση του Ναού του Σολομώντος και την παγκόσμια θεοκρατική δικτατορία του Ιαχωβά);

Απάντηση σε όλα αυτά τα «πώς» και σε μία πλειάδα άλλων, που είναι βεβαίως περιττό να αραδιάσουμε, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει, για τον απλό λόγο πως ο νεο-Έλληνας «ποσώς» αντέδρασε! Γιατί άλλωστε να αντιδράσει; Αυτός είναι -όπως από μικρόν του έμαθαν στα σχολεία τους- «χριστιανορθόδοξος με περικεφαλαία», ενώ –επίσης όπως τον διδάξανε- οι Έλληνες Θεοί «είναι νεκροί» (sic), αλλά και «όταν ζούσαν» (…) ήσαν «ανύπαρκτοι» και «φθηνά κατασκευάσματα του ειδωλολατρικού μυαλού των αρχαίων Ελλήνων». Καλά που ήλθε δηλαδή ο «μεσσίας» των Ισραηλιτών και μας… «έσωσε», διαφορετικά θα μας είχε πάρει ο Σατανάς!

Εγκλωβισμένος ανάμεσα στο τραγικό ασυμβίβαστο του ονόματός του («Έλληνας») ως προς το «επίσημο» θρήσκευμα του Κράτους του οποίου αυτός αποτελεί υπήκοο / υπακούοντα, ο νεο-Έλληνας αποτελεί στην πλειοψηφία του εκείνον τον τύπο πανίβλακα ανθρώπου που συναντήσαμε τούτο το καλοκαίρι στο Μουσείο του Δίου να βγαίνει με καταξυνισμένα τα μούτρα της (πρόκειτο για γυναίκα) και να φωνάζει δυνατά στους υπόλοιπους της –προφανώς ομοεπίπεδου- παρέας: «άντε, τις είδαμε τις πέτρες, πάμε τώρα να δούμε και το μοναστήρι γιατί περνάει η ώρα και πρέπει να φάμε αργότερα και κάτι τις» (…)

Ο νεο-Έλληνας είναι αυτός που τρώει στην «Ταβέρνα ο Διόνυσος», στην «Πιτσαρία ο Απόλλων», είναι αυτός που αγοράζει μπιζού από το «Κοσμηματοπωλείο Άρτεμις» και γενικά θεωρεί «τρίχες κατσαρές» τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των προγόνων του –οι οποίοι ζούσαν σε μια εποχή που η θρησκευτικότητα και η καθημερινή ζωή αποτελούσαν αναπόσπαστο και αρμονικό σύνολο- και τις «φτύνει» κανονικά, παρ’ όλο που δεν διαθέτει την δυνατή και ρασιοναλιστική προσωπικότητα ενός αθεϊστή, αλλ’ αντιθέτως προσκυνάει γεμάτος συντριβή και κατάνυξη έναν ξένο –Ισραηλίτη- Θεό.

Μοιραία λοιπόν, προς το παρόν τουλάχιστον, η μοναδική σχέση του νεο-Έλληνα με τον –εντελώς ξένο κατ’ αυτόν- Πολιτισμό των Προγόνων του, «βγαίνει» δυστυχώς αποκλειστικά μέσα από ρηχά, φθηνότατα, υστερικά ή εθνικιστικά ξεσπάσματα. Πότε μέσα από τα «παλλαϊκά» συλλαλητήρια προς πρόχειρη απάντηση στους απατεώνες του πανσλαβισμού σχετικά με την Μακεδονία… και πότε σε «πανεθνικές» μονομανίες για να γυρίσει λ.χ. στην Ελλάδα το γελοίο και εμπορευματικό τσίρκο που αυτονομάζεται «(Σύγχρονοι) Ολυμπιακοί Αγώνες»… Με το μυαλό του υποβιβασμένο από την πιο χυδαία προπαγάνδα σε επίπεδο λαχανικού, ο αστοιχείωτος και εύπλαστος νεο-Έλληνας ξελαρυγγιάζεται να φωνάζει συνοπτικά και υπεραπλουστευτικά συνθήματα, όπως το πασίγνωστο «Η Μακεδονία είναι Ελλάδα» και δεν μπορεί να δει το ογκώδες ερώτημα που κραυγάζει κατάφατσά του: «Η Ελλάδα κατά πόσο είναι Ελλάδα;»

Άλλες φορές πάλι θα τον δούμε να καταριέται γενικά και αόριστα τους… Εβραίους (βασικά επειδή του… σταυρώσαν τον Χριστούλη, μην νομίζετε για τίποτε πολυπλοκότερο) ως υπαίτιους πάσης νόσου και πάσης μαλακίας του (λες και δεν λατρεύει τελικά τον ίδιο με αυτούς Θεό και δεν αναγνωρίζει τα ίδια «ιερά» βιβλία, διδάσκοντάς τα μάλιστα στους γόνους του με περισσό ζήλο και σύστημα, μέσα από μια ολοκληρωτική «παιδεία»), ή ν’ αναθεματίζει μανιωδώς του «κακούς ξένους» (ή τους «κακούς ευρωπαίους» κάθε φορά που τον πιάνει η γνωστή «καθ’ ημάς Ανατολή» επιληπτική του κρίση) που «του κλέψαν» της πολιτιστική «του» κληρονομιά (ασχέτως αν τις περισσότερες φορές αυτός ο ίδιος την έχει πουλήσει και εξακολουθεί να την πουλάει και σήμερα που η αρχαιοκαπηλία δίνει και παίρνει ανάμεσα στους αγροτικούς κυρίως πληθυσμούς).

Ίσως κάποιος «μετριοπαθής» θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ακουγόμαστε κάπως αυστηροί. Ωστόσο, σε καιρούς που ο ανθρώπινος Πολιτισμός αγγίζει πια το ναδίρ του και παρόμοιος ξεπεσμός των ηθών και του ανθρώπινου νου δεν έχει ποτέ ξαναειδωθεί από τα δυστυχισμένα μάτια της Ιστορίας, οι κάθε λογής «μετριοπάθειες» καθίστανται αυτομάτως εξίσου ύποπτες, όσο και οι κάθε είδους «ακρότητες». Και εμείς δεν ενδιαφερόμαστε για «μετριοπάθειες». Θέλουμε απλώς να υπηρετήσουμε την Αφύπνιση. Και για να ξυπνήσει κάποιος που είναι ναρκωμένος, πρέπει να του ρίξουμε κρύο νερό ή να τον αρπάξουμε από τα πέτα και να τον ταρακουνήσουμε. Αν θέλουμε βέβαια να τον ξυπνήσουμε.

