12 Ιουλ 2008

Η ΧΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΝΕΟ-ΕΛΛΗΝΑ

(Απόσπασμα κειμένου με τίτλο «Η COCA-COLA ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΟ… Ο ΝΕΟΕΛΛΗΝΑΣ, ΤΙ;» που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Διιπετές», τεύχος 3, Δεκέμβριος 1992)

Στις αρχές του Αυγούστου που πέρασε (1992), η επίσημη Ελλάδα ως γνωστόν αντέδρασε –πολύ δικαιολογημένα- σε μια χυδαία και ιερόσυλη διαφήμιση του ιταλικού τμήματος της πολυεθνικής εταιρείας Coca-Cola, που παρουσίαζε τις κολώνες του Παρθενώνα σαν… μπουκάλια του γνωστού αναψυκτικού, σε συνδυασμό με το κακόγουστο «ευφυολόγημα»: «Ενάντια στην δίψα, κάτι κλασικό» (…) Μάλιστα, η πρώην υπουργός πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη χαρακτήρισε την διαφήμιση αυτή σαν μια από τις πιο χυδαίες περιπτώσεις του –εκ φύσεως αμοραλιστικού- καπιταλιστικού πνεύματος και, φυσικά, είχε απόλυτο δίκιο. Τόσο απέραντος υπήρξε ο αμοραλισμός των ιταλών «γιάππις» της διαφημιστικής βιομηχανίας, αλλά και των «γιάππις» της Coca-Cola, ώστε ισχυρίστηκαν αμέσως μετά το ξέσπασμα των αντιδράσεων πως δεν ήξεραν ότι οι Έλληνες ήταν τόσο… «υπερευαίσθητοι» σχετικά με τα αρχαία τους μνημεία!

«Κάναμε ανάλογες επεμβάσεις-μοντάζ και στον Πύργο του Άϊφελ και στο Εμπάηρ Σταίητ Μπίλντινγκ και στον Πύργο της Πίζας» υπήρξε η δικαιολογία τους, «και κανείς μέχρι σήμερα δεν διαμαρτυρήθηκε όπως οι Έλληνες». Και μέσα στην κερδοθηρική βλακεία τους και τον «επιχειρησιακό» βαρβαρισμό τους, ίσως να είχαν και το δικό τους δίκιο, απαλλασσόμενοι λόγω υπερπεριορισμένου πολιτιστικού ορίζοντος. Τι Παρθενώνας, τι Πύργος του Άϊφελ, τι Δελφοί, τι Ντίσνεϋλαντ… Ίσως λοιπόν είναι «δικαιολογημένοι». Στον ίδιο βαθμό που δικαιολογημένη υπήρξε και η ελληνική αντίδραση ενάντια στο «δικαιολογημένο» εκείνο προϊόν της βλακείας τους, δια στόματος «επισήμων» προσώπων και δημοσιογράφων.

Και τα πάντα θα ήταν λοιπόν, σύμφωνα με τα πιο πάνω, απολύτως «δικαιολογημένα» και ομαλά, και όλα θα πήγαιναν εντός της ελληνικής επικράτειας ξανά καλά με… Coca-Cola, αν δεν υπήρχαν κάποιες αντιφάσεις σε αυτή την περίφημη «ευαισθησία» των νεο-Ελλήνων απέναντι στις όποιες βλασφημίες των «κακών» ξένων ενάντια στα ιερά μας πάτρια. Αυτή την «ευαισθησία» που δεν μπόρεσαν να καταλάβουν οι αγροίκοι οικονομιστές «γιάππις» της αλλοδαπής, αλλά και αυτή την ίδια ακριβώς «ευαισθησία» που ούτε και εμείς –αν και για εντελώς διαφορετικούς λόγους από δαύτους- δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε. Και θα γίνουμε πιο σαφείς:

Από πότε άραγε άρχισε να νοιώθει «ιερή αγανάκτηση» απέναντι στις όποιες βεβηλώσεις των ιερών συμβόλων και ιερών χώρων των προγόνων μας το νεο-Ελληνικό κράτος, που αποδεδειγμένα αντιμετωπίζει τους αρχαιολογικούς χώρους της πατρίδας μας σαν τίποτε περισσότερο από σωρούς δουλεμένων μαρμάρων και πετρών, που απλώς του εξασφαλίζουν ένα εύκολο εξ αλλοδαπής / τουριστικό έσοδο; Αυτό το ίδιο νεο-Ελληνικό κράτος, το οποίο με την γελοία δικαιολογία ότι τάχα δεν έχει λεφτά (!) αρνείται να ανασκάψει εντοπισμένους αρχαιολογικούς χώρους, παρά τις εκεί συχνά αποδεδειγμένες αρχαιοκαπηλευτικές εκσκαπτικές δραστηριότητες, που εγγυώνται ότι σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει πιθανώς τίποτε πλέον να ανευρεθεί…Αυτό το ίδιο νεο-Ελληνικό κράτος που έχει το θράσος να επικαλεστεί «οικονομικούς λόγους» (ξανά!) για τις πλημμελείς, έως ανύπαρκτες, φυλάξεις των ιερών προγονικών μας χώρων και των ανά τόπους Μουσείων, με φυσικό, θλιβερό αλλά και σίγουρο αποτέλεσμα την εύκολη λεηλασία τους από… πάντα ενδιαφερόμενο (λ.χ. η πρόσφατη λεηλασία του Μουσείου της Τεγέας λόγω ύπαρξης ενός μόνον φύλακα, η κλοπή στο Μουσείο της Ακροπόλεως, κ.ά.)…

…Ποια «ιερότητα» αναγνωρίζει το -σε βαθμό ολοκληρωτισμού- χριστιανορθόδοξο Ελληνικό Κράτος στους αρχαίους χώρους της πατρίδας μας, ιδίως μάλιστα σε εκείνους που φιλοξενούνε αρχαίους Ελληνικούς Ναούς; Για ποια «ιερότητα» του Παρθενώνος μας μιλάει, όποτε μιλάει; Και, επίσης, ποια «ιερότητα» αναγνωρίζουν οι τόσο «ευέξαπτοι» εκείνοι υπήκοοι αυτού του Κράτους, που είναι μέχρι τα μπούνια και το δηλώνουν τρανταχτά «χριστιανοί ορθόδοξοι με περικεφαλαία», αλλά παράλληλα κόπτονται δήθεν για τον Αρχαιοελληνικό Πολιτισμό; Έναν Πολιτισμό που αναμφίβολα δεν καταλαβαίνουν, αφού ουσιαστικά τον θεωρούν μουσειακό σκεύος και βρίζουν χυδαιότατα τους ανθρώπους που τον έφτιαξαν, τον βίωσαν και τον υπερασπίστηκαν αργότερα μέχρι θανάτου, σαν τάχα παραπλανημένους δεισιδαίμονες και ειδωλοπροσκυνητές.

Ποια ασαφή και θολή «ιερότητα» αναγνωρίζει ο νεο-Έλληνας, αυτός ο ίδιος νεο-Έλληνας που «αγανάκτησε» πρόσφατα με την όντως βλακώδη και προσβλητική για την ιερότητα του Παρθενώνος διαφήμιση της ιταλικής CocaCola, στο άγαλμα του Κεραυνίου Διός («Ποσειδώνος» του Αρτεμισίου) που στις βιτρίνες οι θλιβεροί εμπορίσκοι τολμούν να τον εμφανίζουν με… σωβρακάκι «λευκό και 100% βαμβακερό»;

Πώς αντέδρασε ο νεο-Έλληνας, όταν η «πολυπράγμων» κυρία καλλιτέχνις Άσπα Στασινοπούλου αποφάσισε τον Μάϊο που μας πέρασε (1992) να κάνει «εικαστικό συμβάν» (1) με κέρινο ομοίωμα του ίδιου αγάλματος –σε φυσικό μέγεθος!- γεμισμένο με φυτίλια στα οποία έβαλε φωτιά, καθώς αυτό περιστρεφόταν υπό τον ήχο των Στράους και Άλμπυ Άηλερ;

