«…Είμαι το Πνεύμα, το πανάρχαιο Απολλώνειο πνεύμα, που κατέβη πρώτο από τις χιονοσκέπαστες κορφές της Ιστορίας… / Μη μου κλείνετε πια τα στήθη Σας, τη σκέψη Σας και την ακοή Σας / Ξεκινήστε / Εβγάτε να συναντηθούμε στην μεγάλη άπλα / που ό,τι τώρα στη φωνή μου Σας φαντάζει φοβερού αυτού όπου βρίσκεστε κλεισμένοι / είναι το Μέλος και ο Ρυθμός / οπ’ ώχει πλάσει ό,τι ανώτερο, γλυκύτερο κι αδρότερο στο λαό Σας και στους λαούς του κόσμου / είμαι ο ποταμός της φωτεινής αγιότητας, που Σας καλεί να ξαναβαφτιστείτε, στα προαιώνια κρουσταλλένια νάματά του / Βοηθείστε με να Σας βοηθήσω / Δεν μ’ ακούτε; / Ο βρυχηθμός μου έχει πια ωριμάσει μες στους αιώνες / Μην αργείτε / Ελάτε, ελάτε / Ως πότε πια θε να Σας κράζω;»(Από το ποίημα του Άγγελου Σικελιανού «Δελφοί», 18 Οκτωβρίου 1932)