ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ 221 / 22.12.2009
Τουλάχιστον ανατριχιαστική για τον κάθε δημοκράτη πολίτη και πέρα για πέρα προσβλητική για την ίδια την Δημοκρατία ήταν η «ηγετική» παρουσία του επικεφαλής των ελλαδιτών θεοκρατών κ. Λιάπη – Ιερώνυμου, δίπλα ακριβώς στον πρωθυπουργό, στην σημερινή συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου σχετικά με την μεταναστευτική πολιτική και το νομοσχέδιο για απόκτηση ελληνικής ιθαγένειας από μετανάστες δεύτερης γενιάς.
Την εποχή ακριβώς που οι ίδιες οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες απαιτούν την (επιτέλους!) εκκοσμίκευση του Ελληνικού Κράτους και τον όχι μόνον τερματισμό της λεηλασίας του δημοσίου πλούτου από τους θεοκράτες αλλ’ ακόμα και την κοινωφελή χρήση (εθνικοποίηση) του συσσωρευμένου πλούτου τους, έρχεται μία πολιτικά ισχυρή και φρεσκο-εκλεγείσα «προοδευτική» κυβέρνηση όχι μόνο να αρνηθεί να πράξει το λογικό χρέος της προς το έθνος των Ελλήνων και προς έναν εκφοβιζόμενο με πτώχευση λαό που καλείται να παραδοθεί στις ορέξεις των ακόρεστων ιδιοκτητών της ζωής του, αλλά τελικά και ν’ αναβαθμίσει σε υπερθεσμικό παράγοντα τον επικεφαλής των ελλαδιτών θεοκρατών!
Το έλλειμμα δημοκρατίας στην χώρα μας ξεπέρασε πια κάθε προηγούμενο όριο, και τώρα εγείρονται μια σειρά από σκληρά ερωτήματα στα οποία ολόκληρος πλέον ο πολιτικός κόσμος, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, οφείλει να δώσει πειστικές απαντήσεις στους πολίτες, που από το σχεδόν ανύπαρκτο εισόδημά τους αιμοδοτούν μέσω της φορολογίας για την συντήρηση ενός κρατικού μηχανισμού που αντί να τους παρέχει αγαθά κλίνει δουλικά τον αυχένα σε ρασοφόρους, ξεκομμένους από την πραγματικότητα και την κοινωνία, και, αυτοεξευτελιζόμενος, τους εκχωρεί εξουσία.
Με ποια ιδιότητα παρέστη και μάλιστα με άκρα επισημότητα σε συνεδρίαση Υπουργικού Συμβουλίου ένας εκκλησιαστικός αξιωματούχος;
Γιατί δεν παρέστησαν και άλλοι όμοιοί του, από άλλες θρησκείες;
Τι ρόλος έχει σχεδιαστεί από τις πολιτικές του «ορντινάτσες» για τον ορθόδοξο θεοκράτη αναφορικά με τους αλλοδαπούς που πρόκειται να «ελληνοποιηθούν» στο άμεσο μέλλον;
Ποιοι μυστηριώδεις κύριοι των Μ.Μ.Ε. ή της πολιτικής εξουσίας ή παραεξουσίας παρέχουν στους θεοκράτες την άνεση να αυτοδιαφημίζονται ως μονοπωλητές του υποτιθέμενου «κοινωνικού έργου», λες και δεν ζούμε σε σύγχρονη συντεταγμένη πολιτεία με κοινωνικό κράτος, αλλά σε συνθήκες Μεσαίωνα ή τουλάχιστον 18ου αιώνα;
Μέχρι πότε η πατρίδα μας θα στεγάζει εκτός από την μεγαλύτερη στην Ευρώπη συστημική διαφθορά και την τελευταία απροκάλυπτη θεοκρατία του «δυτικού» κόσμου;
...και άλλα πολλά. Εκείνο όμως που πρώτα από όλα πρέπει να μας απαντήσουν είναι εάν τελικά εμείς, οι κανονικοί, δημοκράτες, ενάρετοι και καλλιεργημένοι Έλληνες πολίτες που δεν είμαστε ούτε βυζαντινά ανδράποδα, ούτε ορθόδοξοι χριστιανοί, ούτε εθελότυφλοι μαζοχιστές, έχουμε τελικά ή όχι δικαίωμα να ζούμε με αξιοπρέπεια στην ίδια μας την πατρίδα, όταν ενώ ψηφίζουμε πολιτικές κυβερνήσεις στην πραγματικότητα μάς διαφεντεύει η Εκκλησία, όταν επάνω στην υπόδουλη καθημερινότητά μας αντανακλά επαναλαμβανόμενα, ακατάπαυστα και, το χειρότερο, «δεσποτικά» η διαφημιστική εικόνα του α ή β ρασοφόρου.