Πώς αντέδρασε ο νεο-Έλληνας, όταν ο ιερός χώρος των Δελφών χρησιμοποιήθηκε κατ’ επανάληψη από γνωστές πληκτικές ομάδες της «πολιτιστικής» κυρίαρχης άποψης σαν… prive εντευκτήριο για σειρά «κλειστών» εκδηλώσεών τους, που κατά κανόνα τουλάχιστον ευλογήθηκαν, όταν δεν… χρηματοδοτήθηκαν αφειδώς, από το νεο-Ελληνικό Κράτος (συναυλίες «αρχαίας» μουσικής, συνέδριο χριστιανών για την… Αρχαία Θρησκεία, κ.λπ.);

Πώς αντέδρασε στις απαράδεκτες δηλώσεις του γνωστού τυχοδιώκτη των ΜΜΕ (και ανακριτή-δημοσιογράφου της χουντικής Ασφάλειας το 1973) Νίκου Μαστοράκη, ηγετικής «φυσιογνωμίας» πίσω από τον τηλεοπτικό σταθμό «Αντέννα» και μόνιμου κατοίκου Η.Π.Α., σχετικά με το «από πότε έγινε και έχουν τα μάρμαρα του Παρθενώνα ιερότητα και αξιοπρέπεια»;

Πώς αντέδρασε ο νεο-Έλληνας, όταν η δημοσιογράφος της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» Άννα Χατζηγιαννάκη έγραψε στο φύλλο της 2ας Αυγούστου 1992 ένα βλάσφημο, αηδιαστικό και χυδαίο άρθρο (2) στο οποίο, ούτε λίγο ούτε πολύ, αποκαλούσε… «Λέσχη Ανώμαλων» το ιερό αρχαιοελληνικό Πάνθεον;

Πώς αντέδρασε ο νεο-Έλληνας, όταν το Κράτος που τον εξουσιάζει έδωσε απλόχερα άδεια λειτουργίας σε μισελληνικούς τηλεοπτικούς σταθμούς, όπως το φονταμενταλιστικό και εκπορευόμενο από τις Η.Π.Α. «Κανάλι 62 Hellas», που κάτω από το χριστιανικό του περιτύλιγμα πουλάει καθημερινά στους ανυποψίαστους που φλερτάρουν από άγνοια με την αυταποκαλούμενη «Θρησκεία της Αγάπης», τον πιο θρασύ σιωνισμό (με επικεφαλής τον σεβαστό κ. Γκραντ Τζέφρυ, ο οποίος με την Βίβλο στο χέρι εξυμνεί τον στρατό του Ισραήλ, προλέγει με απέραντη ηδονή τον αφανισμό των Αράβων και κάθε άλλων ‘‘εχθρών’’ και απειλεί εμάς τους Εθνικούς με την επερχόμενη… τρίτη ανέγερση του Ναού του Σολομώντος και την παγκόσμια θεοκρατική δικτατορία του Ιαχωβά);

Απάντηση σε όλα αυτά τα «πώς» και σε μία πλειάδα άλλων, που είναι βεβαίως περιττό να αραδιάσουμε, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει, για τον απλό λόγο πως ο νεο-Έλληνας «ποσώς» αντέδρασε! Γιατί άλλωστε να αντιδράσει; Αυτός είναι -όπως από μικρόν του έμαθαν στα σχολεία τους- «χριστιανορθόδοξος με περικεφαλαία», ενώ –επίσης όπως τον διδάξανε- οι Έλληνες Θεοί «είναι νεκροί» (sic), αλλά και «όταν ζούσαν» (…) ήσαν «ανύπαρκτοι» και «φθηνά κατασκευάσματα του ειδωλολατρικού μυαλού των αρχαίων Ελλήνων». Καλά που ήλθε δηλαδή ο «μεσσίας» των Ισραηλιτών και μας… «έσωσε», διαφορετικά θα μας είχε πάρει ο Σατανάς!

Εγκλωβισμένος ανάμεσα στο τραγικό ασυμβίβαστο του ονόματός του («Έλληνας») ως προς το «επίσημο» θρήσκευμα του Κράτους του οποίου αυτός αποτελεί υπήκοο / υπακούοντα, ο νεο-Έλληνας αποτελεί στην πλειοψηφία του εκείνον τον τύπο πανίβλακα ανθρώπου που συναντήσαμε τούτο το καλοκαίρι στο Μουσείο του Δίου να βγαίνει με καταξυνισμένα τα μούτρα της (πρόκειτο για γυναίκα) και να φωνάζει δυνατά στους υπόλοιπους της –προφανώς ομοεπίπεδου- παρέας: «άντε, τις είδαμε τις πέτρες, πάμε τώρα να δούμε και το μοναστήρι γιατί περνάει η ώρα και πρέπει να φάμε αργότερα και κάτι τις» (…)

Ο νεο-Έλληνας είναι αυτός που τρώει στην «Ταβέρνα ο Διόνυσος», στην «Πιτσαρία ο Απόλλων», είναι αυτός που αγοράζει μπιζού από το «Κοσμηματοπωλείο Άρτεμις» και γενικά θεωρεί «τρίχες κατσαρές» τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των προγόνων του –οι οποίοι ζούσαν σε μια εποχή που η θρησκευτικότητα και η καθημερινή ζωή αποτελούσαν αναπόσπαστο και αρμονικό σύνολο- και τις «φτύνει» κανονικά, παρ’ όλο που δεν διαθέτει την δυνατή και ρασιοναλιστική προσωπικότητα ενός αθεϊστή, αλλ’ αντιθέτως προσκυνάει γεμάτος συντριβή και κατάνυξη έναν ξένο –Ισραηλίτη- Θεό.

Μοιραία λοιπόν, προς το παρόν τουλάχιστον, η μοναδική σχέση του νεο-Έλληνα με τον –εντελώς ξένο κατ’ αυτόν- Πολιτισμό των Προγόνων του, «βγαίνει» δυστυχώς αποκλειστικά μέσα από ρηχά, φθηνότατα, υστερικά ή εθνικιστικά ξεσπάσματα. Πότε μέσα από τα «παλλαϊκά» συλλαλητήρια προς πρόχειρη απάντηση στους απατεώνες του πανσλαβισμού σχετικά με την Μακεδονία… και πότε σε «πανεθνικές» μονομανίες για να γυρίσει λ.χ. στην Ελλάδα το γελοίο και εμπορευματικό τσίρκο που αυτονομάζεται «(Σύγχρονοι) Ολυμπιακοί Αγώνες»… Με το μυαλό του υποβιβασμένο από την πιο χυδαία προπαγάνδα σε επίπεδο λαχανικού, ο αστοιχείωτος και εύπλαστος νεο-Έλληνας ξελαρυγγιάζεται να φωνάζει συνοπτικά και υπεραπλουστευτικά συνθήματα, όπως το πασίγνωστο «Η Μακεδονία είναι Ελλάδα» και δεν μπορεί να δει το ογκώδες ερώτημα που κραυγάζει κατάφατσά του: «Η Ελλάδα κατά πόσο είναι Ελλάδα;»

Άλλες φορές πάλι θα τον δούμε να καταριέται γενικά και αόριστα τους… Εβραίους (βασικά επειδή του… σταυρώσαν τον Χριστούλη, μην νομίζετε για τίποτε πολυπλοκότερο) ως υπαίτιους πάσης νόσου και πάσης μαλακίας του (λες και δεν λατρεύει τελικά τον ίδιο με αυτούς Θεό και δεν αναγνωρίζει τα ίδια «ιερά» βιβλία, διδάσκοντάς τα μάλιστα στους γόνους του με περισσό ζήλο και σύστημα, μέσα από μια ολοκληρωτική «παιδεία»), ή ν’ αναθεματίζει μανιωδώς του «κακούς ξένους» (ή τους «κακούς ευρωπαίους» κάθε φορά που τον πιάνει η γνωστή «καθ’ ημάς Ανατολή» επιληπτική του κρίση) που «του κλέψαν» της πολιτιστική «του» κληρονομιά (ασχέτως αν τις περισσότερες φορές αυτός ο ίδιος την έχει πουλήσει και εξακολουθεί να την πουλάει και σήμερα που η αρχαιοκαπηλία δίνει και παίρνει ανάμεσα στους αγροτικούς κυρίως πληθυσμούς).

Ίσως κάποιος «μετριοπαθής» θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ακουγόμαστε κάπως αυστηροί. Ωστόσο, σε καιρούς που ο ανθρώπινος Πολιτισμός αγγίζει πια το ναδίρ του και παρόμοιος ξεπεσμός των ηθών και του ανθρώπινου νου δεν έχει ποτέ ξαναειδωθεί από τα δυστυχισμένα μάτια της Ιστορίας, οι κάθε λογής «μετριοπάθειες» καθίστανται αυτομάτως εξίσου ύποπτες, όσο και οι κάθε είδους «ακρότητες». Και εμείς δεν ενδιαφερόμαστε για «μετριοπάθειες». Θέλουμε απλώς να υπηρετήσουμε την Αφύπνιση. Και για να ξυπνήσει κάποιος που είναι ναρκωμένος, πρέπει να του ρίξουμε κρύο νερό ή να τον αρπάξουμε από τα πέτα και να τον ταρακουνήσουμε. Αν θέλουμε βέβαια να τον ξυπνήσουμε.

Είμαστε το ίδιο αυστηροί με τον εαυτό μας. Μπουγελώνοντας, ταρακουνώντας και χαστουκίζοντας τον ίδιο μας τον εαυτό αλύπητα και ασταμάτητα, φθάσαμε κάποτε επιτέλους στο σημείο ν’ ανοίξουν τα μάτια μας και να δούμε. Να δούμε το πού βρισκόμασταν, το προς τα πού μας κατηύθυναν, το ποιοι μας έλεγχαν το μυαλό, το ποιοι μας ήθελαν γενίτσαρους, βλάκες, αδιάβαστους και εντελώς αποκομμένους από τα προγονικά ήθη και αντιλήψεις.

Η υπόθεση «νεο-Έλληνας» μάς αφορά, γιατί άλλωστε μέσα σε αυτήν την κατηγορία ανθρώπου γεννηθήκαμε και εμείς. Γι’ αυτό και πονάμε με την πνευματική στασιμότητα, την πλατιά διαδεδομένη αμορφωσιά και τον έλεγχο του νου από «αμαρτωλά» κέντρα εξουσίας. Γι’ αυτό και βγήκαμε στ’ ανοικτά με όλη την λάμψη μας –την δικιά μας και των Πατρών μας Θεών-, στην αρένα της πληροφόρησης, να πούμε την Άλλη Λέξη. Γιατί πονάμε. Γιατί ως Έλληνες, καθοριζόμαστε πάντα σε σχέση με τους «άλλους», είμαστε δηλαδή ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ. Γιατί δεν μας ικανοποιεί «μέχρι απραξίας και ιδιώτευσης» η ατομική λύση του μεταχριστιανικού κόσμου («σώσε την ψυχή σου» και τα συναφή). Γιατί, αντίθετα από άλλους, εμάς δεν μας ικανοποιεί το άλλοθι μιας μικροομαδικής μόνον τήρησης των πάτριων ηθών.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Η κα Άσπα Στασινοπούλου έδωσε λίγες ημέρες πριν το… εικαστικό συμβάν της μία «βαρυσήμαντη» συνέντευξη στην Μαρία Μαραγκού της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας». Εκεί, ανάμεσα σε άλλες σοφίες της, μας ενημέρωσε και για τα εξής:

«όλοι μας έχουμε την περιέργεια να δούμε την καταστροφή ενός μεγάλου έργου. Έχω την περιέργεια πώς άραγε θα νιώσουμε καταστρέφοντας ένα τόσο τέλειο ‘‘γλυπτό’’…» (απάντησή της σε ερώτηση γιατί θα κάψει τον «Ποσειδώνα»)… «Το ίδιο (το γλυπτό) δεν θα μου το έδιναν ποτέ να το καταστρέψω» (απάντηση σε παρατήρηση πως δεν καταστρέφει πρωτότυπο έργο, αλλά αντίγραφο, ενώ στην συνέχεια, ερωτώμενη εάν θα κατέστρεφε ένα αρχαίο γλυπτό εάν μπορούσε, η κα Στασινοπούλου δήλωσε το εξής εξωφρενικό:) «δεν είμαι σίγουρη. Πάντως κάτι θα του ’κανα».

Το αποκορύφωμα της βλακείας έρχεται λίγο πριν το τέλος της απίθανης αυτής συνέντευξης της πιο πάνω κυρίας: «Θα τον προτιμούσα αυτόν τον Ποσειδώνα να περπατά στον δρόμο πλάϊ μου. Δεν έχω δει ωραιότερα μπούτια από τα δικά του» (…)

Η συνέντευξη έκλεισε με την ερώτηση της δημοσιογράφου τι θα γίνει εάν ο Ποσειδώνας αποδειχθεί ισχυρότερος και… επικαλεστεί την βροχή. Η κυρία καλλιτέχνις μας δήλωσε: «Τότε θα ’χουμε μια ενδιαφέρουσα ανατροπή των ανθρωπίνων προθέσεων». Και όντως, τι ειρωνεία, οι προθέσεις της κας Στασινοπούλου ουσιαστικά ανατράπηκαν, παρά το γεγονός ότι το «εικαστικό της συμβάν» πραγματοποιήθηκε. Δεν έπεσε βροχή, ωστόσο τα φυτίλια έσβησαν πολύ νωρίτερα από τα αναμενόμενο και ο «Ποσειδώνας» παρέμεινε ορθός. Τραυματισμένος απλώς από την βλακεία των «συμβάντων» του «πολιτισμού» της χυδαίας εποχής μας.

2. Ο συντάκτης του περιοδικού Βλάσης Ρασσιάς ανέλαβε να στείλει στις 2 Αυγούστου 1992 επιστολή διαμαρτυρίας στην εν λόγω εφημερίδα, η οποία βεβαίως δεν δημοσιεύθηκε ποτέ. Ανάμεσα σε άλλα, ο επιστολογράφος τόνιζε: «Αν η σοφή διδαχή ότι η Αρμονία γεννιέται μόνο από την –φαινομενικά απίθανη- συνεύρεση της Φιλότητας με την Ωμή Επιθετικότητα, εσείς θέλετε να την κατανοείτε σαν… ‘‘εξώγαμη περιπέτεια της Αφροδίτης με τον Άρη’’, είναι βέβαια δικαίωμά σας (και πρόβλημά σας). Ωστόσο, η… ‘‘δυναστεία’’ των Πατρώων Θεών κα Χατζηγιαννάκη (και εσύ, ω ‘‘Ελευθεροτυπία’’ που προσέφερες τόσο ανοικτόχερα τις σελίδες σου, πλήρεις εικόνων και χρωμάτων!) δεν κατέρρευσε από τα… ‘‘ροζ σκάνδαλα’’ (sic), όπως η ανυπαρξία κάτι πολύ σημαντικού μέσα σας θέλει να ισχυρίζεται, αλλά από ΣΦΑΓΗ και ΠΥΡΠΟΛΗΣΗ».