31 Μαρ 2009

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΠΡΙΛΙΟΥ «2009» ΤΟΥ «Φ.Α. ΕΚΑΤΗΒΟΛΟΣ»

Σάββατο 4 Απριλίου, ώρα 20.30, Ευρύμαχος Σερέτης, «Ελληνική γλώσσα και "Πύργος της Βαβέλ"»

Σάββατο 11 Απριλίου, ώρα 20.30, Βλάσης Ρασσιάς, «Ανδρέας Κάλβος, ο παραγνωρισμένος ποιητής της Καρμποναρίας, της Ελληνικής Εθνεγερσίας και των Ολυμπίων Θεών»

16 έως και 20 Απριλίου, το Φιλοσοφικό Αθήναιο «Εκατηβόλος», σάς προσκαλεί σε μια 5θήμερη εκδρομή-μέθεξη στο νησί των Μεγάλων Θεών, στην μαγευτική Σαμοθράκη, από 16 έως και 20 Απριλίου (ημέρες του «Πάσχα»), Κόστος συμμετοχής 400 ευρώ. Περιλαμβάνονται διανυκτερεύσεις σε ξενοδοχεία με πρωϊνό και μετακινήσεις με τουριστικό λεωφορείο και πλοίο.

Σάββατο 25 Απριλίου, ώρα 20.30, Γιάννης Βλαχούλης, «Η Ιόνιος Πολιτεία, 1787 - 1806. Η πολιτική / κοινωνική διαμόρφωση μιας κοινωνίας» (Β και τελευταίο μέρος)

ΝΕΟ«ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΙ»: Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΛΗΓΗ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΙΣΜΟΥ

(αποσπασμα από κείμενο του Νίκου Πρανδέκα)

...Πάμπολλα είναι τα γνωμικά του Επίκουρου για την Φιλία και σκοπός του παρόντος άρθρου δεν είναι η αναλυτική παράθεσή τους, αλλά η διατράνωση και στον πλέον αδαή περί της Φιλοσοφίας του Επίκουρου, ότι προκειμένου να αυτοπροσδιορισθεί οποιοσδήποτε ως επικούρειος, οφείλει να αποδίδει ύψιστη τιμή στο αγαθό της Φιλίας και αυτό φυσικά δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με την ανάλογη συμπεριφορά προς αυτούς τους ανθρώπους που είναι φίλοι του. Τιμώντας δηλαδή όλους τους ανθρώπους που έχουν αποδείξει πολλάκις και εμπράκτως τα φιλικά τους συναισθήματα προς αυτόν, ακόμη και αυτοθυσιαζόμενος («ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΦΙΛΟΥ ΠΟΤΕ ΤΕΘΝΗΞΕΣΘΑΙ» – «Και για έναν φίλο του μπορεί να δώσει και την ζωή του», Διογένης Λαέρτιος, «Βίοι και Γνώμαι των εν Φιλοσοφία Ευδοκιμησάντων», Βιβλίον Ι΄, ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ).

Καλό είναι λοιπόν ο καθένας που στις ημέρες μας θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως επικούρειος, να κάνει την απαραίτητη ενδοσκόπηση και να ψάξει να βρει εάν όντως έχει τιμήσει το αγαθό της Φιλίας και έχει αποδώσει στους φίλους του αυτά που η Φιλία ζητά. Προς τι ετούτη η αποστροφή; Πώς να ερμηνεύσει άραγε κανείς μεγαλόστομους ανθρώπους που υποκρίνονται πως δήθεν διάγουν τον προσωπικό τους βίο επάνω στη βάση των επικούρειων αρχών αλλά στην πράξη έχουν βυσσοδομήσει εις βάρος ανθρώπων που τους έχουν φερθεί πολλάκις με Φιλότητα στον υπερθετικό βαθμό; Πώς νοείται άνθρωπος, «επικούρειος» ων τάχα, που ευεργετήθηκε σε μία πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής του προκειμένου να σταθεί πάλι στα πόδια του, να εκτοξεύει τόνους λάσπης εις βάρος του φίλου του; Πώς νοείται άνθρωπος, «επικούρειος» ων τάχα, να συκοφαντεί ασύστολα οργανωμένους φορείς (το Υ.Σ.Ε.Ε., τον Εκατηβόλο) ως… «φασιστικούς» (!!!) την στιγμή που πολλές φορές έχει προσκληθεί κι έχει προβληθεί μέσα από τις εκδηλώσεις τους; Πώς νοείται άνθρωπος, «επικούρειος» ων τάχα, να μην μπορεί να εκτιμήσει την ανοχή των φίλων του και των σκαιότατα υβριζομένων από αυτόν φορέων όταν και στο παρελθόν τους έχει συκοφαντήσει επειδή καλούσαν για παρουσιάσεις και ανθρώπους που δεν ήταν της προσωπικής αρεσκείας του και εξακολουθούσαν να τον καλούν και να μην του κλείνουν την πόρτα; Πώς νοείται άνθρωπος, «επικoύρειος» ων τάχα, να κατηγορεί ως… «φασίστα» (!!!) φίλο του με τον οποίον από κοινού είχαν συκοφαντηθεί στο παρελθόν από δημοσιογραφική γραφίδα ως «συνδαιτημόνες φασιστών» (!!!) και επίσης από κοινού προσέφυγαν στα δικαστήρια προκειμένου να αποκαταστήσουν την τιμή και την αξιοπρέπειά τους; Τώρα αντιλήφθηκε ότι ήταν κατά το ήμισυ σωστός ο συκοφάντης του τότε, και αναλαμβάνει τώρα ο ίδιος να συκοφαντήσει τον μέχρι χθές φίλο του;