Είμαστε το ίδιο αυστηροί με τον εαυτό μας. Μπουγελώνοντας, ταρακουνώντας και χαστουκίζοντας τον ίδιο μας τον εαυτό αλύπητα και ασταμάτητα, φθάσαμε κάποτε επιτέλους στο σημείο ν’ ανοίξουν τα μάτια μας και να δούμε. Να δούμε το πού βρισκόμασταν, το προς τα πού μας κατηύθυναν, το ποιοι μας έλεγχαν το μυαλό, το ποιοι μας ήθελαν γενίτσαρους, βλάκες, αδιάβαστους και εντελώς αποκομμένους από τα προγονικά ήθη και αντιλήψεις.

Η υπόθεση «νεο-Έλληνας» μάς αφορά, γιατί άλλωστε μέσα σε αυτήν την κατηγορία ανθρώπου γεννηθήκαμε και εμείς. Γι’ αυτό και πονάμε με την πνευματική στασιμότητα, την πλατιά διαδεδομένη αμορφωσιά και τον έλεγχο του νου από «αμαρτωλά» κέντρα εξουσίας. Γι’ αυτό και βγήκαμε στ’ ανοικτά με όλη την λάμψη μας –την δικιά μας και των Πατρών μας Θεών-, στην αρένα της πληροφόρησης, να πούμε την Άλλη Λέξη. Γιατί πονάμε. Γιατί ως Έλληνες, καθοριζόμαστε πάντα σε σχέση με τους «άλλους», είμαστε δηλαδή ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ. Γιατί δεν μας ικανοποιεί «μέχρι απραξίας και ιδιώτευσης» η ατομική λύση του μεταχριστιανικού κόσμου («σώσε την ψυχή σου» και τα συναφή). Γιατί, αντίθετα από άλλους, εμάς δεν μας ικανοποιεί το άλλοθι μιας μικροομαδικής μόνον τήρησης των πάτριων ηθών.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Η κα Άσπα Στασινοπούλου έδωσε λίγες ημέρες πριν το… εικαστικό συμβάν της μία «βαρυσήμαντη» συνέντευξη στην Μαρία Μαραγκού της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας». Εκεί, ανάμεσα σε άλλες σοφίες της, μας ενημέρωσε και για τα εξής:

«όλοι μας έχουμε την περιέργεια να δούμε την καταστροφή ενός μεγάλου έργου. Έχω την περιέργεια πώς άραγε θα νιώσουμε καταστρέφοντας ένα τόσο τέλειο ‘‘γλυπτό’’…» (απάντησή της σε ερώτηση γιατί θα κάψει τον «Ποσειδώνα»)… «Το ίδιο (το γλυπτό) δεν θα μου το έδιναν ποτέ να το καταστρέψω» (απάντηση σε παρατήρηση πως δεν καταστρέφει πρωτότυπο έργο, αλλά αντίγραφο, ενώ στην συνέχεια, ερωτώμενη εάν θα κατέστρεφε ένα αρχαίο γλυπτό εάν μπορούσε, η κα Στασινοπούλου δήλωσε το εξής εξωφρενικό:) «δεν είμαι σίγουρη. Πάντως κάτι θα του ’κανα».

Το αποκορύφωμα της βλακείας έρχεται λίγο πριν το τέλος της απίθανης αυτής συνέντευξης της πιο πάνω κυρίας: «Θα τον προτιμούσα αυτόν τον Ποσειδώνα να περπατά στον δρόμο πλάϊ μου. Δεν έχω δει ωραιότερα μπούτια από τα δικά του» (…)

Η συνέντευξη έκλεισε με την ερώτηση της δημοσιογράφου τι θα γίνει εάν ο Ποσειδώνας αποδειχθεί ισχυρότερος και… επικαλεστεί την βροχή. Η κυρία καλλιτέχνις μας δήλωσε: «Τότε θα ’χουμε μια ενδιαφέρουσα ανατροπή των ανθρωπίνων προθέσεων». Και όντως, τι ειρωνεία, οι προθέσεις της κας Στασινοπούλου ουσιαστικά ανατράπηκαν, παρά το γεγονός ότι το «εικαστικό της συμβάν» πραγματοποιήθηκε. Δεν έπεσε βροχή, ωστόσο τα φυτίλια έσβησαν πολύ νωρίτερα από τα αναμενόμενο και ο «Ποσειδώνας» παρέμεινε ορθός. Τραυματισμένος απλώς από την βλακεία των «συμβάντων» του «πολιτισμού» της χυδαίας εποχής μας.

2. Ο συντάκτης του περιοδικού Βλάσης Ρασσιάς ανέλαβε να στείλει στις 2 Αυγούστου 1992 επιστολή διαμαρτυρίας στην εν λόγω εφημερίδα, η οποία βεβαίως δεν δημοσιεύθηκε ποτέ. Ανάμεσα σε άλλα, ο επιστολογράφος τόνιζε: «Αν η σοφή διδαχή ότι η Αρμονία γεννιέται μόνο από την –φαινομενικά απίθανη- συνεύρεση της Φιλότητας με την Ωμή Επιθετικότητα, εσείς θέλετε να την κατανοείτε σαν… ‘‘εξώγαμη περιπέτεια της Αφροδίτης με τον Άρη’’, είναι βέβαια δικαίωμά σας (και πρόβλημά σας). Ωστόσο, η… ‘‘δυναστεία’’ των Πατρώων Θεών κα Χατζηγιαννάκη (και εσύ, ω ‘‘Ελευθεροτυπία’’ που προσέφερες τόσο ανοικτόχερα τις σελίδες σου, πλήρεις εικόνων και χρωμάτων!) δεν κατέρρευσε από τα… ‘‘ροζ σκάνδαλα’’ (sic), όπως η ανυπαρξία κάτι πολύ σημαντικού μέσα σας θέλει να ισχυρίζεται, αλλά από ΣΦΑΓΗ και ΠΥΡΠΟΛΗΣΗ».

