«Μια πράξη δεν είναι, όπως συχνά νομίζουν οι νέοι, σαν μια πέτρα που κάποιος σηκώνει και πετάει, και πετυχαίνει ή αστοχεί, κι αυτό είναι όλο. Όταν σηκώνεις αυτή την πέτρα η Γη είναι ελαφρότερη, και το χέρι που την κρατά βαρύτερο. Όταν την πετάς, τα κυκλώματα των άστρων ανταποκρίνονται, και εκεί που χτυπά ή πέφτει το σύμπαν μεταβάλλεται. Με κάθε πράξη διακυβεύεται η ισορροπία του συνόλου. Οι άνεμοι και οι θάλασσες, οι δυνάμεις του νερού και του εδάφους και του φωτός, όλα εκείνα που κάνουν, και όλα όσα κάνουν τα ζώα και τα φυτά, είναι καλά καμωμένα, και σωστά καμωμένα. Γιατί όλα δρουν στο πλαίσιο της Ισορροπίας. Από τον τυφώνα και το σάλπισμα της μεγάλης φάλαινας μέχρι το πέσιμο ενός ξερού φύλλου και το πέταγμα της σκνίπας, όλα γίνονται με γνώμονα την ισορροπία του συνόλου. Αλλά εμείς, στο βαθμό που έχουμε εξουσία πάνω στο σύμπαν και ο ένας πάνω στον άλλο, πρέπει να μαθαίνουμε να κάνουμε αυτό που το φύλλο, και η φάλαινα, και ο άνεμος κάνουν από τη φύση τους. Πρέπει να μάθουμε να διατηρούμε την Ισορροπία. Αφού διαθέτουμε ευφυΐα δεν πρέπει να δρούμε από άγνοια» (Ούρσουλα Λε Γκεν, από το τρίτο βιβλίο του «Έπους της Γαιοθάλασσας. Η Πιο Μακρινή Ακτή», εκδόσεις «Όμμα»)Όταν οι Αλχημιστές προσπαθούσαν να φτιάξουν τη Φιλοσοφική Λίθο ή να μετατρέψουν τον υδράργυρο σε χρυσό, γνώριζαν πως ένα τέτοιο εγχείρημα θα απαιτούσε την αλλαγή στην διάταξη των στοιχείων. Αν ο υδράργυρος μετατρέπονταν σε χρυσό στη θέση του θα υπήρχε ένα κενό που δεν θα μπορούσε να τοποθετηθεί κανένα άλλο στοιχείο πλην του υδραργύρου. Ένα τέτοιο κενό θα ήταν ικανό να επιφέρει την κατάρρευση της Φυσικής Διάταξης. Προτίμησαν λοιπόν να μην αλλάξουν τη Φυσική Διάταξη και αρκέστηκαν στην ισορροπημένη Αρμονία μιας σκληρά αποκτημένης Διάνοιας, με ικανότητες σύλληψης ανώτερων πνευματικών Ιδεών και καταστάσεων, και στην φτωχότερη και επίπονη έρευνα της επεξεργασίας των στοιχείων, χωρίς να διακόψουν τη Ροή στη Φυσική Διάταξη. Κάτι που σε διαφορετικό επίπεδο θα σήμαινε το σπάσιμο του Κύκλου Διάχυσης του Θείου μέσα στο Θνητό, καθώς επίσης και το σταμάτημα της κίνησης του ανελισσόμενου Θνητού προς το Θείο.
Αν έχει καταφέρει κάτι ο «μονοθεϊσμός» και η συμπεριφορά που διαμορφώνεται από αυτόν και την ιδεολογία του, αφορά ακριβώς αυτό το «σπάσιμο» της κυκλικής ροής, και την μετατροπή του κύκλου σε ευθεία γραμμή. Αυτή η αντίληψη όταν προβάλλεται αποϊεροποιημένη πλέον, σε επίπεδο καθημερινής συμπεριφοράς δείχνει το άλλο της πρόσωπο, αυτό της εξουσιαστικής-χρηματολάγνας κοσμοαντίληψης που καταδυναστεύει τη Γη, σε τέτοιο σημείο ώστε να κινδυνεύει αυτή η ίδια η συνέχεια της ζωής πάνω της. Κι αυτό, επειδή έχει μετατρέψει τον περιβάλλοντα φυσικό Κόσμο σ΄ ένα άψυχο σκουπιδοτενεκέ τοξικών δηλητηρίων.
Σαν ζοφερή ανάμνηση των σκοτεινών χρόνων θα είναι ο Νόστος από την καταστροφική επικράτηση της Ύβρεως και της Αμετρίας. Η Φυσική Διάταξη του Κόσμου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θ΄ αποκατασταθεί και ή θα ξαναδώσει ζωή σε κάποια εκατομμύρια χρόνια ή θα επιτρέψει στο παρόν είδος να επανορθώσει την Ύβρι. Όταν η αποκατάσταση θα έχει ολοκληρωθεί και η Ύβρις θα έχει υποχωρήσει, τα λόγια της Δημιουργίας θα ακουστούν ξανά στην Αρχαία Γλώσσα και το θεϊκό ζευγάρι του Δευκαλίωνος και της Πύρρας θα ξαναπερπατήσει στη Γη.