...Ο Επίκουρος θέλει τους Θεούς να λειτουργούν ως το ιδεώδες παράδειγμα μέσω του οποίου ο άνθρωπος θα προσπαθήσει να τροχιοδρομήσει τις σκέψεις και τις πράξεις του με σκοπό να φθάσει κατά το δυνατόν σε παρόμοια κατάσταση. Άλλωστε, με την βοήθεια των φίλων του και τη γενικότερη προσαρμογή του στην επικούρεια αντίληψη περί Ευδαιμονίας, οφείλει να βρίσκεται ήδη σε μία πολύ πιο προχωρημένη κατάσταση μακαριότητας σε σχέση με κάποιον που εξακολουθεί να ταλανίζεται από αλλότριες σκέψεις και δεν έχει ασπασθεί τις επικούρειες δοξασίες. Δεν είναι δύσκολο για τον πραγματικό επικούρειο να είναι ευδαίμων. Αρκεί να έχει κριθαρένιο ψωμί, νερό, έναν τόπο για να κοιμηθεί και καλούς φίλους.

Όταν όμως αντικρίζει κανείς τους σημερινούς νεο«επικούρειους», αναρωτιέται πού στο καλό έχουν πάει οι διδαχές του Επίκουρου και ακόμη χειρότερα, εάν δεν τις γνωρίζει, ταυτίζει την Επικούρεια Φιλοσοφία με την τρυφηλότητα, την ανεμελιά και την χυδαιότητα. Εάν βεβαίως γνωρίζει, κουνά το κεφάλι με θλίψη σκεπτόμενος την κατάντια μίας υπέροχης και ελπιδοφόρας για τον άνθρωπο Φιλοσοφίας που κατασυκοφαντείται από τους ίδιους τους υποτιθέμενους θιασώτες της. Και τι άλλο να σκεφθεί κανείς βλέποντας ακόμη και επώνυμους επικούρειους να έχουν απίστευτα υστερικά ξεσπάσματα που περιλαμβάνουν κοινότατα βρισίδια σε εστιάτορες όταν τυχόν, ενώ πεινούν, οι ταλαίπωροι άργησαν να τους σερβίρουν.

Τι να σκεφθεί κανείς όταν βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους να φέρονται με άκρατη αμετροέπεια και τυφλό μένος κάθε φορά που για οποιονδήποτε λόγο νοιώθουν «θιγμένοι». Τι να σκεφθεί κανείς όταν αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι δίδουν διαρκώς την εικόνα μίας κινούμενης ανθρωποβόμβας με χαλασμένο ωρολογιακό μηχανισμό, η οποία κινδυνεύει να εκραγεί ανά πάσα στιγμή, ακόμα και για μη προφανή λόγο. Τι να σκεφθεί κανείς για τέτοιες φιγούρες όταν διαβάζει την άλλη στιγμή στις «Προσφωνήσεις» του Επικούρου (79) το «Ο ΑΤΑΡΑΧΟΣ ΕΑΥΤΩΙ ΚΑΙ ΕΤΕΡΩΙ ΑΟΧΛΗΤΟΣ», που πάει να πει ότι εκείνος που έχει επιτύχει την αταραξία, δεν προκαλεί προβλήματα ούτε στον εαυτό του, ούτε στους άλλους.

