Και να, που μέσα στο κατακαλόκαιρο που συνήθως ελάχιστα πράγματα κινούνται έμελλε να δούμε κι αυτό. Τον υπ’ αριθμόν 1 υπερλαϊκιστή, υπερπατριώτη, υπερελληνόφρονα, υπερορθόδοξο κ.ο.κ. νομάρχη Θεσσαλονίκης Παναγιώτη Ψωμιάδη να συμμετέχει σε… «καθιέρωση» Ελληνικού «Ναού», εκφωνώντας μάλιστα εγκωμιαστικό λογύδριο, ως επίσημος προσκεκλημένος των διοργανωτών της σχετικής φιέστας! Αντιπαρερχόμαστε εδώ το θέμα του κατά πόσον το κτίσμα που καθιερώθηκε μπορεί να θεωρηθεί Ναός ή να προσεγγίσει έστω και κατ’ ελάχιστο τις προδιαγραφές Ναού, σύμφωνα τουλάχιστον με τα προγονικά μέτρα. Αυτό αποτελεί ξεχωριστό ζήτημα, το οποίο δεν έχουμε διάθεση να θίξουμε περαιτέρω κι επειδή δεν διακατεχόμαστε από οποιουδήποτε τύπου συμπλέγματα, θα μπορούσαμε να εκφράσουμε ακόμα και τη συμπάθειά μας στην πρόθεση ή και την φιλοτιμία ακόμα των εμπνευστών να παράξουν κάποιο χειροπιαστό έργο στα γενικότερα πλαίσια της ανάδειξης της Ελληνικής προχριστιανικής Παράδοσης. Το ζήτημα που κατά τη γνώμη μας προκύπτει, έχει να κάνει με την άκρως ζημιογόνα και επικίνδυνη ανάμιξη παραγόντων των λεγομένων «ελλην»ορθοδόξων κύκλων, σε πράγματα και καταστάσεις ολότελα ξένες με αυτούς, τις οποία μάλιστα με λυσσαλέο και συνεπέστατο τρόπο πολεμούν.
Τι συνέβη άραγε; Ο… Πανίκας, που το 2003 μιλούσε από το βήμα του Α.Π.Θ. και χαιρέτιζε το αισχρό συνέδριο των ορθόδοξων θεοκρατών κατά της... «νεοειδωλολατρίας» (!!!) μετεστράφη μέσα σε λίγα χρόνια σε αυτό που οι πνευματικοί του αποκαλούν «ειδωλολάτρη»; Ή –έστω- στην διαδρομή των ολίγων χρόνων που μεσολάβησαν από τότε έγινε ανεξίθρησκος, ανεξίκακος και έμβλημα της ανεκτικότητας; Ή μήπως οι διάφοροι Πανίκες και όλοι οι του αυτού φυράματος παράγοντες, διαπιστώνοντας ένα διαρκώς διογκούμενο και ενδυναμούμενο κίνημα Ελλήνων που αποκτούν Εθνική αυτογνωσία και στρέφονται στην Πατρώα Παράδοση, που βεβαίως περιλαμβάνει αναπόσπαστα τη λατρεία των Θεών και Θεαινών της Ελλάδος, σπεύδουν να το χειραγωγήσουν με τρόπο τέτοιο που αρχικά να είναι όσο πιο ανώδυνος γίνεται για το σύστημα και αφ’ ετέρου να το αφομοιώσουν σε αυτό; Να περάσει δηλαδή η Επανελλήνιση ως μία ανώδυνη φολκλορικού – εθνογραφικού χαρακτήρα καταγραφή κάποιων νοσταλγών ενός ένδοξου παρελθόντος –«ρομαντικών» στην καλύτερη περίπτωση και «γραφικών» στην χειρότερη- το οποίο όμως δεν θα μπορεί πλέον παρά να υπάρχει και να γίνεται αποδεκτό ως μουσειακό είδος στο πλαίσιο της «ελληνο»ρθόδοξης διάστασης του ιστορικού γίγνεσθαι...
Να μην αυταπατώνται κάποιοι και κυρίως να μην αιθεροβατούν. Και, κυρίως, να μην πανηγυρίζουν αφελώς και καμαρώνουν, επειδή δήθεν ολόκληρος νομάρχης καταδέχτηκε και τους «τίμησε» με την παρουσία του. Η παρουσία όχι γενικώς του νομάρχη, αλλά ενός τέτοιου νομάρχη δεν μπορεί να εκληφθεί παρά μόνον ως προσπάθεια δημιουργίας μίας εικόνας, κατά την οποία η ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία μπορεί όχι απλώς να «συνυπάρχει» αρμονικά με την εθνική ελληνική, αλλά και να ζεύει την δεύτερη σε ένα κοινό άρμα με κοινό σκοπό την δήθεν υπεράσπιση ενός νεφελώδους «Ελληνισμού» από διάφορες υπαρκτές ή ανύπαρκτες «επιβουλές», υπαρκτών ή ανύπαρκτων κύκλων. Να περνά η εικόνα μίας ανιστόρητης και φυσικά ύποπτης σύνθεσης, ή έστω ως «δυνατότητα» η σύνθεση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας, σε ένα σχήμα με «κοινές» συνισταμένες, που βεβαίως μόνον τους πόθους των κρατούντων και των τα φαιά φορούντων εξυπηρετεί.