10 Ιουλ 2008

ΤΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΗΘΟΣ ΤΟΥ ΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ

Εμείς οι παγανιστές δεν επιθυμούμε να κυριαρχήσουμε στην Φύση. Κατανοούμε την θέση μας στον όλο σχεδιασμό των πραγμάτων και επιθυμούμε να αφεθούμε απλώς ελεύθεροι να ακολουθήσουμε τους δικούς μας τρόπους ζωής. Επειδή όμως σήμερα κυριαρχούν η θεωρία της «εκμετάλλευσης» (η θεωρία ότι η Φύση έχει παραχωρηθεί από τον Θεό στον άνθρωπο για εκμετάλλευση) και οι μονοθεϊστικές θρησκείες, καθώς και ο συνεχιζόμενος βιασμός της Γης που φαίνεται να είναι η αμετακίνητη πρόθεση των τελευταίων, αυτή η φυσική επιθυμία συναντά δυσκολίες, για να μην πούμε απαγορεύσεις. Έτσι, εμείς οι παγανιστές, γνωρίζοντας ότι η Γη είναι το σπίτι μας, βρισκόμαστε ουσιαστικά σε διαρκή πόλεμο με το ασυνείδητο κυρίαρχο ρεύμα.

Όπως όμως όλοι γνωρίζουμε, όλα τα πράγματα έχουν μια κυκλική πορεία και πλησιάζει η ώρα που η οικολογική καταστροφή θα είναι τόσο προφανής ώστε ακόμα και ο πιο τυφλός υποστηρικτής τής «εκμεταλλευτικής» θεωρίας δεν θα είναι απρόσβλητος από τις επιπτώσεις της. Οπωσδήποτε οι αιτίες της οικολογικής καταστροφής από φιλοσοφική άποψη θα ξεκαθαρισθούν στη συνέχεια, όμως πριν συμβεί αυτό, είναι πολύ πιθανό η απόκριση σε αυτά τα προβλήματα να πάρει την μορφή μιας επανεπιβεβαίωσης όλων αυτών των χρεοκοπημένων αντιλήψεων και πίστεων. Η θεμελιοκρατία («φονταμενταλισμός») είναι πολύ συχνό φαινόμενο σε εποχές κρίσης, αν και πάντα αποτυγχάνει να δώσει λύσεις. Στην χειρότερη δυνατή εκδοχή δε, η επιστροφή σε ξεπερασμένα πιστεύω τα οποία στην πραγματικότητα δημιούργησαν το πρόβλημα, θα επιδεινώσει αυτά τα προβλήματα και ακολούθως, όταν διαπιστωθεί η χρεοκοπία τους τόσο σε φιλοσοφικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο, η κοινωνία την οποία προσπάθησαν να υποστηρίξουν θα κατακερματισθεί μέσα σε αλλεπάλληλες τοπικές συγκρούσεις.

Η παγανιστική κοσμοθεώρηση δυσφημίσθηκε και σπιλώθηκε σαν δήθεν «ειδωλολατρεία» από τους πολιτικά και θρησκευτικά φανατικούς των πρώτων χριστιανικών κινήσεων μέσα στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και, λόγω αυτού, το πολύτιμο μήνυμα του σεβασμού τόσο προς την Φύση (εσωτερική και εξωτερική) όσο και προς τους συνανθρώπους, οδηγήθηκε έκτοτε στο περιθώριο. Στον Παγανισμό, η έννοια της δογματικής πίστης στην κάθε λογής εξουσία δεν έχει καμία θέση, ενώ τα αισθήματα κατωτερότητας και μηδαμινότητας που προκαλεί η ιδέα της υποτιθέμενης «αμαρτίας», ακόμα και η συλλογική - φυλετική ενοχή του υποτιθέμενου «προπατορικού αμαρτήματος», είναι πράγματα εντελώς ξένα για έναν παγανιστή. Η προσωπική αντίληψη της πραγματικότητας, σύμφωνα με το διαχρονικό αξίωμα «ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ» («Γνώρισε τον Εαυτό σου») αποτελεί μια πολύ πιο χρήσιμη και ανθρώπινη αρχή. Οι παγανιστές πιστεύουν ότι ο καθένας μπορεί να κάνει ο,τιδήποτε θέλει, αρκεί να μην βλάπτει τον άλλο. Αυτή είναι η πλέον ώριμη και υπεύθυνη από όλες τις θρησκευτικές διδαχές που έχουν εκφραστεί μέσα στους αιώνες. Μόνον έτσι μπορούμε να ζούμε μια ζωή γεμάτη όχι από τύψεις αλλά από ευτυχία.

Αυτή η ευτυχία και ο συνεχής εορτασμός της ζωής είναι που αναδείχνουν τον Παγανισμό σαν τον πλέον ελκυστικό τρόπο διαβίωσης. Οι ζωντανές μορφές αυτής της φυσικής Θρησκείας είναι γεμάτες από ευτυχία και ως τέτοιες δεν μπορούν παρά να συγκρούονται με τις ψευδο-ευλαβικές έμμονες ιδέες των διάφορων εξουσιαστικών πιστεύω. Αυτός καθαυτός ο πυρήνας της παγανιστικής λατρείας είναι ο εορτασμός (με όλη την σημασία της λέξης) των λειτουργιών της Φύσης. Το να μοιραζόμαστε την τροφή και το ποτό, το να αναγνωρίζουμε την αρχή των αλληλο-συμπληρωνόμενων εννοιών του αρσενικού και του θηλυκού, σημαίνει να αναγνωρίζουμε και να επιβεβαιώνουμε την εξάρτησή μας από την Γη ως Μητέρα μας, και την ενότητά μας ως παιδιά αυτού του κόσμου, ολοκληρωμένα και συνειδητά μέρη αυτής της ιερής Φύσης. Το να αναγνωρίζουμε τα ιερά μέρη του κόσμου είναι επίσης μια λατρευτική πράξη. Οι παγανιστές αναγνωρίζουμε αυτά τα μέρη εκεί όπου μπορούμε να νοιώσουμε ιδιαίτερες θεϊκές δυνατότητες, τα αναγνωρίζουμε ως τοποθεσίες όπου μπορούμε να νοιώσουμε ότι όντως είμαστε ένα με την Φύση. Ως τέτοιοι, επιζητούμε να ξαναχρησιμοποιήσουμε όλα αυτά τα ιερά μέρη, όπου είναι δυνατό να γίνει αυτό. Για τους οπαδούς της «εκμεταλλευτικής» θεωρίας, αυτά τα μέρη είναι απλώς τεμάχια ακίνητης κτηματικής περιουσίας για αγοραπωλησίες με σκοπό το κέρδος, ή την απόλαυση...