Επιτέλους, ας αφήσουν αυτοί οι άνθρωποι ήσυχο τον Επίκουρο! Ας μην προσπαθούν να δικαιολογούν την αθεϊα τους με κάλυμμα τον Επίκουρο. Ας προσπαθήσουν επιτέλους να νοιώσουν κάποτε αυτάρκεις, δίχως να προσβάλουν τον Δάσκαλο. Ας σταματήσουν τις βαρύγδουπες πομπώδεις αναλύσεις για την Επικούρεια Φιλοσοφία, όταν έχουν τόσο πολύ ασχημονήσει έναντι τόσο του υπέρτατου αγαθού της Φιλίας όσο και αυτών των ίδιων των φίλων τους. Ας προσπαθήσουν να αποβάλουν το δηλητήριο του Φασισμού που κυλά στις φλέβες τους και ύστερα να εκτοξεύουν δημοκρατικές κορώνες, γιατί το πράγμα έχει καταντήσει περισσότερο και από γελοίο. Ας σταματήσουν να αναλύουν και να εκθειάζουν την Επικούρεια αντίληψη περί Ευδαιμονίας και Μακαριότητας όταν την επόμενη κιόλας στιγμή είναι ικανοί να προχωρήσουν σε υστερικά ξεσπάσματα, ακόμα και για ψύλλου πήδημα.

Η Επικούρεια Φιλοσοφία, όσο απλή κι αν φαίνεται, άλλο τόσο απαιτητική είναι από αυτόν που καλείται να την υιοθετήσει και να την εφαρμόσει. Δίχως αποβολή του μικροεγωϊσμού, δίχως το άνοιγμα της ψυχής, δίχως την αποδοχή της ανιδιοτέλειας, δίχως το μέταλλο του ελεύθερου ανθρώπου, η προσπάθεια εφαρμογής της θα μοιάζει με την προσπάθεια μιας χελώνας να πετάξει σαν πουλί. Κι αν κάποιος θρέφει πραγματικό σεβασμό προς αυτήν, το καλύτερο που έχει να κάνει εφ’ όσον δεν μπορεί να την εφαρμόσει έστω και σε μικρό βαθμό, είναι να την τιμά, να την θαυμάζει αλλά να αποφεύγει παράλληλα να δηλώνει «επικούρειος». Είναι κι αυτή μία καλή υπηρεσία. Ο Επίκουρος είναι η μακράν πιο παρεξηγημένη προσωπικότητα της Ιστορίας και η Φιλοσοφία του η μακράν πιο κακοποιημένη, πολύ περισσότερο ακόμη κι από την κακοποίηση που υπέστη ο μαρξισμός από την κοινωνία των σοβιέτ. Τουλάχιστον εμείς οι αυτοδηλωμένοι επικούρειοι ας έχουμε περισσότερη αυτογνωσία και σεβασμό στις υπέροχες πανανθρώπινες παρακαταθήκες του Δασκάλου.

Εν κατακλείδει, ο γράφων είναι απολύτως βέβαιος πως το παρόν άρθρο θα προξενήσει πολεμικές αντιδράσεις τόσο από κάποιους που θα θεωρήσουν πως «φωτογραφίζονται» από τα γραφόμενά του, από κάποιους νεροκουβαλητές μπαχαλάκηδες τσιράκια τους, όσο και από κάποιους τάχα αποστασιοποιημένους που δήθεν κόπτονται πως μοιράζουν το καρπούζι... στην μέση, πλην όμως την φέτα με τα πολλά κουκούτσια τη δίνουν πάντοτε στην ίδια πλευρά. Προκαταβολικά λοιπόν την απάντηση θα τους δώσουν και πάλι τα ίδια τα λόγια του Επίκουρου, αυτή την φορά από το «Γνωμολόγιο»: «Ποτέ δε θέλησα να γίνω αρεστός στους πολλούς, Αφ’ ενός, δεν κάθησα να μάθω τι αρέσει στους πολλούς κι αφ’ ετέρου, τα όσα ήξερα εγώ βρίσκονταν μακριά από τη δική τους αντίληψη».