Γιατί όλα αυτά λαμβάνουν χώρα την ίδια στιγμή που δεν έχει επιτευχθεί η ελάχιστη έστω πρόοδος στο κεφάλαιο Δικαίωση των Ελλήνων Εθνικών και Θεσμική Αναγνώριση της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας. Τα εθνικά Ιερά μας ακόμη κείτονται θρυμματισμένα, η λογική του «ες έδαφος φέρειν» ενυπάρχει ακόμη στους νόες των ταγών της Ορθοδοξίας που ακόμα καταστρέφουν υπολείμματα αρχαιοτήτων στην επαρχία, η αναγνώριση (ούτε καν απλώς νομική) της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας είναι αδιανόητη για την υπόδουλη στους θεοκράτες Πολιτεία, ο έλεγχος της Παιδείας από τους ρασοφόρους εξακολουθεί να είναι ασφυκτικός και η πλύση εγκεφάλου των μικρών παιδιών συνεχίζεται με αυξημένη μάλιστα ένταση σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, η προχριστιανική Παράδοση του τόπου μας ακόμη καθυβρίζεται ως «ειδωλολατρική», το δικαίωμα των Ελλήνων Εθνικών στην αξιοπρέπεια και τον αυτοπροσδιορισμό παραμένει κενό γράμμα, η προδοτική ιστορία της Ορθοδοξίας όχι μόνον παραμένει αποκρυμμένη, αλλά τουναντίον διαστρεβλώνεται σε απίστευτο βαθμό και προβάλλεται ως… «εθνοσωτήρια» (!!!) και άλλα πολλά…
Πώς μπορεί συνεπώς κάποιος που επιχειρεί να παραστήσει τον «Έλληνα» να αγνοεί όλα τα παραπάνω και να προσκαλεί (και στην συνέχεια να πανηγυρίζει για την παρουσία του!) όχι, ξανατονίζουμε, κάποιον α ή β νομάρχη, αλλά τον νομάρχη Πανίκα σε μία υποτίθεται «εθνική» εκδήλωση με τόσο ξεκάθαρη θρησκευτική χροιά, όσο αυτή της καθιέρωσης ενός υποτιθέμενου ή πραγματικού Ελληνικού Ναού;
Δε θα μπούμε στη διαδικασία της διερεύνησης για το εάν υπήρξε ή όχι σκοπιμότητα ή δόλος από την πλευρά των εμπνευστών αυτής της εκδήλωσης. Γιατί είτε υπήρξε σκοπιμότητα ή δόλος, είτε διαπιστώνεται απλώς μια χονδροειδής αφέλεια, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Σκοπίμως ή όχι, ορισμένοι εγκέφαλοι επιλέγουν μία οδό που εγκυμονεί εξαιρετικά σοβαρούς κινδύνους αλλοίωσης της δυναμικής μίας πηγαίας κατάστασης και δημιουργούν προοπτική ενσωμάτωσής της στο σύστημα των κρατούντων. Ήδη, η αλλεργία πολλών από αυτούς στο άκουσμα των λέξεων «Θρησκεία», «Λατρεία», «Θεοί» και «Θεές», η αποδοχή των όρων μόνον στο πλαίσιο μίας «πολιτιστικής» και με έντονα φολκλορικά στοιχεία κατάστασης, δίχως τη παραμικρή συναίσθηση της Ιερότητας που αυτονόητα θα έπρεπε να συνεπάγονται αυτοί οι «ενοχλητικοί» όροι, τα διαρκή φλερτ με παράγοντες τύπου Ζουράρι και εσχάτως με τον Ψωμιάδη, μπορούν άνετα να προϊδεάσουν τον κάθε έμφρονα άνθρωπο για τους πραγματικούς στόχους τους: την προβολή μιας light «Επανελλήνισης», εμποτισμένης με πάμπολλα φοβικά σύνδρομα, ενταγμένης απόλυτα στις λογικές των θεοκρατών και των πολιτικών τους υπηρετών και επομένως εντελώς ανώδυνης γι’ αυτούς.
Νοιώθουμε έντονη την ανάγκη –κυρίως για τις πλατύτερες μάζες που δεν γνωρίζουν πολλές λεπτομέρειες, πρόσωπα και καταστάσεις και συνηθίζουν να αντιμετωπίζουν με ενιαίο τρόπο όλους όσους μιλούν γενικώς για Ελληνικό Πολιτισμό- να εκφράσουμε όχι μόνο την κατηγορηματική μας αντίθεση, αλλά και την αποστροφή και τον έντονο προβληματισμό μας απέναντι σε τέτοιου είδους μεθοδεύσες και εξελίξεις, που μόνον σύγχυση και αφαίρεση δυναμικής μπορούν να προξενήσουν στον αγώνα μας.
Εμείς τουλάχιστον είμαστε Εθνικοί και το εννοούμε.
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ ΓΙΑ ΘΕΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ.