Παύλος («Προς Κορινθίους»): «…αλλ ότι α θύει τα έθνη, δαιμονίοις θύει και ου Θεώ, ου θέλω δε υμάς κοινωνούς των δαιμονίων γίνεσθαι» (10.20)Λακτάντιος («Institutiones Divinae»): Οι Θεοί των Εθνικών είναι «κακόβουλοι δαίμονες» (2.15-16 και 4.28)
Βασίλειος ο Καππαδόκης («Ερμηνεία εις τον Ησαϊαν»): «…παρά τοις έθνεσιν είδωλα προσκυνούμενα, τούτοις εκ του αφανούς δαίμονες τινες… παρακαθέζονται»
Αυγουστίνος («De civitate dei», ΙΧ κατά τους «Ψαλμούς Δαβίδ» 95.5): «omnes enim dii gentium daemonia» («όλοι οι θεοί των Εθνών είναι δαίμονες»)
Αθανάσιος («Προς Αντίοχον άρχοντα»): «εκ σωρών και εκ λειψάνων και εικόνων πολλάκις δαίμονες απελαύνονται»
«Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 10. 23: «Paganos qui supersunt, si aliquando in execrandis daemorum sacrificiis fuerint comprehensi, quamvis capitali poena subdi debuerint, bonorum proscriptio ac exilium cohercebit» («…Οι ειδωλολάτρες θα αποτραπούν από την τέλεση των καταραμένων θυσιών στους δαίμονες με προγραφή της περιουσίας τους και ισόβια εξορία, παρόλο που κανονικά αυτοί θα έπρεπε να θανατώνονται»).