Πηγή: Περιοδικό ΔΙΙΠΕΤΕΣ, τεύχος 69, Φεβρουάριος 2009

25 Μαρ 2009

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ ή ΦΑΥΛΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΕΓΩΪΣΜΟΥ;

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ ή ΦΑΥΛΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΕΓΩΪΣΜΟΥ;

ΤΟΛΜΗΡΟΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΕΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ

Το πιο κάτω εξαιρετικό όσο και τολμηρό κείμενο έχει γραφτεί από τον γνωστό Γάλλο ελληνιστή Αλφρέ Κρουαζέ (Alfred Croiset, 1845 – 1923), καθηγητή της Ελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού.

Ο νόμος των πολιτικών μεταβολών είναι τόσο αυστηρός και τόσο βέβαιος, όσο και ο νόμος της ανάπτυξης και παρακμής για τον κάθε ζωντανό οργανισμό…

Θα συμφωνήσουμε πρόθυμα με τους Αθηναίους ρήτορες και τους υπερασπιστές της Δημοκρατίας, πως αυτή η μορφή πολιτεύματος ανταποκρίνεται σ’ ένα υπέροχα ευγενικό ιδανικό. Οι ιδέες της ισότητας και της ελευθερίας, ισότητας μπροστά στον νόμο (δηλαδή ισονομίας) και ελευθερίας δράσης και λόγου μέσα στα όρια του νόμου, καθώς και της αυτονομίας του πολίτη απέναντι στους άλλους πολίτες, προέρχονται όλα από ένα πολύ ανώτερο αίσθημα ανθρώπινης αξιοπρέπειας, που είναι επίσης και το πλέον κατάλληλο για να την διεγείρει. Αυτό αποτελεί ένα ηθικό πλεονέκτημα, το οποίο κανείς δεν μπορεί με σοβαρότητα να αμφισβητήσει. Αποτελεί επίσης πλεονέκτημα, ακόμα και εάν κοιταχτεί από μία άλλη γωνία, ότι δηλαδή η ελευθερία του πολίτη είναι ένας εξαιρετικά ευνοϊκός όρος για την ανάπτυξη της πρωτοβουλίας, της πηγής δηλαδή κάθε πνευματικής και υλικής εξέλιξης.

Από την άλλη πλευρά, δεν είναι διόλου δύσκολο να αντιληφθούμε τα μειονεκτήματα που μπορούν να προκύψουν από αυτές τις καθ’ εαυτές εξαίρετες αρχές, όταν αυτές εφαρμοστούν δίχως κρίση και δίχως μέτρο. Η υπερβολή του ατομισμού καταλήγει εύκολα στον προσωπικό και συλλογικό εγωϊσμό, στην άμετρη φιλοδοξία των ατόμων, στην αδιαφορία για το κοινό συμφέρον, στον έμπρακτο επικουρισμό των ευνοημένων, στον φθόνο των λιγότερο ικανοποιημένων, στο φατριαστικό πνεύμα και την ταξική σύγκρουση. Η ελευθερία της σκέψης και του λόγου μπορεί να εκτραπεί σε προθάλαμο σπασμωδικών αναστατώσεων, που καμμία απολύτως σχέση δεν έχουν με την πρόοδο, αντίθετα μπορεί αυτή να γεννήσει διάφορες μορφές πνευματικής και ηθικής αταξίας, να οδηγήσει μερικές φορές στην τυραννία, ή, ακόμα και αν δεν φθάσει σε τέτοιες ακρότητες, να εξουδετερώσει τα αναγκαία κίνητρα της κοινωνικής ζωής και να καταστρέψει κάθε αρμονία στην δραστηριότητά της.

Καταλήγουμε έτσι στο συμπέρασμα πως η Δημοκρατία, χωρίς να είναι ένα κακό καθ’ εαυτό πολίτευμα, όπως πίστευε ο Πλάτων λόγω των απόλυτων και ολιγαρχικών αντιλήψεών του, δεν αποτελεί μία πανάκεια, ικανή να θεραπεύσει από μόνη της όλα τα κακά των ανθρωπίνων κοινωνιών. Οι διάφορες πολιτειακές μορφές δεν είναι παρά μόνον τα πλαίσια για την λιγότερο ή περισσότερο ελεύθερη ανάπτυξη των ανθρωπίνων δυνάμεων. Το γεγονός ότι υπερισχύει πότε η μία και πότε ή άλλη μορφή, οφείλεται μόνον σε κάποιες περίπλοκες και γενικά αναπόφευκτες αιτίες, όλες τους όμως, όταν εγκαθιδρυθούν, αποδεικνύονται καλές ή κακές ανάλογα με την ποιότητα και την ηθική αξία των ανθρώπων που τις χρησιμοποιούν για τα σχέδιά τους. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, η αξία κάθε μίας από αυτές τις μορφές καθορίζεται από την Αρετή που καλείται να τις εμψυχώσει και να τις στηρίξει.

Όπως οι τύραννοι έχουν τους κόλακές τους, έτσι και ο λαός έχει τους δημαγωγούς του και οι δεύτεροι επ’ ουδενί είναι καλύτεροι των πρώτων. Κατά τον Αριστοτέλη, η Αρετή μίας πολιτείας συνίσταται στην σοφή και δραστήρια αναζήτηση του κοινού καλού. Όχι του ατομικού καλού ή του καλού ορισμένων, ούτε πάλι του καλού της πλειοψηφίας σε βάρος της μειοψηφίας, αλλά του μεγαλύτερου δυνατού καλού για όλους τους πολίτες. Πρόκειται για εκείνο που ο Πλάτων ονόμαζε «δικαιοσύνη» και για εκείνο που εμείς σήμερα ονομάζουμε «κοινωνική αλληλεγγύη». Αυτή η Αρετή οφείλει να είναι ο υπέρτατος νόμος όλων των νόμιμων πολιτευμάτων. Όποιο και αν είναι το πολίτευμα, το οποίο έχει επιβάλλει σε μία χώρα το σύνολο των κοινωνικών της συνθηκών, είναι νόμιμο μόνον όταν επιδιώκει αυτόν τον σκοπό. Εάν επιδιώκει άλλον, τότε είναι παράνομο και δεν αποτελεί παρά μία παρέκβαση, μία παραποίηση του νομίμου πολιτεύματος με σφετερισμό του ονόματός του.

Από αυτήν την άποψη, ούτε η Δημοκρατία αποτελεί εξαίρεση, αφού έχει να εκπληρώσει τα ίδια καθήκοντα με τα υπόλοιπα πολιτεύματα. Το ότι διαφέρει από τα άλλα πολιτεύματα σε αρκετά σημεία, οφείλεται πρωτίστως στο ότι σε αυτήν η Αρετή είναι πιο αναγκαία παρά αλλού, καθώς όλοι οι πολίτες καλούνται να αναλάβουν ένα μεγάλο τμήμα της κοινής δράσης. Εξ αιτίας αυτής ακριβώς της ιδιαιτερότητας, η Δημοκρατία γνωρίζει δόξες και τιμές όταν πετυχαίνει το έργο της, αλλά και αντιμετωπίζει διαρκείς δυσκολίες, μπροστά στις οποίες κινδυνεύει να συντριβεί. Ένας περισσότερος λόγος για να γνωρίσει αυτή το καθήκον της, το οποίο περιέργως ταυτίζεται με το πιο ζωτικό της συμφέρον.

Πώς άραγε μπορεί η Δημοκρατία να εκπληρώσει αυτό το καθήκον; Κατά τον Αριστοτέλη, η Αρετή πηγάζει από τρία διαφορετικά ανθρώπινα δεδομένα: την φύση, τα ήθη και την παιδεία. Υπάρχουν βεβαίως έθνη που είναι σχεδόν ανίκανα και στα τρία, αυτονόητο είναι λοιπόν ότι αυτά δεν θα μπορέσουν ποτέ να εφαρμόσουν την Δημοκρατία και προφανώς κατά κανόνα θα κυβερνώνται με άθλιο τρόπο, ασχέτως του νόμιμου πολιτεύματος που τυχόν θα υιοθετήσουν ή που θα τους επιβληθεί. Όμως ακόμα και σε ένα προικισμένο από την φύση του έθνος, πρέπει τα ήθη να ενθαρρύνουν και να ενισχύουν τις φυσικές ικανότητες. Γι’ αυτό η αποστολή των ηγετών, των πολιτικών, του «νομοθέτη» όπως έλεγαν οι αρχαίοι, είναι να διορθώσει τις λεπτομέρειες των θεσμών όταν αυτές είναι ελαττωματικές, αποβλέποντας ιδιαίτερα στον σκοπό που πρέπει να επιτύχει, δηλαδή στο κοινό καλό.