Η ισορροπία συνεπάγεται τον συνδυασμό των αντιθέτων. Ακριβώς όπως είναι αδύνατον να έχουμε φώς χωρίς σκοτάδι, έτσι δεν μπορεί να υπάρξει και ζωή χωρίς τον θάνατο. Εμείς αναγνωρίζουμε αυτόν τον νόμο της ενότητας των αντιθέτων και αυτό είναι κάτι που συχνά παρεξηγείται από αυτούς που φοβούνται το σκοτάδι και τον θάνατο, γιατί τα βλέπουν ως παρεκκλίσεις από τον κανόνα του φωτός και της ζωής. Όπως ο κάτοικος της πόλης απεχθάνεται την άγρια Φύση, έτσι και τα άτομα ή τα συστήματα που δεν αναγνωρίζουν την άλλη πλευρά της ζωής και του φωτός φοβούνται όσους έχουν τα μέσα για να τα αντιμετωπίσουν. Εμείς αναγνωρίζουμε αυτές τις «άλλες» πλευρές ως ένα μέρος της ισορροπίας. Η άρνηση αυτών των «άλλων» πλευρών είναι διαστροφή που οδηγεί αναπόφευκτα σε μαζικές ψυχώσεις και παθολογικές εκδηλώσεις αυτής ακριβώς της διαστροφής. Τα κυρίαρχα πολιτικά και θρησκευτικά συστήματα αυτού του κόσμου διακατέχονται όλα από αυτήν την επικίνδυνη διαστροφή κι επιζητούν να εξαφανίσουν ό,τι αντιλαμβάνονται ως απειλητικό. Ένα λυπηρό παράδειγμα αυτής της αρρωστημένης κατάστασης είναι η ιστορία διάφορων δικτατόρων που διαρκώς προσπάθησαν και προσπαθούν να επιτύχουν την απόλυτη καθαρότητα, εξοντώνοντας όλο και περισσότερους ανθρώπους. Είναι πασιφανές ότι μόνον ο Παγανισμός, με το ιδιαίτερο Ήθος του, ένα Ήθος το οποίο συνδυάζει όλα τα αντίθετα πράγματα, αναγνωρίζοντας και δοξάζοντας ισόποσα όλες τις επιμέρους διαφορές τους, μπορεί να προάγει την Αρμονία και την Ισορροπία, την Κατανόηση και την Ανοχή.

Nigel Campbell Pennick


Πηγή: Περιοδικό «Διιπετές», τεύχος 67, Θερινό Ηλιοστάσιο «2008»

9 Ιουλ 2008

ΕΝΑ "ΧΑΪΚΟΥ"


Ένα "χαϊκού" (*) αφιερωμένο... "στο καλοκαίρι που απομένει".

Και τους διασκεδάζει, ναι:
το πρόωρο γέλιο
των ηλιθίων εχθρών.

(*) Τo χαϊκού είναι είδος ποίησης που πρωτοεμφανίστηκε στην Ιαπωνία το δέκατο έκτο αιώνα και υιοθετήθηκε στην Ευρώπη στις αρχές του εικοστού.

8 Ιουλ 2008

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΙΩΝ

Άλλες από τις ιεροτελεστίες μας εορτάζουν την αλλαγή των εποχών και άλλες την εξέλιξη της ανθρώπινης ζωής: γέννηση, απόκτηση γης, γάμος, θάνατος. Επειδή όμως ο σύγχρονος κόσμος βασίζεται στην επιστημονική γνώση, πολλοί θεωρούν αυτές τις τελετουργίες ανόητες και δεισιδαιμονικές. Παρόλα αυτά, οι ίδιοι άνθρωποι συμμετέχουν ανενδοίαστα στις δικές τους περίεργες τελετουργίες: παρακολουθούν τις βραδινές ειδήσεις στην τηλεόραση, οδηγούν για να πάνε στην δουλειά τους, κάνουν ιατρικές εξετάσεις…

Οι τελετουργίες της Θρησκείας μας (αλλά και κάθε άλλης αρχαίας φυσιολατρευτικής Θρησκείας) μας θυμίζουν την Πραγματικότητα. Μια Πραγματικότητα, η οποία συχνά παραγκωνίζεται από την Επιστήμη και τις αποπλανητικές τελετουργίες της σύγχρονης κοινωνίας. Λόγω της διάσπασης της συνείδησής μας, έχουμε προ πολλού ξεχάσει με ποιον τρόπο λειτουργεί ο φυσικός κόσμος, ο οποίος δεν έχει καμιά σχέση με εμπορικές συναλλαγές και φωτεινούς σηματοδότες. Όταν για παράδειγμα έρχεται η άνοιξη, εμείς μόλις που το προσέχουμε, επειδή η επίπλαστη ζωή μας κρύβει την σχέση μας με τις εποχές. Με τις δικές μας όμως τελετουργίες, αυτή η σχέση αποκαθίσταται.

…Σύμφωνα με την Επιστήμη, οι θεότητές μας δεν υπάρχουν και συνεπώς οι τελετές μας θεωρούνται άσκοπες ή, στην καλύτερη περίπτωση, προσφέρουν απλώς ψυχολογική ευχαρίστηση. Αυτό όμως θα ήταν σωστό μόνον εάν οι Θεοί ήσαν όντως αυτό που η Επιστήμη πιστεύει με έναν απλουστευτικό υποτιμητικό τρόπο, δηλαδή φανταστικές, υπερμεγέθεις ανθρώπινες μορφές, οι οποίες κατοικούν πέρα από τον κόσμο. Όμως εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε έτσι τους Θεούς και επομένως δεν τιμούμε τέτοιου είδους Θεούς. Προφανώς, για να τους κατανοήσουμε και να μιλήσουμε γι’ αυτούς, χρησιμοποιούμε αναγκαστικά ανθρώπινους όρους και εικόνες, που όμως αναφέρονται όχι σε πρόσωπα αλλά σε δυνάμεις που δρουν στην Φύση (και συνεπώς και στην ανθρώπινη ύπαρξη).

Η σύγχρονη Επιστήμη συγχέει την περιγραφή των φυσικών διαδικασιών με την κατανόησή τους, όμως ανεξάρτητα από το πώς περιγράφει κάποιος την Φύση, δεν μπορεί να απομονώσει τις δυνάμεις που συνέχουν τις διαδικασίες της. Αυτό είναι που εμείς εορτάζουμε με τις τελετουργίες μας με σκοπό να επαναπροσδιορίσουμε την σχέση μας με την Φύση, κάτι που αδυνατεί να πετύχει η λεγόμενη «επιστημονική» γνώση.

Οι τελετουργίες δεν περιέχουν τίποτε το υπερφυσικό ή το απόκρυφο (παρ’ όλο που η «Asatru» και όλες οι άλλες φυσιολατρευτικές Θρησκείες έχουν παραδόσεις για την απόκτηση υπερβατικής γνώσης). Θεωρούμε απλώς φυσικό το να κατανοούμε τις σχέσεις μας με τις δυνάμεις της Φύσης. Είμαι σχέσεις που έχουν λησμονηθεί, επειδή έχουμε αποκλίνει από την πορεία μας. Έτσι, κατά την διάρκεια των παγανιστικών τελετουργιών γινόμαστε πιο φυσικοί, καθώς αφοσιωνόμαστε στην ουσία των πραγμάτων.

Μόνον αφύσικοι άνθρωποι δεν θέλουν να πάρουν μέρος σε αυτές τις τελετουργίες, πιασμένοι όπως είναι στα δίχτυα των τελετουργιών της σύγχρονης κοινωνίας, οι οποίες τιμούν την μηχανή και τις τεχνητές ανάγκες που επιβάλλουν οι σημερινές υπερ-κυβερνήσεις. Η Επιστήμη έχει πρόβλημα με την ιδέα του «φυσικού» ανθρώπου. Ισχυρίζεται ότι ο άνθρωπος δεν έχει ουσία, αλλά είναι απλώς ένας κοινωνιολογικός αριθμός, ο οποίος, όπως και ο υδράργυρος, προσαρμόζεται αδιάκοπα στο περιβάλλον του.

(Απόσπασμα κειμένου του ισλανδού gothi – ιερέα- της Εθνικής Θρησκείας «Asatru» Gridjon Stephansson, που πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Διιπετές», τεύχος 26, Οκτώβριος «1998»).

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΑΓΡΙΟΙ

Είμαστε οι απολωλότες μιας μακρινής εποχής, από μία χώρα που προϋπήρξε όλων των χωρών. Επιζήσαμε, άλλοι σε κορφές και βουνοπλαγιές κι άλλοι χαμένοι μέσα σε σπήλαια, στους πρόποδες, κοντά στις πεδιάδες. Παλιά, χορεύαμε μαζί με τους Γαλαξίες. Τώρα, κάτω από αυτόν τον εξαθλιωμένο κόσμο, κοιμάται στις αγκάλες του Μορφέως ο Μεγάλος Θυμός, ναρκωμένος βαθιά, αλλά τυλιγμένος στο Όνειρο. Το ίδιο και η Μεγάλη Θλίψη, ναρκωμένη, αλλά συνεχώς θρηνούσα. Η Αρχαία ηδονή, τιθασευμένη, αλλά καταιγιστική και θυελλώδης. Ο κουρελιασμένος Έρως, ξυλισμένος, αλλά μέσα του διάπυρος.

Είναι η Ζωή αυτό εξεγείρεται μέσα μας. Σαν μία παλίρροια φουσκώνουμε κι επισκεπτόμαστε τους αποκλεισμένους ανθρωπάκους από σπίτι σε σπίτι. Καταστρέφουμε και κουρσεύουμε. Καμμια πόρτα δεν μπορεί να μας κρατήσει απέξω, κανένας σύρτης και κανένα μάνταλο δεν μπορεί να μας τρομάξει ώστε να πισωγυρίσουμε. Μέσα από τις χαραμάδες, σαν φίδια χρυσαφιά γλιστράμε, περνώντας από τα κλειδώματα σαν τον αγέρα που λυσσομανά.

Είμαστε ο φλεγόμενος Πόνος, ο εκρηγνυόμενος Έρωτας. Ανάμεσα στους υποτιθέμενους «Δυνατούς» τούτου του κόσμου, επικρατεί πλήρης άγνοια για την ύπαρξη και το ποιόν μας. Δεν έχουμε όνομα, δεν φοράμε ετικέτες, μήτε επουράνιες μήτε γήϊνες. Δεν μας ξέρουν ΠΟΥΘΕΝΑ. Γιατί η αληθινή μας πατρίδα είναι έξω από το Μεγάλο Πέρασμα, γιατί σαν αθόρυβη βροχή πέφτουμε από τον ουρανό, σαν την υγρή ομίχλη αναδυόμαστε από το χώμα.

Αποστολή μας να εξευτελίσουμε την «δύναμη» όλων των υποτιθέμενων «Δυνατών» τούτου του πλανήτη. Η γελοία «δύναμή» τους, δεν δέχθηκε ακόμα στο πετσί της τις προκαταρκτικές δαγκωματιές της οργής μας. Μιας οργής που δεν μπορέι να περιγραφεί με λέξεις πάνω σε χαρτί, μέσα σε μικροφιλμς ή επάνω στις οθόνες των κομπιούτερς. Οι αριθμοί μας, οι δικοί μας αριθμοί, δεν γίνονται από αυτούς κατανοητοί, μήτε τα ιερά σύμβολά μας. Οι σκιές μας επίσης, μοιάζουνε καταπληκτικά με όλες τις υπόλοιπες σκιές αυτού του κόσμου. Κατοικίες και ορμητήριά μας είναι οι χώρες μέσα στις χώρες, τα άγρια σκηνικά πίσω από τις βιτρίνες των μητροπόλεων, χώροι που η επίγεια ψευτοεξουσία δεν τολμά να μολύνει με τα ρυπαρά πέλματά της, πανικόβλητη εκ γενετής, ακόμα και στην σκέψη της ύπαρξης των συνθετικών στοιχείων του δημιουργικού Χάους.