Η Κυκλική κίνηση της ζωής που «υπόσχονται» όλες οι Φυσικές Θρησκείες (και συνεπώς και ο Ελληνικός Πολυθεϊσμός), κάτω από την επίδραση του Χρόνου μετατρέπεται σε Σπείρα η οποία περιλαμβάνει εντός της όλες τις φάσεις της Δημιουργίας. Από το «ανόργανο» μόριο ενός πετρώματος μέχρι την ανέλιξη σε ανθρώπινη Διάνοια και ακόμη παραπέρα. Τα πάντα στο Σύμπαν είναι Έμψυχα επειδή ακριβώς είναι Αυθύπαρκτα και Αυτογέννητα. Σε ανώτερα επίπεδα Πνευματικότητας που ο Χρόνος δεν μετριέται με τον «γήινο» τρόπο, η διαστολή του Σύμπαντος που στο δικό μας χρόνο μετριέται σε δεκάδες δισεκατομμύρια χρόνια, μπορεί σε ανώτερα επίπεδα να ισοδυναμεί με μια εισπνοή δική μας.
Και η δική μας η διάρκεια του Βίου να μοιάζει με τη ζωή του δικού μας του γήινου εφήμερου, ενός όντος που ζει λίγες ώρες μόνο κι αυτές για να βρει ταίρι και ν΄ αναπαραχθεί. Κι όμως, αυτοί που έχουνε τη μοίρα του θανάτου και μια ζωή σαν του εφήμερου σε διάρκεια , αναλώνονται σε πράγματα μικρά που διατηρούν το σκοτάδι γύρω τους.
Αν κάτι μας εξυψώνει από τα μαύρα σκοτάδια που ζούμε, αυτό είναι το άπλωμά μας προς τους Θεούς και προς τους Ανώτερους εν γένει Κόσμους. Ας τιμούμε λοιπόν τους Θεούς των Προγόνων μας, γιατί τιμώντας αυτούς τιμάμε τη δική μας Αξιοπρέπεια και τη δική μας Φύση. Γιατί όπως υπάρχουν οι Δυνάμεις εκεί έξω στον παντελώς ελεύθερο από την Ύβρι αέρα, υπάρχουν κι εκεί μέσα, στον ελεύθερο από δογματισμούς και εθελοτυφλώσεις εαυτό μας.
Φίλε, φίλη, κάλεσε τους Θεούς, τους πραγματικούς ΦΥΣΙΚΟΥΣ μας Θεούς, στη ζωή σου. Και όταν το πράξεις σωστά, δηλαδή ειλικρινά, θα δείς πως θ΄ αρχίσουν να εμφανίζονται με χίλιους δυο τρόπους. Σκέψου απλώς την κάθε φορά που βρίσκεσαι σε δίλημμα: «Οι Πρόγονοί μου τι θα έκαναν;» Καθετί που κατανοείς και εμβαθύνεις στις Αιτίες του, γίνεται για σένα Γνώση και κομμάτι της Συνείδησής σου. Άσε τους σκώληκες μέσα στο βούρκο τους, πέτα μακριά, γίνε Γενναίος.Και κάθε που επικαλείσαι την επιστροφή των Θεών στη ζωή σου, μην το πράττεις αγχωμένα σαν κάτι που αργεί και δεν έρχεται, άφησε το άγχος σ΄ αυτούς που το έχουν ανάγκη για να δικαιολογεί ίσως την άνευ όρων παράδοσή τους. Εσύ, στρέψε αποφασιστικά αλλά ήρεμα τη σκέψη προς τους Θεούς, με εκείνη την αγέρωχη σιγουριά του αναπόφευκτου ερχομού τους. «Κοίτα» μέσα από την οπτική του Έθνους ΣΟΥ, διότι μόνο αυτή η θέαση μπορεί να λαμβάνει υπόψιν της την εντοπιότητα και το ιδιαίτερο τοπικό «χρώμα», επιτρέποντας συνάμα στη συνείδησή σου να μείνει μακριά από δόγματα και αστήρικτες «μεταφυσικές» εξηγήσεις.
Άφησε τους υπόλοιπους, κατασκευαστές, ή απλούς συνεχιστές, νεροκουβαλητές και καντηλανάφτες της Ύβρεως, να σκουπίζουν με το ήδη μουσκεμένο μαντήλι τους τον κρύο ιδρώτα που τρέχει από το μέτωπό τους. Όλοι τους, όλοι αυτοί οι ζωντανοί νεκροί, καλά θα κάνουν να θυμούνται τούτα τα λόγια κάθε φορά που με θρασύτητα θ΄ απειλούν με τα βέβηλα χέρια τους τα Ιερά μας:
(Κείμενο του Κώστα Κεχαγιά στο περιοδικό «ΔΙΙΠΕΤΕΣ». Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του ΥΣΕΕ)«Το καλύτερο που μπορεί να μας συμβεί σε τούτο το μονοπάτι που διαλέξαμε να πορευθούμε, είναι να ενωθούμε με τους προγόνους μας, χειρότερο σαν τέτοιο δεν μπορεί να υπάρξει.»