Πρέπει επίσης η παιδεία να αναπτύσσει από νωρίς στο παιδί, δηλαδή στον αυριανό πολίτη, τα απαραίτητα σπέρματα συγκροτημένης σκέψης και ήθους, τα οποία σίγουρα θα χρειαστεί αργότερα στην πολιτική του ζωή για να φθάσει στην απαραίτητη Αρετή. Η Ιστορία των αρχαίων πολιτευμάτων, η οποία ενέπνευσε αυτές τις σκέψεις μας, το δικαιολογεί απόλυτα. Παντού στην Ιστορία βλέπουμε τις δημοκρατίες να εκδηλώνουν τα φυσικά προτερήματα ή ελαττώματα των διαφόρων εθνών που κάποτε υιοθέτησαν το συγκεκριμένο πολίτευμα. Παντού επίσης βλέπουμε αυτά τα πολιτικά πλέον προτερήματα ή ελαττώματα να διογκώνονται ή να συρρικνώνονται, ανάλογα με το εάν τα ενθαρρύνει ή τα καταπολεμά η παιδεία και η οργανωμένη ζωή.

A. C.

Πηγή: Περιοδικό ΔΙΙΠΕΤΕΣ, τεύχος 69, Φεβρουάριος 2009

ΥΣΕΕ: ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΕΑΡΙΝΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ "2009"

Στις 22 Μαρτίου «2009», ενενήντα περίπου μέλη και φίλοι του Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών, του Φιλοσοφικού Αθήναιου «Εκατηβόλος» και της Νεολαίας ΥΣΕΕ «Ακάματον Πυρ» εόρτασαν την Εαρινή Ισημερία στο Ασκληπιείο της αρχαίας Γόρτυνας της Αρκαδίας, στις όχθες του ιερού ποταμού Λούσιου.


Την ιεροπραξία, που ξεκίνησε υπό βροχή, η οποία σταμάτησε μετά τους πρώτους ύμνους προς τους Θεούς, τέλεσε ο Ιεροπρακτικός Θίασος «Δελφύς», που επίσης πραγματοποίησε και ονοματοδοσία ενός μέλους μας.


Ακολούθησε μοίρασμα άρτου και γλυκισμάτων, καθώς και γεύμα σε κοντινό χωριό.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

5 Μαρ 2009

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΑΡΤΙΟΥ ΤΟΥ "Φ.Α. ΕΚΑΤΗΒΟΛΟΣ"

Σάββατο 7 Μαρτίου, ώρα 20.30

Παρουσίαση του έργου των «Γιατρών του Κόσμου» από εκπρόσωπό της οργάνωσης

Κυριακή 8 Μαρτίου
Καθαρισμός του αρχαιολογικού χώρου του Ναού του Θεού Ισμηνίου Απόλλωνος στην πόλη των Θηβών από την Νεολαία ΥΣΕΕ – «Ακάματον Πυρ», με έγκριση της αρμόδιας Εφορείας Αρχαιοτήτων. Για πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής: dionysousdelight@yahoo.gr

Σάββατο 14 Μαρτίου, ώρα 20.30
Παρουσίαση του βιβλίου του Μάρκου Αυρηλίου «Τα Εις Εαυτόν», των εκδόσεων «Θύραθεν». Παρουσιάζει ο Βλάσης Ρασσιάς.

Κυριακή 22 Μαρτίου
Εορτασμός της Εαρινής Ισημερίας στο μαγευτικό τοπίο του Ασκληπιείου της Αρχαίας Γόρτυνας Αρκαδίας, δίπλα στον ποταμό Λούσιο. Την ιεροπραξία θα τελέσει ο Ιεροπρακτικός Θίασος «Δελφύς». Για συμμετοχή / κράτηση θέσεων στα λεωφορεία, τηλ. 6972 475324.

Σάββατο 28 Μαρτίου, ώρα 20.30
Χαρίτα Μήνη, «Οι αρχαίες ρίζες του Πάσχα»

επισης:

16 έως και 20 Απριλίου
Για τον μήνα Απρίλιο το Φιλοσοφικό Αθήναιο «Εκατηβόλος», σάς προσκαλεί σε μια 5θήμερη εκδρομή-μέθεξη στο νησί των Μεγάλων Θεών, στην μαγευτική Σαμοθράκη, από 16 έως και 20 Απριλίου (ημέρες του «Πάσχα»), Κόστος συμμετοχής 400 ευρώ. Περιλαμβάνονται διανυκτερεύσεις σε ξενοδοχεία με πρωϊνό και μετακινήσεις με τουριστικό λεωφορείο και πλοίο.