Το αίμα μας είναι το αίμα της Έκστασης. Η ψυχής μας, η ψυχή της απεριόριστης Ηδονής. Η λύσσα μας, η λύσσα του Άγριου. Για μια ακόμα φορά, οι Αρχαίοι Εραστές του Άγριου, μέλλουν να πορευθούν περήφανα πάνω στην χωμάτινη κρούστα της γης, κι εκείνο που οι πομπές, οι παρελάσεις και οι τελετουργικοί μας χοροί θα προδρομήσουν, δεν είναι άλλο από την καθολική ανάσταση των ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ νεκρών.

Είμαστε ένα αίμα με τους Προγόνους σας, τους Αρχαίους «Άγριους». Εσείς όμως μολυνθήκατε από την αηδιαστική πανούκλα του πολιτισμού των εξουσιανθρώπων. Το κορμί σας ανυπομονεί και ποθεί να ακολουθήσει τις επερχόμενες ορδές των Αρχαίων «Αγρίων» που θα κατακλύσουν τον πλανήτη, μα τα δυστυχισμένα μυαλά σας παραμένουν δαμασμένα, ευνουχισμένα κι «εκπολιτισμένα». Κι ΕΚΕΙ θα δοθεί η Μεγάλη και Τελεσίδικη Μάχη του πολέμου που μέλλει να σημάνει το τέλος της σύγχρονης Προ-Ιστορίας. Γιατί ο «πολιτισμός» που εσείς προσκυνήσατε, είναι ενάντιος σε αυτή την ίδια την Φύση. Όταν οι Αρχαίοι «Άγριοι» εξεγερθούν και χαιρετίσουν τ’ άστρα, η Μεγάλη Σύγκρουση θα αρχίσει αστραπιαία και θα τελειώσει στη στιγμή, ενώνοντας τον κόσμο ολόκληρο ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ.


Feral Faun


(Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Διιπετές», τεύχος 3, Δεκέμβριος 1992)

7 Ιουλ 2008

ΑΝΘΙΜΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΡΤ3

Άνθιμος Θεσσαλονίκης και ΕΡΤ3: το πρόβλημα δεν είναι τόσο η μουλάδικη συγκρότηση, οι εθνικισμοί, οι ανοησίες, βλακείες και γελοιότητες που αυτός εκπέμπει (και σήμερα). Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι ταπεινές γλοιώδεις, υποτακτικές Διοικήσεις της ΕΡΤ3 (ως συνέχεια της κυβέρνησης και της Βουλής), οι οποίες του την διαθέτουν απεριόριστα κάθε Κυριακή για να υβρίζει, προσβάλει, ταπεινώνει τον λαό που την πληρώνει. ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΕ ΑΠΟΛΥΤΟ ΜΟΝΟΛΟΓΟ - ΚΗΡΥΓΜΑ ΔΙΧΩΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΝΤΙΛΟΓΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΦΟΔΡΑ ΠΡΟΣΒΕΒΛΗΜΕΝΟΥΣ!

Το ίδιο, βεβαιότατα ισχύει και με την ΕΡΤ1 για τα ανάλογα Κυριακάτικα, και όχι μόνο, που σχεδιάζονται και στοχεύουν στην αποχαύνωση και υποτέλεια των ανθρώπων ώστε να γίνεται απρόσκοπτα η εκμετάλλευση από την εξουσία. Επιτέλους, στις Διοικήσεις ΕΡΤ, μόνο υποτακτικοί βρίσκονται; Τα Εργατικά Συνδικάτα δεν έχουν ούτε στοιχειώδη αυτονομία;

Να καταργηθούν αμέσως οι μεταδόσεις των Κυριακάτικων, μουλάδικων, λειτουργιών. Διαφορετικά, να ακολουθούν αμέσως ελεύθερες εκπομπές με δικαίωμα λόγου σε όσους διαφωνούν και προσβάλλονται.

(Από το ιστολόγιο "ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ")

6 Ιουλ 2008

ΕΜΕΙΣ ΤΑΥΤΙΖΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΦΥΣΗ

Η μεγαλύτερη απειλή για τους παγανιστές έρχεται από τους χριστιανούς και τους μουσουλμάνους, και πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί; Οι πιστοί αυτών των δύο θρησκειών διαφέρουν παντελώς με εμάς στο εξής. Νοιώθουν πολύ ανασφαλείς. Αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως εκτεθειμένους στους απειλητικούς κινδύνους της Φύσης. Για να κρατηθούν στην πίστη τους δηλώνουν: «Γνωρίζουμε την υπέρτατη αλήθεια», ή « γνωρίζουμε πως και ποιόν πρέπει να λατρεύετε». Οι χριστιανοί ταυτίζονται τόσο δυνατά με το σώμα του Χριστού που επιθυμούν να ξεφύγουν από τον θάνατο με αυτόν τον μακάβριο τρόπο. Οι μουσουλμάνοι ταυτίζονται τόσο πολύ με τον Μωχάμεντ που μένουν δέσμιοι σε αυτήν την αέναη τζιχαντ, σε αυτόν τον πόλεμο ενάντια σε έναν κόσμο γεμάτο με απίστους.

Οι παγανιστές δεν έχουν κανένα τέτοιο παράδειγμα προς μίμηση, για να ταυτιστούν μαζί του. Εμείς ταυτιζόμαστε με την ΦΥΣΗ. Η Φύση είναι ήρεμη. Η Φύση δεν γνωρίζει σταυρώσεις και θανατώσεις. Η Φύση δεν γνωρίζει τον θάνατο. Η φύση δεν γνωρίζει ούτε διωγμούς ούτε τυραννία. Η Φύση δεν γνωρίζει την μισαλλοδοξία. Η Φύση δεν γνωρίζει τον φόβο, και δεν τρομοκρατεί κανέναν. Η Φύση είναι ευγενική, επιεικείς και γενναιόδωρη. Η Φύση είναι όμορφη, μας αγκαλιάζει όλους. Η Φύση τρέφει και διατηρεί κάθε ζωή. Η Φύση μας θεωρεί όλους ίσους και με δικαιώματα στις προσφορές της. Η Φύση είναι αιώνια, αθάνατη. Η Φύση είναι η Κυρά μου, ο Κύρης μου, η Θεά μου, ο Θεός μου. Η Φύση με αγαπάει και εγώ αγαπώ την Φύση. Θα επιστρέψω σε αυτήν. Αυτοί που ζουν στην Φύση, την λατρεύουν και ζουν σε αρμονία μαζί της, κατακτούν πνευματική ηρεμία. Δεν νοιώθουν να απειλούνται από κανέναν. Δεν έχουν καμία τάση να προσηλυτίσουν κανέναν. Οι μόνοι εχθροί είναι αυτοί που εκμεταλλεύονται την Φύση, που την χαλάνε, που την καταστρέφουν και την μολύνουν.

Έτσι, ενώ για τους παγανιστές, η συντήρηση της Φύσης, η εξύμνηση της, η εκτίμηση για αυτήν και η λατρεία της είναι η μεγαλύτερες αξίες της ζωής, για τους χριστιανούς και τους μουσουλμάνους, είναι η αντίληψη του κινδύνου που έχουν που οδηγεί την σκέψη και πράξη τους στην γη. Για αυτούς οι τελευταίες μέρες του Χριστού και οι συνεχείς πόλεμοι του Μωχάμεντ είναι η έμπνευση και το κίνητρο τους στην γη, και το άστρο που τους οδηγεί στον ουρανό.

Όλοι μπορούμε να ανακαλέσουμε την χαρά και έξαψη του να πετάμε έναν χαρταετό ή να παρακολουθούμε ένα αεροπλάνο που πετάει. Σε κάθε περίπτωση ταυτιζόμαστε με το αντικείμενο και φανταζόμαστε, υποσυνείδητα πως πετάμε μαζί του, κάτι που δεν μπορεί να συμβεί στην πραγματικότητα. Κατ' αυτόν τον τρόπο, ταυτίζονται οι χριστιανοί με τον Χριστό τους στον σταυρό και οι μουσουλμάνοι με τον μονίμως μαχόμενο καβάλα στο άλογο Μωχάμεντ, με το σπαθί υψωμένο, ενώ εμείς οι παγανιστές, κάθε χρώματος και δόγματος, ταυτιζόμαστε με την Φύση.


(Απόσπασμα της ομιλίας «Η επιβίωση της παγανιστικής πίστης» του Ράτζιντερ Σινκχ από την Ινδία στα πλαίσια του 7ου Συνεδρίου των Εθνικών Θρησκειών που είχε διοργανώσει τον Ιούνιο του «2004» στην Αθήνα το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών)

3 Ιουλ 2008

«ΔΥΟ ΗΛΙΟΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ»

(Απόσπασμα από μία συζήτηση του Βλ. Ρασσιά με τον σκηνοθέτη Γιώργο Σταμπουλόπουλο σχετικά με την εξαιρετική ιστορική ταινία του δεύτερου «Δύο Ήλιοι στον Ουρανό», 1992. Ολόκληρη η συζήτηση υπάρχει στο τεύχος 2 του περιοδικού «Διιπετές», που κυκλοφόρησε τον Μάϊο του «1992»)

ΓΣ: Το σενάριο είχε αρχίσει να γράφεται από το 1985, με μια προϊστορία δική μου πάνω στην μελέτη διαφόρων πραγμάτων γύρω από την Ιστορία γενικότερα. Στα 1985 λοιπόν, εγώ προσωπικά άρχισα να συνειδητοποιώ μερικές αλήθειες, όταν άρχισε να γίνεται σοβαρή και εμφανέστατη η πτώση των ιδεολογιών σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν είχε πέσει όμως ακόμα το τείχος του Βερολίνου. Δηλαδή δεν είχε γίνει ακόμα ορατή αυτή η ιστορία, είχε αρχίσει όμως να διαφαίνεται σοβαρά και μέσα στα ελληνικά πράγματα.

Με την πτώση των ιδεολογιών σε όλα τα επίπεδα, τα άμεσο υποκατάστατό τους γίνεται η θρησκεία, και είχε αρχίσει ήδη να διαφαίνεται κάτι τέτοιο από το Ιράν του Χομεϊνί. Τότε είχε αρχίσει λοιπόν να με ερεθίζει το «τι γίνεται τώρα και το τι θα γίνει παρακάτω;», «πού πάμε;», «πού πάμε σε έναν κόσμο χωρίς ταξικές και ιδεολογικές συγκρούσεις; Εκλείπουν αυτές έτσι, ως δια μαγείας; Και δυστυχώς εξέλειπαν ως δια μαγείας! Και μετά τι θα γίνει; Αρχίζει εκείνη η ιστορία του Βαλέσα στην Πολωνία, με πάρα πολλά ανοίγματα στην Εκκλησία, μέχρι που έφθασε, αργότερα βέβαια, να αφιερώσει την προεδρία του στην… Καθολική Εκκλησία και παράλληλα υπήρχε πάντα –φαινόμενο των τελευταίων δεκαετιών- κι εκείνο το κύμα θρησκοληψίας στην Αμερική.

Αυτά υπήρξαν τα «γύρω – γύρω» στοιχεία, με ένα ελληνικό γεγονός, το οποίο εμένα με έβαλε σε πάρα πολλή σκέψη. Όταν ήλθε το «Άξιον Εστί» από τον Άθω, πέρασαν και προσκύνησαν στην Μητρόπολη, στην Αθήνα, ένα εκατομμύριο άνθρωποι σε έναν πληθυσμό τριών και μισού εκατομμυρίων, που σημαίνει πως πάνω από το 25% των Αθηναίων πήγαν και προσκύνησαν, ένα ποσοστό που δεν είναι εκείνο που πηγαίνει στις εκκλησίες. Ένα «άλλος κόσμος» λοιπόν, που δεν αποκλείεται να συσχέτισε το προσκύνημα με το σκυλάδικο, πέρασε από εκεί. Αυτό με έβαλε σε πολλές σκέψεις. Και μέσα στην ίδια μου την χώρα, υπήρχε η αποδοχή ενός γεγονότος με θαύματα και λοιπά και λοιπά, πάρα πολύ ισχυρή και έντονη. Έτσι λοιπόν άρχιζα να εντοπίζω ότι «κάτι τρέχει γύρω μας»… Από εκεί και πέρα βέβαια, υπήρχε πάντοτε το παλιό ερώτημα «πώς βρεθήκαμε να είμαστε χριστιανοί;», «τα έγινε ακριβώς και πότε έγινε αυτό το πράγμα;» και προσπάθησα να το απαντήσω. Σ’ αυτή την προσπάθεια πήγαινα πια στα σίγουρα προς ένα σενάριο.

(…)

ΒΡ: Την θέση του Χριστιανισμού την έχουμε στην ταινία σας εξ άμβωνος, μέσα από την εκκλησία, κι εκεί ακριβώς δίνεται άριστα και μάλιστα αντιπαραθετικά: από την μία έχουμε τον (πρωταγωνιστή «ειδωλολάτρη» ηθοποιό) Τιμόθεο που βγαίνει μέσα στο θέατρο να ερμηνεύσει διδαχτικά πέραν της Τραγωδίας ορισμένα πράγματα και από την άλλη έχουμε από τον άμβωνα την κατακεραύνωση του Θεάτρου, της ηδονής, του γέλιου –σε πρώτο επίπεδο- και μετά την επέμβαση των στρατιωτών από την άλλη. Έχουμε πλέον την απόλυτη χριστιανική θέση, δοσμένη πια όχι σαν Θρησκεία ή κοσμοθεώρηση, αλλά ως τάξη πραγμάτων και σχέση εξουσίας, όπου λέγεται κιόλας, αν θυμάμαι καλά, το «ας είναι ευλογημένος ο φόβος» γιατί μέσα στα πλαίσιά του «δεν υπάρχει έγκλημα». Εκεί δηλαδή έχουμε μία ανοικτή εξύμνηση της καταστολής, με τα σημερινά μάλιστα πλαίσια.

ΓΣ: Ναι, και σημειωτέον ότι όλο αυτό το κομμάτι, που βέβαια είναι προσαρμοσμένο σε μία γλώσσα κατανοητή για τον σημερινό ακροατή, είναι ένα κομμάτι που το έχει γράψει ο ίδιος ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Στους λόγους του «Προς ανδριάντας». Οι σκηνές βασίζονται σε αποδεδειγμένα ιστορικά γεγονότα, έχουν συμβεί όλα αυτά, δηλαδή έγινε όντως εξέγερση στην Αντιόχεια το 387 και ήτανε ο Χρυσόστομος, ως αρχιεπίσκοπος Αντιοχείας τότε, εκείνος που κατακεραύνωσε το Θεάτρο… Όταν έγινε η εξέγερση και το αποτέλεσμά της ήταν να ρίξει ο λαός τους ανδριάντες του Θεοδοσίου και να τους σπάσει, ο Χρυσόστομος έγραψε είκοσι νομίζω ή είκοσι δύο λόγους του «Προς ανδριάντες», στους οποίους αναπτύσσει ένα ολόκληρο σκεπτικό πάνω στο πόσο σωστά και καλά θα περνάμε κάτω από το κράτος του Φόβου. Του Φόβου όμως της Εξουσίας, όχι του φόβου του Θεού. Του Φόβου δηλαδή που εμπνέουν οι άρχοντες και οι ένοπλοι στρατιώτες.



Η ΗΜΙΖΩΩΔΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΡΩΜΙΩΝ

«Δεν φταίει κανένα συγκεκριμένο άτομο. Φταίει η παιδεία μας (ή καλύτερα, η έλλειψή της). Απληροφόρητοι, αγροίκοι, αλαζόνες, άρπαγες, ζηλόφθονοι, εφήμεροι, κρυβόμαστε πίσω από έναν πολιτισμό που είναι πια ξένος προς εμάς. Είμαστε ένας λαός που επιζητεί την ισοπέδωση. Η επίκληση του πολιτισμού μας αποτελεί την πανάκεια της οπισθοδρόμησής μας. Η υπαρξιακή ανάγκη του μέσου Έλληνα ικανοποιείται σήμερα από μερικά φθηνά συνθήματα κι από το αν η χαζοχαρούμενη φάτσα του φανεί στην τηλεόραση στριμωγμένη πίσω από κάποιον πολιτικό ή ποδοσφαιριστή.

Ζούμε στον ίδιο χώρο και μιλάμε την ίδια γλώσσα του λαού που πάλαι ποτέ έδωσε, μεταξύ άλλων, στον κόσμο τα γράμματα, την τέχνη, την δημοκρατία και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Για ποια γράμματα και ποια τέχνη μπορούμε να μιλάμε στη χώρα μας; Μεταφέρθηκαν και εξελίσσονται αλλού.

Μέχρι προχθές είχαμε δικτατορία. Και ο μοντέρνος ορισμός της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι το χθες φάγατε εσείς, σήμερα θα φάμε εμείς… Έχουμε μείνει πίσω, πολύ πίσω. Τόσο που ο κόσμος που φτιάξαμε θέλει να μας ξεχάσει».

(Απόσπασμα από το άρθρο του Γ. Κουρμούζη «Η αλήθεια για την ήττα στο Τόκυο», εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 1990, με αφορμή την τότε απόρριψη του αιτήματος του νεοελληνικού Κράτους για ανάληψη των «Olympic Games» του 1996. Είχε παρατεθεί στο εκδοτικό σημείωμα του 2ου τεύχους του περιοδικού «Διιπετές», τον Μάϊο του 1992, από όπου και αντλήθηκε για την παρούσα αναδημοσίευση)